ตอนที่ 2737 ใจคนเปลี่ยนง่าย
พี่ฮวาทำงานค่อนข้างเต็มที่พอสมควรแทบไม่ให้เหมยเหมยลงมือทำอะไรเลย เธอปัดกวาดเช็ดถูกสะอาดสะอ้านหมดจด เหมยเหมยจ่ายค่าจ้างให้ก็ไม่ยอมรับไว้ได้แต่คลี่ยิ้มบาง ๆซึ่งภายหลังเหมยเหมยเลือกจะเอาให้เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแทน
ไม่กี่วันผ่านไปพวกเธอทั้งสามนัดรวมตัวกันที่ร้านกาแฟตามเดิม เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเห็นเหมยเหมยก็ทำหน้าไม่ดีใส่แล้วอดบ่นใส่ฉีฉีเก๋อไม่ได้ว่า “พี่ฮวาตอนนี้วัน ๆใส่แต่เสื้อเก่า ๆไม่ยอมใส่เสื้อที่ฉันซื้อให้อีกเลย เพราะเธอนั่นแหละที่มายุ่มย่ามเกินไป ก็แค่เสื้อราคาไม่กี่พันเองนี่นา มีอะไรน่าหวงกัน”
เหมยเหมยเลิกคิ้วเถียงกลับไป “ก็แค่เสื้อราคาไม่กี่พันงั้นเหรอ? โอ้โห…เธอช่างใจกว้างดีจริง ๆ ไม่ลองคิดดูว่าทั้งเดือนพี่ฮวาเงินเดือนเท่าไรเอง? ใจกว้างขนาดนี้ทำไมไม่จ่ายค่าจ้างให้เธอเดือนละหมื่นไปเลยล่ะ?”
“แบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันจะทำลายกลไกตลาดไม่ได้ แม่บ้านก็ได้ค่าจ้างตามนี้ทั้งนั้นแต่เสื้อผ้าไม่เหมือนกัน เสื้อผ้าเป็นชุดทำงานที่ฉันซื้อให้พี่ฮวา ตามหลักแล้วฉันยังเป็นเจ้าของเสื้อพวกนี้ ฉะนั้นถึงฉันจะซื้อเสื้อราคาเป็นหมื่นคนอื่นก็ว่าอะไรไม่ได้!”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดเจื้อยแจ้วแต่เหมยเหมยกลับเลือกต่อปากต่อคำกับเธอให้ถึงที่สุด พูดประชดว่า “เสื้อผ้าใครเป็นคนใส่ก็เป็นของคนนั้น พอเสื้อราคาเป็นหมื่นมาอยู่บนตัวก็เหลือราคาไม่ถึงพันแล้ว หรือว่าพอพี่ฮวาไม่ทำงานต่อแล้วเธอจะเก็บชุดทำงานพวกนั้นไว้ให้แม่บ้านคนต่อไปอีกหรือไง?”
“ฉันไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น จะเอาคืนทำไมกัน น่าอายจะตายชัก ก็ให้พี่ฮวาไปเลยสิ!”
ฉีฉีเก๋อฟังอยู่นานกว่าจะเข้าใจ คงเพราะคุณหนูใหญ่เหริ่นเสียเงินค่าชุดทำงานให้แม่บ้านหลายพันหยวนสินะ พระเจ้า…บางครั้งเธอยังซื้อเสื้อไม่กี่ร้อยใส่เลย!
“เธอดีกับแม่บ้านเกินไปหรือเปล่า เชี่ยนเชี่ยนเธอทำแบบนี้ไม่ดีนะ พ่อฉันบอกแล้วว่าพนักงานก็คือพนักงาน เจ้านายก็คือเจ้านาย ต้องแยกแยะให้ชัดเจน ไม่ใช่ว่าห้ามไม่ให้เธอดีกับแม่บ้านแต่ต้องมีขอบเขต ใจคนเรามันเปลี่ยนกันได้” ถ้อยคำที่ฉีฉีเก๋อพูดออกมาเรียกให้เหมยเหมยชื่นชมจากใจ
เธอกำลังเป็นห่วงเรื่องนี้อยู่นี่ไง ใจคนเรามันเปลี่ยนกันง่าย ถ้าไม่รักษาระยะห่างกันตั้งแต่แรก ๆ เกรงว่าวันหน้าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจะเสียเปรียบได้!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลับไม่ใส่ใจอะไร “ฉันจะทำอะไรก็ไม่มีวันเสียเปรียบหรอก ก็แค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัวเอง อนาคตฉันไม่ซื้อชุดดี ๆแบบนี้ก็ได้ ฉันทนพวกเธอไม่ไหวจริง ๆ!”
ครั้นเห็นเพื่อนยอมฟังคำเตือนเหมยเหมยกับฉีฉีเก๋อก็พรูลมหายใจโล่งอกไปเช่นกัน พวกเธอใจคับแคบเกินไปหน่อยก็จริงแต่หวังว่าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจะยอมเป็นคนใจแคบดีกว่าโดนหลอก
เหมยเหมยถามเรื่องเฝิงอวี้กับฉีฉีเก๋อซึ่งฉีฉีเก๋อได้แต่ส่ายหน้า “เฮ้อ…เฝิงอวี้มีพ่อแม่แบบนั้นก็น่าสงสารจริง ๆ แม่ของเธอมาหาเรื่องอยู่หลายที เฝิงอวี้ไม่สนใจ หลายวันมานี้ไม่เห็นมาแล้วนะ!”
“ก็ต้องแบบนี้แหละ มีครอบครัวแบบนี้ก็ปล่อยไปเถอะ ตอนนี้เฝิงอวี้มีบ้านมีเงิน ชีวิตมีแต่จะดีขึ้นเรื่อย ๆ เอาให้น้องชายน้องสาวไร้ประโยชน์ของเธอโมโหตายไปเลย” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก่นด่า
เหมยเหมยถอนหายใจ “คงไม่ตัดขาดกันง่าย ๆหรอก ยังไงก็ครอบครัวเดียวกัน อย่างมากแค่ติดต่อกันน้อยลงเท่านั้นเอง”
ทั้งสามคนคุยกันอีกสักพักก็แยกย้ายกันกลับ เหมยเหมยบอกเรื่องจ้างแม่บ้านกับเหยียนหมิงซุ่นซึ่งเหยียนหมิงซุ่นไม่อนุญาตบอกว่าการฝึกฝนคนใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย ให้ลุงเหลากับป้าฟางทำต่อดีอยู่แล้ว
“วางใจเถอะ ลูกของลุงเหลากับป้าฟางเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองหลวงแล้ว อนาคตฉันจะจัดหางานให้พวกเขาในเมืองหลวง ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องกลับบ้านเกิดอีกแล้ว”
เหยียนหมิงซุ่นพูดให้เหมยเหมยสบายใจขึ้น เขาไม่เคยเอารัดเอาเปรียบใครที่ภักดีต่อเขาอยู่แล้ว
เหมยเหมยก็ค่อยเบาใจลงหน่อย เธอเองก็ไม่ค่อยชินถ้าต้องเปลี่ยนคนใหม่ อย่างไรเสียใช้คนสนิทคนเดิมจะดีกว่า เวลาล่วงเลยมาถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้ง เธอพาเล่อเล่อไปเล่นบ้านเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจะได้หาโอกาสเล่นกับนันนันด้วย
พี่ฮวาออกมาเปิดประตูด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ แต่ชัดเจนว่าไม่ใช่เสื้อแบรนด์ดัง มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าราคาถูกที่ซื้อมาตามท้องตลาด
………………………..
ตอนที่ 2738 ผู้ชายคือต้นกำเนิดของความทุกข์
ฉีฉีเก๋อก็พาเป่ารื่อน่ามาด้วย เล่อเล่อกับเป่ารื่อน่าพานันนันเล่นเกมตัวต่อไม้ด้วยกันที่ห้องนั่งเล่น เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนให้พี่ฮวาคอยดูเด็ก ๆไว้ ส่วนพวกเธอสามคนปลีกตัวไปนั่งคุยกันอยู่อีกข้าง
“เธอเป็นอะไร? ทะเลาะกับอิงจวี้กังเหรอ?” เหมยเหมยสังเกตเห็นสีหน้าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่ค่อยดีนัก ดูท่าทางอารมณ์ไม่ดีเท่าไร
“เป็นไปไม่ได้หรอก อิงจวี้กังความรู้สึกช้าอืดอาดจะตายไป เธอใจร้อนกว่าหลายเท่า ถ้าพวกเขาทะเลาะกันได้พระอาทิตย์คงขึ้นทิศตะวันตกแล้ว” ฉีฉีเก๋อพูด ๆไปก็หัวเราะอยู่คนเดียว
เหมยเหมยก็อดขำไม่ได้ แม้ฉีฉีเก๋อพูดเกินจริงไปบ้างแต่กลับพูดไม่ผิด อิงจวี้กังกับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนคนหนึ่งเหมือนมุมป้านหนึ่งร้อยยี่สิบองศา ส่วนอีกคนเหมือนมุมแหลมหกสิบองศาที่รวมกันเป็นร้อยแปดสิบองศาพอดี ราบเรียบแบบนี้…อยากทะเลาะยังทะเลาะกันไม่ได้ด้วยซ้ำ
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเองก็อดหัวเราะไม่ได้พลางมองค้อนใส่ฉีฉีเก๋อทีหนึ่ง “สามีฉันไม่โกรธฉันหรอก วัน ๆเขาเอาแต่หาวิธีเอาใจฉัน”
ฉีฉีเก๋อยู่หน้าแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร “พอได้แล้ว…เธออย่ามาอวดความรักต่อหน้าคนโสดอย่างฉัน ถ้ายังอวดอีกฉันไม่มาบ้านเธออีกแล้วนะ”
พออวดความรักทีก็ไม่จบไม่สิ้น ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้เธอยังโสดอยู่นะ!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลอกตาใส่เธอทีหนึ่ง “ฉันแนะนำหนุ่ม ๆให้เธอไปตั้งเยอะทำไมเธอไม่เห็นตกลงปลงใจสักคนล่ะ? หลัง ๆยิ่งไม่ปรายตามอง เปลืองน้ำลายฉันจริง ๆ!”
ฉีฉีเก๋อยักไหล่ “ฉันคิดว่าโสดก็ดีออก ไม่ง่ายเลยกว่าจะกระโดดหนีออกจากกองไฟได้ เปลี่ยนจากทาสมาเป็นราชินี ฉันคงโง่น่าดูถ้ากระโดดเข้ากองไฟอีกรอบ หลังจากนี้เธอก็ไม่ต้องลำบากคิดเรื่องนี้เผื่อฉันแล้ว อย่างไรเสียฉันก็ไม่มีทางไปดูตัวแน่ ๆ!”
พ่อแม่เธอยังไม่ใจร้อนขนาดนี้เลยบอกว่าแล้วแต่เธอ อยากแต่งงานก็แต่ง อยากโสดก็อยู่เป็นโสดไป อย่างไรเสียพวกเขาก็มีเงินเลี้ยงเธอกับเป่ารื่อน่าไหว แต่เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลับกลุ้มใจอยู่ทุกวี่วัน เธอเพิ่งหย่าได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนก็หาทางแนะนำผู้ชายให้เธอแล้ว
“เหมยเหมยไม่รู้สินะว่าเชี่ยนเชี่ยนทำตัวเหมือนแม่ฉันเลย รวม ๆแล้วแนะนำผู้ชายให้ฉันได้โหลหนึ่งแล้วมั้ง แถมยังบอกว่าเป็นห่วงฉันมีพลังหยินหยางในตัวไม่สมดุลแล้วจะเป็นโรคซึมเศร้า ให้ตายเถอะ…”
ฉีฉีเก๋อทั้งเอือมระอาทั้งอยากหัวเราะ ถ้าว่าตามที่คุณหนูใหญ่เหริ่นบอกงั้นพระสงฆ์หรือแม่ชีตามวัดก็เป็นโรคซึมเศร้ากันหมดสิ?
อีกอย่างเมื่อก่อนเธอเคยอ่านเจอในหนังสือมาว่ามีคุณยายอายุหนึ่งร้อยยี่สิบปีคนหนึ่ง มีคนถามเคล็ดลับอายุยืนของเธอ คุณยายท่านนี้ได้ทิ้งประโยคในตำนานเอาไว้ว่า ‘อยู่ให้ห่างไกลจากผู้ชาย ผู้ชายคือต้นกำเนิดแห่งความทุกข์ของผู้หญิง!’
คุณยายท่านนี้สูญเสียสามีไปตั้งแต่วัยสาวซึ่งภายหลังก็ไม่มีการแต่งงานใหม่แต่เลือกครองโสดมาตลอด เธอบอกว่าใช้ชีวิตคนเดียวมีความสุขดี สาเหตุเพราะไม่มีผู้ชายเธอถึงมีอายุยืนยาว
ฉีฉีเก๋อคิดว่าน่าจะมีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ ยกตัวอย่างเธอที่เมื่อก่อนตอนอยู่กับฉางชิงซานเอาแต่ร้องไห้น้ำตานองทุกวัน หน้าบูดหน้าบึ้ง ขนาดตัวเองมองดูตัวเองยังรู้สึกหดหู่ใจเลย
แต่ตอนนี้เธออยู่ห่างจากฉางชิงซาน โอ้โห…อย่าให้ต้องพูดเลยว่ามีความสุขมากแค่ไหน!
เธอถึงขั้นสังเกตเห็นว่าผมหงอกที่เคยงอกขึ้นมาแต่ก่อนกลับไปเป็นสีดำเหมือนเดิม ย้อนวัยแล้วเห็นไหม?
ฉะนั้น…สิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้ชาย…เธอจะไม่แตะต้องมันอีก!
เธอจะอายุยืนยาวร้อยปี!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลอกตาทีหนึ่งแล้วเผยยิ้มมีเลศนัย “ฉันก็หวังดีกับเธอไง ตอนนี้เธอยังสาวมีแรงเยอะต้องมีความต้องการสูงแน่ กลางคืนเธอจะทำอย่างไร? จะสำเร็จความใคร่คนเดียวอยู่ทุกวันก็ไม่ได้หรือเปล่า? คนที่ฉันตั้งใจเลือกให้เธอมีแต่ร่องใต้จมูกยาว สันจมูกโด่ง ร่างกายกำยำแข็งแรงทั้งนั้น…รับรองว่าเรื่องนั้นต้องทำให้เธอพอใจได้แน่นอน!”
ประโยคสุดท้ายเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกดเสียงให้ต่ำลง ฉีฉีเก๋อได้ยินพลันก็หน้าแดงระเรื่อในฉับพลัน จากนั้นก็จับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนทุบด้วยความเขินอาย
คนหน้าไม่อาย ลูกอยู่ตรงนี้แต่พูดอะไรเหลวไหลออกมาก็ไม่รู้ เธอไม่ใช่—สาวที่ความต้องการสูงสักหน่อย วัน ๆเอาแต่คิดเรื่องแบบนั้นอยู่ได้!
………………
