ตอนที่ 2771 เผลอไปนอนด้วยโดยไม่ทันระวัง
ที่พักของเซียวเซ่ออยู่ไม่ไกลจากสนามบินเท่าไรจึงใช้เวลาเดินทางไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เหมยเหมยไปถึงสนามบินในไม่ช้า แต่ตามหาตัวอยู่นานก็ไม่เจอสักที
มีคนตบบ่าจากด้านหลังทีหนึ่งเรียกให้เหมยเหมยหันขวับกลับไป จากนั้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวมิดชิดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ทำทีลับ ๆล่อ ๆเหมือนไม่ใช่คนดีอะไร
“ฉันเอง…รีบขึ้นรถเร็ว…” ชายลึกลับคนนั้นก็คือสยงมู่มู่นั่นเอง เขากำลังทำตัวหลบ ๆซ่อน ๆอยู่
หลังจากขึ้นรถสยงมู่มู่ถึงพรูลมหายใจออกเฮือกหนึ่งพร้อมถอดแว่นกันแดดและผ้าปิดปากเผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามเสมอต้นเสมอปลายของเขา แต่เจ้าหมอนี่แต่งตัวแนวพังค์ถึงทำให้ไม่ดูอ้อนแอ้นออกแนวผู้หญิงเท่าแต่ก่อน แต่ออกแนวก่ำกึ่งมากกว่า
สยงมู่มู่ในตอนนี้มุ่งหน้าสู่ระดับนานาชาติแล้ว สองปีออกอัลบั้มเพลงหนึ่งจนขายดีเป็นเทน้ำเทท่า อีกทั้งเขายังมีแผนจะจัดงานคอนเสิร์ตถึงได้งานยุ่งจนหัวหมุน ชื่อเสียงดังเป็นพลุแตก ต่อให้เป็นระดับโลกก็มีชื่อเสียงโด่งดังไม่หยอก บอกได้ว่าเป็นกำลังสำคัญของเด็กรุ่นใหม่ในวงการเพลงจีนต้นฉบับเลย
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย? จำเป็นต้องปกปิดมิดชิดขนาดนี้เลยเหรอ? คิดว่ามีคนรู้จักนายเยอะขนาดนั้นเชียวเหรอ!” เหมยเหมยจงใจพูดประชด
ชาติที่แล้วเธอรำคาญประเภทคนดังที่สุด จงใจสวมแว่นกันแดดผ้าปิดปากและหมวกจนปกปิดตัวเองอย่างมิดชิดตั้งแต่ตัวจรดเท้าเหมือนสยงมู่มู่ในตอนนี้ พวกดาราเหล่านี้หน้าใหญ่เสียยิ่งกว่าประธานาธิบดีอีก มีบอดี้การ์ดนับสิบคอยคุ้มกันแล้วยังแต่งตัวประหลาด ๆอีก แบบนี้คงยากถ้าไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาผู้อื่น
ความจริงคนพวกนี้กำลังทำในสิ่งที่ได้ผลตรงกันข้าม กลัวคนอื่นไม่รู้ว่าพวกเขาคือดารามากกว่า
ดีที่สยงมู่มู่มาคนเดียวไม่พาสต๊าฟส่วนตัวมาด้วย ไม่อย่างนั้นเหมยเหมยจะด่าเขาเสียให้เข็ด!
“ครั้งนี้ฉันแอบหนีกลับมาเลยไม่อยากให้ปาปารัสซี่ถ่ายได้ ไม่งั้นพวกเขาต้องเขียนข่าวมั่วอีกแน่” สยงมู่มู่สีหน้าอ่อนล้าแล้วปรับที่นั่งไปด้านหลังเพื่อให้นอนหลับสบายกว่าเดิม
เหมยเหมยสังเกตเห็นเส้นเลือดฝอยในลูกตาของเขาเลยอดถามไม่ได้ว่า “นายไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว?”
“สามวันสามคืน เพิ่งอัดเพลงเสร็จก็ขึ้นเครื่องมาเลย หลับบนเครื่องไปแป๊บหนึ่ง” สยงมู่มู่นวดขมับ ความจริงอยู่บนเครื่องเขาก็ไม่ได้หลับดีนัก ร่างกายเหนื่อยล้าเต็มทีแล้วแต่สภาพจิตใจยังกระปรี้กระเปร่าอยู่ พลิกตัวกลับไปกลับมาก็นอนไม่หลับสักทีจนสุดท้ายก็ได้แค่งีบไปครู่เดียวเท่านั้น
เหมยเหมยด่ากลับอย่างนึกโมโห “นายอยากตายหรือไง…ทำแบบนี้สักวันสภาพร่างกายนายต้องรับไม่ไหวแน่…”
สยงมู่มู่สภาพร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่รู้จักรักษาสุขภาพตัวเองอีกมันน่าโมโหเสียจริง เหมยเหมยเทียบจอดข้างทางแล้วหยิบเม็ดยาออกจากกระเป๋าให้สยงมู่มู่ทาน
“อะไรเนี่ย?” สยงมู่มู่มองเม็ดยาก้อนดำ ๆเหมือนก้อนขี้หนูบนฝ่ามือก็ไม่ค่อยอยากกลืนลงท้องเท่าไร เพราะเขาชอบดูความสวยงามภายนอกเป็นหลัก
“ยาพิษ กินไปตายได้เลย!” เหมยเหมยตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์นัก
สยงมู่มู่กลอกตาใส่เธอทีหนึ่งแล้วยกมือเอา ‘ขี้หนู’ เข้าปากไป ไม่มีรสชาติอะไร ไม่มีรสเค็มจืดหวานหรือเปรี้ยว แต่พอทานไปกลับรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งร่างกายเหมือนกำลังแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
เดิมทีเขาอยากถามเรื่องคู่กัดอย่างเซียวเซ่อแต่กลับรู้สึกหนังตาหนักอึ้งจนผล็อยหลับไปในไม่ช้า เหมยเหมยขับรถกลับบ้านแล้วให้ลุงเหลาแบกสยงมู่มู่ที่หลับเป็นตายไปไว้ที่ห้องนอนรับรองแขก
ครั้งนี้หลับยาวถึงเช้าอีกวัน สยงมู่มู่ตื่นเพราะเสียงนกร้องข้างนอกหน้าต่าง เขาดูนาฬิกาข้อมือก็ตกใจแทบแย่ ทำไมถึงหลับไปนานขนาดนี้?
“ตื่นแล้วเหรอ…มาทานข้าวสิ!”
เหมยเหมยยกอาหารเช้าเดินออกจากห้องครัวมา สยงมู่มู่หิวจนท้องร้องโครกครากมาแต่เช้าเลยเริ่มลงมือเขมือบอย่างมูมมาม รอเขาอิ่มท้องเหมยเหมยถึงถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับเซ่อเซ่อ?”
สยงมู่มู่เรอทีหนึ่งแล้วเช็ดปากอยู่นานกว่าจะเอ่ยด้วยเสียงอ้ำอึ้งว่า “เอ่อ…ฉันเผลอ…เผลอมีอะไรกับหล่อนไปแล้ว!”
…………………………………..
ตอนที่ 2772 ช่วยคนนอกไม่ช่วยคนใน
เหมยเหมยกำลังทานซุปไก่ที่ทำด้วยความรักของคุณย่าหยางอยู่ ไก่เป็นไก่เลี้ยงในบ้านตัวเองแล้วถูกต้มด้วยไฟกำลังพอดี คุณย่ายังตักน้ำมันออกให้เป็นอย่างดี รสชาติหอมกรุ่นแต่ไม่รู้สึกเลี่ยน เล่อเล่อกัดเนื้อทานโดยไม่ให้เหลือแม้แต่นิด
“พรวด”
ครั้นได้ยินคำพูดของสยงมู่มู่ ซุปไก่ก็ถูกพ่นใส่เจ้าหมอนี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามทั้งหมด
“ให้ตาย…เธอทำอะไรเนี่ย…น่าขยะแขยงชะมัดเลย…ฉันต้องไปอาบน้ำก่อน!” เสื้อผ้าบริเวณหน้าอกของสยงมู่มู่ถูกน้ำซุปกระเด็นใส่จนเขาตัดสินใจวิ่งไปอาบน้ำด้วยความรู้สึกขยะแขยง
“แค่ก ๆ…”
เหมยเหมยสำลักจนน้ำตาไหล สยงมู่มู่มีอะไรกับเซียวเซ่ออย่างนั้นหรือ?
นี่มันน่าสะพรึงยิ่งกว่าวันสิ้นโลกเสียอีก ความอยากรู้อยากเห็นของเหมยเหมยกำลังพลุ่งพล่านจึงซดน้ำซุปไก่ให้หมดในครั้งเดียว ก่อนจะวิ่งไปหน้าประตูห้องน้ำ
“นายหลับนอนกับเซ่อเซ่อจริงเหรอ? เป็นการหลับนอนที่ไม่ธรรมดา? หรือว่าเป็นการนอนห่มผ้าเฉย ๆ?” เหมยเหมยวิ่งไปตะเบ็งเสียงถามอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ขณะที่ข้างในห้องมีเสียงน้ำไหลซ่าซ่า
“มีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหม? ฉันไม่ได้เอากลับมาด้วย” สยงมู่มู่ที่อาบน้ำอยู่เพิ่งค้นพบว่าตนกลับประเทศมาเพียงเสื้อผ้าชุดเดียวที่อยู่บนตัว
เหมยเหมยแค่นเสียงใส่อย่างรังเกียจ “รอก่อนนะ ฉันไปหาเสื้อผ้าของพี่หมิงซุ่นฉันมาให้ นายดูนายสิแต่ละวันดูเอ๋อเลอะเลือนไปหมด นายต้องหาภรรยาสักคนกลับมาจัดการแทนนายแล้ว”
แต่เธอก็นึกขึ้นได้ถึงปัญหาในโลกแห่งความเป็นจริงที่สุดแสนจะสำคัญอย่างหนึ่ง แม่หนูเซียวต้มน้ำให้เดือดยังทำไม่ได้เพราะเธอไม่เคยดื่มน้ำร้อนมาแต่ไหนแต่ไร ฤดูหนาวยังดื่มแต่น้ำเย็นที่ถือว่าเป็นการประหยัดไฟไปในตัว
อีกอย่าง…ให้ยัยเซียวทำงานบ้าน….
เหมยเหมยตัวสะท้านเฮือกอย่างอดไม่ได้ ไม่ตั้งความหวังกับอนาคตของสองคนนี้อีกแล้ว
เธอหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ของเหยียนหมิงซุ่นมาแต่ไม่ได้ยื่นส่งให้กลับวางอยู่หน้าประตูแล้วตะโกนเสียงข่มขู่ “ฉันถามนายอยู่นะ รีบตอบสิ”
สยงมู่มู่สะบัดผมยาวอย่างเย่อหยิ่งทีหนึ่ง “เกี่ยวอะไรกับเธอมิทราบ!”
เหมยเหมยแสยะยิ้มทีหนึ่ง “ได้เลย…งั้นนายก็ตัวเปลือยอยู่ในห้องน้ำต่อไปนั่นแหละ อย่างไรเสียก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่นา!”
อ่อนหัดนัก อยู่บ้านเธอแต่ยังกล้าทำตัวเหิมเกริม ฉันเอานายให้ตายได้ทุกเมื่อเลย!
สยงมู่มู่ถึงเพิ่งจะนึกถึงความจริงที่แสนโหดร้ายได้ว่าตนอยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น จำต้องยอมก้มหัวให้แต่โดยดี จ้าวเหมยในตอนนี้…ไม่ใช่จ้าวเหมยที่ใสซื่อหลอกง่ายคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“ก็ตามนั้นละ…เราสองคนดื่มเยอะไปหน่อย ส่วนที่ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” สยงมู่มู่พูดคลุมเครือ พูดอยู่ตั้งนานก็ไม่กระจ่างแจ้งสักอย่าง
เหมยเหมยถามกลับอย่างหงุดหงิด “แม้แต่ตัวเองหลับนอนกับหล่อนไปหรือเปล่ายังไม่รู้ สมองหมูของนายนี่นะ เรื่องแบบนี้มันควรจะมีความรู้สึกบางอย่างไม่ใช่เหรอ?”
น้องชายตัวเองเคยถูกใช้งานหรือไม่ยังไม่รู้ตัวเองอีกหรือ?
“สยงมู่มู่นายไม่ได้คิดจะปัดความรับผิดชอบใช่ไหม? ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะ ถ้านายคิดจะปัดความรับผิดชอบฉันยอมช่วยคนอื่นแต่ไม่ยอมช่วยคนในครอบครัวอย่างนายแน่ จะซ้อมผู้ชายสันดานเลวอย่างนายให้ตายไปเลย!” เหมยเหมยคิ้วตั้งปั้นหน้าตึง นึกอยากพุ่งเข้าไปซ้อมไอ้สารเลวนี่สักยกหนึ่งให้รู้แล้วรู้รอดไป
“ฉันดื่มเยอะไปจริง ๆ มีแต่ผีที่รู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันอยากถามเซียวเซ่อแต่หล่อนไม่รอให้ฉันตื่นก็หนีไปก่อน ฉันตามหาก็ไม่เจอตัวสักที เธอไม่คิดว่าฉันถูกเข้าใจผิดบ้างเหรอ?” สยงมู่มู่รู้สึกว่าเขาถูกใส่ความว่าร้ายยิ่งกว่าโต้วเอ๋อ[1]เสียอีก เดิมคิดว่าจะมีข้ออ้างดี ๆเพื่อแสดงความรับผิดชอบยัยทอมนั่น แต่ตอนนี้…เขาจะหาเจ้าตัวมาแสดงความรับผิดชอบจากที่ไหน!
“นายหลับนอนกับเจ้าตัวแล้วยังแสร้งทำตัวไร้ความผิดอยู่อีกหรือไง? ตอนนี้ยังโทษเซ่อเซ่อหนีไปก่อนอีก…สยงมู่มู่ ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่านายมีสันดานของผู้ชายโฉดชั่วอยู่ด้วยนะ? ไอ้คนขี้ขลาด สารเลว หื่นกาม…นายใส่เสื้อผ้าแล้วออกมา!”
เหมยเหมยโยนเสื้อผ้าเข้าไป รอไอ้สารเลวนี่อออกมาจะซ้อมให้ตายเลย!
หลับนอนพรากบริสุทธิ์ของฝ่ายหญิงไปแล้วยังพร่ำบอกว่าตนถูกเข้าใจผิด ไอ้คนนิสัยไม่ดี มิน่าเซ่อเซ่อถึงทำตัวหลบ ๆซ่อน ๆด้วยความเสียใจ!
วันนี้เธอจะผดุงความยุติธรรมแทนสวรรค์เอง!
…………………………..
[1] โต้วเอ๋อ ชื่อตัวละครจากบทละครเรื่อง ‘ความพยาบาทของโต้วเอ๋อ ‘ เป็นเรื่องราวโศกนาฏกรรมที่ชีวิตถูกปรักปรำจนถูกประหารชีวิต
