ตอนที่ 2799 น้ำทำให้เรือลอยได้แต่ก็ล่มเรือได้เช่นกัน
อู่เชายิ้มดีใจ “วางใจได้ ฉันบอกทีมงานรายการสักหน่อยก่อนว่าจะให้พวกเธอออกรายการก่อน เร็ว ๆนี้แน่นอน ฉันจะจัดการโทรไปบอกเดี๋ยวนี้เลย”
สยงมู่มู่ดีใจยิ่งกว่าแต่สีหน้าท่าทางกลับดูนิ่งเฉย เขาไปโทรหาผู้จัดการที่ระเบียง แน่นอนว่าต้องถูกผู้จัดการด่ามายกหนึ่ง ผู้จัดการของเขาก็คือพี่เขยของลูกพี่ลูกน้องเขานั่นเอง
เขาก็คือสามีของสยงชิงชิง ตอนนั้นสยงชิงชิงหาสไตล์ของตัวเองเจอเพราะคำเอ่ยเตือนของเหมยเหมย จากนั้นก็ลาออกจากบริษัทที่มั่นคงมาทำเอง ถึงระหว่างนั้นจะลำบากไม่น้อยแต่สุดท้ายก็อดทนจนเอาชนะมาได้และกลายเป็นนักร้องสาวชื่อดังในสายเพลงป๊อบ
แต่สายน้ำในวงการบันเทิงลึกมาจริง ๆ เพราะสยงชิงชิงประสบกับความเจ็บปวดเรื่องความรัก สภาพร่างกายจิตใจย่ำแย่มาก แต่พอนึกย้อนกลับไปดูกลับพบว่าคนที่ดูแลปกป้องเธออย่างแท้จริง ไม่ว่าช่วงชีวิตที่โด่งดังสุดหรือจุดต่ำสุดซึ่งคนที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอดก็คือผู้จัดการ
ครั้นสยงชิงชิงตระหนักถึงจุดนี้ได้จึงค่อย ๆปลีกตัวออกมาจากวงการบันเทิงแล้วแต่งงานกับผู้จัดการ เธอเพิ่งตั้งครรภ์ปีนี้และกำหนดคลอดคือปีหน้าช่วงครึ่งปีหลัง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สามีของเธอตั้งบริษัทขึ้นมาเองพร้อมทั้งเป็นผู้จัดการให้สยงมู่มู่ไปด้วย การที่สยงมู่มู่อยู่ในวงการบันเทิงได้อย่างราบรื่นนั่นก็เป็นเพราะคุณงามความดีของพี่เขยเขาด้วย
“เอาล่ะ ๆ…ฉันออกไปสั่งข้าว หิวจะตายแล้ว!”
เหมยเหมยลูบท้องพลางกดโทรออก ทั้ง ๆที่ตอนเช้ากินโจ๊กชามโตและเสี่ยวหลงเปาหนึ่งถาดแล้ว ทำไมถึงหิวเร็วขนาดนี้ล่ะ ช่วงนี้เจริญอาหารแปลก ๆ เมื่อก่อนตอนประจำเดือนมายังไม่เป็นถึงขนาดนี้เลย!
“เอาเกี๊ยวผักดอง ใส่จิกโฉ่มาเยอะ ๆหน่อยนะ แล้วก็มันเส้นผัดจิกโฉ่ ผักกาดขาวผัดจิกโฉ่ กระดูกหมูซอสเปรี้ยวหวาน แล้วก็ผัดจิกโฉ่ใส่…” เหมยเหมยบอกรายการอาหารยาวเหยียด อู่เชาทนฟังไม่ไหวเลยป้องปากตะโกนบอก “เธอบอกให้ร้านค้าเอาจิกโฉ่มาให้ขวดหนึ่งเลยเถอะ ใส่จิกโฉ่หมดทุกเมนูขนาดนี้ เธอจะให้พวกเรากินอะไร?”
พอได้ยินรายการอาหารพวกนั้นก็นึกเสียววาบที่ฟันขึ้นมา จะสั่งหมูตงพอ[1]หน่อยไม่ได้หรือไง?
พวกอู่เชาสั่งอาหารจานโปรดของตนเองแล้วให้ทางร้านส่งมา เหล่าปาปารัสซี่ตรวประตูด้านนอกไม่ลดลงสักคน มีคนไม่น้อยบ้างก็หยิบขนมมากินบ้างก็เปิดปากหาว ตาดำราวกับหมีแพนด้าดูท่าทางเหนื่อยล้าน่าดู
เหมยเหมยสูดหายใจเข้าลึก ถึงปาปารัสซี่พวกนี้จะน่ารังเกียจแต่ทำสายอาชีพนี้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ ทั้งเรื่องอดนอน ทั้งทานอาหารไม่ครบสามมื้อเป็นปกติ อาจจะมีปาปารัสซี่บางพวกที่ใจดำอำมหิตแต่คนส่วนมากก็เพราะชีวิตบีบบังคับ หากไม่ใช่เพื่อเงินแล้วใครอยากจะทำอาชีพที่ชวนให้คนด่าบ้างล่ะ!
“ฉันว่านักข่าวพวกนี้ก็ลำบากไม่น้อย เดาว่ามื้อเช้าคงยังไม่กินด้วยซ้ำ ไม่งั้นให้ทางร้านส่งอาหารให้พวกเขาด้วยดีกว่า!” เหมยเหมยเสนอ
สยงมู่มู่แค่นเสียง “ถ้าน้ำใจเธอมีมากนักก็เอาไปให้พวกเด็กตามเข้าตามดอยเถอะ ไม่ต้องเอาใช้ที่นี่ให้เสียเปล่า!”
ปาปารัสซี่พวกนี้ปิดทางเข้าประตูบ้าน ถ้ายังต้อนรับขับสู้พวกเขาอย่างดีอีก งั้นคนพวกนี้ก็ยิ่งไม่ไปไหนสิ!
แต่อู่เชากับเห็นด้วย “เหมยเหมยวิธีนี้ไม่เลวเลย จริง ๆพวกปาปารัสซี่ถ้าใช้ถูกวิธีก็เป็นหมากเด็ดได้ เพราะถ้าน้ำทำให้เรือลอยได้ก็ล่มเรือได้เช่นกัน!”
สุดท้ายเหมยเหมยก็โทรไปหาทางร้านอาหารอีกครั้งแล้วให้ส่งกล่องข้าวหลายสิบกล่องมาด้วย ส่วนเงินให้สยงมู่มู่เป็นคนออก เธอจะค้างเงินไม่ได้ แม้แต่เงินค่าข้าวหลายวันก่อนของเซียวเซ่อก็รวมอยู่ในนั้นและไม่ลดราคาด้วย
ทางร้านทำอาหารอย่างรวดเร็วผ่านไปชั่วโมงกว่าก็มาส่งแล้ว ทั้งยังเป็นรถหลายคันส่งเสียงอึกทึกครึกโครมและมีผู้จัดการเป็นคนนำขบวนมาส่งเองด้วย เหล่าปาปารัสซี่ที่ทั้งหิวทั้งง่วงพอได้กลิ่นอาหารก็น้ำลายสอพร้อมดวงตาเป็นประกาย
อู่เชาเปิดประตูประกาศพร้อมยิ้มตาหยีว่า “ทุกคนคงลำบากแย่ ตอนนี้มู่มู่ยังไม่สะดวกให้สัมภาษณ์ แต่หลังจากนี้อีกสามวันเขาจะไปออกรายการของผมกับพวกเพื่อน ๆ ดังนั้นทุกอย่างจะอธิบายจนกระจ่างครับ!”
เหล่าปาปารัสซี่โห่ร้องระเบ็งเซ็งแซ่ดันเบียดเสียดกันเข้ามา แต่เพราะอู่เชาที่ตัวใหญ่ดั่งภูผาขวางหน้าประตูไว้ ใครก็ดันเข้าไปไม่ได้!
“อาหารพวกนี้มู่มู่ได้จัดเตรียมไว้ให้พวกคุณ ทานเสร็จแล้วก็กลับไปเถอะ สามวันหลังจากนี้ไปเจอกันที่รายการ!”
อู่เชาอุบไว้แล้วหยิบอาหารให้พวกเขา จากนั้นก็ปิดประตูลง
………………………………………
ตอนที่ 2800 เปรี้ยวจนเข็ดฟัน
เหมยเหมยที่หิวจนเกือบเป็นลมแย่งอาหารมาแล้วจัดวางเรียงลงบนโต๊ะ อาหารที่พวกสยงมู่มู่สั่งมาเธอไม่แม้แต่จะเหลือบมองเพราะเอาแต่กัดกระดูกหมูผัดซอสเปรี้ยวหวานอย่างเอร็ดอร่อย เสียดายที่เปรี้ยวไม่พอเลยเทจิกโฉ่ใส่เข้าไปอีก ตัวเองปรุงรสจนเปรี้ยวจัดแล้วก็แทะกินอย่างสะใจ
ปาปารัสซี่ด้านนอกสีหน้าตกตะลึง ผู้จัดการร้านอาหารเผยรอยยิ้มใจดีให้พวกเขาแล้วให้พนักงานแจกจ่ายอาหารให้
“เพื่อน ๆทุกท่าน อาหารเหล่านี้มู่มู่ตั้งใจสั่งให้ทุกคนโดยเฉพาะ เนื้อสองอย่างผักสองอย่างพร้อมน้ำซุป มู่มู่บอกว่าทุกคนเหน็ดเหนื่อยนอนดึกตื่นแต่เช้ามานานซึ่งไม่ง่ายเลย ทานอาหารอุ่นท้องหน่อยแล้วกัน…”
ผู้จัดการร้านวาทศิลป์ดีมาก ทั้งยังมีใบหน้าอมยิ้มดั่งพระสังขจายเลยทำเอาเหล่าปาปารัสซี่ซึ้งใจแทบแย่ พลันรู้สึกแสบจมูกและท้องร้องหิวจนไส้กิ่ว
ทำอาชีพนี้มานานหลายปี นับเป็นครั้งแรกที่เห็นดารามอบอาหารให้พวกเขา ดาราเหล่านั้นในอดีตมีใครบ้างที่ไม่ตีหน้าขึงขังเอ่ยคำเย็นชาใส่ หากไม่ก่นด่าพวกเขาก็นับว่าเป็นดั่งพระพุทธเจ้ามากแล้ว
คนเราก็มีชีวิตจิตใจ เหล่าปาปารัสซี่ที่เจอสบถด่ามาหลายปีก็ถูกอาหารจานด่วนมื้อหนึ่งทำให้ซึ้งใจแล้ว เดิมทียังคิดจะเขียนข่าวใส่สีตีไข่ไปอีกหน่อย แต่พอเจอแบบนี้ ‘จิตใจอันดีงาม’ ของพวกเขาก็โผล่มาประณามแล้ว
“ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม…ทำสิ่งที่มนุษย์เราควรทำแล้วเหรอ?”
เพราะเป็นสิ่งที่มนุษย์เราไม่ควรทำจริง ๆ เหล่าปาปารัสซี่สบตากันแต่ไม่รู้ควรทำเช่นไร
ไม่สนแล้วทานก่อนแล้วค่อยว่ากัน หิวแล้วจริง ๆ เพราะมีหลายคนแม้แต่มื้อเย็นเมื่อวานก็ยังไม่ได้ทานด้วยซ้ำ!
“โอ๊ย…อาหารร้านสือเว่ยเซียนเหรอเนี่ย?” มีคนเปิดกล่องอาหารออกดูก็เห็นสัญลักษณ์อยู่บนนั้น ที่แท้ก็เป็นร้านสือเว่ยเซียนที่ขึ้นชื่อในเมืองหลวงนี่เอง ทุกคนจึงอดตกใจไม่ได้
ถึงแม้ร้านอาหารนี้จะมีขนาดไม่ใหญ่นักแต่ดูดีมีระดับมาก คนที่ไปทานอาหารร้านนั้นมีแต่คนมีฐานะ คนธรรมดาทั่วไปไม่มีปัญญาหรอก แน่นอน…ปาปารัสซี่อย่างพวกเขาไม่มีปัญญาหาทานอยู่แล้ว
อีกอย่างแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าร้านอาหารนี้มีอาหารจานด่วนด้วย!
“เพราะมู่มู่เป็นลูกค้าวีไอพีของทางร้านเรา เพราะงั้นทางร้านเราถึงได้รับทำอาหารจานด่วนให้ หวังว่าทุกคนจะรับประทานอย่างมีความสุขนะครับ” ผู้จัดการร้านกุมมือตรงหน้าท้องแล้วเอ่ยพลางยิ้มเล็กน้อยด้วยท่าทีสุภาพ
ต่อให้ทางเดินตึกจะเบียดเสียดไปด้วยผู้คน เขาก็ต้องแสดงท่าทีสุภาพสง่าสมกับเป็นผู้จัดการร้านอาหารสือเว่ยเซียน เพื่อให้พวกสายตาตื้นเขินพวกนี้ได้รู้จักเต็มตา!
ผู้จัดการที่สง่างามสุภาพพาเหล่าพนักงานจากไปอย่างรวดเร็วและทิ้งเหล่าปาปารัสซี่ให้ตกตะลึงอยู่เช่นนั้น
“เป็นครั้งแรกที่ฉันได้กินอาหารมีระดับขนาดนี้…หอมชะมัดเลย…อร่อยด้วย…ร้านอาหารใหญ่โตทำอร่อยจริง ๆ…”
“อร่อยจนลิ้นแทบหลุดแล้ว…ถ้าเป็นแบบนี้ฉันซัดได้อีกสามกล่องเลย”
“สามกล่อง? รู้ไหมแบบนี้กล่องหนึ่งราคาเท่าไหร่? อย่างน้อยก็เงินเดือนครึ่งเดือนแล้ว…”
……
จากนั้นบรรยากาศก็เงียบกริบ หลงเหลือเพียงเสียงเคี้ยวอาหารและไม่เหลือแม้แต่ข้าวเม็ดเดียว
เงินเดือนครึ่งเดือน…กินไม่หมดคงไม่สบายใจแย่!
อู่เชามองเหล่าปาปารัสซี่กระดกข้าวเข้าปากจากรูเล็กตรงประตูก็ยิ้มอย่างพอใจ ได้ทานอาหารที่ให้แล้วคงเพลา ๆลงบ้าง เดาว่าพอพวกนี้ทานเสร็จคงแยกย้ายแล้วล่ะ!
“กินข้าว ๆ…หิวจะตายแล้ว เอ๊ะ ทำไมเธอไม่กินล่ะ?”
อู่เชามองพวกเขาสองคนที่บ่นว่าหิวอย่างแปลกใจ ทั้งสองเอามือกอดอกแน่นแล้วมองเหมยเหมยทานเฉย ๆ
สยงมู่มู่บุ้ยปากสื่อว่าให้เขาดูเอง
อู่เชามองไปทางเหมยเหมยแต่กลับเห็นเธอสวาปามเหมือนผีอดอยากหิวโซซึ่งไม่ได้ทานอาหารอย่างสง่างามมีมารยาทเฉกเช่นเคย แม้กระทั่งช่วยประหยัดตะเกียบใช้สองมือคว้ากระดูกหมูผัดซอสเปรี้ยวหวานขึ้นมาชิ้นหนึ่งกัดจนปากมันแผล็บ กัดคำหนึ่งก็ซดซุปเกี๊ยวน้ำอึกหนึ่งอย่างเอร็ดอร่อย
ซุปเกี๊ยวน้ำกับกระดูกหมูผัดซอสเปรี้ยวหวาน น่าอร่อยจริง ๆ!
“กินด้วยกันสิ…อาหารตั้งเยอะแยะ อย่าเหลือทิ้งให้เสียเปล่า!”
พออู่เชานั่งลง แค่เข้าใกล้โต๊ะอาหารก็ได้กลิ่นเปรี้ยวของจิกโฉ่เข้มข้นส่งกลิ่นหึ่งลอยมาจนทำเอาแสบตาจนแทบลืมตาไม่ขึ้น ทั้งยังคันจมูกไปหมดอีกด้วย
…………………………………………………
[1] หมูสามชั้นตุ๋นซีอิ้ว
