ตอนที่ 2953 ผู้ชายมันไม่เจียมตัว
เสี่ยวเป่าในเวลานี้กลับมองเล่อเล่อที่อยู่ในเต็นท์อย่างนึกปวดศีรษะ เขารู้อยู่แล้วเชียวว่าก่อนหน้านี้เล่อเล่อจงใจพูดเช่นนั้น แต่คิดจะมาแก้ไขเอาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว
“พี่จะไปนอนข้างนอก” เสี่ยวเป่าหันหลังจะเดินออกไป
ตีให้ตายเขาก็ไม่กล้านอนร่วมห้องเดียวกับเล่อเล่อ เขากลัวว่าตัวเองจะเผลอทำพลาดอะไรขึ้นมา และเขายิ่งกลัวว่าเล่อเล่อจะมุดเข้าถุงนอนของเขาตอนกลางดึกด้วย
“แต่เรากำลังฮันนีมูนอยู่นะ ถ้าพี่ออกไปจะทำให้คนอื่นสงสัยไม่ใช่เหรอ?” เล่อเล่อมองเขาด้วยใบหน้าอมยิ้ม
เสี่ยวเป่าชะงัก ภายในใจสับสนอย่างนัก ไม่ว่าจะออกไปหรือไม่ออกล้วนมีปัญหาทั้งสิ้น เขาควรทำอย่างไรดีล่ะ?
“ขอให้คืนนี้พวกเธอมีความสุขนะ เราจะไม่มารบกวนพวกเธอแน่นอน” เจสันวิ่งมาหาแล้วขยิบตาให้แฝงนัยยะบางอย่าง
“ขอบคุณ เราจะต้องมีความสุขมากแน่” เล่อเล่อโบกมือให้เขาแล้วเค้นรอยยิ้มกว้างตอบอีกฝ่าย
เสี่ยวเป่าเองก็เค้นรอยยิ้มตอบแล้วพับความคิดที่จะออกไปนอนข้างนอกเก็บไป ไม่เป็นไร เขาสามารถเรียกงูน้อยที่น่ารักมาเฝ้าหลาย ๆตัวได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไรพวกเน่าเน่าจะมาถึงสักที
ตอนบอกเน่าเน่า เสี่ยวเป่าคิดไว้แล้วว่าเน่าเน่าคงเรียกเสี่ยวจูมาด้วย อีกอย่างเจ้าเด็กเสี่ยวจูไม่มีทางทิ้งยายลี่สือเอ้อร์ไว้ข้างหลังแน่ คาดว่าสามคนนั้นคงมาถึงวันพรุ่งนี้
โทรศัพท์ของเสี่ยวเป่าแผดเสียงดังขึ้น พูดถึงโจโฉโจโฉก็มาพอดี เพราะเน่าเน่าเป็นคนส่งข้อความมา ‘มาถึงเชิงเขาหนิวเหว่ยแล้ว พรุ่งนี้รวมตัวกัน’
เขาอมยิ้มพลางเอ่ยต่อเล่อเล่อว่า “พวกเน่าเน่าจะมาถึงวันพรุ่งนี้”
เล่อเล่อย้อนถาม “นอกจากเน่าเน่าจะมีใครอีก? พี่คงไม่ได้เรียกเสี่ยวจูมาด้วยหรอกนะ?”
เสี่ยวเป่าทำหน้าไร้เดียงสา “เสี่ยวจูเน่าเน่าเป็นคนเรียกมา แล้วก็สือเอ้อร์เสี่ยวจูก็เป็นคนเรียกมา”
เล่อเล่อถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่งก่อนหัวเราะกล่าว “ตอนที่พี่ชวนเน่าเน่าจะเดาผลลัพธ์ตอนนี้ไม่ออกเหรอ? หนิงเสี่ยวเป่าพี่อย่ามาทำเป็นไขสือต่อหน้าฉันหน่อยเลย พี่ก็แค่ไม่อยากอยู่กับฉันสองต่อสองเท่านั้นแหละ วางใจได้ หลังจากนี้ฉันจะไม่ตามตื๊อพี่อีกแล้ว พี่อยากทำอะไรก็ทำ จากนี้ไม่เกี่ยวกับฉันอีก!”
เธอจัดการปูถุงนอนอย่างดีแล้วแค่นเสียงกล่าวอีกที “แต่บนเขาพี่ต้องให้ความร่วมมือเล่นละครกับฉัน แต่ไม่อยากเล่นก็ได้ งั้นฆ่าคนพวกนั้นทิ้งซะ”
พูดจบเล่อเล่อก็มุดเข้าถุงนอนเตรียมเข้านอนโดยไม่แม้แต่ปรายตามองเสี่ยวเป่าอีก
เสี่ยวเป่าตกใจยกใหญ่ ทำหน้าเลิ่กลั่ก ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆเล่อเล่อถึงเปลี่ยนสีหน้าท่าทีไป เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยแหนะ!
“ใช่ว่าพี่ไม่อยากอยู่กับเธอสองต่อสองสักหน่อย…” เสี่ยวเป่าอธิบาย การได้อยู่กับน้องเล่อเล่อเขาก็มีความสุขมากเช่นกัน แต่เงื่อนไขคือเล่อเล่อห้ามปีนขึ้นเตียงเขากลางดึกแค่นั้นเอง
เล่อเล่อแค่นเสียงทีหนึ่ง “ฉันจะนอนแล้ว พี่อย่ากวนฉัน!”
เธอหันหลังให้เสี่ยวเป่าแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเสี่ยวเป่า ถ้าเสี่ยวเป่าเข้ามาใกล้อีกนิดจะเห็นว่าเล่อเล่อกำลังทำหน้าประหม่าอย่างมากพร้อมทั้งสองมือที่กำแน่นโดยไม่รู้ตัว
เมื่อกี้เล่อเล่อเสียใจจริง ๆ เธอคอยเอาอกเอาใจอีกฝ่ายมาโดยตลอด เสี่ยวเป่าเองก็มักหลีกเลี่ยงการเอาใจของเธออยู่เสมอ เธอฝืนต่อไปก็มีแต่จะเจ็บปวดทว่าไม่นานเธอก็จะหายดีเอง เสี่ยวเป่าแค่มีข้อกังวลในใจถึงได้คอยปฏิเสธเธอเรื่อยมา
เธอต้องเปลี่ยนวิธีซึ่งใช้วิธีที่เป่ารื่อน่าเสนอมาแล้วกันโดยเย็นชากับหนิงเสี่ยวเป่าไปสักระยะ เป่ารื่อน่าพูดถูก ผู้ชายต่างเป็นเพศที่ไม่เจียมตัว จะทำดีกับพวกเขาเกินไปไม่ได้เชียว!
เล่อเล่อพยายามห้ามใจไม่ให้หันกลับไป เธอจะต้องแข็งใจไว้ อย่างน้อยก็ต้องแข็งใจให้ได้สักสามวันเพราะไม่อย่างนั้นเมื่อกี้ที่เธอทำไปก็จะสูญเปล่า!
เสี่ยวเป่าถอนหายใจแล้วมุดเข้าถุงนอนอีกคนอย่างรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
เล่อเล่อตามตื๊อเขามาตลอดทำให้เขาพะวงและว้าวุ่นไปหมด พอตอนนี้เล่อเล่อไม่ตามตื๊อเขาแล้วเขากลับพะวงและว้าวุ่นใจไม่ต่างกัน เสี่ยวเป่าหยิกตัวเองทีหนึ่งอย่างหงุดหงิด มิน่าน้องเล่อเล่อถึงรำคาญเขา เขายังรำคาญตัวเองที่ย้อนแย้งในตัวเองแบบนี้เลย
………………………………….
ตอนที่ 2954 สิ่งตอบแทนจากธรรมชาติ
หนึ่งคืนผ่านพ้นไปอย่างปลอดภัย เสี่ยวเป่าตื่นนอนท่ามกลางเสียงนกร้อง นาฬิกาชีวิตเขาตรงต่อเวลาอย่างมากเพราะเขาตื่นในเวลาตีห้าทุกเช้าอย่างอัตโนมัติ ข้างหูมีเสียงหายใจอย่างเป็นจังหวะของเล่อเล่อ เสี่ยวเป่าหันกลับไปก็เห็นเล่อเล่อที่หันกลับมาแล้ว
เล่อเล่อใช้มือหนึ่งวางไว้ใต้แก้ม แก้มถูกทับจนแบน แก้มอูมนั่นขับให้ดูน่ารักกว่าช่วงกลางวันมากโขเรียกให้เสี่ยวเป่ายิ้มอย่างอดไม่ได้ ตอนเล่อเล่อนอนยิ่งเหมือนวัยเด็กมากเข้าไปใหญ่ ใบหน้ากลมดิ๊กที่ตามติดอยู่หลังเขาไม่ห่าง มีอันตรายก็จะพุ่งมาอยู่หน้าเขาเป็นคนแรกเสมอ…
ตอนโตเล่อเล่อไม่ค่อยมีแก้มเท่าไร ทั้งตัวสูงโปร่งทั้งผอมชะรูดไม่เหมือนช่วงวัยเด็กเลยสักนิด แต่มีจุดหนึ่งที่ยังไม่เปลี่ยนไปก็คือยังคงชอบตามตื๊อเขาเหมือนวัยเด็ก
เสี่ยวเป่ายิ้มค้างแบบนั้นพลางรู้สึกปวดใจเล็กน้อย
เพราะเมื่อคืนเล่อเล่อประกาศแล้วว่าหลังจากนี้จะไม่ตามตื๊อเขาอีก
เสี่ยวเป่าถอนหายใจเบา ๆแล้วมุดออกจากถุงนอนอย่างระมัดระวัง เสวี่ยเอ๋อร์ที่ฟุบอยู่ระหว่างพวกเขาลืมตาขึ้นมองไปข้างนอกเต็นท์อย่างระแวง เสี่ยวเป่าลูบศีรษะเสวี่ยเอ๋อร์เบา ๆเตรียมออกไปทำกับข้าวข้างนอก
ข้างนอกมีเต็นท์กางอยู่หลายจุดทีเดียว ทุกคนต่างตื่นนอนกันหมดแล้ว พอเห็นเสี่ยวเป่าก็ทยอยเอ่ยทักทายเขา
เสี่ยวเป่าอมยิ้มน้อย ๆก่อนจะจุดไฟที่ดับมอดไปให้ติดอีกครั้ง ไม่ต้องให้เขาสั่งงานก็มีแสงขาววาบออกมา เป็นเสวี่ยเอ๋อร์ที่ออกไปหาอาหารนั่นเอง
กลางป่ากลางเขามีอาหารป่าล้นหลาม เสวี่ยเอ๋อร์ใช้เวลาไม่นานก็คาบกระต่ายป่าหลายตัวกลับมาโยนไว้ตรงหน้าเสี่ยวเป่า จากนั้นก็เชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง เสี่ยวเป่ายื่นมือลูบหัวมันหลายทีพร้อมเอ่ยชมว่า “เก่งจริง ๆ เดี๋ยวให้แกกินก่อนเลย”
เสวี่ยเอ๋อร์เลียมือเขาทีหนึ่งแล้วกลับเข้าเต็นท์ไปอย่างพึงพอใจ
คนอื่น ๆได้แต่มองมาทางนี้อย่างนึกอิจฉา พวกเขาดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเสวี่ยเอ๋อร์เป็นหมาป่าแต่ไม่คิดว่าหมาป่าตัวนี้จะถูกเสี้ยมสอนให้เชื่องกับมนุษย์ขนาดนี้ มิน่าทั้งคู่ถึงไม่พกเสบียงอาหารมาด้วย อยากกินอะไรก็ให้เสวี่ยเอ๋อร์ไปตามจับถึงได้กินเนื้ออยู่ทุกวี่วัน ไหนจะทำอาหารได้หอมขนาดนั้นอีก ส่วนพวกเขากลับมีแต่อาหารกระป๋องกับขนมปังแข็งเท่านั้น
เสี่ยวเป่าจัดการถอนขนผ่าท้องกระต่ายป่าอย่างคล่องมือ ทานแต่เนื้อย่างทุกวันจะเป็นร้อนในได้ง่าย เมื่อกี้เขาสังเกตเห็นว่าปลายคางของเล่อเล่อมีสิวขึ้นสองเม็ดแล้ว วันนี้เขาจะตุ๋นน้ำซุปสักหน่อยบวกกับเมนูผักรสชาติจืดจางที่ช่วยแก้อาการร้อนในได้
เขากวาดตามองรอบตัวซึ่งไม่นานก็เห็นว่ามีผักหลายชนิดที่สามารถทานได้ ทั้งยังสดใหม่อย่างมาก เสี่ยวเป่าเด็ดเอาส่วนปลายที่อ่อนนุ่มที่สุดมาโดยใช้เวลาไม่นานก็ได้มาเต็มกระเป๋าแล้ว
“ผักพวกนี้ทานได้เหรอ?” เจสันเดินเข้ามามองผักป่าในมือเสี่ยวเป่าอย่างสงสัย ในสายตาเขาพวกนี้ก็เหมือนหญ้า มีแต่วัวกับแกะที่กินหญ้า
“ใช่”
เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับแล้วเดินหอบผักป่ากลับไปข้างกองไฟ ผักป่าสะอาดจนแทบไม่จำเป็นต้องล้างก่อนเลย เจสันเด็ดเอาผักป่าจากมือเสี่ยวเป่ามาหลายใบแล้วส่งเข้าปากเคี้ยว แต่ไม่นานก็คายออกมาด้วยใบหน้าเหมือนอมขี้
“ขมจัง นายแน่ใจหรือว่าจะทานหญ้าที่ขมขนาดนี้ได้?” เจสันเดินมาหาพลางมองผักป่าเหล่านั้นอย่างนึกสงสัย รสชาติขมยิ่งกว่ายา หรือว่าลิ้นการรับรสของคนฮวาเซี่ยต่างไปจากพวกเขาอย่างนั้นหรือ?
เสี่ยวเป่าหัวเราะแล้วเริ่มทำอาหาร เขาเอาหม้อเหล็กวางบนกองไฟแล้วล้างเนื้อที่หั่นเสร็จสรรพพร้อมกับผักป่า ผักป่าไม่สามารถทานดิบ ๆได้อยู่แล้ว มีแต่คนโง่เท่านั้นถึงจะทานแบบนั้น มันต้องล้างผ่านน้ำก่อนถึงจะช่วยล้างความขมฝืดของผักไปได้
เจสันคอยดูเสี่ยวเป่าวุ่นวายกับสิ่งของตรงหน้าตามลำดับขั้นตอนราวกับกำลังดูรายการทำอาหารอยู่ เขาตัดสินใจนั่งอยู่ข้าง ๆ แม้ไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าจะทำอะไรแต่ดูแล้วคงอร่อยน่าดู เขาจะนั่งอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวอาหารเสร็จเสี่ยวเป่าน่าจะแบ่งเขาบ้างสินะ!
ว่ากันว่าคนฮวาเซี่ยมีน้ำใจมากไม่ใช่หรือ หลายวันมานี้เอาแต่ทานอาหารกระป๋องจนพะอืดพะอมไปหมดแล้ว!
…………………
