ตอนที่ 3005 สัตว์ประหลาดมนุษย์มาจากไหนเยอะแยะ
“ให้ตาย…สัตว์ประหลาดพวกนี้ว่ายน้ำเป็น…ผีหลอกแล้ว…” เน่าเน่าร้องโวยวายเสียงดังพลางมองเหล่าสัตว์ประหลาดที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ
สัตว์ประหลาดที่เวลาเดินยังตัวแข็งทื่อกลับคล่องแคล่วยามอยู่ในน้ำ แต่เพราะข้อกระดูกแข็งทื่อไปทำให้พวกเขาเคลื่อนตัวเสียงดังไปสักหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกเน่าเน่าคงไม่สังเกตเห็นง่ายขนาดนี้
“แสงไฟฉายไม่สว่างพอ มีอันที่สว่างกว่านี้ไหม?” เน่าเน่าตะโกนถาม
ในถ้ำมืดไปทุกหนแห่งและไฟฉายของเขาฉายได้เพียงจุดเดียวไม่ครอบคลุมพื้นผิวน้ำทั้งหมดเลยมองไม่ชัดว่าสัตว์ประหลาดจำนวนเท่าไร
“รอแป๊บหนึ่ง”
เสี่ยวจูล้วงลูกบอลเล็ก ๆขนาดเท่าแอปเปิลลูกหนึ่งจากกระเป๋าด้วยท่าทีเรียบนิ่ง เขากดปุ่มเปิดพลันแสงไฟสว่างจ้าก็ส่องไปทั่วภายในถ้ำราวกับแสงอาทิตย์สาดส่องแต่กลับไม่แยงตา
“พระเจ้า…หรือว่าพวกมันใช้ชีวิตในน้ำงั้นเหรอ?” เจสันมองด้วยแววตาหวาดกลัว
พื้นผิวน้ำที่เย็นจัดเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดอย่างแน่นขนัดราวกับต้มเกี๊ยว แออัดเสียจนไม่มีที่ให้น้ำระบายและแทบนับไม่หวาดไม่หวั่นว่ามีจำนวนเท่าไหร่กันแน่ เรือลำเล็กของพวกเขาถูกห้อมล้อมด้วยสัตว์ประหลาดไปแล้ว อีกทั้งสัตว์ประหลาดพวกนี้กำลังเคลื่อนตัวเข้าใกล้เรือลำเล็ก
“เป้าหมายของพวกมันคือเรา รีบพายเรือเร็ว!” เล่อเล่อตะโกนขึ้น ก่อนจะใช้แขนแทนไม้พายรีบพายน้ำอย่างสุดกำลัง
เสี่ยวเป่าส่ายหน้ากล่าว “เปล่าประโยชน์ สัตว์ประหลาดปิดเส้นทางไว้แล้ว ต้องกำจัดพวกมันทิ้งอย่างเดียวถึงจะเดินทางต่อได้”
“งั้นก็กำจัดพวกมันทิ้งซะ คอยดูฝีมือฉันเถอะ!”
เน่าเน่าหยิบเอามีดกงจักรสามเล่มของเขาออกมาแล้วเหวี่ยงออกไปหมุนพรึ่บ ๆอยู่ในถ้ำ โชคดีที่สัตว์ประหลาดพวกนี้ปฏิกิริยาเชื่องช้าน้อยมากที่จะหลบการโจมตีของมีดกงจักรได้ ในชั่วพริบตาเดียวก็มีสัตว์ประหลาดสิบกว่าตัวหัวขาดและร่างลอยแพอยู่บนผิวน้ำไหลลงไปตามกระแสน้ำ
สัตว์ประหลาดมีจำนวนมากเกินไปจริง ๆ มีทั้งมนุษย์กลายพันธุ์ สัตว์ป่า กระทั่งปลาในน้ำที่ล้วนเริ่มโจมตีเรือลำเล็กแล้ว
ฉาฉาโผล่หัวออกมา เขาอยากลงน้ำไปจัดการสัตว์ประหลาดพวกนี้เสียแต่ฉิวฉิวกลับห้ามเขาไว้
“อย่าไป ให้เด็กพวกนี้หาทางเอาเอง ถ้ายังไม่ถึงวินาทีสุดท้ายอย่าออกโรง!”
“รับทราบ!”
ฉาฉาหดคอกลับไปอย่างเชื่อฟัง คำพูดจากลูกพี่ฉิวไม่มีทางผิดแน่นอน
สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งแอบปรากฏอยู่ด้านหลังเจสันแล้วยื่นกรงเล็บหมายจะโจมตีเจสัน เจสันกลับไม่รู้สึกตัวใด ๆพลางใช้มีดสั้นโจมตีสัตว์ประหลาดในน้ำต่อ พวกเน่าเน่าเห็นกันทุกคนแล้วแต่ไม่มีใครช่วย
เสื้อหายากของลี่จิ่วกันกระสุนได้ กรงเล็บจากสัตว์ประหลาดก็ย่อมไม่ใช่ปัญหา
แต่ปิแอร์ดันไม่รู้เรื่องนี้ ถึงเขาไม่มีสติสัมปชัญญะไปแล้วแต่การปกป้องเจสันเป็นสัญชาตญาณที่ฝังเข้ากระดูกของเขา ต่อให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดเขาก็ไม่มีทางลืม
“ฮึ่ม”
จู่ ๆปิแอร์ก็ขืนตัวจนเถาวัลย์ขาดสะบั้นพลางคว้าตัวซอมบี้หมาป่าแล้วกระชากซอมบี้หมาป่าจนขาดออกเป็นสองท่อนตั้งแต่จรดเท้า
“ขอบคุณนะ…ที่รัก ฉันรู้อยู่แล้วเชียวว่านายไม่ลืมฉัน!” เจสันหันกลับมายิ้มให้คนรัก
ปิแอร์มองเขานิ่งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เขาคำรามอีกทีแล้วจัดการฉีกทึ้งสัตว์ประหลาดอีกตัวที่เข้ามาใกล้
“น่าแปลก ปิแอร์ไม่เหมือนสัตว์ประหลาดตัวอื่น ข้อกระดูกของเขาไหวตัวได้คล่องแคล่วกว่า และพลังการต่อสู้แข็งแกร่งกว่า” เล่อเล่อจับผิดสังเกตได้
เจสันทำท่าภูมิใจใหญ่ “ปิแอร์ต้องเก่งที่สุดอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในสายพันธุ์ไหนเขาย่อมต้องเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว!”
ทุกคนฟังแล้วก็นึกขัน เจ้างั่งนี่ช่างโง่เขลาใจใหญ่นัก แต่เขามีจุดเด่นสุดขั้วอยู่สองจุดคือดวงดีสุด ๆและสภาวะทางจิตใจที่มองโลกในแง่ดีเสียจนดูโง่เขลา คนรักกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วเขายังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ตามเดิม เป็นคนที่ไม่คิดอะไรมากเลยจริง ๆ
“น่าแปลก…สัตว์ประหลาดที่เป็นมนุษย์มากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน? กลางหุบเขาใหญ่แบบนี้มีคนเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ?” เล่อเล่อสังเกตถึงสิ่งผิดปกติเข้าแล้ว
………………………….
ตอนที่ 3006 ไฟคอก
พอได้ยินคำเตือนสติจากเล่อเล่อทุกคนก็เริ่มคิดถึงคำถามนี้เช่นกัน สัตว์ประหลาดมนุษย์ในน้ำแม้จะตัวผอมซูบและมอมแมมเสียจนไม่เหลือสภาพ แต่ยังพอจะแยกแยะเค้าโครงหน้าตาของพวกมันได้คร่าว ๆ
มีทั้งคนแก่คนหนุ่ม มีทั้งชายทั้งหญิงและสีผิวที่แตกต่างกันไปคล้ายมาจากทั่วทุกมุมโลก แต่ส่วนมากเป็นคนผิวเหลืองซึ่งน่าจะเป็นชาวฮวาเซี่ย
“อาจจะมาผจญภัยที่นี่ ทุกปีจะมีคนจากทั่วทุกมุมโลกมาสำรวจที่นี่กัน” เสี่ยวเป่าคาดเดา
เสี่ยวจูกลับปฏิเสธข้อสันนิษฐานนี้ “ไม่ใช่ ถ้าเป็นนักสำรวจ คนหายสาบสูญตั้งเยอะจะต้องมีการรายงานข่าวบ้างแล้วสิ แต่เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเกิดเรื่องที่ภูเขาสือว่านเลยนะ”
เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วแน่น เป็นไปตามที่อีกฝ่ายพูดจริง ๆ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกันล่ะ?
หรือว่าเป็นคนของหนิงเฉินเซวียนหรือ?
หลงเฟิงกลับทำหน้าครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ความจริงข่าวขุมสมบัติหลุดออกไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้ว มีสายลับจากทั่วโลกเดินทางมาที่นี่แต่ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย นับรวม ๆแล้วจำนวนของสายลับก็ไม่น้อยเลย”
เจสันพูดเสริม “ฉันรู้เรื่องนี้ ที่นี่เป็นเขตอันตรายระดับ SSS ของหน่วย FBI ของเรา เมื่อก่อนเคยส่งคนมาหลายคนแต่ก็ไม่มีใครกลับไปเลยแถมไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรด้วย เดาว่าคงกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วมั้ง!”
“งั้นคงไม่เยอะขนาดนี้หรอก อย่างน้อยในนี้ต้องมีสัตว์ประหลาดมนุษย์มากกว่าพันตัว อย่าเพิ่งพูดเลยดีกว่า กำจัดพวกมันไปก่อนค่อยว่าอีกทีแล้วกัน ทำไมยิ่งฆ่าก็ยิ่งเยอะเนี่ย!”
เล่อเล่อใช้มีดตัดหัวของสัตว์ประหลาดตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างฮึกเหิม บนผิวน้ำมีศพของสัตว์ประหลาดจำนวนมาก แต่จำนวนของสัตว์ประหลาดกลับไม่ลดน้อยลงเลย
“รอเดี๋ยว!”
เสี่ยวจูเอ่ยขึ้นเสียงเรียบคำหนึ่งแล้วก็ค้นบางอย่างในกระเป๋าวิเศษของเขา เจสันมองกระเป๋าของเขาอย่างตกตะลึง ถ้าเสี่ยวจูล้วงเอาเครื่องย้อนเวลาออกมาเขาก็ไม่แปลกใจ
“ใช้อันนี้เถอะ ขอเวลาฉันสักห้าวินาที”
สิ่งที่เสี่ยวจูล้วงออกมาเป็นลูกบอลสีดำขนาดเล็กใหญ่เท่านิ้วก้อย เขาเอ่ยกับเสี่ยวเป่าว่า “หยดน้ำยาของพี่ไว้บนตัวสัตว์ประหลาด”
“นายคิดจะใช้ไฟคอกเหรอ?” ไม่นานเสี่ยวเป่าก็คิดได้จึงหยิบขวดยาเล็กออกมา แต่เขายังกังวลใจอยู่บ้าง “แพของนายกันไฟหรือเปล่า?”
“กันไฟอยู่แล้ว!” เสี่ยวจูพยักหน้าอย่างมั่นใจ
เสี่ยวเป่าวางใจแล้วจึงให้เน่าเน่าหยดน้ำยาในขวดใส่ตัวสัตว์ประหลาดพวกนี้รวมถึงตัวที่ตายไปแล้ว
“ภายในร่างกายของสัตว์ประหลาดมีแต่เชื้อไวรัส จะปล่อยให้พวกมันแปดเปื้อนแม่น้ำชั้นใต้ดินไม่ได้เด็ดขาด” เสี่ยวเป่าเองก็เพิ่งคิดได้ ทันใดนั้นเองก็มีบางอย่างวาบเข้ามาในหัวของเขาแต่เขาจับเอาไว้ไม่ทัน มันวนเวียนเลือนรางอยู่ในห้วงความคิด
เน่าเน่ารับขวดมาแล้วให้เล่อเล่อกับพวกหลงเฟิงพายเรืออย่างสุดกำลังพร้อมเทน้ำยาไม่หยุดมือ อาวุธลับความคล่องตัวของเขาดีไม่หยอก ภายในชั่วพริบตาก็สาดใส่สัตว์ประหลาดหลายสิบตัวแล้ว
“พอแล้วล่ะ หมอบลง!”
เสี่ยวจูหยิบลูกบอลสีดำนั่นถูกับหนังแพแรง ๆทีหนึ่งแล้วโยนออกไป ลูกบอลสีดำหมุนกลางอากาศเรื่อย ๆแล้วแตกตัวออกเป็นพลุไฟหลากหลายสีสันงดงามดุจพลุดอกไม้
ประกายไฟที่กระเด็นใส่ตัวสัตว์ประหลาดก็จุดติดไฟ ในชั่วพริบตาสัตว์ประหลาดก็ถูกลูกไฟอาบท่วม ต่อให้พวกมันอยู่ในน้ำก็ไม่มีทางดับมอดไปแต่อย่างใด
ไม่นานสัตว์ประหลาดที่ถูกหยดน้ำยาใส่ก็สลายกลายเป็นขี้เถ้าในฉับพลันแล้วไหลตามสายน้ำไป
สัตว์ประหลาดตัวอื่นชะงักไปครู่เดียวก็กรูล้อมเข้ามาอย่างเร็ว เน่าเน่าทำตามวิธีเดิม เสี่ยวจูโยนลูกบอลสีดำออกไปสามลูกติดต่อกัน สัตว์ประหลาดในน้ำน้อยลงไปประมาณหนึ่งซึ่งไม่ได้แน่นขนัดอย่างก่อนหน้าแล้ว แต่จำนวนก็ยังไม่น้อยเท่าไรอยู่ดี
“ทำต่อไป ทำไมนายไม่โยนแล้วล่ะ?” เน่าเน่ามองเสี่ยวจูด้วยความสงสัยเมื่อไร้เสียงเคลื่อนไหวจากอีกฝ่าย
“หมดแล้ว ฉันมีแค่สี่ลูก” เสี่ยวจูตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา
เพราะมีอานุภาพเทียบเท่าพลุระเบิดเขาจึงไม่ได้ทำมากเท่าไร ใครจะคิดว่าดันมาตกม้าตายในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้
…………………
