เมื่อพวกเขาเข้าไปในทางหลวง อิงกริด ถามว่า “เย็นนี้เราจะไปร้านอาหารอะไรดี”
“ผมกำลังคิดเกี่ยวกับอาหารญี่ปุ่น คุณคิดอย่างไร” ลูเอน ถามขึ้น
“นั่นฟังดูดีสำหรับฉัน” อิงกริดยิ้ม
เมื่อพวกเขามาถึงหน้าบ้านของเซาโล ซึ่งอยู่บนเนินเขา มีรถยนต์นำเข้า 5 คันจอดอยู่ในลานจอดรถ นอกจากนี้ ความปลอดภัยยังมากกว่าเช้านี้ หลายคนที่ ลูเอน ไม่รู้ ดังนั้นจึงง่ายที่จะเดาว่าพวกเขาปลอดภัยสำหรับแขกของเซาโล
หลังจากจอดรถแล้ว ลูเอน ก็หยิบแล็ปท็อปและแฟ้มเอกสาร แล้วลงจากรถและเปิดประตูให้อิงกริด และยื่นมือให้นางถือ
“ขอบคุณค่ะ” อิงกริด ลงจากรถและเดินจูงมือกันไปที่ทางเข้า
“คุณดีมาส ยินดีต้อนรับ!” ยามของเซาโลจำเขาได้และกล่าวด้วยความเคารพ ในทางกลับกัน ยามคนนั้น มองดู ลูเอน และ อิงกริด อย่างไม่ค่อยสุภาพ แต่พวกเขาไม่ได้ล้ำเส้นเพราะพวกเขารู้ว่า ลูเอน เป็นคนที่พวกเขาไม่สามารถยั่วยุได้
“อืม” ลูเอน พยักหน้า และด้วยอิงกริด เขาก็ผ่านพวกเขาไปและเริ่มขึ้นบันได
ไม่กี่นาทีต่อมา ยามคนหนึ่งก็บ่นว่า “ว้าว ผู้หญิงคนนี้ร้อนแรงจัง ฉันสงสัยว่าเธอหาเงินได้เท่าไหร่ที่จะได้อยู่กับเขา”
“ไอ้บ้า แกจะทำอะไร ถ้าพวกเขาได้ยินเข้าล่ะ” อีกคนบ่น
“ใจเย็นๆ พวกเขาไปแล้ว ไม่มีทางให้พวกเขาได้ยิน—”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ อิงกริด ก็บ่นอะไรบางอย่างในหูของ ลูเอน และหยิบหินก้อนเล็ก ๆ จากด้านขวาของเธอแล้วขว้างใส่ชายคนนั้น ตอนแรกยามคนนั้นอยากจะหัวเราะ เพราะเขาคิดว่ามันจะเข้าถึงตัวเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนก้อนหินไม่เคยถูกขว้างออกไป จนกระทั่งมีคนกรีดร้องออกมา
“หน้านายน่ะ หน้าของนายมีเลือดออก!” ยามอีกคนตะโกนขึ้น
ความเจ็บปวดมาถึงตอนนี้และเขาเห็นเลือดไหลออกจากแก้มเป็นจำนวนมาก
อิงกริด จ้องไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและพูดอย่างเคร่งขรึม “ถ้าพวกคุณพูดอีกครั้ง ในครั้งต่อไปฉันจะตัดลิ้นที่มีพิษของพวกคุณทิ้งซะ”
“ผม ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ!” เขาไม่รู้ว่าเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร แต่เขาก็ไม่สงสัยในคำพูดของเธอ ยามคนนั้นเกือบโกรธตัวเอง เมื่อเขานึกถึงความเป็นไปได้ที่เธออาจจะโยนพลาดได้ ไม่ก็เธออาจะฟลุ๊ก เมื่อเธอตีหัวเขาได้ แม้ว่าเขาจะงี่เง่าเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนโง่ทั้งหมด เขารู้ว่าเธอขว้างหินได้เร็วกว่ากระสุน นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทำได้
ยามของเซาโลรู้สึกเหมือนถูกหัวเราะเยาะใส่ความโง่เขลาของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พวกเขาไม่เห็นมันด้วยตนเอง แต่รู้ว่า ลูเอน และครอบครัวของเขาอยู่ไกลจากปกติ ภาพของหินที่จมลงสู่พื้นลานของเซาโลนั้นฝังลึกอยู่ในจิตใจของพวกเขา
เมื่อเงาของ อิงกริด และ ลูเอน หายไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็หายใจเข้าอีกครั้ง “พระเจ้า ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตาย! ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา…”
“ไอ้โง่ ฉันถึงบอกว่าแกควรคิดก่อนพูด! แกโชคดีมากที่เธอเป็นฝ่ายตอบโต้ ถ้าเป็นเด็ก ฉันจะไม่บอกว่าแกโชคดีขนาดนี้ ดูจากสีหน้าเธอแล้ว ฉันบอกได้เลยว่าเธอเคยชินกับการฆ่าคน ถ้าเธอต้องการ แกคงตายไปแล้ว” ยามที่อยู่ในกองทัพและได้ผ่านหลายสิ่งหลายอย่างกล่าวแบบนั้น
“ถูกต้อง ฉันจะไม่ทำผิดซ้ำซาก” อย่างไรก็ตาม คำเตือนของอิงกริดทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไตร่ตรองการกระทำของเขาเอง
“ลูเอน และอิงกริด หลานมาแล้ว!” เซาโลมีรอยยิ้มที่น่ายินดีเมื่อเห็นทั้งสองเข้ามาพร้อมกับสาวใช้
มีชาย 5 คนนั่งข้างเซาโล พวกเขาทั้งหมดมีการแสดงออกที่เข้มงวดและแต่ละคนก็มีออร่าที่กดขี่มาก อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขารู้สึกถึงการปรากฏตัวของ ลูเอน และ อิงกริด พวกเขารู้สึกเหมือนแมวถูกต้อนโดยพิทบูลขู่ ลูเอน ยังคงสบายดี เขาสามารถจำกัดออร่าของเขาได้ อย่างไรก็ตาม อิงกริดยังคงเรียนรู้อยู่ และบรรดาผู้ที่อ่อนไหวต่อออร่าของผู้คนมากกว่ารู้สึกกังวลใจภายใต้แรงกดดัน
หนึ่งในนั้นคือ โรเจอร์ริโอ เลวี่ คาร์โดโซ่ พ่อของ อีเลียส
“ฮ่าฮ่า ลูเอน ยินดีที่ได้พบอีกครั้ง” โรเจอร์ริโอ หัวเราะขณะที่เขายืนขึ้นเพื่อกอด ลูเอน
ลูเอน เห็นดังนั้นก็ขอให้อิงกริดถือแล็ปทอปและโฟลเดอร์ที่มีไฟล์ไว้
ตั้งแต่เขาและโอลิเวียภรรยาของเขาเริ่มฝึกเทคนิคร่างกาย วันนั้นของพวกเขาและเธอก็มีสีสันมากขึ้น…
“ลุง โรเจอร์ริโอ ยินดีที่ได้พบเช่นกัน” ลูเอนกอดกลับ
หลังจากเว้นระยะห่าง โรเจอร์ริโอก็มองไปที่อิงกริด
“คุณคืออิงกริดใช่ไหม” โรเจอร์ริโอยิ้มให้เธอและพูดว่า “คุณดูสวยขึ้นตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นคุณที่งานเลี้ยงวันเกิดของบราเดสโก้”
“ขอบคุณค่ะ” อิงกริดยิ้มเล็กน้อย
“สวัสดีตอนเย็น ผมดีใจที่คุณทุกคนมาที่นี่เพื่อฟังข้อเสนอของผมนะครับ” ลูเอน เอื้อมมือออกไปทักทายทุกคนด้วยการจับมือกัน
“ฮึ่ม! ผมแค่หวังว่าจะไม่เสียเวลา ผมมาที่นี่วันนี้เพราะคุณเซาโลยืนยันว่าต้องให้ผมมาให้ได้ ไม่เช่นนั้นถึงจะมีใครมั่งคั่งร่ำรวยมาบังคับผมมากขนาดไหนผมก็ไม่มา และเรื่องแบบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรกับผมเลย” คนที่พูดคือ เอ็ดสัน ลีโอโพลโด อากีอาร์ เขาสวมเสื้อแจ็กเก็ตแขนสั้นทหารและมีท่าทางแข็งทื่อ เขาสวมแว่นและผมของเขาเป็นสีเทา เอ็ดสัน ลีโอโพลโด อากีอาร์ อายุเกือบ 70 ปีและเป็นนายพลกองทัพบก
ลูเอน ไม่ได้ใส่ใจกับวิธีการพูดของเอ็ดสัน เขาเพียงแค่ปฏิบัติต่อมันด้วยความเฉยเมย ถ้าคนนี้ไม่อยากร่วมมือ? โอเค ลูเอน จะไม่ได้สูญเสียอะไรไปจากมันเลย…
“ขึ้นอยู่กับคุณครับ คุณเอ็ดสัน” ในทางกลับกันโรเจอร์ริโอ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ถ้าคุณอารมณ์เสีย ก็ออกไปซะ คุณควรจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับเชิญจากคุณเซาโล คุณไม่อยากให้เขาเสียเวลาเหรอ ฉันคิดว่าคุณไม่ควรเสียเวลาของลูเอนคนนี้หรอกครับ”
“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่!” เอ็ดสันไม่เชื่อสิ่งที่โรเจอร์ริโอพูด แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่า ลูเอน และ อิงกริด ไม่ปกติ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“เงียบ!” เซาโลรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าแขกของเขากำลังทำเช่นนี้ และเมื่อเขาพูด ออร่าของเขาก็แน่นมากจนทำให้โรเจอร์ริโอและเอ็ดสันรู้สึกหายใจไม่ออก “ฉันเชิญคุณมาที่นี่เพราะฉันถือว่าคุณเป็นเพื่อน แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณเสียเวลา คุณก็ออกไปซะ!”
“ฉันพูดมากไป ขอโทษนะ” เอ็ดสันขอโทษเมื่อได้ยินว่าเซาโลพูดจารุนแรง
“ขอโทษนะครับท่าน” แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อว่าเขาคิดผิด แต่โรเจอร์ริโอก็ขอโทษและนั่งลง
“ลูเอน อิงกริด อย่าเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้น มานั่งนี่ก่อนสิ” เซาโลยิ้มขณะพูดกับพวกเขา
สำหรับคนทั้ง 5 คนที่ได้รับเชิญ พวกเขาประหลาดใจ เมื่อเห็นอารมณ์ของเซาโลเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเขาพูดกับลูเอน และอิงกริด เป็นผลให้ความคาดหวังของพวกเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
“ได้ครับปู่” ลูเอน พยักหน้าและพาอิงกริดมานั่งข้างเขา
รอบโต๊ะกระจก ทั้ง 8 คนนั่งเงียบ ๆ จนกระทั่ง ลูเอน พูดว่า “ผมไม่อยากให้พวกคุณเสียเวลามาก ผมจะอธิบายตรงไปตรงมาและแสดงให้คุณเห็นเกมที่ผม กำลังสร้างและพูดคุยเกี่ยวกับเป้าหมายของผมนะครับ”
ลูเอน ขอ อิงกริด สำหรับแล็ปท็อปและเขาก็วางมันลงบนโต๊ะกระจกแล้วเปิดออก เมื่อเปิดแล็ปท็อป เขาเปิดเกมและหันหน้าจอไปที่เกม ปล่อยให้เกมอยู่ในโหมดอัตโนมัติโดยที่อวาตาร์ที่สร้างขึ้นจะเคลื่อนที่เอง ตามหลักเหตุผลแล้ว บทบาทนี้เป็นสิ่งที่เขาคนเดียวในฐานะผู้ดูแลระบบเกมเท่านั้นที่ทำได้ ในขณะที่หุ่นเชิดของเกมเคลื่อนไหวเป็นชุด ลูเอน อธิบายให้พวกเขาฟังถึงวัตถุประสงค์ในการเปิดตัวเกม รวมถึงความตั้งใจที่จะทำงานร่วมกัน
หญิงชราอายุ 60 เศษถามขึ้นว่า “คุณช่วยแสดงพลังหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้ครับ” ลูเอน พยักหน้าและลุกขึ้นยืน จากนั้นเขาก็ถามเซาโลว่า “ถ้าผมทำรูในกำแพงของปู่ จะเป็นอะไรไหมครับ?”
