ตอนที่ 269. วิธีที่นอร่าและลูเอนพบกัน
เวลามืดลง เมื่อพวกเขาเดินทางออกมา
“หยุดที่นี่และตั้งค่าย” นอร่าแนะนํา
ลูเอนทําให้เมฆของเขาหยุด เขาลงไปพร้อมกับเลเนอร์และอิงกริด นอร่าลงมาพร้อมกับปีกค้างคาวสีแดงคู่ของเธอ สถานที่ที่พวกเขาหยุดพักตั้งอยู่ในป่าทึบที่มีต้นไม้มากกว่า 1 พันล้านต้นอยู่รอบ ๆ ต้นไม้ส่วนใหญ่มีความยาวกว่า 20 เมตร สิ่งเหล่านี้ขัดขวางโอกาสในการเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดบินได้ขนาดใหญ่
“ฉันจะแยกสถานที่พักของเราออกจากกัน” นอร่าร่ายเวทย์มนตร์ไร้แก่นสารของเธอในทันที เธอนั้นเร็วกว่าลูเอนเสียอีก โดมครึ่งวงกลมเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวพวกเขา มันมีขนาด 200 ตารางเมตร
“ไม่มีอะไรทําแล้วสินะ” ลูเอนยักไหล่ “ฉันจะกางเต็นท์ล่ะกัน”
“ไม่จําเป็น” นอร่ากล่าว
ด้วยการโบกมือของเธอ เธอตัดต้นไม้จํานวนมากในบริเวณใกล้เคียง จากนั้นเธอก็โยนบางสิ่งที่เป็นรูปครึ่งวงกลมลงบนพื้น ด้วยเสียงของ *พับ-!* คฤหาสน์ก็ปรากฏขึ้น
ปากของอิงกริดอ้าออก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอะไรแบบนี้ ลูเอนรู้เรื่องนี้แล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไปเขาลืมไป เรื่องส่วนใหญ่ไปแล้วเป็นเพราะราคาที่อย่างน้อย 1 ล้านแต้มในการได้บ้านหลังเล็กๆ – มูลค่าสูงมากสําหรับสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ ในขณะนี้ถ้าเขาทําได้ มันคงเสียเวลาอีกเล็กน้อยและสร้างเต็นท์
“อย่ายืนเฉยๆ เข้ามาสิ” เสียงของนอร่าไม่สูงหรือต่ํา มันดูนุ่มนวลและเย็นชาเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปที่อิงกริด
อิงกริดสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังของนอร่าแต่ไม่ยอมให้ตัวเองสั่นคลอน เธอเดินเข้าไปถามว่า “พวกมนุษย์หมาป่าพวกนี้ พวกมันโจมตีเธอตลอดหรือ?”
“ใช่และไม่ใช่” นอร่าบอกกับเธอ “ฉันพบลูเอน เพราะพวกมัน”
ลูเอนพยักหน้า เขายังจําได้เหมือนเมื่อก่อน
“เมื่อ 800 กว่าปีที่แล้ว” นอร่าพูดด้วยความหวนคิดถึง “เมื่อฉันเห็นเขา ลูเอนมักถูกหมาปาล้อมรอบ มันคือรักแรกพบฉันช่วยเขาและเราเริ่มผจญภัยด้วยกัน ต่อมาเราเป็นเพื่อนกับอีก 3 คน
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา นอร่า” ลูเอนดึงเก้าอี้ให้อิงกริดนั่ง เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น ดึงเก้าอี้อีกตัวออกมา ลูเอน นั่งข้างอิงกริด และเลเนอร์นั่งอีกด้านหนึ่ง ขณะที่นอร่านั่งตรงข้ามกับลูเอน
“พวกเขาไปตามทางของตัวเอง” นอร่าพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันต้องการหาวิธีที่จะพบนายอีกครั้งและพวกเขาคิดว่าฉันไม่มีความหวัง ฉันเริ่มมองหาวิธีการและวิธีในขณะที่เสริมกําลังตัวเอง เพื่อไปถึงนักรบระดับ 7 บางครั้งฉันก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับพวกเขา แต่ก็ผ่านมา 30 ปีแล้วและฉันไม่เห็นพวกเขาอีกเลย”
“แล้วถ้าพวกเขาพยายามห้ามไม่ให้เธอตามหาลูเอนล่ะ” อิงกริดถาม
นอร่ามองไปที่อิงกริด ดวงตาของเธอเป็นสีเทาเย็นชา “ฉันจะฆ่าพวกเขา”
อิงกริดขมวดคิ้ว “พวกเขาไม่ใช่เพื่อนของเธอเหรอ?”
“สิ่งหนึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับอีกสิ่งหนึ่ง” นอร่ายิ้ม ฟันแวมไพร์สีขาวของเธอเป็นประกาย “ถ้าพวกเขาพยายามจะหยุดฉันไม่ให้พบลูเอน ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่ทําแบบนั้น”
“ถึงแม้ว่าจะเป็นลูก?” เลเนอร์ถามด้วยรอยยิ้มเย็นชา
“แม่จะขังลูกไว้ในถ้ําจนกว่าแม่จะพบพ่อของลูก” นอร่ากล่าว
เลเนอร์โพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบ เธอรู้ว่าแม่ของเธอจะทําแบบนั้นถ้ามันเกิดขึ้น
“ฉันจะใช้ครัวของคุณ” ลูเอนลุกขึ้น
“มันเป็นบ้านของคุณ” นอร่าพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ลูเอนมองมาที่เธอและถอนหายใจแต่เลือกที่จะไม่แสดงความคิดเห็น
เมื่อลูเอนหายไป ทั้งสามสาวก็จ้องตากันเงียบๆ จน เลเนอร์ พูดว่า “อิงกริด เธอคบกับพ่อฉันมานานแค่ไหนแล้ว?”
อิงกริดมองมาที่เธอและพูดทันทีว่า “ 4 เดือน”
“4 เดือนเท่านั้นเหรอ?” นอร่าขมวดคิ้วซ้ายแล้วยิ้ม “เวลาน้อยมาก”
“ใช่ แต่เราทําได้” อิงกริดหยุดสิ่งที่เธอกําลังจะพูด แล้วเธอก็พูดต่อ “เราแสดงความรักต่อกันทุกวันที่เราอยู่ด้วยกัน”
” เข้าใจแล้ว” นอร่าอิจฉาเธอ เธอต้องการสิ่งนี้มาหลาย 10 ปี แต่ด้วยอาการของลูเอน เธอจึงไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
อิงกริดสัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดและความอิจฉาของนอร่า แต่ตัดสินใจเพิกเฉยเมื่อมองไปที่ เลเนอร์ “ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่แล้ว คุณไม่ต้องสวมผ้าคลุมหน้าแล้วใช่ไหม”
“เธอพูดถูก” เลเนอร์พูดแล้วเธอก็ถอดผ้าคลุมออก เธอเป็นคนสวยจริงๆ และยิ่งไปกว่านั้น เธอยังทําให้อิงกริดนึกถึงคาธารีน่าเล็กน้อย
อิงกริดกล่าวว่า “เธอดูเหมือนน้องสาวของ ลูเอน”
“จริงเหรอ เธอ…” เลเนอร์หยุดสิ่งที่เธอกําลังจะพูด
“จริงด้วย เธอยังไม่ตาย” อิงกริดสังเกตเห็นความลังเลของเธออย่างรวดเร็ว
“ธะ-เธอเป็นอย่างไร? เลเนอร์สนใจมาก
“อืม เหมือนเธอจริงๆ ด้วยตาสีแดงเหมือนกับลูเอนและผมสีขาว เธอมีรูปร่างที่ยอดเยี่ยม” อิงกริดยิ้มเล็กน้อย “เธอค่อนข้างเฉยเมยและเย็นชาต่อคนแปลกหน้า แต่อบอุ่นและใจดีต่อสมาชิกในครอบครัว”
เลเนอร์พยายามจินตนาการ แม้ว่าเธอจะได้รับความคิดที่คลุมเครือ แต่เธอก็ยังชอบที่จะพบน้องของลูเอนด้วยตัวเอง
“แล้วยายของฉันล่ะ” เลเนอร์ถาม
“อืม…. เธอน่าทึ่งมาก” อิงกริด กล่าว “ไมร่าเป็นผู้หญิงที่น่าฟังที่สุดที่ฉันรู้จัก เธอเลี้ยงดูลูเอน และ คาธารีน่า ด้วยตัวเธอเอง ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังสร้างบริษัทขนาดใหญ่ที่ชื่อว่าดีมาส และถึง แม้เธอจะเป็นเช่นนั้น มันอาจจะดูยุ่งมาก เธอมักจะหาเวลาทําอาหารเย็นให้ลูกๆของเธอ”
“คราวนี้พวกเขาไม่ตายอย่างน่าอนาถ” นอร่าพึมพํา เธอยังคงจําได้ว่าเป็นสิ่งนั้นเป็นจุดอ่อนของลูเอนได้อย่างไร เขาเคยต่อสู้จนถึงแก่ความตายกับจักรพรรดิ (นักรบที่ 6) ในขณะที่เขาพูดถึงแม่ของตน
ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันและคุ้นเคยกันมากขึ้น ลูเอนก็ทําอาหารเสร็จ
ลูเอนตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ในขณะที่ยังมืดอยู่ เขาจุดไฟ ต้มกาแฟ ทอดไข่กับเบคอน 30 นาที ต่อมาเขาเปิดหน้าต่างห้องครัว ตอนนี้ดวงอาทิตย์เป็นลูกบอลสีส้มเลือดขนาดใหญ่ 2 ลูก และเขารู้สึกได้ถึงความร้อน
“อรุณสวัสดิ์” อิงกริดพูดทันที่ที่มาถึงครัว เธอมีผมสีบลอนด์ที่สวยงามของเธอลง เดินเข้าไปใกล้ เธอหอมแก้มลูเอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ําล้างหน้าเสร็จก็กลับมา ไม่กี่นาทีต่อมา นอร่ากับเลเนอร์ก็มาถึงด้วย
