ตอนที่ 297: อีเลียสต้องการอยู่ในห้องเดียวกับ คาธารีน่า
ก่อนหน้านี้…
นอร่าพบว่าผู้อาวุโสแต่งตั้งเธอขึ้น ทําให้เลนอร์ลูกสาวของเธอหมั้นกับตระกูลมีมี่ ฟลานมี
สิ่งที่ทุกคนคิดว่าเป็นความโกรธที่ล่วงเลยไปทําให้นอร่าฆ่าผู้อาวุโสทั้งหมดที่สมคบคิดและทรยศต่อเธอ จากนั้นจึงไปที่กลุ่มมีมี่ฟลานมีและฆ่าพวกเขาทั้งหมด
หลังจากที่เลเนอร์ค้นพบสิ่งนี้ เธอรู้สึกกังวลมาก ลูเอนก็ช่วยให้เธอสงบลง และด้วยความช่วยเหลือของเขา พวกเขาได้สร้างวงเวทย์รอบๆตระกูลแวน สเตฟฟาน
ปัจจุบัน…
นอร่ากําลังเดินทางไปยังกลุ่มของเธอพร้อมกับสมาชิกของกลุ่มที่ติดตามเธอไปเพื่อทําลายกลุ่มมีมี่ ฟลานมี
เมื่อเขาเข้าใกล้ เธอสังเกตเห็นสิ่งกีดขวางรอบๆ ตระกูล รอยยิ้มก่อตัวขึ้นบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ “ลูเอน…” เธอพึมพําชื่อของเขาขณะที่เธอยิ้ม
วงเวทย์บาเรียค่อนข้างซับซ้อน และนอร่าที่ใช้เวลาอยู่กับเขามาก จึงรู้จักวงเวทย์ของคาถา รูปแบบลักษณะของมัน ฯลฯ ซึ่งเธอรู้ว่าต้องทําอย่างไร
แน่นอน แม้จะไม่มีสิ่งนั้น คุณก็ยังสามารถเห็นเลวีเอธานเหนือตระกูลแวน สเตฟฟานลอยอยู่
“ดูสิ นี่หัวหน้าและคนอื่นๆ พวกนั้นกลับมาแล้ว!” มีคนในฝูงชนในจัตุรัสกลุ่มตะโกนดังพอที่จะให้ทุกคนได้ยิน
“ท่านแม่ทัพ!” ได้ยินเสียงกรี๊ดดังลั่น
“เฮ้อ” ในที่สุดเลเนอร์ก็หายใจได้ง่ายขึ้น เมื่อเห็นแม่ของเธอมาถึง
ลูเอนเข้าใจดีว่าแม้เธอจะไม่ได้พูดอะไร เขาก็กอดเธอ และถึงแม้จะแปลกใจ แต่เลเนอร์ก็กลับมากอดอีกครั้ง โดยรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมอกของพ่อของเธอ มันเป็นความรู้สึกที่เธอโหยหาและในที่สุดเธอก็มีมัน
นอร่ามาอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เลเนอร์หยุดพลางกอดลูเอน และเข้าไปกอดนอร่า “หนูดีใจที่ท่านสบายดี” เธอพูดด้วยน้ําเสียงที่อ่อนหวาน
“เด็กโง่ ฉันจะเป็นไรได้อย่างไร” นอร่าหัวเราะคิกคักเบาๆ เธอทําในสิ่งที่เธอทําเพราะเธอมั่นใจในความแข็งแกร่งของเธอ
ในขณะเดียวกัน คนในเผ่าก็เริ่มเฉลิมฉลองการมาถึงของนอร่าและคนอื่นๆ เสียงปรบมือ เสียงเชียร์ และนกหวีดของพวกเขาดังสนั่น จนดึงดูดความสนใจจากเพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดของตระกูลแวน สเตฟฟาน
ในคฤหาสน์ของนอร่า
เลเนอร์ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างนอร่าจับมือนอร่า จากนั้นริมฝีปากของเธอก็สั่นเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “แม่… ทําไมคุณถึงทําอย่างนั้น?”
“นั่นเธอหมายถึงการฆ่าพวกผู้อาวุโสหรือหรือกําจัดเผ่ามีมี่ ฟลานมีกันล่ะ?” นอร่ามีรอยยิ้มลึกลับเมื่อเธอตอบคําถาม
“ทั้งสองอย่าง” เลนอร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ชิ น่าเบื่อชะมัด” นอร่าหัวเราะ แล้วเธอก็พูดว่า “เธอบอกฉันสิ เธอคิดว่าฉันควบคุมกลุ่มคนได้เต็มที่หรือเปล่า”
เลนอร์ครุ่นคิด และหลังจากครุ่นคิดอยู่ 2-3 วินาที เธอก็ส่ายหัว “ไม่ หนูไม่คิดอย่างนั้น”
“เธอพูดถูก ฉันไม่ได้มีส่วนใดส่วนหนึ่งของการตัดสินใจเลย” นอร่าพูดอย่างเยือกเย็น “พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถเล่นฉันเหมือนหุ่นเชิด ฉันแข็งแกร่งใช่ แต่ฉันไม่ได้ไร้สมอง ฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าพวกเขาเลือกฉันเป็นหัวหน้าเผ่าเพราะความแข็งแกร่งของฉัน และตั้งแต่ฉัน ฉันต้องการใช้ทรัพยากรของเผ่าในการหาพ่อของเธอ ฉันยอมรับ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ เขาใช้ช่วงเวลานั้นทําให้เธอต้องแต่งงานกับพวกตระกูลมีมี่ ฟลานมี …”
เลเนอร์เดาส่วนที่เหลือแล้ว “แม่ตัดสินใจแล้ว ใช้โอกาสนี้และกําจัดวัชพืช”
“ฮิฮิ ตามคาดจากลูกสาวฉัน” นอร่าหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ “ใช่แล้ว ฉันฉวยโอกาสและฆ่าพวกเขา ดังนั้น ตอนนี้จึงไม่มีใครในกลุ่มที่สามารถต่อต้านเราได้” เธอมองไปที่ลูเอน
ดวงตาที่ครุ่นคิดของอิงกริดจับจ้องไปที่นอร่า ขณะที่เธอแสดงความคิดเห็น “ฉันคิดว่าอาจมีแวมไพร์ตนอื่นในกลุ่มของเธอที่เดาได้ว่าทําไมเธอถึงทําอย่างนี้”
“แน่นอน หลายคนก็จริง” นอร่ามองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอพูดว่า “หลายคนอยู่มานาน พวกเขารู้พร้อมๆ กัน แต่พวกเขาเลือกที่จะแสร้งทําเป็นไม่ทํา เธอรู้ไหมว่าทําไม?”
อิงกริดไม่ต้องคิดและพูดในทันทีว่า “เพราะเธอแข็งแกร่ง แข็งแกร่งพอที่จะทําให้พวกเขารู้สึกปลอดภัย และ ในขณะเดียวกันก็กลัวที่จะทําให้เธอขุ่นเคือง
“ใช่ เธอพูดถูก ฉันคาดหวังจากผู้หญิงที่ลูเอนเลือกไว้ไม่น้อย” นอร่าไม่สามารถซ่อนความอิจฉาริษยาของ อิงกริดได้เมื่อมองมาที่เธอ แต่แล้วเธอก็ยิ้ม “ถ้าเปลี่ยนเรื่อง เธอสามารถพักที่นี่ที่บ้านฉันได้แน่นอน ลูเอนด้วย” เธอมองเขา
ลูเอนมองไปที่อิงกริด และเมื่อเห็นเธอพยักหน้า เขาพยักหน้ากลับไปที่นอร่า “ใช่ แต่พรุ่งนี้เราจะออกไปกัน ฉันไม่ต้องการให้พวกนั้นพบที่ซ่อนของฉัน เพราะมันอยู่ใกล้กับกลุ่มของเธอมากเกินไป “
“เกี่ยวกับเรื่องนี้” นอร่าหยิบบางอย่างจากแหวนเก็บของของเธอ
ดวงตาของลูเอนงงงวย ขณะที่เขามองไปที่สิ่งที่นอร่าถืออยู่
นอร่ายังคงยิ้มต่อไป ขณะที่เธอวางกุญแจสีทองไว้บนโต๊ะ “ฉันปกป้องที่ซ่อนของนาย มันยังคงไม่บุบสลาย ฉันไม่ได้เปิดมันเองตั้งแต่นายหายตัวไป”
เมื่อรับกุญแจสีทอง ลูเอนรู้ว่ามันเป็นกุญแจที่ทําขึ้นเพื่อให้เข้าถึงพื้นที่ที่สร้างขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง
“ทําไม…” ลูเอนกลืนสิ่งที่จะถาม ก่อนแล้วยิ้มเล็กน้อยแล้วขอบคุณเขา “ขอบคุณ ด้วยวิธีนี้ ฉันจะได้ใกล้ชิดกับนักรบระดับ 6 มากกว่าที่จะเป็นจักรพรรดิจอมปลอม”
ริมฝีปากสีแดงของนอร่าโค้งเป็นรอยยิ้มยั่วยวน “ก็ต่อให้นายเป็นจักรพรรดิจอมปลอม ฉันก็ยังสงสัยว่ามีจักรพรรดิมากมายที่สามารถต่อสู้กับนายได้”
“เธอประจบประแจงฉันมากเกินไป ฉันมีความมั่นใจบ้าง แต่ฉันยังต้องพึ่งพากลอุบายเพื่อชัยชนะ หากเป็นไปได้ ฉันไม่ต้องการใช้กลอุบายเพื่อเอาชนะ” ลูเอนกล่าว
กลับไปที่เมืองแห่งดอกไม้ ผู้ร้ายที่ฆ่าลูกสาวของเจ้าเมืองยังไม่ถูกพบ
ที่โรงเตี้ยมที่คาธารีน่า และคนอื่นๆ อยู่ในนั้น พวกเขากําลังรับประทานอาหารกันในขณะที่พวกเขารอให้มันจัดการในไม่ช้า แต่มีบางอย่างบอกพวกเขาว่ามันจะไม่ง่ายขนาดนั้น
มีคนเข้าไปในโรงเตี้ยม “ข่าวที่น่าตกใจ ผู้หญิงอีกคนถูกฆ่า!”
“อะไรกัน?” อีเลียสและคนอื่นๆ หยุดกิน
“ผู้หญิงอีกคน…” อีเลียสพึมพํา “นอกจากเจ้าหญิงแล้ว ยังมีผู้หญิงคนอื่นถูกฆ่าอีกหรือเปล่า”
ชายคนนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วได้ยินสิ่งที่อีเลียสพึมพําและพูดว่า “ใช่ นอกจากเจ้าหญิงแล้ว หญิงสาว 3 คนอายุระหว่าง 20 ถึง 30 ปีถูกฆ่าตาย!”
ดวงตาของอีเลียสแหลมขึ้น และเขาเหลือบมองที่คาธารีน่า และ กลุ่มของเขาที่เป็นผู้หญิง หากมีนักฆ่าที่ไล่ตามหญิงสาว เขาไม่อาจละสายตาได้ ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเธอ! ก็…”
อีเลียสพูด “เราอยู่ด้วยกันดีกว่า”
“นายอยากนอนกับฉันไหม” คาธารีน่าถามอย่างยั่วยุในทางที่คลุมเครือ
“ใช่ ฉันหมายถึง…”อีเลียสคลําหา “ฉัน เรา เราอยู่ห้องเดียวกัน ดังนั้นฆาตกรจะตามเธอไปไม่ได้หรอกนะ สาวๆ”
“โอ้ แย่จัง” คาธารีน่า ยังคงแซวต่อไปเพราะเธอชอบที่ใบหน้าของอีเลียสที่กําลังเปลี่ยนเป็นสีแดง โดยเฉพาะต่อหน้ากลุ่มของเขา
สาวๆหัวเราะกันเล็กน้อย
เด็กๆ เห็นใจอีเลียส แต่ถึงแม้จะเห็นอกเห็นใจ พวกเขาก็หัวเราะเยาะความอับอายของเขา
“แต่เราไม่สามารถอยู่ห้องเดียวกันได้ เรามีมากเกินไป” ไมฮา คอสต้าบอกคนในกลุ่ม
“เรื่องนั้น…” อีเลียสทําหน้าครุ่นคิด
“ท่านครับ…” เจ้าของโรงเตี้ยมได้ยินการสนทนาจึงเสนอว่า “ผมมีบ้านให้เช่า จะไม่เสแสร้ง ผมจะคิดค่าแรงวันละ 2 เท่าจากปกติเพราะเราอยู่ในสถานการณ์นี้ บ้านมี 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ํา ห้องรับแขก และห้องครัว ห้องขนาด 10 คิวบ์ ก็น่าจะพออยู่กันได้”
อีเลียสไม่ลังเล “ฉันยอมรับ”
ความปลอดภัยของเด็กผู้หญิงมีความสําคัญมากกว่า ในขณะนั้น เขาไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการจ่าย 2 เท่า เขายังเต็มใจที่จะจ่าย 3 เท่า แน่นอน เขาจะไม่พูดอย่างนั้น
