ตอนที่ 300: คนรักทรยศ
ลูเอนเริ่มสร้างคาถาและอักษรรูนโดยใช้คริสตัลธรรมชาติ เลือดมอนสเตอร์ และของหายากอื่นๆ เสร็จในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ลูเอนบอกกับเด็กหญิงทั้งสองว่า “นั่งในตําแหน่งดอกบัวตรงกลางดาวและเริ่มนั่งสมาธิขณะที่คุณทั้งสองใช้เทคนิคของคุณ อันที่จริง หากคุณมีคําถามใดๆ เกี่ยวกับการฝึกฝน ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะถาม”
“พ่อ” นอร่าถามออกมา “ฉันมีข้อสงสัยเกี่ยวกับต้นกําเนิดของต้นไม่วิญญาณ”
“โอ้? ว่า?” ลูเอนสร้างเมฆราวกับเก้าอี้นวมนุ่มๆ แล้วนั่งลง ตบมือข้างเขา เขาบอกกับเธอว่า “นั่งลง”
เลเนอร์ลุกขึ้นนั่งและเริ่มถามคําถามของเธอ
ในขณะเดียวกัน อิงกริดก็เริ่มทําสมาธิ ในตอนนั้น ทุกสิ่งที่เธอจําเป็นต้องรู้ เธอเคยถามลูเอนมาก่อน เธอเพียงแค่ต้องการกระดูกทองคําทั้ง 12
หลังจากที่เธอทําสองสิ่งนี้สําเร็จแล้ว เธอสามารถถามลูเอนต่อได้ว่าจะทําอย่างไร
ขณะเดียวกันที่เมืองดอกไม้
“เราไม่ได้ฆ่า” โคลอี้ ซานโตสกล่าว
“ทําไมฉันถึงรู้สึกผิดหวังที่เธอพูดแบบนี้ อีเลียสถอนหายใจ จากนั้นเขาก็มองไปที่เบลดและพูดว่า “บรูโน่ ไปดูซิว่าเจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันไหม”
“ตกลง” บรูโน่ออกไปหลังจากดื่มกาแฟ 1 ถ้วย
เขามีคุณลักษณะด้านมืด สามารถซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ในบรรดาสมาชิกทั้งหมดของอีเลียส สควอต เขาเป็นคนที่เชี่ยวชาญในการหาข้อมูลต้นกําเนิดของเขาคือ หมาป่าแห่งยมโลก
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปส่งเขา” คาธารีน่า มองไปที่ อีเลียส
“ทําไม?” อีเลียสไม่เห็นปัญหา ซึ่งทําให้เขาสงสัยว่าทําไมเธอถึงถามคําถามนั้น
“ง่ายมาก” คาธารีน่า กล่าวอย่างเยือกเย็น “หากพบว่าเขาซุ่มดูข้อมูลอยู่ เขาอาจถูกตีความผิด เราอาจจะกลายเป็นคนน่าสงสัยก็ได้”
อีเลียสครุ่นคิด
“เป็นไปได้ไหม” คาธารีน่าพูด เธอหมุนนิ้วไปรอบถ้วยขณะที่ยังคงเย็นชาและไม่แยแสเมื่อเห็นการแสดงออกที่เย็นชาและเฉยเมยของเธอ อีเลียสไม่สงสัยเลยว่าเธอจริงจัง
“บรูโน่” เสียงของอีเลียสดังก้องเหมือนเสียงหอนของหมาป่า
ไม่นานบรูโน่ก็กลับมา
“กัปตันอเลียส คุณเรียกผมกลับหรือครับ” บรูโน่มองเขาอย่างแปลกใจ หลังจากที่เขากลับมา เขาห่างออกไปเกือบ 1 กิโลเมตร
“ใช่ มัน แบบนั้น…..” เขาอธิบายความสงสัยของคาธารีน่า
“โอ้” บรูโน่นั่งลง
“ฉันจะไปเอง” คริสติโนกล่าว “ฉันไม่คิดว่าฉันจะดึงความสนใจโดยไม่จําเป็น
คริสติโนมองเรียบๆ และไม่ฉดฉาดมากนัก และต้นกําเนิดของเขาเป็นควัน เขาสามารถใช้ควันเพื่อดึงความสนใจจากเขาได้
“ตกลง ตกลง” คาธารีน่า เป็นผู้พูด
อีเลียสมองมาที่เธอ แล้วที่คริสติโนหลังจากนั้นเขาจึงพูดออกมา “ไปได้แล้ว”
“ตกลง ผมจะกลับมาเร็วๆ นี้” คริสติโนจากไปทันทีที่เขาจากไป คาธารีน่ากินข้าวเช้าเสร็จและลุกขึ้น
“ฉันจะนั่งสมาธิ” ครู่หนึ่งก็สงบลง หลังจากคาธารีน่าออกไป
อย่างไรก็ตาม ความเงียบก็ถูกทําลายลงหลังจากนั้นไม่นานด้วยเสียงของอีเลียส
“ฉันขอไปนั่งสมาธิด้วย ยืนตรงนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์
สํานักงานเจ้าเมือง
มันเป็นห้องที่มืดมน อย่างน้อยก็ชั่วขณะหนึ่งน่าสะพรึงกลัว พร้อมกับการขมวดคิ้วอันน่าเกลียดของเจ้าเมือง แม้ว่าจะมีคนอยู่ในห้องด้วยกัน 5 คน พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกเสียงดัง
“ก๊อก…ก๊อก…”
เสียงเคาะประตูที่ไม่ค่อยดังสองครั้งก็ดังขึ้น
“เข้ามา” เสียงเย็นชาของเจ้าเมืองดังก้อง
“ครับ!” ชายวัยกลางคนที่ดูปานกลางที่มีผิวขาวและผมสีดําและมีเคราสีดํายาวเข้ามา ดวงตาของเขาเป็นสีเขียวและเขาไม่ได้แสดงศักยภาพใด ๆ อย่างไรก็ตาม..
เป็นหนึ่งในผู้ชายที่เจ้าเมืองไว้วางใจมากที่สุด เขาชื่อ บรูซ มัลฟ์ เจ้าแห่งการปลอมตัว
“บรูซ ผลการสอบสวนเป็นอย่างไรบ้าง” เจ้าเมืองดูใจดีขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เขามองไปที่บรูซ แต่เมื่อเขาถามคําถามกลับกลายเป็นเย็นชาอีกครั้ง
“น่าเสียดายที่ความสงสัยของเจ้าเมืองนั้นถูกต้อง” ชายคนนั้นถอนหายใจ “ลูกสาวของคุณและคู่หมั้นของเจ้าหญิงเซดริน่าผู้ล่วงลับไปแล้วมีความเกี่ยวข้องอย่างยิ่งกับการสิ้นพระชนม์ของเจ้าหญิง ไม่เพียงเท่านั้น การเสียชีวิตอื่นๆ ยังถูกจัดเตรียมโดยพวกเขาทั้งสอง”
*ปิ้ง*
เจ้าเมืองโกรธมากจนกระแทกกําแพงเปิดรูที่ใหญ่พอที่รถบรรทุกน้ําจะผ่านไปได้ ความสงสัยได้ทําให้เขาโกรธแล้ว แต่เมื่อรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่แค่ความสงสัย แต่เป็นความจริง ความโกรธของเขาจึงปะทุราวกับภูเขาไฟที่ปะทุ
ดวงตาของคนในห้องปิดลงและเปิดขึ้นด้วยความตกใจ
“ไอ้สารเลว 2 ตัวนี้” เส้นเลือดปรากฏอยู่บนหน้าผากและมือของเจ้าเมืองรัศมีพลังของเขาล้นหลามจนคนในห้องหายใจไม่ออก “ฉันจะฆ่าไอ้ 2 คนนี้!”
ไม่สําคัญสําหรับเขาว่าลูกสาวอีกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้เป็นลูกคนเดียวของเขา สําหรับเจ้าเมืองแล้ว ไข่เน่า ต้องไม่เพาะพันธุ์ยิ่งปล่อยได้เร็วยิ่งดี อย่างน้อยเขาก็ตั้งใจจะฆ่าอย่างรวดเร็วแม้ว่า… คนๆนั้นจะเป็นคู่หมั้นของลูกสาวผู้ล่วงลับของเขา แต่เจ้าเมืองผู้นี้จะไม่ยอมให้ชายคนนั้นตายง่ายๆ
เจ้าเมืองคนดังกล่าวมองที่บรูซ “พาพวกเขามาที่นี่บอกพวกเขาว่าฉันต้องการคุยเรื่องงานศพของเซดริน่า”
“ครับ!” ก่อนจากไป บรูซเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นสาวผมบลอนด์และดวงตาสีเข้ม
บรูซ์มาถึงห้องของเจ้าหญิงแคลรีส
“ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…”
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เจ้าหญิงแคลรีสรีบเดินจากพี่เขยและคนรักของเธอไป
“เข้ามา” เสียงของคลารีสฟังดูไพเราะที่สุด
เมื่อบรูซเปิดประตูเดินเข้ามา เขาเห็นคู่สามีภรรยาทรยศที่ไม่สํานึกผิดในสิ่งที่พวกเขาทํา แม้แต่กับเขาที่เคยฆ่าคนตามคําสั่งของเจ้าเมืองก็ยังรู้สึกแปลกใจที่เจ้าหญิงคลารีสสงบและมีความสุข หลังจากฆ่าพี่สาวของเธอเอง
แม้จะไม่มีหลักฐานโดยตรงว่าเธอคือคนที่ฆ่า แต่ทุกอย่างบ่งบอกว่าเธอทํา นอกจากนี้ เธอและคู่รักที่ทรยศของเธอได้ฆ่าผู้หญิงอีก 3 คนด้วยวิธีเดียวกับที่เจ้าหญิงเซดริน่าที่ถูกสังหารไปก่อนหน้านี้ด้วย
เขาไม่ใช่คนที่จะตัดสินเรื่องนั้น ดังนั้นบรูซจึงพูดด้วยน้ําเสียงที่เป็นกลางว่า “เจ้าหญิงคลารีส และมาร์คัส เธลอน ท่านเจ้าเมืองได้เรียกคุณทั้งสองมาเพื่อหารือเกี่ยวกับงานศพของเจ้าหญิงเซดริน่า”
“ฉันเข้าใจแล้ว” การแสดงออกของแคลรีสดูเศร้าด้วยน้ําตาจระเข้ในดวงตาของเธอ “ฉันเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น… ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพ่อจะตัดสินใจเร็ว ๆ นี้…” เธอถอนหายใจ
“…” มาควิสเธลอนไม่ได้แสดงความเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อยกับการแสดงของแคลรีส แต่ซ่อนไว้อย่างลึกซึ้งในขณะที่แสดงสีหน้าเศร้า ในไม่ช้าเขาก็เดินตามบรูซ์ ไปพร้อมกับแคลรีส
ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขามาถึงหน้าสํานักงานของเจ้าเมือง
บรูซเคาะออกไป 2 ครั้ง เจ้าเมืองจึงอนุญาตให้พวกเขาเข้าไป..
