บทที่11:ลองตรวจสอบ
เธอพยายามอยู่ครึ่งค่อนวัน รูดซิบไม่สำเร็จ พิงกี้นั่ง ตากฝนอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าเซ่ออยู่
อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก อยากแกล้งยิ้มอย่าง สะใจก็ยิ่งยิ้มไม่ออก
เธอคิดๆแล้วทำไมเธอช่างน่าสงสารจังเลย? ถูกคน
รังแกไม่พอ
แถมพระเจ้ายังมาซ้ำเดิมเธออีก เธอไปทำให้ใคร โกรธเคืองขนาดนี้เนี่ย?
คิดไปคิดมา รู้สึกสงสารตัวเอง ดวงตาเธอค่อยๆแดง
ก่ำ แต่ก็ยังร้องไม่ออกอยู่ดี
รถมายบัครันสีดำขับผ่านถนนที่โล่งเปล่าในยาม
ค่ำคืน
ผู้ชายที่สูงหล่อมาดเข้มมองเห็นผู้หญิงที่ผอมบาง อย่างไม่ตั้งใจ
เขาเคาะกระจกรถที่นึ่งและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “
จอดรถ *
คุณชายมีอะไรจะรับสั่งครับ? “เควินขมวดคิ้วแต่ไม่
พศอะไร
เขาเลือนกระจกรถลงมา เม็ดฝนกระหน่ำสาดมาใน
รถ
สาดจนผมที่ดกดำของเขาจนเปียกชุ่ม ดวงตาที่คม ลึกมองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างถนน
เห็นเธอเช็ดไปมาที่ใบหน้า ระยะทางห่างกันเยอะ
เขาเหมือนมองเห็นเวงตาของเธอแดงก่ำ
เธอร้องไห้? เควินรู้สึกแน่นที่ตรงอกอย่างแปลกๆ
และยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
เหมือนกำลังจะพิสูจน์ถึงอะไร ? เสียงของเขาเย็นชา
ลง
4 ไม่มีอะไร ไปเถอะ ” ก็แค่ผู้หญิงที่ทำทุกวิถีทาง เพื่อจะได้ตามเป้าหมายคนนึง
เขาไม่จำเป็นต้องเอามาใส่ใจหรอก
“ครับ ” คนขับไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามเยอะ
บรรยากาศในรถรู้สึกตึงเครียด ผ่านไปหลายนาที
เควินกุมขมับแน่น นึกถึงเงาของผู้หญิงที่ผอมบางคนนั้น
และนึกถึงสีหน้าที่แข็งข้อและเย็นชาตอนที่อยู่ในโรง
พยาบาล
เควินสั่งการให้พายุที่นั่งข้างคนขับ
* ตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้ ว่ามีลับลมคม
ในอะไรหรือเปล่า
ถ้ามารีบมารายงานฉัน”
พายุเป็นผู้ช่วยของเควิน พอได้ยินคำนี้แล้วนิ่งไปครู่
* ครับ คุณชาย
หลีกเลี่ยงอย่าให้ลิสารู้เรื่องนี้ ”
ครับ” พายุยิ้มปากกว้าง
ดูๆแล้ว คุณหนูลิสาที่ดูสง่าจะถูกคุณชายเราสงสัยซะ
เขาก็ดีใจที่ได้ตรวจสอบ
เพราะเขาก็ไม่ได้รู้สึกชอบคุณหนูลิสาผู้ที่เหมือน นางฟ้าคนนั่นสักเท่าไหร่
ว่าไปแล้ว คุณลิสาก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดี กลับกันเขา รู้สึกเธอดีจนเกินหน้าเกินตาไปหน่อย
น้องสาวนอนกับผู้ชายของตัวเอง ไม่เพียงแต่ไม่
โกรธแค้นเธอ
แต่ยังช่วยน้องสาวพูดขอร้อง นี่เป็นเรื่องปกติที่ผู้
หญิงจะทำกันหรือ?
คุณลิสานี้ก็เป็นคนมีความสามารถจริงๆ! พิงกี้กำลัง
กลุ้มใจกับกระเป๋าตัวเอง
เธอไม่รู้ว่าลับหลังเควินจะนึกถึงเรื่องเธอ แต่ถึงรู้เธอ ก็ไม่เอามาใส่ใจหรอก
เพราะเธอไม่แคร์ ต่างพูดว่าคนที่มีความรักลึกซึ้ง ที่สุดก็เป็นคนที่ใจร้ายที่สุด
เควินมอบความอบอุ่นที่มีให้ลิสาหมด
และเย็นชากับเธอมันก็เป็นเรื่อปกติไม่ใช่หรือ?
เธอจะไม่คาดหวังอะไรจากเขาอีกต่อไป ! เธอฝืนใจเก็บกระเป๋าให้เสร็จ
จากนั้นก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ป้ายรถเมล์ ฝนเริ่มซาลง
ฝนที่ตกเมื่อกี้ เหมือนตั้งใจตกลงมาเพื่อให้เธอ
ลำบากใจ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
มีแท็กซี่คันนึงจอดที่ตรงหน้าเธอ น้ำหวานที่ใส่ชุด
นอนโดดลงมาจากรถ
เห็นพิงกี้ที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์อย่างเดียวดายพร้อม
หน้าตาทรุดโทรม
ทันใดนั้นน้ำหวานเวงตาแดงก่ำ “ยายตัวดี! ตอนที่ เสพสุขไม่นึกถึงฉัน
แต่ที่ตกอับนี่ติดต่อฉันไวเชียวนะ เธอนี่มันร้ายจริงๆ
เลย! )
น้ำหวาน ”
* ไม่ต้องมาเรียกฉัน ฉันกำลังโกรธอยู่นะเนี่ย! ” ระหว่างพูดกล่าวโทษพิงกี้
แล้ว
แต่มือกลับแย่งกระเป๋าสัมภาระจากมือเธอ
แ ไปเถอะ ต่อไปฉันเป็นคนดูแลเธอเอง ถ้าฉันมีข้าว
กินมื้อนึง
ก็จะไม่ให้เธอได้อดข้าวอย่างแน่นอน! ท
“ ฉันอยากกินบะหมี่เนื้อฝีมือเธออ่ะ )
ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน กระเพราะของพิงกี้หิวจน
* เธอนี่ไม่เกรงใจกับฉันเลยนะ น้ำหวานยิ้มทั้ง
4 น้ำหวาน ” พิงกี้จับที่ชายเสื้อของน้ำหวานและ
บิดตัวไปมา
* โอเค โอเค ถือซะว่าชาติที่แล้วฉันติดค้างเธอแล้ว
กัน! !” น้ำหวานทำสีหน้ารำคาญ
พิงกี้กลับอดยิ้มไม่ได้ ในใจรู้สึกอบอุ่น
ไม่ได้เจอกันมาแปดปีแต่ไม่รู้สึกห่างเหินเลย ดีจัง
ปวด
น้ำตา
เลย!
พอขึ้นแท็กซี่ น้ำหวานโทรสายออก พี่ พี่รับมาถิ่น
ของฉันเลย! “
