บทที่ 29: หัวใจเต้นแรง
รถมายบัคสีดำขับอยู่บนถนน ในรถเปิดแอร์เย็นมาก บรรยากาศในรถก็เช่นกัน
ลิสานั่งข้างคนขับ สายตาเธอชายมองเควินเป็นพักๆ
ไม่ขาดสาย
แต่เควินกลับเหมือนก้อนหินก้อนนึงที่ไม่เข้าใจความ
รู้สึกของเธอ
แถมไม่เหลียวมองเธอ สายตาที่ฉลาดและมอง การณ์ไกลมัวแต่จ้องดูทางข้างหน้า
ทำให้ความรู้สึกในสายตาเธอสลายไปเหมือนสายน้ำ
พิงกี้ขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย เธอนั่งอยู่ข้างหลังคนขับ
ข้างกายเธอมีน้ำหวานและพลอยนั่งอยู่ด้วย วันนี้ พฤติกรรมของพลอยทำให้เธอผิดหวัง
เห็นน้ำหวานสีหน้าโมโหและไม่อยากสนใจพลอย
เธอก็ให้ความร่วมมือกับน้ำหวานอย่างสนุกสนาน เธอ
กับน้ำหวานยักคิ้วสบตากันไปมา
และพิมพ์ข้อความคุยกันในโทรศัพท์ พิงกี้สายตา ขยับไปมาพร้อมกะพริบตาให้น้ำหวาน
และส่งข้อความไปมา
ทั้งสองแอบหัวเราะ
เวลาเหมือนกำลังย้อนไปตอนที่ทั้งสองกำลังเรียน
หนังสืออยู่
ตอนเรียนชอบแอบส่งกระดาษและลอกการบ้านกัน
แค่สบตากันก็ทำให้มีความสุขยิ้มได้ครึ่งค่อนวัน
เควินเหลือบดูกระจกมองหลังอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เห็นใบหน้าพิงกี้มีแต่รอยยิ้มที่ร่าเริงและหวานชื่น
แววตากลมโตของเธอแฝงไปด้วยความสุข ซุกซน
และมีพลัง
เหมือนจิ้งจอกน้อยกำลังเอาแต่ใจอย่างไม่มีเหตุผลที่
อยู่ในป่า
เขาไม่เคยเห็นเธอยิ้มแบบนี้มาก่อน ไม่..เธอเคย
ยิ้มแบบนี้ให้เขามาก่อน
ตอนที่เธอตามราวีเขาแรกๆ เธอชอบส่งยิ้มให้เขา
บ่อยๆ
ไปมา
ยิมอย่างใสซื่อและร่าเริง และมอบใจทั้งดวงให้เขา เธอเป็นคนร่าเริงและอัธยาศัยดี
เหมือนดอกกุหลาบสีแดงที่ผลิบานอยู่ในอากาศ สวยและเร่าร้อนจนทำให้คนหัวใจสั่น
แต่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอไม่มีรอยยิ้มแบบนี้ให้เขา อีก? เควินขมวดคิ้วและคิดหนัก
เหมือนจะนานมากแล้ว เควินรู้สึกไม่สบายใจอย่าง
บอกไม่ถูก
เขาขมวดคิ้วพร้อมยื่นมือไปเปิดเพลง เสียงดนตรี เปียโนที่ไพเราะ และรื่นหู
ไหลรื่นออกมาเหมือนสายน้ำ
พริบตาเดียวรถที่เงียบเหงาก็มีเสียงดนตรีคอยคลาย บรรยากาศที่อึดอัดในรถ
จู่ๆพิงก็รู้สึกดนตรีเปียโนbrandari เป็นดนตรีที่เธอ
ชื่นชอบมาก
ทุกคืนเธอแทบจะฟังดนตรีนี้นอนด้วยซ้ำ แต่ว่า เธอ ชอบดนตรีนี้เพราะคนบางคน
ตอนนี้เธอไม่ชอบคนๆนั้นแล้ว ดนตรีนี้ก็ไม่มีความ
หมายกับเธออีก
พิงกี้ยิ้มและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความคุยกับ
น้ำหวานต่อ
ตอนนี้เธอแคร์แค่ตัวเอง และแคร์คนที่เป็นห่วงตัวเอง
—-ภัตตาคารมังกรหยก เมืองที่ที่ดินแพงเหมือน
ทองคำ
ตึกสูงห้าชั้นที่ตกแต่งสไตล์โบราณ พื้นที่ของ
ภัตตาคารมังกรหยกกว้างใหญ่
แต่นั่นไม่ได้ทำให้พื้นที่ๆแพงเหมือนทองคำนี้สิ้น
เปลืองไปเปล่าๆเลย
ถ้าจะเปรียบเทียบว่าในแต่ละวัน ภัตตาคารนี้มีเงินเข้า
มากระสอบๆก็ไม่โอเวอร์เลย
มีเควินอยู่ เขาใช้ลิฟท์ส่วนตัวก็พาพวกเธอขึ้นมาถึง
ชั้นบน
ภัตตาคารมังกรหยกมีทั้งหมดห้าชั้น ตั้งแต่ชั้นสี่ไล่ลงไปคือฟ้า ดิน พระจันทร์ พระอาทิตย์
ทุกชั้นจะมีเมมเบอร์การ์ดที่แตกต่างกันไป
มีเมมเบอร์การ์ดแบบไหนก็ย่อมได้เข้าถึงชั้นนั้น มี การแบ่งระดับชั้นไว้อย่างเข้มงวด
และชั้นบนสุด ก็ใช้สำหรับรองรับเควินและหุ้นส่วน
โดยเฉพาะ
ถ้าบอกว่าคนที่เข้ามาภัตตาคารนี้เป็นคนมีฐานะร่ำรวย
งั้นคนที่ขึ้นชั้นสูงสุดได้ก็ต้องเป็นคนมีฐานะยิ่งๆขึ้น
ไปอีก
ทุกคนต่างก็อยากขึ้นชั้นห้ามาก วันนี้มีเควินอยู่
พวกเธอได้ขึ้นไปชั้นห้าอย่างง่ายดาย พิงกี้ก็มาชั้นนี้
เป็นครั้งแรก
พอลิฟท์ขึ้นถึงชั้นห้า ประตูลิฟท์เปิดออก
ก็มีพนักงานต้อนรับหน้าตาดีใส่ชุดกี่เพ้าคอยยืน
ต้อนรับเรียงกันเป็นแถว
ผู้ชายวัยกลางคนสีหน้ายิ้มแย้มคอยยืนรอ พอเห็น
เงาของเควิน
เขารีบเดินเข้าไปต้อนรับ “คุณชายเควินช่วงนี้ไม่
ค่อยมาเลย
แต่กระผมก็เคารพคุณชายอยู่ในใจตลอด กระผมรู้ว่า คุณชายชอบจิบไวน์
ไวน์ที่ส่งตรงมาจากอเมริกา กระผมเตรียมไว้ให้ คุณชายหลายขวดเลยครับ
วันนี้จะรับสักขวดไหมครับ?”
ผู้ชายวัยกลางคนสวมใส่ชุดสูท ดูดีมีระดับ
ดูแล้วเหมือนเป็นผู้จัดการของภัตตาคารมังกรหยก
แต่อยู่หน้าเควิน
กิริยาท่าทางของเขาถ่อนตนมาก
ได้ ” เควินพยักหน้า แ เอามาสองขวด
แ รับทราบครับ! ”
สีหน้ายิ้มแย้ม
ผู้ชายวัยกลางคนตอบพร้อม
และยิมให้กับลิสาทีควงแขนเควินไว้
“ กระผมชื่อเกรียงไกร เป็นผู้จดการของภัตตาคาร
มังกรหยก
พวกท่านมีอะไรให้รับใช้ สามารถให้คนเข้ามาเรียก
กระผมได้ครับ
กระผมจะดูแลพวกท่านให้ดีที่สุดเลยครับ”
* ผู้จัดการเกรียงไกร” ลิซ่ายิ้มพร้อมทักทาย
* ฉันฟังเควินพูดถึงคุณบ่อย ภัตตาคารนี้มีคนอย่าง
คุณคอยช่วยดูแล
ถึงบริหารงานได้ดีเช่นนี้ ”
ผู้จัดการเกรียงไกรขยับตา แต่สีหน้าไม่เปลี่ยน
“ ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณหนูลิสาครับ กระผม
ไม่บังอาจครับ )
จากนั้นเขารีบเปลี่ยนประเด็น เขาเป็นแค่ผู้จัดการ
เล็กๆของภัตตาคารมังกรหยก
และภัตตาคารมังกรหยกก็เป็นแค่เศษเสี้ยวธุรกิจของเควิน
เขามีสิทธิ์ให้เควินพูดถึงบ่อยๆซะที่ไหน?คุณหนูท่าน นี้อยากแสดงตัวพิเศษกว่าคนอื่น
แต่อย่าดึงเขาเข้าไปเกี่ยวสิ ! ลับๆผู้จัดการไม่ค่อย ชอบลิสาสักเท่าไหร่
ลิสาก็รู้สึกนอยด์เล็กน้อย เควินไม่แนะนำเธอใน ฐานะว่าที่ภรรยาให้คนอื่นรู้
แต่กลับเอาเธอไปปนเหมือนเธอเป็นแก๊งเดียวกับพิง
กี้ ทำให้เธอผิดหวังเล็กน้อย
แต่เธอก็เอ่ยขึ้นมาก่อนไม่ได้ ก็ได้แต่ใช้วิธีอ้อมๆ
แบบนี้แสดงความเป็นเจ้าของ
ถ้าเธอเอ่ยขึ้นมาเองก็จะดูไม่งาม แถมลดคุณค่าตัว
เองอีก
ผู้จัดการเกรียงไกรนำทางทุกคนไปที่ห้องวีไอพี บรรยากาศในห้องวีไอพีนี้ดีเลิศ
ถึงจะอยู่แค่ในห้อง
แต่บรรยากาศเหมือนอยู่ในธรรมชาติที่มีสะพาบและลำธาร ต้นไผ่ที่เขียวขจี
มีความรู้สึกเงียบสงบและงดงาม กับข้าวหลักหลาย เสริฟขึ้นโต๊ะอย่างเร็ว
ภัตตาคารมังกรหยกไม่เพียงแต่ดูแพง แต่ยังดู
สวยงามอลังการ
อาหารที่นี่ทุกอย่างทำด้วยฝีมือที่ระเอียดอ่อน แม้แต่ ข้าวสวยที่ดูธรรมดา
เวลาเข้าปากยังหอมฉุย กับข้าวทุกอย่างทานแล้วลืม
เลือนไม่ลง
ผู้จัดการเดินจากไปปีบ พลอยก็รีบดึงชายเสื้อของน้ำ
หวาน และพูดเบาๆ
โห ที่แท้ที่นี่ก็คือภัตตาคารมังกรหยกหรอ ดูมี
ระดับมากเลย ! ”
ทุกสิ่งของที่นี่ เป็นสิ่งเธอไม่เคยได้สัมผัส
* อืม.”น้ำหวานกำลังตั้งใจลิ้มรสอาหารที่เลิศหรู อยู่ เธอพยักหน้าไปมั่วๆ
เธอไม่มีเวลามาสนใจพลอยด้วยซ้ำ
พลอยรู้สึกเซ็ง
น้ำหวานรู้แค่กินๆๆอย่างเดียว อายุก็ไม่น้อยแล้ว ก็
ไม่รู้จักคิดถึงเรื่องของอนาคต
แถมยังทำตัวเหมือนเด็กอีก น้ำหวานเป็นคนไม่รู้จัก
พัฒนาตัวเอง
เธอมีเรื่องในใจอะไรก็คุยกับน้ำหวานไม่ได้
ในใจกำลังคิดคิดถึงแผนการที่คิดไว้ในใจตลอดมา
พลอยมีความคิดนึ่งแว๊บเข้ามา
เธอหันไปคุยกับพิงกี้ “พิงกี้ ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บ
นึงนะ”
ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม? ” พิงก็รีบถาม
4 ไม่ต้องหรอก พลอยรีบปฏิเสธ
* ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย แค่ไปห้องน้ำไม่หลงทาง
หรอก เดี๋ยวฉันก็กลับมา )
พูดจบ พลอยก็เอามือกดทับหัวใจที่เต้นแรง จากนั้น
ก็ผลักประตูออก
