บทที่ 81: สถานการณ์ตึงเครียดมาก
* แกจะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ!”
“ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยทีค่ะ! “เธอขัดขืนอย่างอื่น
ตระหนก
และกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
ตะโกนไปสองคำก็ถูกคนที่ร้ายปิดปากไว้สนิท
ได้แต่ส่งเสียง“อือๆ ที่เปลืองแรงเปล่าๆออกมา
เธอลืมตาโตมองดูรอบๆแล้วรู้สึกผิดหวัง ไม่มีคน
ผ่านมา
ถึงมีคนผ่านมาเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็แค่หลบหลีก และเดินจากไปอย่างไว
เพราะเกรงว่าตัวเองจะถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องกับ อันตรายนี้
ไม่มีคนคิดช่วยเธอเลย ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ พิงกี้รู้สึกห่อเหี่ยวใจ
แต่กลับทำให้เธอมีความคิดที่ยอมจำนนก่อนแล้ว
ค่อยคิดหาวิธีภัยหลัง
ขอร้องให้คนช่วยก็ไม่มีประโยชน์ งั้นเธอก็ต้องช่วย
เหลือตัวเองแล้ว!
เธอเม้มปาก ดวงตาที่สวยงามสว่างจนน่าทึ่ง
ข้างกายหาอาวุธที่ใช้เป็นประโยชน์ไม่ได้
สิ่งเดียวที่มีคือเกี๊ยวน้ำที่ซื้อมาสามชุดนี้ แต่ว่ามีอันนี้
ก็ไม่เลวนะ!
พิงกี้ไม่ได้ขัดขืนให้เปลืองแรงเปล่าๆ เธอค่อยๆ
รวบรวมพลัง
เธอหลับตาและเอากล่องเกี๊ยวน้ำเขยื้วงไปที่คนร้าย
สุดแรง
กล่องเกี๊ยวน้ำไม่ได้มีความทนทาน ภายใต้การใช้แรง
ทำให้น้ำซุปสาดกระจาย
น้ำซุปที่ร้อนระอุสาดใส่ตัวคนร้าย ถึงเธอพยายาม
หลบหลีก
แต่ก็มีส่วนหนึ่งสาดใส่ที่ต้นขาเธอ ร้อนจนเธอหน้า
ซีดขึ้นมา
พิงกี้เจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเป็นเม็ด ๆ เธอไม่ได้
อยากร้องไห้
แต่เป็นเพราะว่าร่างกายเจ็บถึงสุดขีดจึงมีปฏิกิริยา
แบบนี้
เธอรู้ว่าตัวเองอาจจะได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน
แต่ตอนนี้เธอก็สามารถใช้แค่วิธีโง่ๆแบบนี้ วิธีเดียว
เพื่อไขว่คว้าโอกาศให้ตัวเองมากที่สุด
นางแพศยา มึงซื้ออะไรไม่ซื้อแต่ดันมาซื้อเกี๊ยวน้ำ
มึงตั้งใจจะเอาอันนี้ราดกให้ตายใช่ไหม?
คนร้ายส่งเสียงโมโหขึ้นมา และตบที่ใบหน้าของเธอ
อย่างแรงทีนึง
“ ใครใช้ให้มึงดื้อไม่ยอมเชื่อฟังนัก! อิดอกทองเอ๊ย!
ใบหน้าเจ็บอย่างแรง ในปากเริ่มมีกลิ่นคาวของเลือด
ออกมา
ร่างกายถูกผลักไปข้างหน้าอย่างแรง ทำให้พิงกี้ โซเซและล้มลงพื้น
ตอนนี้ถึงได้เห็นหน้าคนร้ายที่มาโจมตีเธอได้ชัดเจน
เป็นจิ๊กโก๋ที่มาทำลายบริษัทของมานพ จิ๊กโก๋ผมทอง หัวหน้าแก๊งคนนั้น!
แกมาอยู่นี่ได้ยังไง? ” พิงกี้ตกใจและถอยหลังไป
ก้าวนึง
เธอถามด้วยความสงสัย “ แกถูกจับไปเข้าคุกแล้ว
ไม่ใช่หรือ? ”
เธอพูดเพื่อยืดเยื้อเวลาและหาโอกาศหนีไปด้วย
* ใช่ คุณหนูของดำรงกูลอย่างมึงนี่เก่งจริงๆ ไม่
เพียงแต่เอาพวกกูเข้าคุก
แถมยังหาคนมาดูแลพวกกูอย่างดีด้วย
แผลบนตัวกูก็คือคนในคุกทุบตีกูนั่นแหล่ะ
จิ๊กโก๋ผมทองดึงคอเสื้อออก
ก้นบุหรี่เผา
แผลดูแล้วยังสดใหม่ ดูออกว่าเพิ่งได้รับแผลมาไม่
เขาชี้ไปที่แผลพร้อมสีหน้าที่น่ากลัว สายตาดุร้าย
จ้องเธอไว้
* แต่กูจะบอกมึงนะ คนบงการอยู่เบื้องหลังพวกกูก็
ไม่ใช่ย่อยนะ!
พวกกูออกมาจากคุกก็เพื่อจะมาคิดบัญชีกับมึงเนี่แห
เฮ้ย พวกมึงออกมาเถอะ!” เขาแค่โบกมือ
ทันใดนั้นก็มีพวกออกมาจากที่มืดหลายคน ที่นี่ไม่มี ไฟและไม่มีกล้องวงจรปิด
เป็นมุมมืดที่เปลี่ยวมาก มืดจนทำให้คนรู้สึกไม่มี
ความปลอดภัย
จิ๊กโก๋พวกนึงล้อมรอบพิงกี้ไว้
จิ๊กโก๋ผมทองหัวเราะอย่างน่ากลัวและบีบคางของพิง กี้ เขาสูดดมที่ข้างหูพิงกี้
“ คุณหนูพิงกี้ก่อนหน้านั้นดูแลพี่น้องฉันเป็นอย่างดี ฉันยังจำได้ขึ้นใจนะ!
วันนี้เปลี่ยนเป็นให้พวกฉันดูแลเธอดีๆบ้าง
พวกฉันจะดูแลให้ดีสุดฝีมือเลย!คนทั้งเมืองต่างลือ ว่าลีลาบนเตียงเธอเด็ดมาก
วันนี้ลองปะลองกับพวกฉันดูเป็นไงบ้าง?
“ฉันขอเตือนแกอย่ามาเหิมเกริมกับฉันดีกว่า ฉันเป็น ผู้หญิงของคุณเควิน
ถ้าแกถูกเนื้อต้องตัวฉัน แกไม่กลัวเขาจะมาคิดบัญชี
กับพวกแกหรือ?
ความโหดของเขาฉันคิดว่าพวกแกก็ไม่คงไม่อยาก
ลิ้มรสหรอก! ”
หลบหลีกการถูกเนื้อต้องตัวจากเขา พิงกี้พูดด้วย
เสียงดุร้าย
แหมๆๆ ฉันกลัวจังเลย ฮ่าๆๆ…. ” จิ๊กโก๋ผมทอง
หัวเราะอย่างโอหัง
“ เป็นแค่มือที่สาม ยังกล้าบอกว่าเป็นผู้หญิงของคุณ
เควินอีก
ที่จริงก็เป็นแค่ของเล่นเท่านั้นแหล่ะ!
“ ได้ตายคากระโปรงผู้หญิง ถึงต้องกลายเป็นผี
ยอมโว๊ย
ฉันไม่ได้หาผู้หญิงมานาน วันนี้ต้องจัดให้ถึงที่สุด
โอ๊ย!
“ ได้นอนกับผู้หญิงของคุณเควิน แค่คิดก็มันแล้ว มัน ยิ่งกว่าดื่มเบียร์อีก!
คำพูดหยาบคายก้องขึ้นมาในหูของพิงกี้
เธอกัดริมฝีปากไว้อย่างสิ้นหวัง เธอไม่รู้จะทำยังไง
แล้วจริงๆ
หรือเธอจะต้องถูกรังแกแล้วจริงๆ ถ้าคนร้ายมีแค่คน
เธออาจจะฉวยโอกาศหนีไปได้ แต่นี่มากันเป็น
พวก….เธอสู้ไม่ไหวจริงๆ…..
น้ำหวานจิตตกและถอนหายใจ
ทุกๆหนึ่งนาทีก็จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
และเดินมองไปมาส่องดูที่นอกหน้าต่าง
อยู่ไม่เป็นสุขเหมือนมดที่อยู่ในกระทะที่ร้อนระอุ
* น้ำหวาน เธอเป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?
มานพนวดหัวคิ้วอย่างจนปัญญา นี่เป็นครั้งที่สามที่ เขาถามเธอแล้ว
ตอนแรกน้ำหวานก็อยากปิดบังไว้ แต่เวลาผ่านไปตั้ง นานยังไม่เห็นพิงกี้
เธอปิดไม่ไหวแล้วจริงๆ ” พี่มานพ ป่านนี้แล้วพิงกี้
ยังไม่มาเลย
โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด เธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ
เปล่าก็ไม่รู้?”
น้ำหวานวิ่งไปที่ข้างกายมานพและเขย่ามือเขา เธอ
ตื่นกลัวจนย่ำเท้า
“ ไม่ได้ๆ ฉันจะต้องออกไปหาเธอ ตาข้างขวาฉัน
กระตุกตลอดเลย
ฉันกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอจังเลย!
* เธอว่าอะไรนะ? มานพขมวดคิ้วและอึ้งมาก
* พิงกี้บอกจะมาหรือ?” เขานึกว่า……
หลังจากเจอเรื่องอึดอัดใจครั้งนั้น เธอคงไม่อยาก
เจอหน้าเขาอีก
“เอ่อ….” น้ำหวานรีบกุมปากไว้ เธอพูดอย่างตื่น
“ เอ่อ…ฉัน หลายวันนี้พิงกี้มาเยี่ยมพี่ทุกวัน แต่เธอ
ไม่ให้ฉันบอกพี่
เธอคงจะไม่ค่อยอยากเจอพี่มั้ง
” มานพสายตามืดมน
‘ พี่รู้แล้ว ” เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบร้อนและเริ่ม
เปลี่ยนเสื้อผ้า
“ พี่มานพ นี่พี่จะไปไหน?
“ ไปหาพิงกี้ ”
“ แต่พี่ยังไม่หายดีเลยนะ ฉันไปคนเดียวก็พอ! “น้ำ หวานรีบห้ามปรามเขา
“ ที่จริงฉันก็คิดมากไปเอง พิงกี้ไม่เป็นอะไรหรอก ตอนนี้ฉันจะไปหาเธอ
ถ้าเจอเธอฉันจะรีบแจ้งข่าวให้พี่นะ”
” ไม่ได้ พี่จะไปด้วย ” มานพไม่เห็นด้วย
ใบหน้าที่หล่อใสสีหน้ากระวนกระวาย เขาตัดสิน
ใจเด็ดขาด
เปิดประตูและเดินจากไป “ พี่ พี่รอฉันด้วยสิ
! ” น้ำ
หวานห้ามเธอไม่อยู่
เธอได้แต่เดินตามหลังเขาไปอย่างรีบร้อน ทั้งสอง
ยังเดินไม่ถึงหน้าลิฟท์
ก็เจอกับพลอยที่หิ้วกระเช้าผลไม้ไว้
พี่มานพ น้ำหวาน พวกเธอจะไปไหนกัน? “พลอย
อึ้งจนตาค้าง
เธอทิ้งกระเช้าผลไม้ลง และรีบพยุงแขนอีกข้างของ
มานพ
เธอถามอย่างเป็นห่วง พี่มานพ พี่ยังไม่หายดี
หมอบอกว่าพี่ต้องนอนพักที่เตียงดีๆไม่ใช่หรือ?
