พิงกี้รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เธอหยุดก้าวเท้าและยืน หันหลังให้กับประพันธ์อยู่
มือเธอยังถือแก้วน้ำอยู่ มือที่จับแก้วน้ำไว้แน่นเกิน
ไปจนทำให้ เขียวซีด
ไฟแค้นในใจก็ปะทุขึ้นเรื่อยๆ จนจะเผาสติของเธอ
ให้มอดไหม้ไปหมด
จะทนหรือไม่ทน?
ถ้าไม่ทน เธอก็ไม่มีหลักฐานใดๆ พิสูจน์ได้ว่า
ประพันธ์ลวนลามเธอ
ถ้าทนไว้ อย่างน้อยคืนนี้จะได้นอนหลับดีๆ
จะได้ไม่พัวพันกับผู้ชายขยะแขยงคนนี้เยอะไป
กว่านี้
และก็ไม่กระทบความสัมพันธ์ของเธอกับน้ำผึ้ง
เพราะยังไงเธอก็ยังไม่ได้ถูกทำร้ายอะไรจริงๆ อย่างนั้น ถ้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ
ทะเลาะจนเป็นเรื่องใหญ่จะมีดีอะไรกับเธองั้นหรือ?
ตั้งใจคิดๆดูแล้ว รู้สึกเหมือนมีแค่ทางเลือกเดียวนั่นก็คือทนไว้
แต่ประพันธ์ก็อาศัยแบบนี้แหล่ะ เขาถึงได้กล้าเหม
เกริมแบบนี้!
แต่ทำไมเธอต้องทนไว้? ถึงเธอเป็นผู้หญิงเชยๆแต่
ก็ผ่านอะไรมาเยอะ
เธอยอมนอนกับเควินดีกว่าถูกผู้ชายที่ขยะแขยง
และเลวทรามคนนี้ถูกเนื้อต้องตัว! อย่างน้อยเควิน
เป็นผู้ชายที่หล่อเหลา
มาดเข้ม มีเสน่ห์ แถมยังเป็นผู้ชายที่เธอรักมาแปด
ปี แต่ไอ้ชาติชั่วคนนี้..
เขาไม่คู่ควร! หัวใจพิงกี้ลุกเป็นไฟ
ประพันธ์เห็นเธอยืนอยู่กับที่คิดว่าเธอขี้ขลาด
ตาขาว
เขาเลยเฉี่ยวที่ข้างหลังเธออีกครั้ง แกล้งเอาของที่
ขยะแขยงตรงนั้นจี้ไปที่เธอ
พร้อมถามตื่นกาม “ พิงกี้ เราลองเอากันที่ห้องครัว
สักครั้งเป็นไงบ้าง?
นําผิงกับปราณีก็หลับแล้ว
ไม่มีคนรู้ว่าพวกเราทําอะไรหรอก…คงเสียวน่า
โรชิ คงเสียวน่าดู!
ตอนนี้เธอจะให้เขาได้เสียวกว่านี้แน่! เสียวจนชาติ
นี้ลืมไม่ลงเลย!
พิงกี้รู้สึกขยะแขยงไม่ใช่น้อยๆ เธอหายใจลึกๆ
และไม่ทนความแค้นที่อยู่ในใจอีกต่อไป
เธอหันหลังเอาน้าที่อยู่ในมือสาดไปที่หน้าเขา
“ นี่เธอทำอะไร? ”
“ ทำพ่อมึงไง! “
นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมาย
ประพันธ์ยังไม่ทันได้ปัด ที่อยู่บนหน้าทิ้ง
ก็ถูกพิงกี้กระทืบไปที่เป้าอย่างโหดทีนึง
ทันใดนั้น“โอ้ว”เสียงร้องโหยหวนคำนึง เขาก้มตัวกุมช่วงล่างไว้
เจ็บทรมานจนหน้าเขียว ต
ยังไม่พอ ! พิงกี้ไฟกำลังลุกท่วม
เธอหยิบตะหลิวที่แขวนอยู่บนฝาผนังทุบตีไปที่หัว ของเขา ตั้งแต่เล็กจนโต
เธอลำบากมาเยอะก็จริง แต่ไม่เคยทนถูกกระทำ แบบนี้มาก่อน!
ตอนที่เธอทํางาน แม้แต่เจ้านายยังกล้าลงมือเลย
แล้วนับประสาอะไรกับแค่แฟนของผู้เช่าร่วม คิด ว่าเธอไม่กล้าลงมือหรือ?
“ ไอ้หัวหู ใครใช้ให้ถึงเหิมเกริมดีนัก ใครใช้ให้ถึง ผยอง นัก
ใครใช้ให้มึงเอาไอ้ไม้เสียบฟันของถึงมากดีนัก ไปตามหาพ่อมึงเลยไป
มึงคิดว่ากูจะทนเก็บไว้
ปล่อยให้ไอ้สารเลวอย่างมึงจะสามหาวยังไงก็ได้
งั้นหรือ? ”
* จะบอกมึงให้รู้เอาไว้นะ กูไม่ทนหรอกโว้ย!” พิง
ติอย่างสะใจมาก
“พอแล้วๆ !” ประพันธ์เป็นคนแข็งนอกนุ่มใน
พิงกี้ปรี๊ดแตกขึ้นมาเขาก็เหมือนจะหดเข้าไปหลบที่
รูหนู แต่เสียดาย
ทุกครั้งที่เขาจะวิ่งออกจากห้องครัวก็ถูกพิงกี้ตีกลับ
เข้าไป
กลางค่ำกลางคืน เกิดเรื่องอาละวาดจนเสียงดัง
มาก
ทำให้น้ำผึ้งกับปราณีที่นอนอยู่สะดุ้งตื่น ได้ยิน เสียงเท้าเดินของทั้งสอง
พิงกี้ก็ไม่ได้หยุดลงมา แต่ยังเอาตะหลิวทุบตีเขา อยู่อีกเช่นเคย
สีหน้าเหมือนไม่กลัวฟ้าดิน แต่ประพันธ์กลับ กระวนกระวายขึ้นมา
เพราะว่าทำเรื่องชั่วแล้วร้อนตัว เขาทั้งหลบและ
คอยแก้ตัว
* คุณพิงกี้ ผมแค่ถูกตัวคุณนิดหน่อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
ทำไมคุณต้องตีผมด้วย คุณฝังผมอธิบายก่อน
“ อธิบายงั้นหรือ? ถ้ามึงแน่จริงก็อธิบายต่อหน้าน้ำ
ผึ้งเลยดีกว่า! ”
มองดูน้ำผึ้งกับปราณีต่างก็เดินมาถึงที่หน้าห้องครัว พิงกี้ก็ลามือแล้ว
เธอหยุดลงมาอย่างหอบเหนื่อย โยนตะหลิวลงไปที่
อ่างล้างจานด้วยท่าทางชิวๆ
ดวงตาที่กลมโตสวยงามมองไปที่น้ำผึ้ง
“ ฉันตีแฟนเธอไป เหตุผลเพราะเขาถูกเนื้อต้องตัว
ฉัน และพูดจาหยาบคาย
ฉันไม่มีหลักฐานพิสูจน์ แต่ความจริงก็คือแบบนี้
ฉันไม่อยากพูดมากไปกว่านี้ เธอจัดการเอาเอง
สีหน้าน้ำผึ้งเปลี่ยนไป เธอมองดูพิงกี้ที่ตรงไปตรง
แล้วมองดูประพันธ์ที่กุมช่วงล่างไว้ เจ็บจนหน้าบูด
เถอะเบี้ยวและน่ากลัว
เธอขยับปากไปครู่นึงแต่ไม่รู้จะพูดอะไร
ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะวิ่งเข้าห้องไปเฉยเลย
พิงกี้ “…….. เธอคาดไม่ถึงว่าน้ำผึ้งจะมีปฎิกิริยา
แลบนี้
นี่หมายความว่าอะไรเธอเองก็ไม่เข้าใจ
“ น้ำผึ้ง เธอฟังฉันอธิบายก่อน ฉันไม่ได้ทำอะไรผู้ หญิงคนนั้นจริงๆ
พิงกี้เข้าใจฉันผิดเอง! ” ประพันธ์จ้องพิงกี้ไปทีนึง
ทนเจ็บไว้และวิ่งตามน้ำผึ้งไป เขาตบที่ประตูไม่
หยุดและอธิบาย
น้ำผึ้ง เธอเปิดประตูหน่อยสิ ! เรารู้จักกันตั้งแต่
อยู่มหาลัย
เริ่มคบกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนนี้ก็ใกล้เจ็ดปีแล้ว
ใจที่ฉันมีให้เธอๆยังไม่รู้อีกหรือ
หรือว่าเธอยอมเชื่อคนอื่นแต่กลับไม่เชื่อฉันหรือ?”ประพันธ์พูดกล่อมน้ำผึ้ง
ปราณีเดินมาข้างกายพิงกี้และถามเบาๆ “ เธอไป เป็นไรใช่ไหม? ”
เธอดูฉันเหมือนคนเป็นอะไรหรือ? ” พิงกี้ก็ไม่ได้
รับความเสียหายอะไร
แต่แค่รู้สึกขยะแขยงและโมโหเกิน ได้ระบายออก มาทีนึงก็รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว
“ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ประพันธ์กีฬา เมื่อก่อนฉันยัง รู้สึกเขาเป็นคนใช้ได้
คิดไม่ถึงว่าจะเลวทรามต่ำช้าแบบนี้ เฮ้อ….
ปราณีถอนหายใจ แล้วซุบซิบต่ออีก
เธอคิดว่าน้ำผึ้งจะยกโทษให้เขาไหม? ”
“ ฉันไม่รู้สิ ”
“ ฉันว่าคงไม่ให้อภัยแน่ๆ ตอนนี้เธอคงรู้สึกขาย
หน้าด้วยซ้ำ ”
“ มันก็ไม่แน่ ” พิงกี้ส่ายหัว เธอเพิ่งพูดเสร็จ
น้ำผึ้งก็เปิดประตูอย่างหน้าบึ้ง และพูดกับประพันธ์
* เข้ามาเถอะ เรามาคุยกันหน่อย ”
สายตาที่เข้าใจยากมองมาที่พิงกี้ น้ำผึ้งแววตาซับ
ช้อน
ลึกๆยังซ่อนความเกลียดชังไว้ด้วย พิงกี้ถอน หายใจไปทีนึง
ก่อนจะลงมือ เธอก็คิดไต่ตรองมาเยอะมากแล้ว
นาทีนี้ความเกลียดชังของน้ำผึ้งไม่ได้เหนือความ คาดหมายเลย
ที่รัก ฉันรู้ว่าเธอต้องเชื่อฉันอยู่แล้ว “ประพันธ์ มองพิงกี้ด้วยสายตาท้าทาย
แล้วเดินตามน้ำผึ้งเข้าห้อง พิงกี้อยู่ข้างนอกยัง ได้ยินเสียงเขาแว่วมา
* ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย คนนั้นยั่วสวาทฉัน
แถมยังมาย้อนกัด……………
ฟังก์สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่ปราณีกลับอึ้งจนตาค้าง
“ นี่….น้ำผึ้งนี่สมองมีปัญหาหรือเปล่าเนี่ย?
“ เธอเชื่อฉันหรือ? ” พิงกี้ถามเธอด้วยความสงสัย
“ ก็แหงอยู่แล้วสิ เธอหน้าตาสวยขนาดนี้ จะชอบ
ผู้ชายที่หน้าตาไม่ดี
ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีปัญญาได้ยังไง? “ปราณีทำตา ขาวไปทีนึง
สองวันนี้เล่นเอาซะเสียงดังลั่นห้องขนาดนั้น
กลัวคนอื่นจะไม่ได้ยินเสียงอึ้บกันของพวกเขาหรือ ยังไง ฉัน…..
คำพูดที่เหลือ ปราณียังพูดไม่จบ
เพราะการเปิดประตูกระทันหันของน้ำผึ้งทำให้เธอ สะดุ้งตกใจ
“ ปราณี เราสองคนรู้จักกันมาก็ครึ่งปีแล้วนะ
ฉันหวังว่าเธอคงพูดลับหลังอีกนะ ! เมื่อกี้เสียงเธอ ดังขนาดนี้เธอคิดว่าฉันหูหนวกหรือยังไง? !
น้ำผึ้งตาแดงก่ำ เธอเดินเข้าห้องปิดประตูอย่าง
แรง
ปราณี “ ..
