คนแบบนี้แหย่ไม่ได้ หรือเธอหลบก็ยังไม่ได้อีก
หรือไง?
เพราะยังไงหลังจากย้ายออก เธอก็จะไม่เจอ
เรื่องแย่ๆแบบนี้แล้ว
จะได้จบๆกันไปสักที ถึงตามต่อไปก็ไม่ได้ผล
อะไร
หรือจะให้ประพันธ์ชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
จิตใจให้เธอหรือยังไง?
“ รอก่อน! “น้ำผึ้งรีบตะโกนเรียกเพราะกลัวพิง
กี้จะวางสาย
เธอพูดเหมือนขอร้อง “งั้นเดี๋ยวเธอกลับไปได้
ไหม?
ตอนที่ฉันใกล้ถึงจะโทรแจ้งเธอ ”
พิงกี้ขมวดคิ้ว และถามอย่างสงสัย “ ทำไมต้อง
ให้ฉันกลับไปให้ได้?
ฉัน….ฉันอยากให้เธอสองคนสู้กันซึ่งๆหน้า ดู ซิว่าใครกันแน่ที่พูดโกหก
ในที่สุด ผึ้งก็อดปล่อยโฮออกมาไม่ได้
เหมือนรับไม่ได้
ฉันไม่อยากจะเชื่อจริงๆ เขาดีกับฉันขนาด
นั้น ฉัน…..
น้ำผึ้งร้องไห้จนใจแทบขาด พิงกี้ทำเป็นไม่ ได้ยินไม่ได้จริงๆ
เพราะเธอก็มีความรู้สึกดีกับน้ำผึ้งอยู่ เงียบไป
สักพัก
พิงกี้พูดอย่างหนักใจ “ได้”
ผู้หญิงที่ตาบอดเพราะความรัก ช่างน่าสงสาร และน่าเศร้าใจ
เธอรู้สึกเห็นใจน้ำผึ้ง รู้สึกน้ำผึ้งโง่เขลาที่สุด ที่ จริงเธอเองก็เป็นแบบนี้เช่นกัน
เรื่องความรักเธอก็หลอกตัวเองเหมือนกัน
” จริงหรือ? ”
“ จริงสิ ” พิงกี้ให้คำมั่นสัญญา
“ ในเมือฉันรับปากเธอแล้ว ฉันก็ต้องกลับ
แน่นอน
เดี๋ยวเธอถึงแล้วโทรแจ้งฉันนะ
ไม่เพียงทำเพื่อน้ำผึ้ง แต่เดี๋ยวเธอยังจะให้น้ำ
ผึ้งตายใจด้วย
และจะพิสูจน์ว่าตัวเองคือผู้เสียหาย
โทษฐานแบบนี้เธอไม่อยากแบกรับไว้หรอก!
ก่อนหน้านั้นถูกลิสาทำลายชื่อเสียง เธอไม่แคร์
และไม่ถือสา
แต่ตอนนี้…จะให้เธอปล่อยๆมันไปเธอทำไม่ได้
หลังจากวางสายของน้ำผึ้งเสร็จ พิงกี้เห็นยังมี สองสายที่ไม่ได้รับสาย
คือสายเรียกเข้าจากเจ้าของห้อง
พิงกี้โทรหาเจ้าของห้องและนัดมาเจอกันที่ห้อง
จากนั้นเธอก็หาที่นั่งในสวนใกล้ทางเดินนั่งลงมา
อย่างน้อยมีไฟข้างทางส่องอยู่บนตัวก็ยังถือว่า
ปลอดภัยอยู่
นั่งไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ของพิงกี้ก็ดังขึ้น
น้ำผึ้งโทรเข้ามา
เธอนัดเจอกับน้ำผึ้งที่หน้าคอนโด พอเห็นน้ำ ผึ้งที่ร้องไห้จนตาแดงก่ำ
พิงกี้อ้าปากหลายครั้งแล้วไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายก็เงียบสงบไว้
เดินไปถึงหน้าห้อง ยังไม่ทันเปิดประตูใหญ่ก็ได้
ยินเสียงโวยวาย
ของประพันธ์แว่วออกมา พอเปิดประตูเสียงก็
ยิ่งชัดเจน
ไม่น่าเชื่อว่าแพศยาคนนั้นส่งคลิปให้คุณด้วย หน้าด้านที่สุด!
เธอโกรธแค้นเรื่องครั้งนั้น แค้นที่เธอยั่วสวาท ฉันไม่สำเร็จก็เลยฉวยโอกาศตอนที่ฉันอาบน้ำออกมาดึงผ้าขนหนูฉันออก จากนั้นก็จับฉันถ่ายวิดีโอ
เธออยากใช้วิดีโดข่มขู่ฉัน! ”
ประพันธ์ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาบ่นให้เจ้าของ ห้องที่มาอย่างรีบร้อนฟัง
สีหน้าลำบากใจเพราะไม่ได้รับความยุติธรรม พร้อมด้วยท่าทางเหิมเกริม
พอเห็นน้ำผึ้งกับพิงกี้เดินเข้ามาในห้อง สีหน้า เขาเปลี่ยนและตะคอกใส่พิงกี้
“ นางแพศยา เธอยังกล้ามาอีกหรือ?
แกยังกล้ายืนอยู่ตรงนี้เลย ทำไมฉันจะไม่
กล้า? ”
พิงกี้ไม่คิดจะอยู่ที่นี่นาน เธอหยิบโทรศัพท์ออก
เธอมองประพันธ์ที่กระโดดโลดเต้นอย่างยา
มา
เย้ย
* สมองแกมีแต่เรื่องชายโฉดหญิงหัว
แกคงไม่คิดว่าคนอื่นจะไร้สมองเหมือนแกหมด
มั้ง? »
ยังดีที่เธอมีไหวพริบเก็บหลักฐานที่สำคัญที่สุด
ไม่งั้นเรื่องแย่ๆแบบนี้จะพูดยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ
พิงกี้ปลดล็อคโทรศัพท์
จากนั้นก็เปิดคลิปที่เธอถ่ายไว้
เสียงพูดของเธอกับประพันธ์ก็แว่วเข้าไปในห ของคนที่อยู่ในเหตุการณ์
ถึงจะเป็นแค่คลิปสั้นๆ แต่ก็ฟังออกชัดเจนว่า ใครพูดจริงใครพูดเท็จ
* เธอจะเอายังไงกันแน่?
ฉันไม่ได้อยากเอายังไง แค่อยากออกจาก
แกจะหลีกทางให้หรือจะต่อกลอนกับฉันต่อ
ห้อง
ไว้หล่ะ?
“ ฉันปล่อยเธอก็ได้! เธอไปเดี๋ยวนี้ เลย! ….ตอนนี้ลบคลิปได้หรือยัง? ”
พอฟังคลิปวิดีโอจบ พิงกี้มองดูสีหน้าแต่ละคน ที่แตกต่างกันไปทีนึง
เธอพูดบางเบา “ เรื่องนี้ฉันก็มีความผิด
ผิดที่ฉันไม่ได้ตอบลงเงื่อนไขของคนที่ยิ่งกว่า
สัตว์เดียรัจฉาน
ไม่เพียงแต่ไม่ลบคลิปออก แถมยังส่งคลิปให้ พวกคุณอีก…แต่ว่า!
พิงกี้เปลี่ยนประเด็น เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นชา
“ ถ้าไม่ใช่ฉันเจรียมตัวพร้อม ถ้าไม่ใช่ฉันอัด คลิปเพิ่มไว้หนึ่งคลิป
เรื่องเน่าเสียนี้คงกลายเป็นฉันผิดแล้วมั้ง? ”
“ ความจริงของเรื่องนี้เอามาวางอยู่ตรงหน้า
พวกเธอแล้ว
อย่าบอกฉันว่าพวกเธอไม่เพียงแต่ตาบอดแถม
ยังหูหนวกอีกนะ! ”
คำพูดนี้ เธอพูดต่อหน้าให้น้ำผึ้งและประพันธ์ฟัง
ประพันธ์สีหน้าซีดเซียว แต่น้ำผึ้งกลับยืนสั่น และน้ำตาไหล
ไม่กล้ามองพิงกี้แม้แต่หางตา
“ เอาหล่ะๆ เรื่องเคลียร์จบแล้วก็ช่างมันเถอะ “เจ้าของห้องออกมาไกล่เกลี่ย
มองประพันธ์ด้วยสายตาเกลียดชังไปทีนึง แล้ว หันมาพูดกับพิงกี้
คุณพิงกี้ ฉันไม่อยากจะเช่าห้องให้คุณน้ำผึ้ง และแฟนเธอแล้ว
ฉันจะให้พวกเขาย้ายออกวันนี้เลย ถ้าคุณไม่ อยากเช่าอยู่แล้ว
ฉันจะคืนค่าห้องและค่ามัดจำให้คุณค่ะ
พิงกี้รู้สึกไม่เหมาะสม แต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธทันที ทันใด “ ฉันคิดดูก่อนค่ะ
“ ยังคิดอะไรอีก เธอจะไปทำไม? “ปราณีเพิ่ง
เดินเข้ามา
และตะคอกใส่น้ำผึ้งอย่างดุร้าย “ น้ำผึ้ง ฉันว่า เธอนี่สมองมีปัญหาใช่ไหม?
เจอผู้ชายสาวเลวแบบนี้ยังไม่เลิกอีก จะเก็บเอา
ไว้ทำพันธุ์หรือไง?
เธอเลิกกับเขา ห้องนี้มีแค่เราสามคนอยู่ด้วยกัน
ดีจะตาย! ”
น้ำผึ้งไม่พูดอะไร เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว
‘ ร้องอยู่นั่นแหล่ะ เมื่อกี้ตอนที่คุยโทรศัพท์ฉัน ก็บอกแล้วว่าเลิกกับเขาเถอะ!
ปราณีโกรธที่น้ำผึ้งไม่เอาไหน
ช่างมันเถอะ! พิงกี้เห็นภาพนี้แล้ว เธอนึกถึงคำ พูดที่น้ำผึ้งสงสัยเธอ
ทันใดนั้นเธอรู้สึกปวดหัว และไม่ลังเลอีก เธอ พูดกับเจ้าของห้อง
“ ฉันย้ายออกดีกว่าค่ะ ” ปราณีรั้งไว้แต่เธอก็
ส่ายหัว
อาจจะเพราะเธอเป็นคนนิสัยเย็นชา เธอไม่ อยากพัวพันกับเรื่องที่วุ่นวายแบบนี้
—–เวลาสี่ทุ่ม พิงกี้ลากกระเป๋าใบใหญ่ยืน
อยู่ข้างถนน
เธอรู้สึกตัวเองเฮงซวยที่สุดในจักรวาล
ดึกป่านนี้แล้ว เธอจะไปไหนได้? ไปหาน้ำ
หวาน?
ถึงมานพจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ยัง ต้องพักผ่อนอยู่ที่บ้าน
น้ำหวานอยู่บ้านดูแลมานพ ถ้าไปหาน้ำหวาน
เธอก็ต้องอาศัยอยู่ชายคาเดียวกับมานพ แบบ
นี้ไม่ดีแน่ๆ
หรือเริ่มยั่วสวาทเควินตอนนี้ อย่างน้อยก็มีที่อยู่ ฟรีกินฟรีก่อนแล้วค่อยว่ากัน?
อย่าว่าแต่เธอยังไม่ได้เตรียมใจไว้ แม้แต่หน้า ยังไม่ได้ฝึกฝนให้ด้านพอเลย
แต่ช่วงนี้เควินไปพบปะเจอคู่ครองตลอด
ไม่แน่เขายังจะจำเธอได้หรือเปล่า ก็ยังไม่รู้
เพราะยังไง ก่อนหน้านั้นเธอเป็นคนยืนหยัดปฎิ
เสธเขาเอง
ตอนนี้คิดๆแล้ว ตอนนั้นสมองเธอเพี้ยนหรือ
เนี่ย?!
อ้าๆๆๆๆๆ พิงกี้กุมศรีษะและกรีดร้องในใจ แต่
ในขณะนี้
เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้นมา
เลย?
