“ ฉันรู้ว่าผู้ชายทุกคนต่างก็แคร์เรื่องนั้น ฉันจึง ตั้งใจยั่วโมโหคุณ…
ที่จริงมาคิดๆดูแล้วก็โทษฉันหมดไม่ได้นะ ใครใช้ ให้คุณทำฉันหงุดหงิด
ฉันก็เลยแกล้งพูด….. ” ระหว่างพูด พิงกี้หน้าแดง
แต่เควินกลับหน้าบึ้ง เขารีบพูดตัดหน้าเธอ
* ไม่ต้องพูดเรื่องเหลวไหลพวกนั้นแล้ว
เธอแค่ตอบมาว่าจะเป็นแฟนของฉันหรือเปล่า?”
ถึงเป็นคําถาม
แต่พิงกี้รู้สึกเย็นๆที่ลำคอ รู้สึกถ้าตัวเองปฎิเสธ
นาทีต่อไปจุดจบของเธอคงจะกลายเป็นศพแน่ แต่
ว่า…..พิงกี้กะพริบตา
“ ฉันอยากบอกคุณเรื่องนึง
พูดมา
“ ฉันรู้สึก ฉัน…ใกล้จะเป็นลมแล้ว….”
เควิน ……
พิงกี้ไม่สนแล้ว เธอเอาศรีษะซบไปที่อ้อมกอดเขา
และแกล้งตาย
อาจจะเพราะประสาทผ่อนคลายลง หรืออาจจะ เพราะแบกจนถึงขีดสุด
พิงกี้หลับตาลงก็รู้สึกมึนๆเหมือนสลบตายไป
พิงกี้? พิงกี้? ” ตะโกนไปสองคำ ในที่สุดเควิน
สังเกตุเห็นเธอผิดปกติ
เขาเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นกว่าเดิม เขาเดินมาถึงปาก
ซอยอย่างไว
เพิ่งเปิดประตูรถออก ยังไม่ทันได้วางพิงกี้ลงที่
เบาะรถ
ก็ได้ยินคนตะโกนเรียกชื่อเธอ
พิงกี้ พิงกี้! ” น้ำหวานโบกมือไปด้วยและวิ่งเข้า
มาอย่างไว
ข้างหลังเธอมีผู้ชายที่สูงใหญ่ตามมา สีหน้า
ซีดเซียวและกระวนกระวาย
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความอ่อนโยนของเขาลดลงเลย
เควินเดาด้วยสายตาพวกเขาห่างจากตัวเองหลาย
สิบเมตร
เขารีบวางพิงกี้ลงและตัวเองนั่งไปที่ฝั่งคนขับ เขา ขับรถไปอย่างไม่คิดเลย
ตอนที่น้ำหวานวิ่งมาถึงตรงหน้า ทันแค่โบกกระจก รถไปสองที
จากนั้นก็ได้แต่กินแห้วเลย “ คนอะไรเนี่ย! ” น้ำ
หวานโกรธสุดขีด
“ ทั้งๆที่เห็นพวกเรายังขับรถไปอย่างไว
เขาคงไม่อยากให้เราได้เจอพิงกี้แน่ๆ !
“ เธอพูดถูกแล้ว ” มานพยิ้มขมขื่น
“ เรากลับโรงพยาบาลเถอะ ถ้าพิงกี้ได้รับบาดเจ็บ
เขาต้องพาพิงกี้ไปโรงพยาบาลใกล้ๆแน่
อีกอย่างยายสมศรียังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย
ตอนที่พิงกี้ตื่นขึ้นมา ในที่สุดก็ได้รู้ซึ้งถึงเจ็บจนปาง
ตายมันเป็นยังไง
แต่ไม่ได้รู้สึกขาทั้งสองข้างไม่มีแรง
เพราะเธอไม่ใช่ขึ้นเตียงกับเควินแล้วกลายเป็นแบบ
แต่เป็นเพราะถูกคนลอบทำร้ายกลายเป็นแบบนี้! เวลาขณะนี้ก็ตีสองแล้ว
ในห้องเงียบจนได้ยินแต่เสียงแอร์ เธอขยี้ตาและ มองดูรอบๆห้อง
แค่หันไปมองก็เห็นเควินนอนอยู่ข้างเตียง เขาเป็น
คนตัวสูง
ประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร แต่นาทีนี้ กลับนอนบนเก้าอี้เล็กๆตัวนึง
“ แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงหล่ะ? ” น้ำหวานกัดริม
ฝีปาก กังวลจนย่ำเท้า
ฉันดูแล้วเหมือนพิงกี้จะได้รับบาดเจ็บ เธอน่าจะ
สลบไป
ไม่งั้นเธอไม่มีทางได้ยินเสียงพวกเราแล้วไม่มีปฏิ
กิริยาหรอก
แค่คิดก็รู้ว่าต้องทรมานมากแน่ๆ พิงกี้มองดูเขา
อย่างเบลอๆ
สายตามองดูตั้งแต่คิ้วที่ดกดำไปจนถึงริมฝีปากที่
แดงก่ำของเขา
เธอรู้สึกหัวใจสั่นไหว เขานอนเฝ้าเธออยู่ตรงนี้ทั้ง
ผู้ชายแบบนี้…….เธอจะปฎิเสธได้ลงคอจริงๆหรือ?
แต่ถ้าเกิดมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขา
ระหว่างเธอกับลิสาก็คงจะต้องเจอจุดจบที่ต้องตาย กันไปข้างนึงเลย
ก่อนหน้านั้นเธอคิดว่าพวกจิ๊กโก๋นี้เป็นคนที่เควิน
จ้างมา
แต่พอตอนที่พวกเขาจะลวนลามเธอ เธอก็เริ่ม สงสัย ถึงเควินจะเกลียดเธอยังไง
ก็ไม่มีทางใช้วิธีแบบนี้มาย่ำยีผู้หญิง โดยเฉพาะผู้ หญิงที่เขาเคยมีอะไรด้วย
ผู้ที่อยู่เบื้องหลังของพวกจิ๊กโก๋ มีความเป็นไปได้
คืนสูงคนเดียวเท่านั้น……
ลิสา! ตอนนี้มาคิดๆดูแล้วจุดน่าสงสัยเริ่มกระจ่าง
ขึ้น ถ้าไม่ใช่แบบนี้
จิ๊กโก๋ผมทองก็ไม่มีทางเรียกเธอคุณหนูพิงกี้ และ ที่ลิสาลงมือกับเธอครั้งนี้
สาเหตุหลักๆน่าจะเพราะแค้นที่ถูกเควินบอกเลิก
พิงกี้มีเรื่องในใจเต็มไปหมด ตอนที่เธอกำลัง
คิดมากอยู่
ไม่ทันสังเกตุเห็นเควินตื่นขึ้นมาแล้ว และมองดูเธอ
ไม่คลาดสายตา
“ กำลังคิดอะไรอยู่? “จู่ๆเควินพูดขึ้นมา
พิงกี้ตกใจ “ คุณตื่นแล้วหรือ?
“ ใช่ ” เควินลุกขึ้นจากเก้าอี้ และยื่นมือไปสัมผัส
ที่แก้มเธอ
สายตาเต็มไปด้วยความสงสาร “ ยังเจ็บอยู่ไหม?
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนที่เห็นแก้มเธอบวมแดงแล้วอดทนไม่ไหว
ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยแคร์เลย
“ คนที่ทำร้ายเธอ ฉันจะไม่ปล่อยไว้สักคนแน่ ”
เสียงเขาทุ้มต่ำและไพเราะเหมือนกำลังให้คำมั่น
สัญญาเธอ
พิงกี้รู้สึกหน้าแดง “ คุณรู้ว่าใครเป็นคนบงการ
พวกเขาไหม? ”
เควินเงียบไปหลายวิ
“ ฉันสอบสวนออกมาแล้ว คนอยู่เบื้องหลังพวกเขา มีส่วนเกี่ยวข้องกับลิสา”
“ มีส่วนเกี่ยวข้องอะไร เป็นลิสาชัดๆ!
ถึงลิสาจะไม่ได้บงการพวกจิ๊กโก๋โดยตรง แต่เธอก็ เป็นคนออกเงินออกแรงแน่ๆ
นอกจากเธอยังจะมีใครลงมือกับฉันอีก?
“ ฉันจะจัดการเอง
“ เอ่อ….”พิงกี้ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เธอไม่ได้โง่เวลา
ตอนนี้ถ้าพยายามบีบเควินหน่ะสิถึงจะเรียกว่าโง่
อย่างแท้จริง!
ผู้ชายบางคนเหมาะกับการใช้ไม้อ่อน บางคน เหมาะกับการใช้ไม้แข็ง
เธอไม่รู้ว่าเควินเป็นคนแบบไหน
แต่เธอรู้สึกถ้าเธอแกล้งเป็นคนใจกว้างและเอาใจ
ไม่แน่เขาอาจจะเห็นใจเธอและช่วยเธอเอาคืนก็ได้
* ให้อภัยเธอสักครั้งได้ไหม? “เควินถาม
ในใจพิงกี้มีคำพูดนี้โผล่ขึ้นมา เป็นแบบที่คิดจริงๆ
ใส่
ด้วย!
