พอเงยหน้าขึ้นมาดู ผู้ชายได้หลับตาลง และหลับไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว
พิงกี้ ……
ความรู้สึกพ่ายแพ้ในใจยิ่งหนักขึ้น และจน ปัญญามาก
การนัวเนียที่เร่าร้อนถึงขีดสุด ทําให้เธอ เปียกชุ่มด้วยเหงื่อทั้งตัว เส้นผมติดที่ข้าง ใบหน้า ถูกผู้ชายโอบกอดไว้ในอ้อมอกแบบนี้ ผิวกายทั้งสองแนบชิดกัน เธอรู้สึกทั้งเนื้อทั้งตัว ไม่สดชื่นเลย
แอบเอาแขนของผู้ชายที่คล้องอยู่บนเอว ออก พิงกี้ลุกขึ้นจากเตียงเบาๆ และเตรียมตัวจะ ไปอาบน้ำ
อาบน้ำเสร็จกลับมาถึงห้อง มองดูผู้ชายที่ หลับลึก ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่มีการป้องกันตัว เลยสักนิด สุดท้ายพิงกี้ก็อดใจอ่อนไม่ได้ จึงยก น้ำที่อุณภูมิพอดีมาหนึ่งกะละมัง และเช็ดตัวให้ เขาอย่างละเอียดอ่อน
เขาน่าเกลียดมากที่ครอบครองหัวใจทั้ง ดวงของเธอไว้ทุกวินาที ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะ ใจอ่อนกับเขา รู้ทั้งรู้ว่าตรงหน้าคือเหวลึก แต่ก็ จะยืนลังเลอยู่บนขอบเหว
เขาก็เป็นคนดีมาก เธอไม่ใช่คนที่ไม่รู้และ ไร้ความรู้สึก สามารถรับรู้ได้ถึงใจที่เขามีต่อเธอ
ไม่มีอะไรที่ทําให้เขากลัว แต่เขากลับ บอกว่ากลัวเธอไม่เอาเขา นี่ทำให้หัวใจเธอ เดี๋ยวหวานเดี่ยวขมขื่น หัวใจขึ้นๆลงๆ ทำให้ไม่ เหมือนตัวเองเลย
หัวใจสับสนมาก………..
ทําความสะอาดให้ผู้ชายเสร็จ พิงกี้ถึงขึ้น เตียง แล้วนอนห่างจากตัวเขา
พรุ่งนี้เธอต้องคุยกับเขาให้ชัดเจนให้ได้ จะ ให้เขาจูงจมูกเดินอีกต่อไปไม่ได้
วันรุ่งขึ้น
เพราะการนัวเนีย บ้าบอคอแตกเกินไป ของเมื่อคืน หลังจากจบสิ้นทุกอย่าง พิงกี้แบก ร่างกายไปอาบนํ้าก็ได้ใช้กำลังไปถึงขีดสุดแล้ว เธอหลับยาวจนถึงเที่ยงถึงได้ตื่นขึ้นมา
พอตื่นขึ้นมา เธอยื่นมือจับไปที่ข้างเตียง ข้างเตียงกลับไม่มีคนอยู่แล้ว แม้แต่ไออุ่นที่ เตียงก็จางหายไปแล้ว ดูท่าเขาคงออกไปนาน มากแล้ว
เธอตะลึงเล็กน้อย
เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเมื่อคืนเหมือนกับ ว่าเป็นความฝัน เควินที่ปัญญาอ่อนเล็กน้อย ผู้ชายที่โอบกอดเธอแล้วบอกว่ากลัวเธอจากไป เหมือนกับว่าเป็นแค่จินตนาการของเธอเท่านั้น
หิวจนท้องร้องกร๊อกๆ เธอเตรียมตัวลงไป ทานอะไรสักหน่อย
ในมือถือ ไว้แก้วนึง พิงกี้เดินลงมาเห็น
ป้าเฉินเดินผ่านพอดี เธอจึงถาม”ป่าเฉินคะ เขา ออกไปหรือยังคะ?
“ไม่ไป แล้วจะให้อยู่เป็นเพื่อนเธอยังไง? นึกว่าตัวเองใหญ่โตมาจากไหน?! ” ป้าเฉินยัง ไม่ทันได้ตอบ ป่าหวังที่เดินออกมาจากห้องครัว ก็เปิดปากพูดอย่างถากถาง ชายตามองพิงกี้ ด้วยสายตาดูถูกแล้วพูด “ก็ไม่ส่องกระจกดู หนังหน้าตัวเองหน่อย หน้าตาเหมือนโสเภณี ท่า เรื่องโสเภณี ยังอยากให้คนปรนนิบัติเหมือนเมีย หลวงที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไร้ยางอายจริงๆ!
สายตาพิงกี้เย็นชา “ปากป้านี่เหม็นเน่าจัง เลย ล้างปากให้มันสะอาดหน่อย”
“ฉันแค่ปากไม่สะอาด แต่เธอทั้งเนื้อทั้ง ตัวก็ไม่สะอาด! ถึงฉันจะไม่สะอาดแต่ก็ดีกว่า แพศยาที่ขายตัวอย่างเธอก็แล้วกัน! ไม่เพียงแต่ คบคนโน้นทีคนนี้ที แถมยังแย่งพี่เขยของตัวเอง อีก”ป่าหวังเย่อหยิ่งจองหองจนแทบจะกระโดด ขายนมา หน้าค่า
พิงกี้ทนมานานมาก ที่ผ่านมาเธอไม่อยาก ถือสากับปากแม่ค้าตลาดแบบนี้ ก่อนหน้านั้น เธอเองก็สะลึมสะลือไม่มีแรงถือสาป่าหวัง แต่ ครั้งนี้เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
ถ้าไม่จัดการเธออีก ยัยแม่ค้าปากตลาดคน นี้ยังนึกว่าเธอจะรังแกได้ง่ายจริงๆด้วย
พิงกี้เอาแก้วน้ำในมือเขยี้วงใส่ป้าหวัง เธอ ต่อว่าด้วยน้ำเสียงเย็นชาและจ้องด้วยสายตา เฉียบคม “ในเมื่อปากคุณสกปรก คุณก็ทำให้ มันสะอาดหน่อย! ถ้าคุณล้างไม่สะอาด เดี๋ยว ฉันจะล้างให้เอง!”
แก้วน้ำเขยี้วงไปที่หน้าผากของป่าหวัง อย่างหนัก น้ำเปล่าสาดเสื้อและผมเธอจนเปียก เธอจ้องตาโต เอามือปาดน้ำบนใบหน้าทิ้ง หลาย วินาทีต่อมาถึงตวาดใส่อย่างไม่อยากจะเชื่อ “นังแพศยา นี่แกกล้า ตีฉันหรอ?”ป่าหวังกุมหน้าผากไว้ และเดินมาหาพิงกี้ที่ ยืนอยู่ตรงบันไดอย่างดุร้าย
พิงกี้หัวเราะเย็นชา
ไม่กล้าตีงั้นหรอ?
เธอไม่เพียงแต่กล้าตีเธอ แถมยังจะตีให้ เธอเจ็บมากด้วย! รับมือกับคนโง่แบบนี้ พิงกี้ไม่ คิดจะแข็งเจอแข็ง
เธอยืนอยู่บนบันไดอย่างใจเย็นและไม่ขยับ ก่อนที่ป้าหวังจะเดินมาถึงตรงหน้าเธอ เธอเดิน ไปตรงหน้าเฝช้าๆและยื่นขาออกมา ป้าหวังที่ไม่ ได้ป้องกันตัวเลยสักนิดร้อง“โอ๊ย” คำนึง จาก นั้นก็ล้มคว่ำหน้าอยู่ที่บันได
เธอล้มจนหน้าฟาดพื้น ฟันของเธอฟาดใส่ ที่ขอบบันไดพอดี พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที เธอ ไม่เพียงแต่ฟาดจนฟันโยก แม้แต่ริมฝีปากก็ยัง แตกจนเลือดอาบหน้า ดูแล้วช่างน่าสลดใจมาก
มือที่ชี้พิงกี้สั่นไหว ป่าหวังเจ็บจนพูดจาก็ยัง
ตัวสั่น
“แก…..นังแพศยา! โอ้แม่เจ้า บ้านเมือง ยังมีกฎหมายอยู่มั้ยเนี่ย ฉันมาเป็นแค่คนรับใช้ ไม่ใช่มาเป็นนักโทษ เจ้าของบ้านกลับมาตีฉัน ยังตีจนฉันกลายเป็นแบบนี้อีก ฉันไม่อยากมี ชีวิตอยู่ต่อแล้ว! ”
“ทําไมคุณเควินถึงไปแล้วนะ ถ้าเขาอยู่ที่ นี่ได้เห็นป่ามีจิตใจอำมหิตอย่างนี้ เขาต้องให้ ความเป็นธรรมกับฉันแน่ๆ!
“คนอย่างฉันอยู่มาครึ่งค่อนชีวิต นี่เป็นครั้ง แรกที่ได้เจอโสเภณีที่เหิมเกริมและไร้ยางอาย ขนาดนี้ ทำไมยมทูตไม่มาลากคอแกไปซะ!
ป้าหวังตบที่ต้นขาและร้องไห้ขึ้นมา เธอ ร้องไห้ขี้มูกโป่ง น้ำลายที่ถุยออกมายังมีเลือด ติดมาด้วย สายตาที่มองพิงกี้เต็มไปด้วยความ โกรธแค้น
พูดตามตรง ฟังก็ไม่รู้จริงๆว่าตนเองไป ยั่วโมโหคนบ้าอย่างป่าหวังตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่ ชัดเจนว่าตอนที่ไม่ใช่เวลามานั่งถามเรื่องนี้ เธอ ยิ่งไม่ที่คิดจะเคลียร์ความบาดหมางนี้กับป่าหวัง หรอก
ป้าหวังด่าคําหยาบคายไม่ยอมหยุด ป่าเฉิ นที่ยืนอยู่ข้างๆร้อนใจจะแย่ เธอรู้สึกกลืนไม่เข้า คายไม่ออก
โต้เถียงกับคนแบบนี้นี่ขายหน้าจริงๆ พิงกี้ ไม่คิดจะมีเรื่องกับป้าหวังต่อ เธอหันหลังเตรียม ตัวขึ้นชั้นบน เพิ่งเดินขึ้นไปสองขั้นบันได จู่ๆรูป ร่างสูงใหญ่สง่าผ่าเผยกลับโผล่ตรงหน้าเธอ ทำให้เธอจ้องตาโตอย่างควบคุมไม่ได้
เควิน?
ทําไมเขายังอยู่บ้าน…………
“ทําไมเสียงดังขนาดนี้?” สายตาเควินเต็ม ไปด้วยความเย็นชา เหลือบมองทุกคนทีนึง แต่สายตาที่มองป้าหวังยิ่งมีความเย็นชาเพิ่มมาก
แต่ฟังกี้หลุบตาลงตั้งนานแล้ว เลยไม่เห็น สีหน้าแววตาของเขา ได้ยินเขาถามด้วยน้ำเสียง นําหนิ มือที่ห้อยอยู่ข้างกายของเธอบิดเข้าด้วย กันอย่างกระวนกระวายใจ
ป่าหวังเป็นคนของเขา วันนี้ทะเลาะกัน จนถึงขั้นนี้ ถ้าป่าหวังฟ้องเขา ไม่แน่เขาอาจจะ โกรธกริ้วเธออีกแน่ๆ
แต่แล้ว……..
“ถ้าฉันฟังไม่ผิด เธอด่าผู้หญิงของฉันต่อ หน้าฉัน?”
เสียงทุ้มต่ำลุ่มลึกของผู้ชายดังขึ้น ฟังออก ว่าเขาไม่พอใจอย่างยิ่ง
“คุณ คุณเควิน. ……..” ป้าหวังก็อึ้งเล็กน้อย เธอลุกขึ้นจากพื้นอย่างไว และทำตัวเป็นคนชั่วที่ฟ้องเจ้านายก่อน “คุณพิงกี้ลงมือกับดิฉันก่อน ค่ะ ทําให้ดิฉันล้มจนกลายเป็นสภาพแบบนี้ ดิฉัน จะกล้าพูดจาไม่สุภาพใส่คุณพิงกี้ได้ยังไงคะ!”
“ใช่หรอ?” เควินสีหน้าเรียบเฉย พลานุ ภาพบนตัวยิ่งทําให้เขาดูน่ายําเกร็งกลัวขึ้นไป อีก “ถ้าพิงกี้จะจัดการเธอ เธอก็ทนรับไว้ซะดีๆ สิ กล้าทําตัวไม่สุภาพกับเธอ ใครให้เธอใจกล้า แบบนี้?”
“ดิฉัน……”
“พายุ!” เควินเรียกด้วยเสียงเย็นชา พายุ รีบเดินมาที่ข้างกายเขา เขาสั่งการอย่างเย็นชา “ตบยี่สิบที สอนเธอหน่อยว่าควรจะประพฤติตัว ยังไง!”
