“ข้ามีเพียงเงื่อนไขเดียว ข้ามีอาจารย์แล้ว และเขาก็เป็นได้แค่อาจารย์คนที่สองของข้า หากทำไม่ได้ก็จบไป และเขาก็ตกลง” แคลร์พูดอย่างเรียบเฉย
เมื่อคำพูดจบลง ปากของกอร์ตั้นก็เปิดกว้าง เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเวลานาน
ในโลกนี้ เกรงว่าจะมีเพียงแคลร์ผู้เดียวที่สร้างเงื่อนไขในการเป็นศิษย์ แถมยังทำกับจอมเวทศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย และมันก็เป็นเงื่อนไขที่โหดร้ายเลยก็ว่าได้!
อูมาริก็ตะลึงไป แน่นอนว่าเขารู้ว่าแคลร์หมายถึงอะไร และแน่นอนว่าเขารู้ว่าใครคืออาจารย์ เวลาหลายปีแล้วมานี้เขาคิดว่าท่อน้ำตาของเขาแห้ง แต่วันนี้ท่อน้ำตาของเขากลับมีความชุ่มชื้นมากขึ้นมา
“ท่านปู่ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้า ข้ารู้ขอบเขตของข้าดี และสิ่งที่ข้าตัดสินใจจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” แคลร์พูดอย่างจริงจัง
กอร์ตั้นตะลึง ก่อนที่เขาจะได้สติคืนมาแล้วหัวเราะเสียงดัง “ได้! นี่แหละหลานสาวของข้าเหมือนกับตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าไม่กังวล ข้าเชื่อว่าเจ้าจะจัดการได้ดี”
“ขอบคุณท่านปู่ที่เข้าใจ” แคลร์ยิ้ม
“เจ้ามาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปพบแม่ของเจ้าเถอะ” กอร์ตั้นอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด ในใจของเขายังคงคิดที่จะเผยแพร่เรื่องที่คลิฟยอมรับแคลร์เป็นศิษย์ของเขาโดยเร็วที่สุด และก็ต้องการเรียกจินเหยียนที่อยู่ข้างนอกเข้ามาถามอย่างละเอียด
หลังจากที่แคลร์ไปแล้ว กอร์ตั้นก็หันกลับมามองอูมาริด้วยสายตาซับซ้อนเล็กน้อย
“อูมาริ การตัดสินใจของแคลร์เจ้าก็ได้เห็นแล้ว” กอร์ตั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ครับท่าน ข้า…” อูมารีไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้ หัวใจของเขาแทบจะละลายไปหมด
“ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้หัวใจของแคลร์ผิดหวัง” กอร์ตั้นถอนหายใจยาวๆ และพูดประโยคนี้ออกมา
“ท่านดยุก ไม่ต้องกังวล ข้าเข้าใจ” อูมาริกล่าวอย่างลึกซึ้ง หัวใจของเขาในตอนนี้ได้มอบให้กับแคลร์อย่างสมบูรณ์แล้ว
“เช่นนั้นก็ดี ฮ่าๆ เจ้าก็ลงไปเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมีอะไรจะพูดกับเด็กคนนั้น ข้าจะเรียกจินเหยียนมาคุย เจ้าไปเถอะ” กอร์ตั้นยิ้มและพยักหน้า
“ครับ” อูมาริโค้งคำนับและถอยออกไป
ตอนกลางคืน กอร์ตั้นและจินเหยียนคุยกันในห้องหนังสือโดยไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองคุยกันเรื่องอะไร
หลังจากอาบน้ำ แคลร์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและไปพบแคทเธอรีน แคทเธอรีนมีความสุขมากที่เห็นแคลร์กลับมาอย่างปลอดภัย หลังจากทานอาหารเย็นกับแม่ แคลร์ก็กลับไปพักผ่อนโดยไม่ได้เห็นราเซียเลย แคทเธอรีนบอกว่านางไปเรียนกับอาจารย์ใหญ่
แคลร์เดินกลับไปที่ห้องของเธอและปิดประตู ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงเคาะที่หน้าต่างเบาๆ แคลร์รู้โดยทันทีว่าเป็นใคร อูมาริก็เข้ามาหลังจากนางเปิดหน้าต่าง
“ท่านอาจารย์ ท่านมาพอดี ข้ามีเรื่องจะถาม” แคลร์ค่อนข้างดีใจที่อูมาริมา
อูมาริยิ้มและมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง เขาโบกมือและจัดแจงผ้าคลุมก่อนที่จะกล่าว “แคลร์ ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีใช่ไหม? “
“ราบรื่นดี ข้าได้เรียนรู้เวทย์ลี้ลับแล้ว ยังมีเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจและย่อยอีกมาก นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการถามท่านอาจารย์” แคลร์หยิบหินจิตวิญญาณที่นางพกติดตัวออกมา
“หินจิตวิญญาณ!” อูมาริผงะ มองไปที่สมบัติล้ำค่าในมือของแคลร์แล้วพูดอย่างไม่อยากเชื่อ
แคลร์ส่งหินให้อูมาริ อูมาริก็เอาไปตรวจดูอย่างละเอียด “เอ๊ะ มีอะไรอยู่ข้างใน”
“มีคนงี่เง่าที่ไม่สามารถเอาชนะคนอื่นได้จึงสูญเสียร่างกายและจิตวิญญาณของเขา นี่คือนักเวทย์มนต์ดำชื่อวัลโด ซิมิ” แคลร์พูดเรียบๆ
“วัลโด ซิมิ?!” อูมาริพึมพำอีกครั้ง
“มีอะไรหรือท่านอาจารย์? เจ้านี่ดังหรือ?” แคลร์สงสัย
“เป็นอัจฉริยะในหมู่มนต์ดำ เจ้าเล่ห์ และไร้ยางอาย เขาเป็นคนที่วิหารแห่งแสงต้องการมาตลอด แต่เขาก็หนีออกมาได้อย่างปลอดภัยครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คราวนี้……” อูมาริมองหินจิตวิญญาณในมืออย่างอยากรู้อยากเห็น ดูเหมือนจะสงสัยว่าร่างวิญญาณข้างในคือวัลโดที่เขารู้จักหรือไม่
“เขาเป็นคนดีหรือไม่? ” แคลร์เบะปากของนางแล้วพูด “เขาได้พบกับบุตรของวิหารแห่งแสง”
“อ๊ะ! เช่นนั้นก็ไม่แปลกเลย” ครั้งนี้อูมาริไม่ได้รู้สึกแปลกใจ
“วัลโด ออกมา! ไม่อย่างนั้นข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น” แคลร์ตะคอกอย่างเย็นชา
วินาทีต่อมาควันพวยพุ่งออกมาจากก้อนหินเล็กๆ ในมือของอูมาริทันทีและร่างมนุษย์ก็ก่อตัวขึ้นในพริบตา
“เป็นนักเวทย์มนต์ดำผู้อัจฉริยะ วัลโด ซิมิจริงๆ! ” อูมาริมองไปที่ร่างตรงหน้าแล้วพูดด้วยความมั่นใจ
“ข้าเอง” วัลโดพูด
“เจ้าอยากมีเรื่องหรือ พูดกับอาจารย์ของข้าเช่นนี้! ” มีแสงเย็นชาในดวงตาของแคลร์
“โอ้ นักเวทย์ที่เคารพ ข้าคือวัลโด ซิมิ เจ้าต้องการจะถามอะไร? ” วัลโดเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงประจบทันที
อูมาริกระพริบตาทำไมถึงคิดว่าออร่าระหว่างศิษย์ที่มีค่าของเขากับผู้ชายคนนี้ช่างซับซ้อนนัก?
“เหอะๆ มีแล้ว” อูมาริเลิกคิ้วและมีความคิดที่กล้าหาญในใจของเขา
เป็นครั้งแรกที่แคลร์เห็นอูมาริซึ่งปกติไม่แสดงสีหน้าใดกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ด้วยเหตุผลบางอย่างวัลโดรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย
สิ่งเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น!
“เจ้าอยากทำอะไร?” วัลโดถามอย่างสั่นๆ
“มาเถอะ นักเวทย์อัจฉริยะ เซ็นสัญญากับศิษย์ที่มีค่าของข้า จากนี้ไปเจ้าจะเป็นดวงตาอีกคู่ของแคลร์” อูมาริพูดด้วยรอยยิ้ม ความรู้สึกของร่างวิญญาณนั้นดีกว่าของมนุษย์มากนัก
“ข้าจะไปทำอะไรได้ ตอนนี้ข้าไม่มีแรงแม้แต่น้อย” วัลโดรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้
“ไม่ ข้าสามารถให้พลังแก่เจ้าได้ แต่เจ้าต้องเป็นดวงตาอีกคู่หนึ่งสำหรับศิษย์ของข้า เพื่อช่วยให้นางรับรู้ถึงอันตรายและช่วยให้นางผ่านพ้นอันตรายไปได้” อูมาริพูดเช่นนี้
“สัญญาอะไร?” วัลโดถามอย่างสงสัยแล้วขมวดคิ้ว “อย่าคิดว่าข้าจะยอมผูกพันตลอดไป และทำสัญญาวิญญาณของนายกับบ่าวหรอกนะ”
“ไม่ใช่ ต้องเป็นสัญญาที่เท่าเทียมกัน มันช่วยให้เจ้าและแคลร์สามารถสื่อสารกันได้โดยตรง และสื่อสารทางจิตใจภายในระยะที่กำหนด แคลร์น่าจะมีอันตรายมากมายในอนาคต ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้ จงทำให้ดีที่สุด และในทางกลับกัน ข้าจะฟื้นฟูความแข็งแกร่งของเจ้า ช่วยให้เจ้าพบร่างที่เหมาะสมในการสร้างตัวตนใหม่” อูมาริส่ายหัวและกล่าวคำเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงที่สงบ
“เรื่องดีขนาดนี้เลยหรือ?” วัลโดมีความสุขเมื่อได้ยินแล้วก็สงสัย “เจ้าจะไม่โกหกข้าใช่ไหม?”
“ไม่อย่างแน่นอน สาบานด้วยศักดิ์ศรีของนักเวทย์ของข้า” อูมาริกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ได้ ไม่มีปัญหา” วัลโดมีความสุข ในอนาคตเมื่อวัลโดเผชิญกับปัญหาที่ผิดปกติเหล่านั้น เขาจึงตระหนักได้ว่าการตัดสินใจตกลงกับอูมารินั้นน่าเศร้าเพียงใด ถ้าแคลร์เป็นปีศาจน้อยแล้ว อูมาริคือปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นั่นเอง
แคลร์มองไปที่การต่อรองระหว่างชายทั้งสองอย่างสงสัย จากนั้นอูมาริวางมือของแคลร์ลงบนหินจิตวิญญาณและเริ่มร่ายคาถาแปลกๆ แสงสีขาวขุ่นปกคลุมแคลร์และหินจิตวิญญาณ หลังจากนั้นไม่นานแสงสีขาวก็สลายไป แต่แคลร์รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าดูเหมือนจะมีความแตกต่างเล็กน้อยในจิตวิญญาณ นั่นก็คือนางสามารถสื่อสารโดยตรงกับวัลโดได้!
“วัลโดไวต่อเวทมนตร์แห่งความมืดมากกว่า เมื่อวัลโดอยู่เคียงข้างเจ้าสิ่งต่างๆ จะดีขึ้น” อูมาริพูดแบบนี้ แต่แคลร์ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ดูเหมือนว่าอูมาริกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่!
“อืม แคลร์ เจ้าเหนื่อยมากหลังจากกลับมาวันนี้ พักผ่อนก่อนเถอะ” อูมาริเปิดหน้าต่างและหันออกไป
แคลร์ลูบคางของนาง และมองไปที่หินจิตวิญญาณในมือ นางขมวดคิ้วและคิดอะไรบางอย่าง
“วัลโดหินจิตวิญญาณนี้ซ่อนพลังมืดของเจ้าได้ไหม” แคลร์ขมวดคิ้วและถาม
“หินนี้เป็นสิ่งที่มีค่ามาก ข้าสามารถซ่อนลมหายใจไว้บนหินก้อนนี้ได้ ถ้าข้าไม่ได้เผยตัว ทุกคนจะคิดว่านี่เป็นเพียงหินธรรมดา” วัลโดพูดอย่างพอใจ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คืออูมาริรับรู้ว่ามีบางอย่างในหินนี้ก็เพราะวัลโดตั้งใจที่จะเปิดเผย
“มีค่าหรือ” แคลร์พูดอย่างไม่ใส่ใจและเล่นกับหินก้อนเล็กๆ “มันเป็นแค่ของใช้เพียงครั้งเดียว ของเหลือใช้แบบนี้มีค่าหรือ? “
“แน่นอน ว่าสิ่งนี้เทียบเท่ากับเครื่องมือย่อยของพระเจ้า และสามารถพกพาวิญญาณติดตัวได้ มีน้อยคนที่จะรู้ว่าสิ่งนี้คือหินจิตวิญญาณ ขนาดบุตรแห่งแสงยังไม่รู้เลย” ประโยคสุดท้ายนั้นไร้สาระ หากเทพผู้นั้นรู้ วัลโดก็คงไม่ได้มาคุยกับแคลร์อยู่ที่นี่
อย่างไรวัลโดคนนี้ก็สามารถสัมผัสถึงออร่าแห่งความมืดได้ชัดเจน เมื่ออยู่กับนางก็เป็นประโยชน์เหมือนกัน แคลร์คิดสักพักก็โล่งใจ วันนี้นางเหนื่อยเกินไป และนางก็สามารถถามชายคนนี้เกี่ยวกับเวทมนตร์แห่งความมืดได้อีกในวันหลัง
“นอนเถอะ” นี่คือคำพูดที่เกียจคร้านจากแคลร์ หลังจากปล่อยให้วัลโดรอคำถามของนาง
วัลโดจ้องไปที่แคลร์อย่างสงบนิ่ง จากนั้นแคลร์ก็เหลือบตามองเล็กน้อย แต่วัลโดรู้สึกหนาวเย็น เขาจึงรีบถอยกลับเข้าไปในหินจิตวิญญาณ
วันรุ่งขึ้น ทันทีที่แคลร์ตื่น แม่บ้านก็มาเคาะประตูและแจ้งว่าคามิลล์จะมาสอนวรรณคดีและคณิตศาสตร์ ดูเหมือนว่ากอร์ตั้นจะจัดตารางเรียนให้แคลร์ตลอดปิดเทอมฤดูร้อนนี้แล้ว
หลังจากรับประทานอาหารเช้า แคลร์ก็มาที่ห้องทำงานของนางซึ่งคามิลล์รออยู่ก่อนแล้ว ทุกคนต่างมีห้องทำงาน แต่ห้องทำงานของดยุกกอร์ตั้นมีหนังสือมากกว่า ดังนั้นแคลร์จึงชอบไปอ่านหนังสือที่นั่น
คามิลล์ยังคงดูอ่อนโยนด้วยรอยยิ้ม
“ท่านอาจารย์ ข้าทำให้ท่านรอนานเลย” แคลร์ยิ้มและทักทายคามิลล์เรียบๆ
