หลังจากจัดการเรื่องต่างๆ ในบ้านพักเสร็จแล้ว วาห์นก็เดินออกมาราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่างหรือบางคนอยู่
‘คำเตือน’ ที่อนูบิสกล่าวไว้ยังคงคาอยู่ในจิตใจและเริ่มทำให้เขากังวลกับหลายๆ อย่างที่เคยทำลงไปในอดีต
เขาไม่มั่นใจว่าตัวเองเริ่มติดนิสัยชอบลูบ/คลำเด็กผู้หญิงเวลาที่พวกเธอดูเศร้ามาจากที่ไหน
วาห์นมักคิดว่ามันจะช่วยปลอบประโลมพวกเธอและทำให้อารมณ์ดีขึ้น แต่ตอนนี้เขาเริ่มตระหนักแล้วว่ามันอาจเป็นการกระทำที่ดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่
เขาเดินไปตามกำแพงคฤหาสน์ของสึบากิจนออกมาสู่ถนนหลักสายหนึ่งก่อนจะหันไปที่ทางเข้าคฤหาสน์อันแสนคุ้นเคย
ประตูด้านหน้าถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย และวาห์นก็เดินเข้าไปเห็นสึบากิกำลังบำรุงรักษาอุปกรณ์บางอย่างอยู่
พอเธอเห็นเขาเข้ามา สึบากิก็ยิ้มกว้างก่อนจะพูดทักทาย
“ฉันได้ยินมาจากท่านเฮเฟสตัสว่าตั้งแต่นี้ไปเธอจะมาอาศัยอยู่ที่บ้านด้านหลังคฤหาสน์ของฉันแทนใช่ไหม?”
วาห์นพยักหน้าและเริ่มอธิบาย
“ผมได้ตกปากรับคำกับเรื่องบางอย่างที่… เป็นปัญหานิดหน่อย
ตอนนี้ผมกำลังช่วยฝึกให้กับเด็กๆ ของอนูบิสและพยายามพัฒนาความสามารถด้านการตีเหล็กไปด้วย
มีเรื่องที่ผมต้องทำเต็มไปหมดเลย…”
ยิ่งวาห์นพูดออกมา ความกระตือรือร้นของเขาก็ยิ่งลดลงเรื่อยๆ
สึบากิตอบสนองกับความ ‘ความทุกข์’ ของเขาด้วยสีน่าสนใจขณะที่เธอเริ่มหัวเราะเสียงดัง
วาห์นมองไปที่เธออย่างเคืองๆ แต่เธอก็แค่ขมวดคิ้วพร้อมยิ้มแบบ ‘กระหายเลือด’ ให้เขาเท่านั้นเอง
“เธอเปลี่ยนไปเยอะเลยนะตั้งแต่ที่ได้เจอกันล่าสุด มาซ้อมกันหน่อยไหมล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของสึบากิ วาห์นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและอยากบอกปฏิเสธ
ทว่าก่อนที่เขาจะสามารถตอบออกไป สึบากิก็เริ่มเดินไปทางลานฝึกแล้ว
“ไปกันเถอะ”
พอวาห์นได้ฟังน้ำเสียงเธอแล้วก็เข้าใจทันทีว่าพูดไปก็เท่านั้นเองและเริ่มเดินตามหลังไปขณะที่รู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม
มันดูคล้ายกับกับการซ้อมทั่วไปของพวกเขา
สึบากิยืนอยู่ในระยะห่างที่เหมาะสมก่อนจะรอวาห์นเตรียมตัวให้พร้อม
วาห์นถอนหายใจก่อนจะตั้งท่าป้องกันและเตรียมการถูกเข้าปะทะที่เขาไม่มีทางหนีรอดไปได้
แต่ไม่ว่าจะรอนานขนาดไหน สึบากิก็เอาแต่มองมาราวกับว่าเธอกำลังรออะไรบางอย่างอยู่
วาห์นเริ่มเป็นกังวลดังนั้นจึงถามออกไป
“สึบากิ?”
ในตอนที่พูดขึ้นมา เขาก็เตรียมป้องกันตัวเอาไว้แล้วเพราะคาดว่าเธอคงจะโจมตีตอนที่เขาลด ‘การป้องกัน’ ลง
ตอนนี้สึบากิมีท่าทางที่จริงจังแทนสีหน้ายิ้มแย้มและท่าทางขี้เล่นตามปกติของเธอ
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามขึ้นมา
“นี่เธอกำลังจริงจังอยู่หรือเปล่า วาห์น?”
วาห์นไม่ค่อยได้เห็นสึบากิโกรธบ่อยนัก เขาจึงกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าตอนนี้ของเธอ
พอผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เขาก็ตอบกลับไป
“ผมพร้อมแล้วครับ… ถึงจริงๆ จะไม่ค่อยอยากซ้อมก็เถอะ”
สึบากิยังคงจ้องมองมาด้วยแววตาดุดันขณะที่เขาเริ่มเหงื่อตกและรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้าง
จู่ๆ ท่าทางของสึบากิก็เปลี่ยนจากโกรธเป็นดูซึมๆ แทน
เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าดูถูกและยิ้มเยาะหน่อยๆ
“ฉันนึกว่าเธอจะโตขึ้นกว่าเดิมนะ แต่เท่าที่เห็นน่าจะทำตัวเด็กกว่าเดิมซะอีก”
คำพูดของเธอคมราวกับมีดและทำให้วาห์นหัวร้อนขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
เพราะเขาเองก็พยายามพัฒนาตัวเองโดยตลอด การได้ยินคนมาบอกว่าเขาไม่ได้พัฒนาขึ้นนั้นจึงทำให้เขาไม่ค่อยพอใจ
วาห์นลดท่าป้องกันลงและกำหมัดแน่นขณะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“หมายความว่าไงกัน สึบากิ? นี่ผมทำดีที่สุดแล้วนะ!”
เพื่อเป็นการตอบกลับ สึบากิก็เอาแต่หัวเราะด้วยเสียงดัง ‘หึ!’ ขณะมองไปที่เขาอย่างเย็นชา
“ทำดีที่สุดแล้ว แล้วยังไงล่ะ? แล้วตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่ นี่น่ะเหรอดีที่สุดของนาย!!!?”
เสียงตะโกนของสึบากิราวกับจะท้าทายเสียงของวาห์น
จากทางเดินข้างๆ นาซ่าและลิลลี่ต่างโผล่ออกมาและเฝ้ามองฉากนี้ด้วยความกังวล
เป็นอีกครั้งที่คำพูดของสึบากิเข้ามากรีดหัวใจของวาห์นขณะที่เขาคิดหาคำพูดมาโต้ตอบเธอไม่ได้เลย
วาห์นมาที่บ้านของเธอในสภาพคอตก แต่เธอก็ดันมาท้าเขาซ้อมแม้ว่าเขาจะไม่มีอารมณ์ร่วมเลยก็ตาม
พอเขาตกลงจะซ้อมด้วย เธอก็กลับมาต่อว่าเขาแทนการฝึกซ้อมแบบปกติ
วาห์นเริ่มฉุนจนอยากตะโกนออกมาบ้าง และสุดท้ายก็เป็นไปตามนั้นเลย
“แล้วคุณต้องการจะให้ผมทำอะไรเล่า!!!!!!?”
สึบากิรออยู่สองสามวินาทีหลังจากที่วาห์นตะโกน และเริ่มมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลขณะที่เขากัดฟันด้วยความไม่พอใจ
ในจังหวะที่ทุกอย่างกำลังจะระเบิดออก เธอก็พูดกับเขาแบบเรียบๆ
“ทำตามที่เธอต้องการเถอะ วาห์น แต่อย่าจมปลักอยู่กับมันจนหยุดก้าวไปข้างหน้าต่อ
ต้องมาเห็นเธอเหม่อลอยและกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ปากก็บอกไปว่าเอาไม่อยู่มันน่าสมเพชชะมัด!
เธอทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่กำลังงอแงเพราะมีเรื่องเยอะแยะงั้นเหรอ?
เอาล่ะ แล้วใครเป็นคนขับเคลื่อนเหตุการณ์พวกนั้นล่ะ เธอเคยคิดบ้างหรือเปล่า?
ความมุ่งมั่นตอนที่เธอสารภาพรักกับท่านเฮเฟสตัสมันหายไปไหนหมดแล้ว!?”
นับเป็นครั้งที่สามแล้วที่คำพูดของสึบากิเสียบเข้าไปในจิตใจเขา แต่คราวนี้มันเหมือนกับระเบิดที่ทำให้สมองของเขาขาวโพลนไปหมด
เมื่อเช้านี้เขายังพูดกับเฮเฟสตัสอย่างมั่นอกมั่นใจอยู่เลย แต่พอผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง เขากลับสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดไปเพราะเหตุการณ์ที่เขาเป็นคนก่อขึ้นมาเอง
เขาเริ่มรู้แล้วว่าทำไมสึบากิถึงดูไม่พอใจ… เพราะตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กที่เอาแต่ใจจริงๆ นั่นแหละ…
ทุกคนที่อยู่รอบตัวดูเหมือนจะตอบสนองต่อการกระทำและความปรารถนาของเขา
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างกลับทำให้เขาคิดว่าสิ่งเหล่านั้นคือปัญหาที่ตัวเองไม่สามารถควบคุมเอาไว้ได้
วาห์นยกมือขึ้นมาและมองไปที่ฝ่ามือของตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่าขณะที่พึมพำเสียงเบา
“ผม… ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ทุกอย่างเปลี่ยนไปเร็วมากจนผมรู้สึกไล่ตามอะไรไม่ทันเลยสักอย่าง…”
วาห์นแค่อยากทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ และอยากทำให้คนรอบข้างเขามีความสุขไปด้วยเท่านั้นเอง
แต่การกระทำของเขากลับมาเพิ่มความเครียดให้กับตัวเองแทน และทำให้เกิดรู้สึกล้าไปหมดเมื่อมองย้อนกลับมาดู ‘ปัญหา’ ที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมา
เท่าที่พอนึกออก ตอนนี้มีคนอยู่เกือบ 20 คนที่เขาต้องให้ความสนใจและจำนวนที่ว่านั่นก็กำลังเพิ่มขึ้นต่อไปจนถึงจุดที่เขาควบคุมไม่อยู่แล้ว
แม้เขาคิดจะวางหลายๆ เรื่องเอาไว้ก่อน แต่วาห์นก็รู้ว่ามันอาจจะมีปัญหาตามมาที่หลังจากการละเลยของตัวเอง
พอได้ยินคำพูดของสึบากิ วาห์นก็รู้สึกหลงทางและไปต่อไม่ถูก…
สึบากิดึงเขาออกมาจากการครุ่นคิดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นชัดเจน
“สู้สิ วาห์น ไม่ว่าจะเลือกทางไหน เธอก็ต้องสู้กับมัน
ทันทีที่หยุดและจมปลักอยู่กับความกังวล เธอก็จะไม่สามารถทำอะไรได้เลยในยามที่จำเป็นจริงๆ
ดังนั้นไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ เธอก็ต้องสู้ต่อไป
นั่นเป็นทางเดียวที่นายจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้โดยไม่เสียใจทีหลัง”
สึบากิเริ่มตั้งท่าต่อสู้ราวกับใกล้จะโจมตีเข้ามาแล้ว
วาห์นยังคงทวนคำพูดของเธอซ้ำไปมาอยู่ภายในใจเหมือนกับเป็นบทสวด
เธอบอกว่าเขาควรจะสู้ต่อโดยไม่คิดถึงการแพ้หรือชนะ ราวกับว่าเธอพยายามจะบอกว่าต่อให้ทำพลาดก็ไม่เป็นไร
แต่วาห์นก็เองไม่อาจยอมรับความคิดนั้นได้ง่ายๆ
เขารู้สึกว่าควรรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง… และนั่นก็ทำให้เขาเข้าใจ
เขารู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไร แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาจึงเมินเฉยต่อเจตนาของตัวเอง
วาห์น… อยากชนะ
เขาไม่อยากหนีความรับผิดชอบ มันกลับกันเลย เขาอยากจะตอบสนองความคาดหวังของทุกคนให้ดีที่สุด
เมื่อเห็นสึบากิที่ยืนรออยู่ตรงหน้าด้วยความอดทน วาห์นก็ตระหนักได้ว่าเธอต้องการจะบอกอะไรกับเขากันแน่
เธออยากจะให้วาห์นก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นใจ และไม่ให้ลืมเหตุผลของตัวเองไปว่าทำไมเขาถึงเลือกเส้นทางนี้
ด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วย ‘ความมั่นใจ’ วาห์นจึงเริ่มใช้ร่างพยัคฆ์ขาวออกมาขณะที่กระจายเขตแดนออกไปทั่วลานฝึก
มันไม่เหมือนกับตอนที่เขารั้งออร่าของพลังเขตแดนเอาไว้ ตอนนี้วาห์นกำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งรอบตัวจนแรงกดดันภายในอากาศนั้นกำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างหนาแน่น
สึบากิมองเห็นความมั่นใจที่เริ่มกลับเข้ามาในดวงตาสีฟ้าอันดุดันคู่นั้นอีกครั้งและยิ้มให้กับวาห์นขณะพูดต่อ
“ดูเหมือนเธอจะโตขึ้นมาอีกหน่อยแล้วนะ…”
สึบากิเริ่มกระชับกำปั้นและย่อเอวลงต่ำ
วาห์นเองก็เริ่มตั้งท่าแบบนั่งยองๆ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจกลับไป
“มีคนมากมายที่คอยช่วยเหลือ ‘ฉัน’ อยู่ ถ้า ‘ฉัน’ ยังเป็นเด็กต่อไปเรื่อยๆ พวกเขาก็คงผิดหวังแย่สิ”
วาห์นและสึบากิต่างยิ้มให้กันขณะที่ร่างของทั้งสายหายไปจากสายตาของนาซ่ากับลิลลี่
มันไม่เหมือนกับการต่อสู้ที่ผ่านมาเลย
เนื่องจากค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นและการพัฒนาสกิลแฝงของวาห์น ตอนนี้เขาสามารถไล่ตามความเร็วของสึบากิทันแล้ว
พอสึบากิสัมผัสถึงเรื่องนี้ได้ เธอก็มีสีหน้าตื่นเต้นขณะที่หมัดของทั้งคู่ปะทะกันกลางอากาศ
วาห์นสัมผัสได้ถึงคลื่นกระแทกที่ออกมาจากจุดเข้าปะทะ และด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบคมขึ้นก็ทำให้เขาเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน
การโจมตีนั่นผลักพวกเขาทั้งสองออกจากกัน ก่อนที่สึบากิจะถีบพื้นขณะพุ่งตรงไปทางวาห์นในชั่วพริบตาและพยายามโจมตีบริเวณไตทันทีที่เขาตกถึงพื้น
วาห์นขยับร่างกายให้โค้งราวกับธนูและหลบการโจมตีที่เข้ามาก่อนจะกระโดดพลิกตัวขึ้นไปอยู่เหนือหัวของสึบากิ
ตลอดการต่อสู้นั้นเขารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังดูภาพสโลว์โมชั่นอยู่
ขณะที่กำลังตีลังกากลับหัวกลับหางอยู่นั้น เขาก็มองเห็นหัวของเธอที่ค่อยๆ เงยขึ้นมาหา
สึบากิพุ่งตัวขึ้นมาจากพื้นและพยายามสกัดวาห์นด้วยการเตะไปตรงส่วนหัวขณะที่เขายังคงลอยอยู่กลางอากาศ
วาห์นรับการโจมตีนั่นด้วยมือขณะใช้แรงกระแทกให้เป็นประโยชน์และทิ้งระยะจากสึบากิก่อนจะตกลงสู่พื้นดินห่างจากด้านหลังของเธอไปประมาณ 10 เมตร
สึบากิเริ่มหันมามองเขาอย่างช้าๆ ด้วยสายตาที่ดู ‘บ้าคลั่ง’
วาห์นรู้สึกตื่นเต้นไปกับการต่อสู้มากและก่อนที่เธอจะได้ตั้งท่าอีกครั้ง เขาก็พุ่งออกไปด้วยแรงมหาศาลจนทำให้ลมพัดกระจายไปทั่วบริเวณ
วาห์นเล็งฝ่ามือไปที่ส่วนเอวของเธอและเตรียมเข้าจู่โจมร่างที่ยังไม่ได้ตั้งท่าป้องกันด้วยพลังทั้งหมดที่มี
เขาสัมผัสได้ถึงความกระหายชัยชนะที่พุ่งสูงขึ้นอยู่ภายในจิตใจ
การโจมตีครั้งนี้ไม่มีความลังเลใดๆ ทั้งสิ้นขณะที่ความเร็วและความรุนแรงของมันนั้นเทียบเท่ากับการโจมตีจากนักผจญภัยเลเวล 4 ได้เลย
สีหน้าของสึบากิเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่รอยยิ้มของเธอกว้างมากขึ้นเมื่อเห็นความเด็ดขาดของวาห์น
น่าเสียดายที่สิ่งสุดท้ายที่วาห์นเห็นก็คือมือของตัวเองกำลังเคลื่อนทะลุผ่านตัวของสึบากิไปราวกับว่าเธอเป็นแค่ภาพลวงตา
เพราะร่างกายกำลังเอนไปข้างหน้าพร้อมกับฝ่ามือสองข้างที่ยื่นออกไปโจมตี ตอนนี้วาห์นจึงไร้การป้องกันอย่างสมบูรณ์ขณะที่เขาได้ยินเสียงพูดจากทางด้านซ้าย
“พยายามได้ดี… วาห์น”
ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น เขารู้สึกได้ถึงแรงจับมหาศาลที่ขาทั้งสองข้างก่อนที่ร่างกายและใบหน้าจะถูกเหวี่ยงลงพื้นในอึดใจต่อมา
พอได้สติคืนมาเล็กน้อยก็รู้สึกถึงน้ำหนักบางอย่างกดลงมาบนแผ่นหลังพร้อมสัมผัสนุ่มนิ่มที่แสนจะคุ้นเคย
สึบากิกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังของเขาพร้อมกับกอดอกขณะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฉันเชื่อว่าตอนนี้คะแนนรวมของเราเป็น 6,148 ต่อ 24 แล้วนะ ดูท่าคงต้องใช้เวลาไปอีกพักนึงก่อนที่ ‘นาย’ จะไล่ตามฉันทันล่ะ!”
พอวาห์นได้ยินคำพูดของเธอก็ถอนหายใจออกมาและล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมแขนที่แผ่ออกไปข้างตัว
นี่ไม่ใช่ครั้งที่สองที่สึบากิมานั่งบนตัวเขาเพราะเธอมักจะทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่เขาเกิดความ ‘มั่นใจในตัวเองมากเกินไป’
อย่างไรก็ตาม มีเรื่องหนึ่งที่ต่างไปจากครั้งก่อนๆ เพราะตอนนี้วาห์นสัมผัสได้ถึงบางอย่างบนแผ่นหลังที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
พอเห็นเขาเงียบไป สึบากิก็มองไปทางด้านข้างและเห็นสีหน้าของเขาซึ่งทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้นมา
“อะไรกัน อย่าบอกนะว่าฉันเองก็ตกเป็นเป้าของนายด้วย!?
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฉันว่านายต้องโตขึ้นมาอีกหน่อยนะถ้าอยากจะ ‘เอาชนะ’ ฉันได้น่ะ วาห์น!
ฉันไม่ใช่คนที่จะไปกะหนุงกะหนิงวิ่งเล่นรอบตัวนายเหมือนกับสาวๆ คนอื่นหรอกนะ”
ขณะที่เธอหัวเราะ สึบากิก็เริ่มตบเอวของเขาด้วยฝ่ามือแบบแรงๆ
วาห์นรู้สึกหงุดหงิดกับการกระทำของเธอเพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่ได้คิดกับเธอถึงขั้นนั้น
สำหรับวาห์นแล้ว สึบากิเป็นเหมือนกับพี่สาวหรือแม่ซะมากกว่า
เขาถึงกับรู้สึกผิดที่เพลิดเพลินไปกับสัมผัสตรงแผ่นหลัง แต่ตอนนี้กลับเริ่มเหลืออดไปกับการเย้าแหย่ของเธอแล้ว
วาห์นสาบานในใจว่าสักวันหนึ่งจะต้องกู้คะแนนกลับมาให้ได้
เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน แต่ตราบใดที่ยังมีโอกาส เขาก็จะค่อยๆ ย่นระยะห่างและทำให้เธอรับรู้ถึงความพยายามของเขา
ทุกการโจมตีที่เธอใส่ลงมาในตอนนี้ เขาจะชดใช้คืนให้อย่างสาสมแน่นอน
พอคิดไว้เสร็จสรรพแล้ว วาห์นก็รออย่างอดทนจนกว่าสึบากิจะเริ่มเบื่อและลงมาจากหลังของเขาเอง
สึบากิยื่นมือออกมาเพื่อช่วยเขาลุกขึ้นจากพื้น
แต่ในช่วงที่วาห์นลุกขึ้น เขาก็เอื้อมมือที่เป็นอิสระออกไปข้างหน้าและใช้ [หัตถ์แห่งเนอร์วาน่า] พร้อมกับลากนิ้วชี้ขึ้นไปตั้งแต่ที่สะดือจนถึงส่วนใต้หน้าอกของเธอ
ดวงตาของสึบากิเบิกกว้างขณะรู้สึกเหมือนโดนไฟดูดที่ลามไปจนถึงส่วนหลัง ก่อนที่เธอจะจับมือของวาห์นและทุ่มเขาข้ามไหล่ของตัวเองไป
เมื่อร่างกายของวาห์นปะทะเข้ากับพื้นดิน มันก็ทำให้เกิดหลุมและรอยแตกขนาดใหญ่ราวกับพื้นส่วนนี้เพิ่งถูกวางระเบิดไป
สึบากิประหลาดใจกับการกระทำของตัวเองและมองวาห์นซึ่งดูราวกับเด็กแสนซนที่เพิ่งจะแกล้งเธอได้สำเร็จ
แม้ว่าจะกำลังกระอักเลือดอยู่ แต่วาห์นก็ยังยิ้มและพูดขึ้น
“6,148 ต่อ 25 แล้วนะ”
หลังจากนั้นเขาก็หมดสติไปและปล่อยให้สึบากิยืนเขินหน้าแดงอยู่ตรงนั้นคนเดียว
สึบากิลากมือไปตามหน้าท้องของตนเองและมองลงไปยังเด็กหนุ่มตัวแสบด้วยท่าทางครุ่นคิดก่อนจะหันไปหาเด็กสาวทั้งสองที่กำลังเฝ้ามองเหตุการณ์ทุกอย่างแบบตาไม่กะพริบ
“พาไอ้เด็กงี่เง่านี่เข้าไปในบ้านแล้วก็จัดการได้ตามสบายเลย”
จากนั้นเธอก็เดินจากไปในขณะที่นาซ่ากับลิลลี่รีบวิ่งเข้ามาเพื่อขุดวาห์นออกจากพื้น
