บทที่ 38: การขีดฆ่าชื่อ
แม่ทัพหนุ่มจากตระกูลหลี่โกรธมาก เขาไม่ได้เรียกมังกรของเขาออกมาและคว้าดาบของนายพลที่อยู่ข้างๆเขาเจาะเข้าที่หัวของหยางซิ่วโดยตรง!
หยางซิ่วนั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่พยายามหลบ มุมริมฝีปากของเขาโค้งงอด้วยความรังเกียจและเยาะเย้ยอย่างมาก
ในขณะนั้นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น “ นั่งลง หลี่ผิงไห่!”
หลี่ผิงไห่ รู้สึกโกรธมากขึ้น ทำไมใครบางคนถึงหยุดเขาได้ในตอนนี้? บุคคลนี้ก้าวข้ามศีรษะของตระกูลหลี่และถ่ายอุจจาระใส่พวกเขา!
“ นั่งลง!” ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เข้มงวดกว่าเดิมมาก
หลี่ผิงไห่ หยุดชะงักทั้งร่างของเขาสั่นสะท้านอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้เขาไม่สามารถจับดาบได้อย่างถูกต้อง
ดาบตกลงไปที่พื้นและหลี่ผิงไห่ มองด้วยความตกใจ ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้าด้านข้างของห้องโถงโดยไม่มีใครสังเกตุเห็น นางยืนสูงสง่าและตัวตรง อารมณ์ของนางไม่ธรรมดา
คำสั่งที่เหมือนคำสาปและไม่อาจต้านทานได้จากก่อนหน้านี้ก็มาจากนางเช่นกัน
“ หลี่หยุนซี?” หลี่ผิงไห่ ไม่อยากจะเชื่อ ผู้หญิงคนนี้จะทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวได้อย่างไร …
“ ให้เขามีชีวิตอยู่ ข้าต้องการให้เขาช่วยส่งต่อคำสองสามคำให้กับหลิงลั่วเทียน” หลี่หยุนซีกล่าว
หลี่หยุนซี เดินเข้าไปในห้องโถงของพระราชวังภายใต้การจ้องมองของทุกคน
นางสวมชุดเกราะเบา มันพอดีกับร่างกายของนาง เน้นรูปร่างของนางและยังแสดงนัยยะของจิตวิญญาณที่กล้าหาญ
เมื่อมัดผมสีดำคิ้วเรียวแหลมดวงตาของนางเปล่งประกายและไม่แต่งหน้าจัดเกินไปนางเดินเข้าไปในห้องโถงในวังที่เคร่งขรึมราวกับขุนศึกที่กำลังจะมุ่งหน้าเข้าสู่สนามรบซึ่งตัดกันอย่างมากกับรูปลักษณ์ที่รื่นเริงของทุกคนในห้องโถง เช่นเดียวกับองครักษ์ผู้มีเกียรติ!
ในความเป็นจริง หลี่หยุนซี เคยปรากฏตัวในสำนักงานกิจการในชุดที่คล้ายกันเมื่อก่อน นางปรากฏตัวในฐานะมกุฎราชกุมาร อย่างไรก็ตามสถานะของนางไม่ได้เป็นเช่นนั้นอีกต่อไปและวันนี้เป็นวันที่เมืองหลิงเซียวมารับนาง ไปเป็นเจ้าสาว
“ ฝ่าบาทองค์หญิง หยางซิ่วขอแสดงความนับถือ!” หยางซิ่วลุกขึ้นจากที่นั่งและทักทายนาง
เมื่อทักทายนาง หยางซิ่วก็ไม่สนใจผู้บัญชาการหนุ่มอีกต่อไป เขาสังเกตุ หลี่หยุนซีพลางพูดว่า“ เจ้ายังคงเป็นมกุฎราชกุมารที่ข้าคุ้นเคย ถ้าเจ้าชอบขึ้นรถม้าด้วยรูปลักษณ์นี้ข้าคิดว่าเจ้าเมืองของพวกเราจะชอบมันมากกว่านี้! อ้อข้าลืมที่จะพูดถึงพวกเรา จะไม่ปฏิเสธเงื่อนไขเกี่ยวกับสี่เมืองนี้ มกุฎราชกุมารจะต้องมาที่ตระกูลหลิงของเมืองหลิงเซียวตามแผนที่วางไว้ไม่เช่นนั้นการพักรบจะปิดลง!”
หลังจากพูดทั้งหมดนั้น หยางซิ่วก็หัวเราะออกมาอย่างแปลกประหลาด เสียงหัวเราะของเขามีนัยยะของการเยาะเย้ยที่รุนแรงมากเช่นเดียวกับความไม่เหมาะสม
หลี่หยุนซี ไม่ได้นั่ง แต่นางกลับยืนอยู่ตรงนั้นและพูดว่า“ ท่านหยางซิ่ว ข้ามีของขวัญอยู่ที่นี่ ทำไมท่านไม่ยอมรับเรื่องนี้ ในนามของเจ้าเมืองของท่านก่อนล่ะ”
“ ไม่ว่าเจ้าจะมีเกมที่มีเสน่ห์อะไรก็ตาม มันจะดีกว่าถ้าเจ้าปล่อยให้มันเป็นคืนที่สมบูรณ์แบบกับเจ้าเมืองของข้า คนที่ต่ำต้อยคนนี้ไม่กล้ายอมรับในนามของเขา” หยางซิ่ว ปฏิเสธนางพร้อมกับโค้งคำนับ
หลี่หยุนซี ไม่รังเกียจคำพูดหยอกล้อของเขาและจ้องมองไปยังผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิง
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงพยักหน้ายกมือขึ้นและปรบมืออย่างหนัก
เสียงดังขึ้นและทันใดนั้นทหารประมาณสิบคนก็ออกมาพร้อมกับถือสิ่งของที่คลุมด้วยผ้าสีดำ พวกเขาเดินไปหาหยางซิ่ว อย่างเป็นระเบียบและวางสิ่งของเหล่านั้นที่คลุมด้วยผ้าสีดำไว้ที่เท้าของเขา
วางเรียงกันเป็นแนวนอน หยางซิ่วไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง เขาสับสนไม่เข้าใจว่า หลี่หยุนซี หมายถึงอะไร
“ เปิดขึ้นมาดูสิ พวกเขามีใบหน้าที่คุ้นเคยหรือไม่” หลี่หยุนซี ถามอย่างสม่ำเสมอ
หยางซิ่ว สั่งให้พนักงานทั้งสองคนข้างๆเขาเปิดทันที เมื่อพวกเขาแกะผ้าสีดำผืนแรกออกและเห็นผมยุ่ง ๆ ติดอยู่ที่ศีรษะและคราบเลือดแห้งเป็นสีชาผิวหน้าของหยางซิ่ว ก็ซีดลง
“ เปิดต่อไป!” หยางซิ่ว สูดอากาศ ราวกับว่าผู้เข้าร่วมทั้งสองคนกำลังแกะผ้าช้าเกินไป หยางซิ่วก็เริ่มแกะพวกเขาด้วยตัวเอง!
สิ่งของที่ห่อหุ้มด้วยผ้าสีดำล้วนหัวขาด!
ทันทีที่แกะกลิ่นก็กระจายไปทั่วห้องโถง เด็กบางคนที่ไม่เคยเห็นสงครามมาก่อนหน้าซีดด้วยความตกใจและไม่อายที่จะร้องเสียงหลงและวิ่งออกจากห้องโถง
หยางซิ่ว ยังคงแกะผ้าสีดำออก แต่มือของเขาก็สั่นไม่หยุด
เขาจำหัวพวกนั้นได้ทุกคน!
เขาดื่มกับพวกเขาทุกคนก่อนที่เขาจะมาที่ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร กับทีม ในเวลานั้นศีรษะของพวกเขายังคงเชื่อมต่อกับร่างกาย แต่ตอนนี้พวกเขาถูกห่อด้วยผ้าสีดำสกปรกบางหัว ถึงกับกลิ้งไปมาหากไม่ได้รับการจับไว้ด้วยมือ
หยางซิ่ว ไม่สามารถคุ้นเคยกับใบหน้าเหล่านั้นได้อีกต่อไป พวกเขาควรผ่านช่องเขาทางตะวันตกและเข่นฆ่าผู้คนทางเข้าสู่สี่เมืองทางตะวันตก!?
ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่มี แต่หัว!?
มือของหยางซิ่ว เต็มไปด้วยเลือด เมื่อเขามองไปที่ หลี่หยุนซีอีกครั้งการจ้องมองของเขาไม่ได้ดูไร้สาระอีกต่อไป แต่น่ากลัว!
นางฆ่าทุกคน! ทุกคน !!
ปีศาจตนนี้ได้สังหารแม่ทัพของเมืองหลิงเซียวทุกคนที่ไปซุ่มโจมตีเมืองทั้งสี่ทางตะวันตกและถึงกับตัดหัวพวกเขาและนำพวกเขากลับมาที่นี่ …
สิ่งที่เกี่ยวกับการเพิ่มเงื่อนไขตามสถานการณ์สิ่งที่เกี่ยวกับการแสดงความเป็นศัตรูในวินาทีสุดท้าย …
หากเขาไม่มีความมั่นใจอย่างเต็มที่ หยางซิ่ว ก็คงไม่กล้าทำหน้าด้านในสำนักงานกิจการของบรรพบุรุษเมืองมังกร!
ในความเป็นจริงกองกำลังของเมืองหลิงเซียวได้เข้าสู่ดินแดนของบรรพบุรุษเมืองมังกรตามช่องเขาในวันเดียวกับที่งานเลี้ยงเจ้าสาวได้ออกเดินทาง!
นับวันทีมซุ่มโจมตีของ เมืองหลิงเซียว จะนัดในเวลาเดียวกันกับที่เขากำลังจะลงนามในข้อตกลงทำงานร่วมกับกองทัพที่แนวหน้าและเข้ายึดสี่เมืองของ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร ทางตะวันตกในคราวเดียว!
แล้วการพักรบล่ะ…พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเจรจาเพื่อสันติภาพตั้งแต่เริ่มต้น!
หลังจากที่พวกเขายึดเมืองทั้งสี่ทางตะวันตกได้ หลี่ยิงจะต้องยอมแพ้แม้แต่เลดี้แห่งบ้านหากพวกเขาร้องขอ นับประสาอะไรกับหลี่หยุนซีที่ชื่อเสียงของนางมัวหมอง!
อย่างไรก็ตาม หยางซิ่ว ไม่เคยนึกเลยว่าหัวที่ถูกตัดขาดของผู้บัญชาการหน่วยซุ่มโจมตีทั้งหมดจะปรากฏตัวในห้องโถงพระราชวังแห่งนี้โดยมีเพียงหัวของพวกเขาเท่านั้น!
“ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงนี่คือ…” หลี่ยิง ถามอย่างสับสน เขาจำหัวพวกนี้ไม่ได้
“ พระราชา กองทหารชั้นยอดเหล่านี้ของเมืองหลิงเซียว พุ่งเข้ามาในดินแดนของพวกเราในขณะที่ พวกเรามุ่งเน้นไปที่การเจรจาสงบศึก วางแผนที่จะทำลายแนวป้องกันของพวกเราที่พรมแดน แต่ถูกทหารยามดักซุ่มโจมตี” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงรายงาน .
“ ยามอะไร” หลี่ยิง ถาม
“ เป็นอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของ เจ้าหญิงมงกุฎ ข้าย้ายพวกเขาออกจากกองพันต่างๆและค้นหาเส้นทางที่เป็นไปได้ที่ศัตรูสามารถแอบเข้ามาได้ตามคำแนะนำของ หลี่หยุนซี … หลังจากนั้นเราค้นพบทีมซุ่มโจมตีจาก เมืองหลิงเซียวและยิงพวกเขาทั้งหมดลงในช่องเขา” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิง รายงาน
“ ทหารเสือราชินี!” หยางซิ่วอุทาน มันเหมือนกับว่าเขาถูกฟ้าผ่าและล้มลงบนพื้น
ทุกคนจากตระกูลหลี่ในห้องโถงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นจากความตกใจ
กองทหารของ นครรัฐหลิงเซียว บุกเรา?
ในขณะที่พวกเราประดับประดาถนนด้วยแสงไฟโดยคิดว่า นครรัฐหลิงเซียว กำลังตกลงยุติสงครามด้วยการสมรสกับคนของพวกเราอย่างจริงใจ แต่พวกเขากลับส่งกองกำลังออกไปยึดครองสี่เมืองทางตะวันตก?
แล้วการให้ยกเมืองทั้งสี่เป็นเงื่อนไข …
ถ้าลูกน้องเก่าของ หลี่หยุนซี ไม่เห็นเล่ห์เหลี่ยมของพวกเขา พวกเขาก็คงยึดครองเมืองทั้งสี่ได้แล้ว!
เลือดบนหัวพวกนั้นแห้งไปนานแล้ว!
“ เจ้า…พวกเจ้าทุกคนจะต้องตายอย่างน่าสยดสยอง! หลี่หยุนซีเจ้าหญิงที่ร้ายกาจ เจ้าจะต้องตกนรกแน่นอน!” หยางซิ่วคำรามอย่างบ้าคลั่ง
“ หยุดทำตัวบ้าๆ ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่” หลี่หยุนซี พูดอย่างเย็นชาและใจเย็น
หลังจากได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของ หยางซิ่ว ก็เปลี่ยนไปทันที เขาคลานไปหา หลี่หยุนซี ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนอย่างไม่น่าเชื่อและกล่าวอย่างไม่หยุดว่า“ ข้าได้ยินมาตลอดว่าฝ่าบาทรักษาคำพูดของท่าน ขอขอบคุณพระเจ้าของท่านสำหรับความเมตตาของท่าน ขอขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าสำหรับความเมตตาของท่าน”
หยางซิ่ว คนนี้ช่างน่าหัวเราะจริงๆ บางครั้งมีมารยาทบางครั้งหยิ่งบางครั้งบ้าคลั่งและบางครั้งก็ถ่อมตัวเหมือนสุนัข
“ เจ้าไม่เห็นใบหน้าที่ เจ้าห่วงใยมากที่สุดในบรรดาหัวเหล่านี้ใช่ไหม” หลี่หยุนซี ถามอย่างอ่อนน้อม
“ ใช่…ใช่…” หยางซิ่ว รู้สึกว่าความคิดทั้งหมดของเขาถูกมองออกโดยผู้หญิงคนนี้โดยไม่กล้าที่จะแสดงความไม่เคารพต่อนาง
“ นายน้อยตระกูลหลิงของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ นี่คือข้อความที่ข้าต้องการให้เจ้าส่งต่อไปยัง นครรัฐหลิงเซียว” หลี่หยุนซี กล่าว
หยางซิ่ว เงยหน้าขึ้นช้าๆค่อนข้างไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูด
เขายังมีชีวิตอยู่? นายน้อยคนโตของตระกูลหลิงยังมีชีวิตอยู่?
ไม่ว่าผู้บัญชาการจะรวมกันกี่คน ก็ไม่สามารถเทียบได้ในลมหายใจเดียวกันกับคุณค่าของ นายน้อยคนโตของตระกูลหลิง เขาเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของเมืองหลิงเซียวและพระราชาของตระกูลหลิง ให้ความสำคัญกับลูกชายคนโตของเขาเป็นอย่างดีมาโดยตลอด เพื่อที่จะให้เขาสร้างชื่อให้กับตัวเอง เขาได้ปล่อยให้ลูกชายคนโตเป็นผู้นำทีมซุ่มโจมตีทั้งหมดนี้ก็เพื่อที่จะทำให้เขากลายเป็นฮีโร่ที่พิชิตอาณาจักรบรรพบุรุษของเมืองมังกร!
นี่น่าจะเป็นการดำเนินการที่ไม่อาจผิดพลาดได้ จะทำให้เขาสามารถสร้างชื่อเสียงและเผยแพร่ชื่อเสียงไปทั่วทุกสารทิศ ใครจะไปคาดคิดว่าเรื่องจะลงเอยเช่นนี้ …
“ ผู้ต่ำต้อยผู้นี้จะลงนามในข้อตกลงทันที ข้าจะเซ็นชื่อตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องมีเงื่อนไขใด ๆ เป็นธรรมดาที่ข้าจะไม่กล้าล้อเลียนฝ่าบาทอีก!” หยางซิ่ว เริ่มมองหาข้อตกลงบนพื้น ในที่สุดเมื่อเขาพบมันและเงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่า หลี่หยุนซีกำลังมองเขาอย่างเย็นชา
พักรบ?
เมื่ออยู่รอบ ๆ ตัวนาง มันเป็นไปไม่ได้ที่ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร และ นครรัฐหลิงเซียว จะสงบศึก!
“ นั่งลงและใช้ความสามารถด้านวรรณกรรมของเจ้า คิดจดหมายเพื่อไถ่ชีวิตนายน้อยของเจ้า… แต่ก่อนหน้านั้นกินทุกอย่างบนพื้น” หลี่หยุนซีกล่าว
เมล็ดพืช ผิวหนังผลไม้ ที่เขาพ่นออกมาและเสมหะ…หยางซิ่ว มองไปที่สิ่งสกปรกบนพื้นทันใดนั้นก็รู้สึกอยากจะตบตัวเอง
หลี่หยุนซี หันกลับมาโดยไม่ใส่ใจ หยางซิ่ว อีกต่อไปในขณะที่เขาทำความสะอาดพื้น
“ หยุนซี เจ้าได้ทำประโยชน์มากมายสำหรับพวกเรา!” ผู้อาวุโสของตระกูลอุทาน
“ ตามความคาดหมายของมกุฎราชกุมาร ท่านเป็นพรสำหรับนครรัฐมังกรบรรพบุรุษของพวกเรา” มีคนกล่าวชมในทันที
“ นางควรได้รับการคืนสถานะ หลี่หยุนซี ได้รับความคับข้องใจมากมายที่ผ่านมาเมื่อเร็ว ๆ นี้”
หลี่หยุนซี ไม่สนใจสิ่งที่พวกพ้องของนางพูด นางเดินตรงเข้าไปในห้องโถงตรงไปยังสนมกงตง
นางสนมกงตงยิ้มพลางมองไปที่ หลี่หยุนซี โดยไม่รู้ว่านางกำลังจะทำอะไร
หลี่หยุนซี หยิบหนังสือการแต่งงานเล่มหนาในมือของ สนมกงตงจากนั้นขีดฆ่าชื่อของนางต่อหน้าทุกคน
การแสดงออกของสนมกงตง เปลี่ยนไป แต่นางไม่กล้าที่จะส่งเสียงในขณะนั้น
หลังจากลบคำว่า“ หลี่หยุนซี” แล้วนางก็โยนพู่กันในมือออกไปทาง หลี่กงซี มู่ชิงและเด็กสาวตระกูลหลี่คนอื่น ๆ และมันก็ตกลงบนโต๊ะต่อหน้าพวกเขา
หมึกที่ปลายพู่กันกระเด็นเปรอะเปื้อนใบหน้าอันบอบบางของพวกนาง …
“ เกี่ยวกับเรื่องการขายศพเพื่อเจรจาสันติภาพควรปล่อยไว้ให้พวกนางดีกว่า ถ้าข้าไม่สามารถชนะในสนามรบได้พวกนางทั้งหมดจะเป็นสินค้าคุณภาพเยี่ยมสำหรับเมืองศัตรู” หลี่หยุนซียิ้ม
รอยยิ้มของนาง ทำให้หลี่คงซี, มู่ชิงตกใจและทุกคนที่ถูกเรียกว่าเป็นคนตระกูลหลี่ ยังคงทำหน้าละอายใจมากจนเลือดของพวกเขาแทบจะไหลออกมาจากใบหน้าของพวกเขา!
