บทที่ 69: จงมั่นใจ…
ทางลาดยาวกับฝูงวัวและแกะบนสนามหญ้าเขียว เคี้ยวหญ้าอย่างแรง มีเสียงบ่นบ้างเป็นบางครั้ง เห็นได้ชัดว่ามันไม่ค่อยพอใจกับอาหารที่ได้รับจากธรรมชาติ
ลุงที่สวมหมวกขนสัตว์ที่มีใบหน้าสีเข้มแสดงอาการหมดหนทางพูดกับวัวและแกะของเขาว่า: “มีกินก็ดีแล้ว”
ชางโปชิ มีทะเลสาบที่มีน้ำและบ่อหญ้า ในฤดูที่มีฝนตกชุก จะมีการรดน้ำลำธารตามส่วนบนของทางลาดยาว เพื่อให้ทางลาดยาวทั้งหมดปกคลุมไปด้วยหญ้าสีเขียว และสามารถชมทิวทัศน์ของดอกไม้ที่เบ่งบานได้ น้ำไหลลงสู่ทะเลสาบฉีหู บำรุงป่าไม้ ทุ่งหญ้า และหมู่บ้านรอบทะเลสาบฉีหู
หมู่บ้านฉีหู เป็นหมู่บ้านเลี้ยงสัตว์ทั่วไปในตอนบนของเมือง หลายหมู่บ้านยังพึ่งพาบ่อน้ำดังกล่าว
เป็นเรื่องแปลกที่บ่อน้ำและทะเลสาบหลายแห่งแห้งแล้ง แต่สระน้ำของหมู่บ้านนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ระดับน้ำไม่ลดลง มองเห็นกังหันน้ำไม้สีดำข้างน้ำยังหมุนช้าอยู่
“ลุงจั่น! ลุงจั่น!!”
ที่หน้าหมู่บ้าน ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งไปที่หน้าหมู่บ้านจากด้านนอก และตะโกนด้วยความปิติยินดีไปยังบ้านไม้ธรรมดาหน้าหมู่บ้าน
ในขณะนี้ ป้าที่กำลังซักผ้าอยู่ในทะเลสาบหันกลับมามองที่เด็กชายและพูดว่า “นี่ใช่หลี่เสี่ยวหยิงเหรอ? ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไปเรียนที่ สถาบันฝึกมังกรหลี่ฉวน แล้ว เจ้าจะปล่อยมังกรได้หรือไม่?”
“มังกรมีลักษณะอย่างไร” ถามหญิงชุดแดง
“แค่จิ้งจก จิ้งจกตัวใหญ่”
“มันปลูกพืชในดินได้ไหม”
“ไม่มีทาง.”
หลี่เสี่ยวหยิงมองไปรอบๆ ไม่เห็นลุงของเขา เขาต้องกลับไปที่ทางเข้าหมู่บ้านและถามป้าเหล่านั้นที่ซักผ้า
“ป้าโจว ลุงของข้าอยู่ที่ไหน” หลี่เสี่ยวหยิงถาม
“ลุงของเจ้าไม่อยู่ที่นี่? ลุงเจ้าหูไม่ดี เจ้าจะตะโกนดังขนาดไหนเขาก็ไม่ได้ยิน?” ป้าโจวพูดในชุดแจ็กเก็ตบุผ้าฝ้าย
“?????” หลี่เสี่ยวหยิง มองไปที่ป้าโจวที่มีเสน่ห์ ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่สนใจลุง เป็นไปได้ไหม..
“ลุงของเจ้าพาแกะไปกินหญ้าที่ชางโป เขาได้ยินมาว่าเจ้ามักถูกรังแกที่วิทยาลัย เขากำลังคิดว่าเขาจะขายวัวและแกะทั้งหมดและเอาไปซื้อไข่มุกมาให้เจ้า เขาบอกว่าเขาสามารถทำให้เจ้าเป็นลูกคนโตได้ ไม่สิ ปีนี้อากาศไม่ดี วัวและแกะผอมเกินไปที่จะขายได้ราคาดี ดังนั้นเขาจะพาฝูงวัวและแกะไปหาหญ้ากิน” หญิงชุดแดงกล่าว
“วันพักผ่อนไม่มีเอกสารทางการในเมืองเหรอ? ไม่มีเอกสารมาที่หมู่บ้านพวกเรา ให้พวกเราชาวเล็มหญ้าพยายามอย่าวิ่งไปรอบๆ เพื่อไม่ให้โดนสัตว์ประหลาดจับได้”
“ใช่ ใช่ คนของข้ากลับมาจากตลาดเมื่อสองสามวันก่อนและได้ยินว่าครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านไฮลินถูกกิน มันน่ากลัว” ป้าโจวกล่าวในแจ็กเก็ตบุผ้าฝ้าย
“น่ากลัวอีกแล้วเหรอ?” หญิงชุดแดงกล่าว
“มันเป็นความจริง. ช่วงนี้ข้ายังไม่ออกไปเดินเล่น ให้ลูกๆ ของพวกท่านเลิกดูวัวและแกะ มีการจับปีศาจในงานกิจกรรม วิทยาลัยของพวกเราได้จัดระเบียบสมาชิกทั้งหมดเพื่อกำจัดปีศาจ” หลี่เสี่ยวหยิง เป็นกังวล
ทำไมคนในหมู่บ้านจึงด้อยกว่ากัน? เรื่องนี้รุนแรงมาก!
เช่นเดียวกันสำหรับลุงของเขา พาสัตว์เลี้ยงออกไปหากินหญ้าในฤดูหนาว จะมีให้กินเพียงเล็กน้อย วัวควายและแกะจะไม่เติบโตเนื้อจะมีไม่มากนัก แต่จะถูกปีศาจจับกินเสียแทน!
“ทำไมเจ้าไม่ฆ่าปีศาจ” น้าโจวถาม
“นี่” หลี่เสี่ยวหยิงพูดด้วยความเขินอาย
“เจ้าไม่ใช่นักเรียนของ สถาบันฝึกมังกร เหรอ? นั่นคือลูกมังกร”
“ใช่!” หลี่เสี่ยวหยิง มีเส้นผมตกลงบนหน้าผากของเขา
“ก็เขาบอกว่าเจ้าไปโรงเรียน เจ้าจะเก่งมาก ควบคุมมังกรได้ ถ้ามีสัตว์ประหลาด โอ้..ข้าเข้าใจแล้ว เสี่ยวหยิง เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆ รู้จักหมู่บ้านของพวกเรามีอันตราย เจ้ารีบกลับมาปกป้องพวกเราโดยตั้งใจ?” หญิงร่างบางอีกคนกล่าว
เมื่อสาวซักผ้าคนอื่นๆ ได้ยิน ทุกคนก็มองมาที่เขา
“สมมติว่า หลี่เสี่ยวหยิง เป็นคนที่มีแนวโน้มมากที่สุดในหมู่บ้านของพวกเรา เขาเป็นเหมือนครอบครัวไห่ เขาจะกลายเป็นข้าราชการตัวน้อย เขาเต็มใจที่จะช่วยพวกเราซ่อมแซมรั้วป้องกันสัตว์ป่า”
“นั่นน่าทึ่งจริงๆ ผู้ที่สามารถเข้าสู่ สถาบันฝึกมังกร ได้นั้นแตกต่างจากคนธรรมดาอย่างแน่นอน!”
“ข้ายังได้ยินเกี่ยวกับการกินเนื้อคนด้วย ข้าสดุ้งตื่นขึ้นในระหว่างการนอนหลับทั้งวันทั้งคืน”
ป้าทั้งหมดยกย่อง หลี่เสี่ยวหยิง ชั่วขณะหนึ่งที่ หลี่เสี่ยวหยิง รู้สึกละอาย!
พลังของหญิงสาวนั้นทรงพลังมากในหมู่บ้าน สิ่งที่พวกเขาโอ้อวด คนทั้งหมู่บ้านจะโอ้อวด และสิ่งที่พวกเขาดูถูก คนทั้งหมู่บ้านจะเกลียดการถูกปฏิเสธ
“มันถึงเวลาแล้ว ทำไมลุงของเจ้ายังไม่กลับมา” หญิงชุดแดงมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วกล่าว
“ป้าหวาง ลุงของข้าอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหนแล้ว” หลี่เสี่ยวหยิงถาม
“เขาไปแต่เช้า”
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันชัดเจนมาก” ผู้หญิงในเสื้อแจ็กเก็ตบุนวมถาม
“ข้าเห็นมัน.”
“ทำไมคนอื่นไม่เห็น”
“คนอื่นก็เห็นด้วย”
หลี่เสี่ยวหยิง ในเวลานี้เขาขมวดคิ้ว
สามารถกลับมาได้ตอนเที่ยง เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เวลาทั้งวัน
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ป้าหวางพูด หลี่เสี่ยวหยิงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
“ข้าจะไปดู ทุกคนกลับไปบ้านดีกว่า พวกปีศาจมีจริงและอันตรายมาก หากปีศาจที่เดินเตร่อยู่ใกล้ๆ ได้กลิ่นคนอยู่ พวกมันก็จะแอบเข้ามา “หลี่เสี่ยวหยิงเตือน
หลังจากพูดเสร็จ หลี่เสี่ยวหยิงก็วิ่งไปทางชางโป
หลังจากวิ่งไป หลี่เสี่ยวหยิง พบว่าพวกสาวๆ ยังคงพูดคุยและหัวเราะกันอยู่ และไม่ได้เอาจริงเอาจังกับเรื่องปีศาจ ซึ่งทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกมากขึ้นไปอีก
ท้ายที่สุดแล้ว หมู่บ้านก็ยังล้าหลังเกินไป รวมทั้งข่าว
ไม่ใช่แค่โศกนาฏกรรมที่พวกเขาได้ยินเกี่ยวกับครอบครัวที่ถูกกิน เมื่อเขา น่านเย่และทีมของพวกเขามาถึงกลางเมืองก็ถูกสังหาร น่านเย่และทีมนักเรียนสถาบันฝึกมังกร จำนวนมากไปที่นั่น
หลี่เสี่ยวหยิง กำลังวิ่งไปทางลาดยาว
ลุงนำฝูงวัวและแกะ วัวและแกะเป็นเป้าหมายของสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายเช่นกัน หากพวกเขาพบหมาป่าที่ราบ พวกมันก็อันตรายอย่างยิ่ง นับประสาอะไรกับสัตว์ประหลาด!
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง บ่ายสามหรือสี่โมงเย็นเท่านั้น แต่ก็ไม่ต่างจากตอนเย็น เมฆหนาทึบดูดกลืนท้องฟ้าไปจนหมด ผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่นั้นมืดมิด
ลมเริ่มแรง และหลี่เสี่ยวหยิงเดินตามเส้นทางการแทะเล็มตามปกติของลุงเขา
ทันใดนั้น หลี่เสี่ยวหยิงงเห็นคราบเลือดซึ่งกระจัดกระจายอยู่บนหญ้าโคลนสีเหลือง คราบเลือดมีร่องรอยของอากาศแห้ง และเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล!
ทำให้หลี่เสี่ยวหยิงยิ่งหงุดหงิด!
เกิดอะไรขึ้น! !
ทำไมถึงต้องพาวัวและแกะไปกินหญ้า?
ทำไมลุงจั่นถึงโง่ ไม่คิดถึงลำดับความสำคัญ !
มีเลือดที่น่าตกใจอีกอย่างหนึ่ง หลี่เสี่ยวหยิงถึงกับเหยียบเท้าของเขาและลื่นล้มลงกับพื้นโดยตรง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด
หลี่เสี่ยวหยิงตกใจกลัวที่จะสูญเสีย ไม่ใช่แค่เลือด แต่ยังเพราะเขาเห็นแกะขาวโดนกัดตายในกองโคลน
แกะตัวนั้นตายไปนานแล้ว มันถูกลากไปไกลกว่าสิบเมตร และมีร่องรอยการต่อสู้ตลอดทาง!
ถูกโจมตีจริงๆ! !
เขาโทษตัวเอง ทำไมเขาถึงผ่านประตูมังกรไม่ได้ ทำไมเขาถึงแข่งกับเพื่อนร่วมชั้นเสมอเพื่อที่ลุงจะได้ไม่ต้องขายวัวควายและแกะ และตอนนี้วัวและแกะของเขาก็ผอมบางเหลือเกิน!
เมื่อหลี่เสี่ยวหยิงเห็นเลือด เขากลัวและโทษตัวเอง ดวงตาของเขาก็แดง
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และระงับความกลัวของปีศาจ
เขาลุกขึ้นเช็ดเลือดจากใบหน้าแล้ววิ่งต่อไป
ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวสัตว์ประหลาดเหล่านี้!
ไม่นานแกะก็ตาย บางทีลุงอาจยังมีชีวิตอยู่
“เสี่ยวหยิง?” จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
หลี่เสี่ยวหยิง ตกตะลึงเพราะเขาเพิ่งเช็ดเลือดจากใบหน้าของเขาและวิสัยทัศน์ของเขาก็ยังไม่ชัดเจน
“ลุงจั่น!!”หลี่เสี่ยวหยิง เห็นว่าเป็นลุงของเขาและกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“กลับมาทำไม? เจ้าไม่ได้อยู่ที่ สถาบันฝึกมังกร? เจ้าบอกว่าจะไม่กลับมาถ้าเจ้ายังไม่มีมังกร? ลุงจั่นถามอย่างงงๆ
“เมื่อไหร่ที่ลุงพาสัตว์เลี้ยงออกไปกินหญ้า ลุงจะตาย มีปีศาจ!” หลี่เสี่ยวหยิงพูดอย่างอารมณ์เสีย
“เจ้ากำลังเป็นห่วงข้า” ใบหน้าของลุงจั่น เต็มไปด้วยความโล่งใจ และเขาตบมือ หลี่เสี่ยวหยิง เพื่อปลอบโยนเขา
เมื่อหลี่เสี่ยวหยิงอายุได้สี่ขวบ พ่อแม่ของเขาทั้งสองเสียชีวิตด้วยความหนาวเย็น ลุงจั่น อาศัยอยู่ข้างบ้านของเขาและรับเลี้ยง หลี่เสี่ยวหยิง
หลี่เสี่ยวหยิง แตกต่างจากเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน เขาเคารพโลกภายนอกเสมอ และชอบอ่านหนังสือที่เขานำกลับมาจากตลาดเสมอ
ลุงจั่นก็รู้ว่าเขาอยากเป็นคนเลี้ยงมังกร แทนที่จะอยู่ในที่เล็กๆ แห่งนี้ นอกจากการต้อนวัวและแกะ
หลี่เสี่ยวหยิง ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งและเห็นว่าลุงจั่น ไม่เป็นอะไร ลุงมีรอยแผลแต่มีฝูงวัวและแกะอยู่ข้างหลังเขา
เมื่อมองดูความตายอันน่าสลดใจของแกะที่อยู่ไม่ไกล หลี่เสี่ยวหยิงจึงถามว่า “ท่านลุง กำจัดปีศาจได้อย่างไร”
“ปีศาจอะไรวะ หมาป่าสองสามตัวใช้ประโยชน์จากข้า มันสนใจที่จะกัดแกะสองสามตัว แต่โชคดีที่ตัวอื่นรอด มิฉะนั้นข้าจะไม่สามารถจ่ายค่าเล่าเรียนในปีหน้า” ลุงจั่นกล่าว
ค่าธรรมเนียมแรกเข้าหนึ่งปีสำหรับบทของ สถาบันฝึกมังกร ฟรี แต่ค่าธรรมเนียมจะเพิ่มขึ้นทุกปีหลังจากนั้น
ด้านหนึ่งระบบนี้คือการคัดเลือกนักเรียนที่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็น ในทางกลับกัน ยังเรียกเก็บค่าธรรมเนียมสูงสำหรับเด็กที่ร่ำรวยและมีอำนาจซึ่งต้องพึ่งพาวิทยาลัยและไม่ลาออกเพื่อ นักเรียนระดับรากหญ้า เพิ่มทรัพยากรบางอย่าง
“ลุง ข้าคงทำไม่ได้” หลี่เสี่ยวหยิง ยังไม่ได้เช็ดน้ำตาของเขา และเขาก็อดไม่ได้ที่น้ำตาจะหยดสองสามหยด
เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบๆ ตัวเขานั้นก้าวหน้าไปเรื่อย ๆ เข้าใกล้ประตูมังกรมากขึ้นเรื่อยๆ หรือพวกเขาได้ข้ามประตูมังกรไปแล้วและกลายเป็นของจริงไปแล้ว มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ก้าวเข้ามา และเขายังไม่มีอะไรเป็นสัญญาณของความก้าวหน้า กล่าวถึงนกวิญญาณหนุ่มที่เขารับเลี้ยง
“จงมั่นใจ และขจัดความเป็นไปได้” ลุงจั่นตบไหล่หลี่เสี่ยวหยิงและพูดว่า
“ข้าเลี้ยงโคและแกะมานานกว่าสิบปี ไม่ชัดเจนว่าวัวเป็นวัวหรือแกะเป็นแกะ? เขาใหญ่นั้นพิเศษ แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกมันก็ยังเป็นวัวอยู่ดี” ลุงจั่นกล่าว
หลี่เสี่ยวหยิง เกือบจะเหยียบบนพื้นโคลนและเดินเซไปสองสามก้าวเพื่อพยุงตัวตรง
“ลุง ลุงจะปลอบข้าจริงๆ” หลี่เสี่ยวหยิงหลั่งน้ำตา หยุดไม่ได้ หยุดไม่ได้!!
“กลับไปเถอะ มันดึกแล้ว” ลุงจั่นกล่าว
