บทที่ 80: ครูทดแทน
ภายใต้เจดีย์โบราณ จู มิงหลาง เหลือบมองภาพที่ น่านหลิงชา วาดก่อนทาสี
นางวาดภาพเมืองบัวแดงแห่งนี้ แม้ว่านางจะใช้เพียงหมึกสีดำที่เรียบง่ายที่สุด แต่ดูเหมือนว่านางจะสื่อถึงเมืองที่สวยงามทั้งหมดได้
ภาพวาดสองภาพในบทที่ว่างเปล่า แต่เมื่อพิจารณาจากแปรงพู่กัน น่าจะมีสิ่งที่วาดขึ้น และโครงร่างนั้นใกล้เคียงกับมังกรยูนิคอร์นที่นางขี่อยู่ตอนนี้
บทที่สาม ภาพวาด ยิ่งแปลก
ไม่ว่า จู มิงหลาง จะสังเกตุอย่างไร เขาก็ไม่เห็นสิ่งที่นางกำลังวาดภาพ ราวกับว่าดวงตาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของหมอกบนผืนผ้าใบนี้ การจะเห็นได้ก็ต่อเมื่อไปถึงระดับที่สูงขึ้นเท่านั้น วัตถุในภาพวาด
“จิตรกรมังกร” จูหมิงหลางพึมพำกับตัวเอง
ฐานการเพาะปลูกของ น่านหลิงชา นั้นสูงกว่าที่ จู มิงหลาง จินตนาการไว้ ในตอนแรกลักษณะของ หลี่หยุนซี เหยียบดาบทำให้ จู มิงหลาง ตกใจมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าฐานการเพาะปลูกของ น่าน พี่สาวของนางจะเหมือนเดิม เข้าใจแล้ว!
จู มิงหลาง นั่งบนเก้าอี้หยิบแก้วน้ำที่อยู่ถัดจากเขา หลังจากวิ่งมาไกลจนไม่มีเวลาดื่มน้ำเลยด้วยซ้ำ
สิ่งต่าง ๆ ใน เมืองฉิงชุยนั้นแปลกจริงๆ เมื่อ จู มิงหลาง มาถึงที่นั่น ที่ปรึกษาทั้งสามคนก็เสียชีวิต ถ้าไม่ใช่เพราะครูพี่ที่ล่าช้าเพราะเรื่องของน้องสาวหยาง เขาก็เกรงว่าเขาจะมีปัญหาด้วย
แน่นอน จู มิงหลาง เขามีความกลัวที่เอ้อระเหย
โชคดีที่เขาผ่านไปช้ากว่าเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นเขาอาจต้องทนทุกข์ทรมาน สำหรับปีศาจที่ฝึกฝนมานานกว่าสามพันปี เขาเกรงว่าครูส่วนใหญ่จะไม่มีโอกาสรอด
จู มิงหลาง ไม่สามารถเข้าใจได้ สิ่งนั้นคือ ปีศาจระดับนี้จะสร้างความหายนะให้กับมนุษย์ได้อย่างไรเพราะฤดูหนาว หรือว่าปีศาจตัวนี้เป็นมนุษย์กินคน มันเหมือนกับปีศาจหมาป่าเถาวัลย์กลางคืน มันเชี่ยวชาญในการกิน!
การเป็นครูก็อันตรายเหมือนกัน ศัตรูที่พวกเขาเผชิญไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน เขาไม่รู้ว่า น่านหลิงซาจะรับมือได้หรือไม่
“เฮ้ ถ้วยนี้หวานมาก” จิบอย่างสดใส
ทันใดนั้น จู มิงหลาง ก็ตระหนักว่าน้ำแก้วนี้ไม่ได้ถูกเทสำหรับตัวเขาเอง แต่เขารู้สึกเหนื่อยและกระหายน้ำมาก ดังนั้นเขาจึงหยิบขึ้นมาดื่ม
บาป บาป.
จู มิงหลาง รีบค้นหาไปรอบๆ และเห็นถ้วยไม้ไผ่ที่ไม่ได้ใช้ ดังนั้นเขาจึงไปที่น้ำพุข้างๆ เพื่อดื่มน้ำหนึ่งแก้ว
หลังจากหยุดพัก เหนือภูเขาและป่าไม้ ฝูงนกบินและมังกรเทียมก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาทั้งหมดแต่งตัวอย่างสง่างาม เมื่อมองแวบแรก พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับคนยากจนจำนวนมาก
พวกเขาลงจอดบนหอคอยโบราณอย่างเป็นระเบียบ ในตอนแรกพวกเขาแสดงความเคารพและระมัดระวัง แต่เมื่อเห็นคนที่นั่งหน้าภาพวาด กลายเป็น จู มิงหลาง โชว์สีเพี้ยนๆ
“ขอถามอาจารย์คนนี้ น้องน่านหลิงชานั่งอยู่ที่นี่ไหม” หนุ่มตระกูลน่านถาม
“มิงหลาง?” น่านเย่เดินอย่างรวดเร็วและมองเขาด้วยความประหลาดใจ
ผ้าใบอยู่ที่นั่น แจกันไม้ไผ่หมึกอยู่ที่นั่น และแม้แต่เสื้อไหล่ที่ป้องกันความหนาวเย็นก็ยังถูกแขวนอยู่ข้างๆ น่านหลิงซานั่งอยู่ที่นี่อย่างชัดเจน ทำไม จู มิงหลาง ถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย!
“โอ้ น่านหลิงชา ขอให้ข้านั่งที่นี่แทนนาง” จู มิงหลาง อธิบาย
“ต้องการอะไร มิงหลาง?” น่านเย่เดินอย่างรวดเร็วและมองเขาด้วยความประหลาดใจ
น่านเย่จ้องมองที่ จู มิงหลาง อย่างสงสัย
ไม่นานมานี้ เขาเห็นมิงหลางและหลี่หยุนซี กระซิบอยู่ในป่าหลิว สิ่งนี้จะนำเขาไปสู่สถานที่วาดภาพของ น่านหลิงชา และไม่มีใครอื่นในเจดีย์โบราณที่นี่ ถือได้ว่าเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่จะนัดพบ
“เจ้าต้องการความชัดเจนหรือไม่” เยาวชนของมังกรหมาล่าเนื้อ กล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม
“ใช่ ตอนนี้ข้าเป็นอาจารย์สอนแทนและอยู่ในเมืองบัวแดง หากท่านมีอะไรต้องทำ โปรดรายงานโดยเร็ว” จู มิงหลางกล่าว
“หืม เจ้าเป็นใคร ถึงมาแทนอาจารย์ในเมืองได้” ชายหนุ่มเจ้าของหมาล่าเนื้อดูรังเกียจ จู มิงหลาง มาก
เมื่อเร็ว ๆ นี้ จู มิงหลาง คุ้นเคยกับการปฏิเสธผู้อื่นอย่างอธิบายไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่กระทบคน คนเดียวกันและรักกันก็กระจายไปทั่ว และมีความเกลียดชังเขามากเกินไปเหมือนคนหนุ่มในตระกูลน่าน คนที่เกลียดเขาเข้ากระดูก
จู มิงหลาง ไม่สนใจ
ถ้าเจ้าต้องการสวมมงกุฎ เจ้าต้องรับน้ำหนักของมัน หากจะมีความรุนแรงขึ้นอีกในตัวเจ้าก็ตาม เจ้าคือคนเดียวที่อยากจะให้มันสดใส ผิดอะไร!
“ถ้ายังไม่พูดก็อย่ามากวนข้าอีก” จู มิงหลาง กล่าวเบา ๆ
“ไปหาพี่หลิงชากันเถอะ” เด็กชายน่านที่อ่อนแอกว่ากล่าว
“นางต้องรับมือกับสัตว์ประหลาดที่ได้รับการฝึกฝนมาสามพันปี ดังนั้นข้ามาที่นี่เพื่อนั่งแทนนาง” จู มิงหลาง อธิบาย
“เปลี่ยนตัว ฮ่าฮ่า ข้าต้องการจะดูว่าเจ้ามีความสามารถที่จะแทนที่นางได้หรือป่าว เป็นอาจารย์ที่มีความรับผิดชอบหรือไม่ น่านเย่ เจ้าบอกเขาทีว่าปีศาจอะไรที่พวกเรากำลังติดตามอยู่” มังกรหมาล่าเนื้อกล่าว
“พี่น้องพวกนั้นเพิ่งจะมาถึง ควรพักผ่อนก่อน “จู มิงหลางพูดช้าๆ
น่านเย่ ไม่มีความเย่อหยิ่งและความเย่อหยิ่งที่เขาเคยเป็น อาจเป็นเพราะพี่น้องที่เขาติดตามดีกว่าที่เขาจะทำได้
ทั้งหมดมาถึงบ่อน้ำ ตักน้ำและให้อาหารนกบินและมังกรเทียม
น่านเย่ มอง จู มิงหลาง ด้วยสายตาแปลก ๆ
หาก จู มิงหลาง ต้องการตกหลุมรัก หลี่หยุนซี แล้ว น่านเย่ จะต้องเรียก จู มิงหลาง เป็นพี่เขยของเขา
ถ้าเขามีอะไรเกี่ยวข้องกับ น่านหลิงชาอีก ต่อไป น่านเย่ รู้สึกว่าเป็นไปได้มากที่เขาจะไม่มีวันเงยหน้าขึ้นต่อหน้า จู มิงหลาง ในชีวิตนี้
“คนที่อยู่ในป่าวิลโลว์ในวันนั้นคือพี่หยุนซี่จริงๆเหรอ?” น่านเย่ ยังคงสงสัยในท้ายที่สุด
ในความเป็นจริง เมื่อ น่านเย่ รู้สึกว่าคนๆ นั้นคือ น่านหลิงชา แม้ว่าเขาจะไม่เห็น หลี่หยุนซี หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่น่าเป็นไปได้ที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาน่านหลิงชา จะยอมรับผิดนับประสาการแต่งตัวก็เช่นกัน
“พี่สาวของเจ้า ต้องถามข้าด้วยเหรอ” จู มิงหลาง กล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่พี่หยุนซี่ ให้ข้าพูดเถอะ พี่หยุนซี่อาจจะจำชื่อข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ” น่านเย่กระซิบ
“นี่เจ้ากล้าพูดถึงนางอย่างนี้เหรอ”จู มิงหลางถาม
“มาพูดเรื่องนางกัน เจ้าจะเห็นว่า น่านจ้าวปิงมีอคติต่อเจ้ามาก เขาเคยวิ่งไปที่บ้านของหลี่บ่อยๆ มองหาข้อแก้ตัวต่างๆ เพื่อเข้าร่วมกองทัพ เพียงเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับหลี่ หยุนซี” น่านเย่กล่าว
“ข้ารู้ เขาหึงข้า” จู มิงหลางกล่าว
“ตอนนี้ไม่มีใครในรัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร ที่ไม่เกลียดเจ้าในตอนนี้” น่านเย่กล่าว
“มาพูดถึงปีศาจกันเถอะ หากเป็นปีศาจที่มีอายุมากกว่าสองพันปี เจ้าก็แค่ยอมแพ้ ไม่นานมานี้ ครูสามคนถูกปีศาจฆ่า” จู มิงหลางกล่าว
น่านเย่ ตกใจมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าครูจะถูกฆ่าตายในครั้งนี้ด้วยการกำจัดปีศาจและ ยังคงเป็นทีมครูสามคน!!
