บทที่ 195: สี่เมือง
อันที่จริง ในชนชั้นปกครองส่วนใหญ่ สถานะของพระมหากษัตริย์และครูประจำชาติมีความคล้ายคลึงกันอย่างหนึ่ง ด้านหนึ่งอยู่เบื้องหน้าและอีกด้านอยู่เบื้องหลัง
ในบางประเทศ อิทธิพลของครูประจำชาตินั้นสูงกว่าของพระมหากษัตริย์ด้วยซ้ำ เปรียบเสมือนความศรัทธาในหัวใจของทุกๆ คน พระมหากษัตริย์แห่งสายน้ำ ครูประจำชาติแห่งเหล็ก
หลี่หยุนซี ไม่สนใจอำนาจมากนัก นางเป็นเหมือนวัลคิรี ให้พรดินแดนหลี่ฉวน
เมื่อเห็นว่าผู้บัญชาการเฉิง ในที่สุดก็มา
หวังว่า มิงหลาง ไม่สามารถทำให้ผิดหวังได้
เขาคิดว่าทันทีที่เขาเดินออกจากอาณาจักรมังกรเมฆ เขาจะรออีกหนึ่งสัปดาห์เพื่อพบ หลี่หยุนซี
ไม่ใช่นางที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะอยู่ที่นี่
“เมืองซูหลง มีเสถียรภาพในปัจจุบัน และทั้งสองเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นพวกเราจะต่อสู้ในสนามรบ” ผบ.เฉิงกล่าว
“ตอนนี้ลุงเฉิงคงต้องเหนื่อยหน่อย” น่านหลิงซา ไม่สนใจงานระดับชาติหรือการนัดหมายเลย นางเหนื่อยเล็กน้อยและนางวางแผนที่จะกลับไปพักผ่อน
“เอาล่ะเจ้าไม่ต้องกังวลกับส่วนที่เหลือ ข้าจะดูแลมัน จักรพรรดิจีติง ได้ออกคำสั่งห้ามทำสงครามแล้ว หลังจากวันปีใหม่ รัฐซูหลง ของพวกเราสามารถมีชีวิตที่มั่นคงได้ ” ผบ.เฉิง กล่าว
กลับไปที่ จูเหมิน กลับไปที่อาคารหลังเล็ก
จู มิงหลาง ก็เหนื่อยเล็กน้อย แม้จะมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตพิเศษเช่น ตะเกียงหยก ในสภาพแวดล้อมของ อาณาจักรมังกรเมฆา ก็ยังคงเหน็ดเหนื่อยและต้องการการพักผ่อนที่ดีชั่วขณะหนึ่ง ในประเด็นนี้ ผู้คุมก็จงใจอธิบายให้พวกเขาฟัง
หลังจากอาบน้ำอุ่น จู มิงหลาง รู้สึกว่าร่างกายและเส้นประสาทของเขาโล่งขึ้น
สวมเสื้อผ้าที่สะอาด อาจเป็นเพราะความตึงเครียดบางอย่าง จู มิงหลาง นอนไม่หลับในทันที ดังนั้นเขาจึงเดินออกจากบ้านและวางแผนที่จะนอนลงในเรือริมทะเลสาบ
นี่เป็นวิธีการผ่อนคลายที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาเอง
อารมณ์สามารถบรรเทาได้เสมอ
“เรือข้าอยู่ไหน” จู มิงหลาง มาถึงทะเลสาบเนติ้ง เพียงเพื่อจะพบว่าเรือแคนูขนาดเล็กของเขาหายไป
เป็นเพราะเขาไม่ได้รัดแน่นและถูกคลื่นซัดไปหรือเปล่า?
นี่เป็นเรื่องน่าอาย
จู มิงหลาง ทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงเดินไปด้านข้างและขโมยเรือแคนูจากลูกพี่ลูกน้องที่จำชื่อนางไม่ได้ มันเต็มไปด้วยไม้จันทน์ที่สะดวกสบายซึ่งไม่เลว
สิ่งสำคัญที่สุดในการพายเรือคือการตามคลื่น
ตราบใดที่เขาออกจากฝั่ง ความหนักใจอยู่ที่ไหน เขาจงใจปล่อยให้มันลอยที่อื่น ก็จะมีความหนักใจน้อยลง ลานภายในทะเลสาบกว้างใหญ่มาก เขาหวังว่าจะมีทัศนียภาพมากมายที่ไม่เคยเห็นเหมือนครั้งก่อน บังเอิญลอยเข้ามาในย่านใจกลางเมือง
หลับตาแล้วพักสมอง
ด้วยสายลมที่พัดมา เวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ
“บูม!”
ทันใดนั้น เรือไม้สัมผัสอะไรบางอย่างเบา ๆ และตัวเรือก็สั่นเล็กน้อย ซึ่งทำให้ จู มิงหลาง ตื่นจากความคิดของเขา
ข้ามาถึงเร็วจัง นี่มันเกาะในทะเลสาบหรือริมทะเลสาบหลิวหลิน?
จู มิงหลาง ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและมองไปข้างหลังเขา เพียงพบว่าเขายังคงอยู่ในทะเลสาบลานภายในอันกว้างใหญ่ และคลื่นสีฟ้ารอบๆ ตัวเขาก็นุ่มนวลและมีเสน่ห์
และสิ่งที่เรือของเขาพบไม่ใช่ฝั่ง แต่เป็นเรืออีกลำหนึ่งหรือคนที่ดูคุ้นเคยมากในแวบแรก
บนเรือลำเล็กมีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรูปร่างสง่างาม หุ่นสมบูรณ์ และส่วนโค้งของร่างกายที่สมบูรณ์แบบ และเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคอแห้ง รอจนเขามองอีกฝ่ายอย่างเต็มตา เมื่อมองหน้าเขายิ่งรู้สึกตกใจมากขึ้น
ความงามอันน่าทึ่งนี้เข้าครอบงำจิตใจของเขาทั้งหมด
มิงหลาง แพ้เล็กน้อย และสุดท้ายก็ต้องยิ้มอย่างขอโทษ และพูดอย่างสุภาพว่า “ที่แท้เป็น น่านหลิงซา เจ้ามาพายเรือด้วยหรือ”
นางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่น ดวงตาที่สวยงามก็กวาดสายตามองไปยัง จู มิงหลาง เท่านั้น
“มีอะไรลำบากใจหรือเปล่า” จู มิงหลาง ถามด้วยความงุนงง
“ไม่” นางส่ายหัว
“ตอนนี้ข้ากำลังคิดว่า ข้าจะรอให้ หยุนซี มาที่เมืองหลวงของจักรวรรดิ พวกเราจะกลับไปที่ หลี่ฉวน ด้วยกัน ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่จนถึงช่วงเทศกาลปีใหม่ พวกเรากลับไปที่ หลี่ฉวน ได้ไหม จู มิงหลาง ถาม
“ข้าอยากเดินไปรอบๆ ยังไม่กลับ หลี่ฉวน ในตอนนี้”
“ฮะ? จู มิงหลาง เกาหัวของเขาและพูดหลังจากนั้นไม่นาน “ถ้าอย่างนั้นพวกเราอาจต้องแยกจากกันก่อน หลิงชา เดินอยู่บนทวีปจีติง เพียงลำพัง ดังนั้นเจ้าควรระวังให้มากกว่านี้”
อนิจจา ทีมเลี้ยงมังกร ที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นได้ถูกรื้อถอนเช่นนี้อีกครั้ง
เขาจะจ้างมนุษย์ที่ไม่ต้องการเงินเดือนเพื่อคุ้มกันได้ที่ไหน
เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นยินดีจะเดินไปรอบๆ เป็นเพื่อนนางหรือไม่ ถ้านางรับได้และปล่อยตัวไปสวรรค์อย่างเทพ ก็ดีไป!
กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลี่หยุนซี มีความกังวลเกี่ยวกับโลกนี้มาก ความสนใจอย่างมากในการสำรวจสามารถเห็นได้จากการสนทนาครั้งก่อนของนางเกี่ยวกับ หวูตู
ปัจจุบัน นครรัฐซูหลง ได้ยุติสงครามแล้ว และจะไม่ถูกละเมิดโดยรัฐสุดโต่งอื่น ๆ และยังคงมีครึ่งฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวตลอดงานฉลองปีใหม่ หลังจากกลับไปที่ หลี่ฉวน แล้ว เขาสามารถถาม หลี่หยุนซี ว่านางจะยินดีที่จะเดินไปรอบๆ กับเขา และเพลิดเพลินไปกับโลกของคนสองคนได้อย่างสมบูรณ์แบบหรือไม่ หลี่ซิงเหยา ก็นับเช่นกัน
นี่เป็นความคิดที่ดี!
หลี่หยุนซี ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมายเพื่อประชาชนในรัฐซูหลง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา หลังจากกังวลเกี่ยวกับการอยู่รอดของนครรัฐที่เขาเติบโตขึ้นมาเป็นเวลานาน นางควรผ่อนคลายและท่องโลกกว้าง
การใช้บางประเทศที่แปลกใหม่เป็นจุดโน้มน้าวใจ อาจประสบความสำเร็จ
น่านหลิงชา บอกว่านางต้องการจะสำรวจไปรอบๆ
หลี่หยุนซี ต้องมีความคิดในเรื่องนี้ด้วย!
“ฤดูหนาวแล้ว ประเทศเสวี่ยเหอ นั้นพิเศษมาก ข้าผ่านที่นั่นหนึ่งครั้งและเห็นวิญญาณผีเสื้อหิมะเต้นรำ นับไม่ถ้วนที่นั่น เมื่อพวกเขาพักผ่อนอย่างเงียบ ๆ พวกเขาปกคลุมเหมือนหิมะที่อ่อนนุ่มก้อนใหญ่ บนพื้นโลกเมื่อแสงอรุณรุ่งจะตื่นขึ้นกระพือปีกแล้วค่อย ๆ ลอยขึ้นไปบนฟ้าเหมือนทะเลดอกไม้สีเงิน สีขาว และสีพระจันทร์ และค่อย ๆ เติมช่องว่างระหว่างท้องฟ้าและ โลก. ตอนนั้นที่เห็นฉากนี้ น่าเสียดายที่ทักษะการวาดภาพของข้าแย่มาก แต่ตอนนี้ข้ายังไม่ลืมภาพที่ทำให้ข้าหลงใหล ถ้า หลิงซา ไม่มีทิศทาง เจ้าสามารถพิจารณาเดินไปที่ประเทศเสวี่ยเหอได้” จู มิงหลาง กล่าว
“ฟังแล้วรู้สึกดีจัง”
“หรือหม่านเฉิงก็ดีมากเช่นกัน เป็นเมืองชายทะเลทางตะวันตกในนิไฮ เมืองนี้จริง ๆ แล้วอยู่ในทะเลสีขาวตื้น ฐานเมืองประกอบด้วยปะการังไม้หลากสีสันนับไม่ถ้วน ศาลาเหล่านั้น อาคารเล็ก ๆ และโรงงานเหล่านั้นถูกสร้างขึ้นในทะเล นอกจากปะการังไม้ที่แข็งแรงเหล่านี้แล้ว เมืองทั้งเมืองยังถูกสร้างขึ้นด้วยปะการังไม้พิเศษมากมาย เมื่อพระอาทิตย์ตกดินที่ระดับน้ำทะเลก็จะสวยงามมาก ข้าเป็นคนเดียวที่ต้องตำหนิเพราะขาดความรู้ มันยากที่จะอธิบายด้วยบทกวี แต่ก็คุ้มค่าแก่การมาเยี่ยมเยียน “จู มิงหลาง จำสถานที่อีกแห่งที่ยากจะลืมเลือนได้ และกล่าวอย่างเร่งรีบ
“แต่มันยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเจ้าใช่ไหม”
“ใช่ ข้าเคยเป็นเด็กและกระฉับกระเฉง และข้าก็เดินเที่ยวไปหลายที่ ข้าต้องการพิสูจน์ให้โลกเห็นว่าข้าไม่มีใครเทียบได้เสมอ “ จู มิงหลาง ถอนหายใจเบา ๆ
