บทที่ 21-2 ช่วงเวลาที่ผู้หญิงกับแมวสบตากัน / บทที่ 22-1 หรือเขาจะชอบฉัน?
Xiaobei
บทที่ 21-2 ช่วงเวลาที่ผู้หญิงกับแมวสบตากัน
เห็นอึนคังดีใจกอดสัญญาน้ำตาคลอ ใจของจีฮวันที่ลังเลตลอดทางมาคาเฟ่ก็ผ่อนคลายลง เหมือนทำให้ความปรารถนาของคนตายสมหวัง อะไรประมาณนั้นเลย
แล้วพนักงานก็ยกเครื่องดื่มกับเค้กที่สั่งมาพอดี ตาของอึนคังค่อยๆ โตขึ้น
“หรือว่า…ของพวกนี้”
จีฮวันพยักหน้า
“ผมไม่ค่อยชอบของหวาน”
“ตายจริง จำได้หมดเลยเหรอคะว่าเมื่อวานฉันกินอะไร”
อึนคังที่ซาบซึ้งใจเอียงคอสงสัย
“คุณพีบี หรือว่า…”
“ครับ?”
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ จะทานให้อร่อยเลยค่า”
อึนคังตัดเค้กทีรามิสุแล้วเอาเข้าปาก จากนั้นตัวของเธอก็สั่นพั่บๆ ขึ้นมา
“ฮือออ อร่อยจัง ความจริง อืม เมื่อวานหลังจากคุณพีบีไป ฉันก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลยค่ะ งั่มๆ กินแล้วก็ไปอึบ้านคนอื่น งั่มๆ สร้างความเดือดร้อน”
อย่าพูดเรื่องอึไปกินไปจะได้ไหม กินไปเงียบๆ เถอะ กินไปพูดไปแบบนั้นเดี๋ยวก็…
“แค่ก!”
ยังไม่ทันพูดจบ อึนคังก็สำลักใน 0.00001 วินาที รีบร้อนกินเค้กจนศอกไปชนถ้วยชา ชาส้มหกหมด ปัญหาคือชาหกไปถึงซองเอกสารที่ใส่สัญญา
อึนคังที่ถือส้อมอยู่ถึงกับตัวค้างแข็ง กลอกตามองจีฮวัน
“ผมมีต้นฉบับอยู่ จะเอามาให้ใหม่ครับ”
สีหน้าจีฮวันนิ่งเรียบ แค่อึนคังคิดว่าเหมือนเขากำลังกัดฟัน
“ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณนะคะ”
จะขอโทษหรือขอบคุณก็เอาสักอย่างสิ ผู้หญิงคนนี้นี่!
* * *
ดังนั้นอึนคังเลยมาอยู่ในห้องรับแขกของจีฮวัน สำหรับจีฮวันแล้วเป็นสถานการณ์ที่ไม่ได้จินตนาการมาก่อนเลยสักนิด อึนคังตามติดขอโทษจนเขารำคาญ สุดท้ายก็เลยมานั่งอยู่ตรงนี้
“นั่งคอยที่โซฟาสักครู่นะครับ ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะปริ้นท์สัญญามาให้ใหม่”
จีฮวันพยายามข่มความรำคาญนั้นแล้วตอบกลับอย่างมีมารยาทที่สุด
“ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”
อึนคังตะโกนบอกเสียงใสตามหลังจีฮวันที่เดินเข้าไปในห้อง
“ไม่ต้องห่วงนะคะ! วันนี้ฉันไม่เข้าห้องน้ำหรอกค่ะ!”
จีฮวันส่ายหน้ากับความสดใสที่ไม่ได้เตรียมรับมือมาก่อน
“ว้าว สะอาดจัง ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะเนี่ย เทียบกันแล้ว ห้องเราเป็นที่ทิ้งขยะไปเลย”
มีห้องสองห้อง ห้องรับแขกกับห้องครัว แล้วก็ห้องน้ำหนึ่งห้อง แปลนห้องเหมือนกัน แต่ด้านความสะอาดและความเป็นระเบียบเหนือชั้นกว่ามาก ไม่มีขนสัตว์เลี้ยงปลิ่วว่อนเหมือนห้องเธอ หรือแม้แต่เปลือกผลไม้หรือเศษขนมก็ไม่ที ทั้งที่เลี้ยงแมวแต่ไม่มีกลิ่นเลย
“หืม?”
ก้อนสีขาวบนเก้าอี้โยกตรงหน้าต่างห้องรับแขกขยับตัวเล็กน้อย อึนคังเอียงตัวไปทางเก้าอี้อย่างระมัดระวัง แล้วก็สบตากับจีองที่ลืมตาตื่นขึ้นมา
“แม่จ๋า”
อึนคังสะดุ้งตกใจ จีองก็ตาโต จ้องอึนคังด้วยสีหน้าไม่พอใจทันที
‘เธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่’
อึนคังที่ตัวแข็งไปชั่วขณะ ค่อยๆ เปิดปากออก
“เธอคงจะเป็นจีองสินะ”
‘ใช่ ฉันจีอง แล้วเธอเป็นใคร’
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจีอง ฉันชื่อโกอึนคัง ทำงานกับทาสของเธอ ฉันอยู่ชั้นสิบห้า”
ว่าไงนะ ทำงานกับทาส? มีความสัมพันธ์ยังไงกับทาสของฉัน แล้วทำงานอะไรถึงต้องมาทำกันในบ้านสองคน จีองเบิกตาโต หางตั้ง จ้องอึนคังเขม็ง
“ไม่เป็นไร โกอึนคัง ไม่เป็นไร”
อึนคังลูบแขนที่ขนคอยจะลุก ในขณะที่สบตาจีองไม่หลบตา คิดว่าวันนี้อาจจะเป็นโอกาสสลายความกลัวที่ฝังแน่นมายี่สิบห้าปีก็เป็นได้
จีฮวันที่ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหยุดชะงักที่หน้าประตู อึ้งมองภาพที่ปรากฏตรงหน้า
ตอนนี้พระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินสาดแสงสุดท้ายเข้ามาในห้องรับแขก ภายใต้แสงแดดอันอบอุ่น แมวตัวหนึ่งกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจ้องตากัน ด้วยสายตาจริงจังและลึกซึ้งราวกับกำลังหยั่งเชิงกัน
จีฮวันหยุดหายใจไปชั่วขณะกับท่าทางนั้น
จากการปะทะสายตากับแมวที่เหมือนจะไม่จบสิ้น มนุษย์จึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ตาของเธอเป็นสีฟ้างั้นเหรอ เหมือนอัญมณีเลยนะ”
อึนคังค่อนๆ เอนตัวไปหาจีอง
“เธอเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย เด็กผู้หญิงแน่ๆ เลยใช่ไหม เธอสวยจังเลย เธอคล้ายกับพ่อมาก ทาสเธอก็เหมือนกัน ทั้งดูสง่าแล้วก็อวดดี เรียกว่าชายหนุ่มรูปงามผู้เย็นชาได้ไหมนะ จริงๆ นะ ยังกับพระเอกในนิทาน เลย คิกๆ จีองไม่ขำเหรอ ชายหนุ่มรูปงามผู้เย็นชาเลยนะ คิกๆ”
อึนคังวิจารณ์จีฮวันโดนไม่รู้ว่าเขายืนอยู่หน้าประตูพลางมองอึนคังที่หัวเราะคนเดียวอีกแล้ว จีฮวันก็ได้แต่ส่ายหน้า แอบยิ้มมุมปาก
อึนคังที่ชอบหัวเราะคนเดียวรวมกับจีองที่จ้องเขม็งด้วยสีหน้ามนุษย์นี่เป็นอะไร เห็นแล้วตลกมาก
“ความจริง ฉันกลัวแมวมากเลยนะ”
อึนคังที่หัวเราะอยู่เมื่อสักครู่สบตาจีองหน้าเคร่งขรึม เสียงสั่นเล็กน้อย
“แต่ฉันจะพยายาม ถ้าฉันเลิกกลัวแมว ทาสของเธอก็อาจจะหายเกลียดหมาก็ได้ จะบอกว่าไม่ไหวแล้วยอมแพ้ไปเฉยๆ ได้ที่ไหนเนอะ”
จีฮวันส่ายหน้า ความกลัวอาจจะแก้ได้ แต่ความเกลียดมันไม่ง่าย ยิ่งเจอหมาที่เขาเกลียดฉี่ใส่ด้วยแล้ว
“เพราะฉะนั้น ต่อไปมาดีกันนะ จีอง ฝากตัวด้วยนะ”
ขณะที่อึนคังค่อยๆ ยื่นมือไปหาจีอง จีองก็โดดพรวดมาจากเก้าอี้โยก
“กรี๊ด!”
จีองแค่โดดมาบนพนักโซฟาอย่างที่ชอบทำเสมอ แต่อึนคังไม่มีทางรู้เรื่องนั้น หวีดร้องด้วยความตกใจลุกพรวดขึ้น กระโดดข้ามโซฟาเพื่อหลบจีอง ก่อนจะเกี่ยวโซฟาล้มหน้าคะมำ
เพราะมีประสบการณ์จากที่สวนเมื่อวานแล้ว จีฮวันจึงรีบวิ่งเข้าไปรับอึนคังที่ล้มคะมำในชั่วเสี้ยววินาที
โครม!
น้ำหนักของทั้งคู่รวมกันทำเอาหงายหลังอย่างแรง จีฮวันไม่ทันได้คิดเรื่องเจ็บ เพราะอึนคังเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตัวเองโดยไม่คาดคิด
อึนคังตัวสั่น ฝังหน้าอยู่กับหน้าอกของเขา เสียงหอบหายใจและอาการสั่นของอึนคังถ่ายทอดสู่จีฮวันหมดสิ้น เสียงหัวใจของเธอก็ด้วย
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
บทที่ 22-1 หรือเขาจะชอบฉัน?
“ไม่ต้องกลัวนะครับ จีองไม่ได้จะทำร้ายอะไรหรอกครับ”
อึกังตัวสั่นหงึกๆ พยักหน้าช้าๆ แต่อย่างไรก็ไม่หยุดสั่นง่ายๆ จีฮวันตบหลังเธอเบาๆ
ถ้าลองได้อาศัยอยู่กับแมว จะเจอเรื่องโดนทับบนท้องหรืออกบ่อยๆ เวลาจีฮวันนอนอยู่บนเตียง จีองก็ชอบขึ้นมานอนบนตัวเขา ความอบอุ่นที่ทิ้งน้ำหนักลงมาบนท้องกับอก เป็นความรู้สึกคุ้นเคยมาก
หัวของอึนคังเบาและดูกลมกว่าจีอง ผมก็น้อยกว่า มันก็แค่หัวของใครคนหนึ่งเฉยๆ มันมีเหตุผล ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็มากอด เขาแค่ช่วยรับไม่ให้บาดเจ็บจากอันตราย แต่ทำไมใจถึงได้เต้นตึกๆ ก็ไม่รู้
อาการสั่นของอึนคังค่อยๆ ลดลง ลมหายใจก็กลับมาเป็นปกติทีละนิด ตรงกันข้าม จีฮวันกลับใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ หายใจก็ลำบาก
“คะ คุณนักเขียน ผมหายใจไม่ออก”
อึนคังสะดุ้งตกใจเงยหน้าขึ้น แขนสองข้างของจีฮวันยังโอบรอบหลังและไหล่ของเธออยู่อย่างเดิม
ดวงตาของอึนคังที่เหลือบมองมานั้นดำขลับและเป็นประกาย ดูเกรงใจมาก
“เมี้ยววว!”
เสียงร้องของจีองที่ดังขึ้นข้างหลังทำเอาอึนคังสะดุ้ง ตาของจีฮวันที่นอนอยู่สบเข้ากับจีองที่นั่งหมิ่นเหม่อยู่บนพนักพิงโซฟา
‘พวกเธอทำอะไรกันน่ะ ไหนว่ามาทำงานกันไง แล้วลงไปนอนทำไมที่พื้น ต้องแนบชิดกันด้วย?’
ความรู้สึกเหมือนพ่อที่ทำอะไรต่อหน้าแล้วถูกจับได้ จีฮวันสะดุ้งกับสายตาที่จีองยิงมา เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย
“ชะ ช่วยลุกหน่อยครับ”
“อ้า ขะ ขอโทษนะคะ”
อึนคังลุกขึ้น
“ปะ เป็นอะไรไหมคะ เอวเจ็บหรือเปล่า เมื่อกี้กระแทกเสียงดังมาก…”
“ผมไม่เป็นไรครับ คุณนักเขียนไม่เป็นไรนะครับ”
“ค่ะ เพราะคุณช่วยไว้ ถ้าไม่ได้คุณพีบี ป่านนี้ข้าวโพดฉันคงหักไปหลายเลย”
“ข้าวโพดเหรอครับ”
อึนคังยิ้มสดใสพร้อมกับชี้ที่ฟันหน้าตัวเอง จีฮวันหัวเราะ ข้าวโพด เรียกแบบนี้ก็ได้แฮะ
อึนคังลุกขึ้น จีฮวันจึงลุกยืนตาม
จีองเดินผ่าระหว่างจีฮวันกับอึนคังเข้าห้องหนังสือไปอย่างนิ่งๆ เชอะ!
“ดูท่าจีองจะไม่ชอบฉันนะคะ”
“นอกจากผม จีองก็ไม่ชอบหมดแหละครับ ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์”
อึนคังหัวเราะคิกคัก
“หัวเราะอะไรครับ”
“ก็ต่างกับจากูของฉันเลยน่ะสิคะ จากูน่ะจะคนหรือสัตว์ก็ชอบไปเสียหมด”
เรื่องนั้นรู้อยู่ก่อนแล้ว
“ดื่มชาสักถ้วยไหมครับ”
“ไม่เป็น เอ่อ ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ…”
“ดื่มอะไรดีครับ”
“มีอะไรบ้างคะ”
“มีกาแฟคั่วห้าชนิด ชาผูเอ่อร์ ชาเขียวผง ชาดำ ชาสมุนไพร”
“ฉันเอาอะไรก็ได้ที่ไม่มีคาเฟอีนค่ะ”
จีฮวันเข้าไปในครัว ใส่น้ำลงในกา
“งั้นเอาชาผูเอ่อร์แล้วกันนะครับ เป็นชาที่ผลิตโดยการหมักไม่มีคาเฟอีน”
สายตาของอึนคังที่มองตามเขาไปสะดุดเข้ากับถุงขยะที่วางอยู่หน้าประตูห้อง มองรองเท้ากับเสื้อผ้าที่อยู่ในนั้นแล้วตาก็เบิกโพลง
“จะทิ้งเสื้อกับรองเท้าเหรอคะ”
“ครับ”
อึนคังลุกพรวดวิ่งไปที่ถุงขยะ แต่จีฮวันก้าวไวกว่า
“ห้ามจับครับ!”
