บทที่ 34 บราเซียร์สีม่วงกับปีกนางฟ้า
Xiaobei
“อะไร ดูทำหน้าเข้า ผิดหวังขนาดนั้นเลย? อุตส่าห์ทำเซอร์ไพรส์มาเยี่ยม ตามมารยาทควรต้องทำเป็นดีใจหน่อยไม่ใช่หรือไง!”
ความผิดหวังของจีฮวันเปลี่ยนเป็นความโมโหทันที
“มาทำไมแต่เช้า ไม่ติดต่อมาก่อน”
จีฮวันพูดห้วนๆ แต่ซอกยอนดันตัวเข้ามา
“จะมาทำไมล่ะ ก็นายเล่นไม่ติดต่อมา ฉันก็มาดูน่ะสิว่าอยู่หรือตาย! ไอ้บ้านี่! รู้ไหมว่าเมื่อวานฉันโทรหานายกี่สาย โทรศัพท์ก็ไม่รับ ข้อความก็ไม่ตอบ เทเลแกรม[1]ก็ไม่เช็ค!”
“พูดอะไรของนาย ไม่ได้ติดต่ออะไร เมื่อวานก็เพิ่งโทรไปไม่ใช่หรือไง”
“เออ แต่นั่นมันตั้งแต่สองวันที่แล้ว! หลังจากที่นายโดนหมาของนักเขียนโกฉี่ใส่ ก็ขาดการติดต่อไปเลย ฉันก็อยากรู้จนเมื่อวานไม่เป็นอันได้ทำงานทำการเลยทั้งวัน! เมื่อวานนายไปทำอะไรมา หา?”
จีฮวันสะดุ้งเฮือก
“ไปทำอะไร ฉันเหนื่อยก็เลยนอนทั้งวัน”
“รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน”
“ฉันเป็นเด็กเหรอ จะมาห่วงทำไม”
“ไอ้นี่นี่ นายเพิ่งเจอเรื่องแบบนั้นมา ไม่ให้ห่วงได้ไง เศร้าชะมัด นายดูถูกมิตรภาพของฉันขนาดนั้นเลย”
“เอาล่ะ ไม่มีอะไร ฉันสบายดี โอเคนะ เพราะฉะนั้น”
“แล้วคุยกับนักเขียนโกหรือยัง เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“เออ ก็โอเค เรียบร้อยแล้ว”
“จริงเหรอ ดีกันแล้วใช่ไหม ไปตกลงกันยังไง โทรคุยกันเหรอ หรือไปเจอ?”
ตกลงด้วยร่างกายต่างหาก
“แก้ปัญหาได้แล้วก็น่าจะโทรมาบอกกันหน่อย น้องเมียบอกว่าติดต่อนักเขียนโกไม่ได้ เป็นห่วงจะมีเรื่องอะไรกับนายอีก ขานั้นก็อีกคนทำไมขาดการติดต่อไปเลย!”
“คะ คงจะงานยุ่งล่ะมั้ง อาจจะทำงานแล้วปิดมือถือไม่ให้ใครรบกวน”
“ยังไงก็โชคดีที่คลี่คลายไปได้ด้วยดี เออๆ มีเรื่องน่าขำจะเล่าให้ฟัง เมื่อวานฉันก็กังวลที่ติดต่อนายไม่ได้ รู้ไหมว่ายูจองพูดว่าอะไร ‘หรือคุณจีฮวันจะมีผู้หญิง?’”
เฮือก!
“พูดอะไรไร้สาระ ฉันนี่ขำแทบแย่ บอกว่ามีเซ้นส์รู้สึกได้ เซ้นส์ของยูจองท่าจะพังหมดแล้ว ฮ่าๆๆ”
“อะ ไอ้บ้านี่ คุณยูจองน่าสงสาร ทำไมทำงั้น ถ้าทำตัวแบบนี้ ฉันจะทำให้คุณยูจองสบายใจ”
“เฮ้ย รยูจีฮวัน นั่นมันอะไรน่ะ”
ซอกยองที่เข้ามายังห้องรับแขกพูดแทรก สายตาของซอกยองจับจ้องอยู่ที่โต๊ะ กระป๋องเบียร์ จานกับแกล้ม ซองขนมเกลื่อนโต๊ะ เวรเอ๊ย!
“ไหนว่าเมื่อวานเหนื่อย นอนทั้งวันไง”
สายตามีเลศนัยของซอกยองจ้องมายังจีฮวัน
“อะ เออใช่ ฉะ ฉันเหนื่อยมาก เลยดื่มคนเดียว”
จีฮวันถลาจะไปเก็บโต๊ะ แต่ซอกยองก็ก้าวไปอย่างเร็ว
“อ้า งั้นเหรอ ดื่มคนเดียวงั้นเหรอ แต่มีส้อมสองคัน มื้อซ้ายคันนึง มือขวาคันนึง ตัวเองอัน ฉันอัน เอ้าดื่มงี้เหรอ”
“เออ แบบนั้นแหละ! คนมันเหงา ถือส้อมจิ้มมันซ้ายขวา แล้วจะทำไม”
“โอ๊ย ขนลุก เซ้นส์ของเมียฉันนี่แม่นจริงๆ ว้าว รยูจีฮวันอยู่กับผู้หญิงจริงๆ ด้วย ให้ตาย ไม่คิดไม่ฝัน พนันยังไงก็ไม่ถูก”
“บอกว่าไม่ใช่ยังไงเล่า! ไอ้คนไม่รู้จักฟัง! คะ แค่ไม่กี่วัน ฉันจะไปมีผู้หญิงได้ยังไง แล้วฉันเนี่ยนะจะพาผู้หญิงที่เพิ่งเจอไม่กี่วันเข้าบ้าน?”
“เออ ก็ใช่ รยูจีฮวันชายแก่ผู้โดดเดี่ยวที่ไม่ยอมให้แม้แต่คนดูแลเข้ามาฆ่าเชื้อโรคตามกำหนด ตกหลุมรักเปรี้ยงเข้าให้ตั้งแต่แรกเห็น จนยอมพาผู้หญิงมาบ้านสุดหวงเหมือนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่กวาดถูอย่างทะนุถนอม? พูดมาถึงตรงนี้แล้วก็ไม่น่าเชื่อ…”
ซอกยองนั่งลงที่โซฟาเอียงคอด้วยความสงสัย ทำหน้าเหมือนตำรวจสายสืบที่เผชิญหน้ากับคดีที่ยังไม่จบสิ้น
จีฮวันตกใจ ค่อยๆ ทำใจให้สงบ เก็บกวาดโต๊ะ และเริ่มล้างจาน ถึงจะสนิทกันขนาดไหน แต่ก็ไม่อยากให้รู้เรื่องเมื่อคืน ถ้าน้องเมียหมอนั่นรู้ว่าผู้หญิงที่เขานอนด้วยคือ ‘นักเขียน’ ที่ดูแล อาจจะมาฆ่าจีฮวันก็ได้
แต่ต้องยอมรับเซ้นส์ของยูจอง จีฮวันที่คอยเฝ้าดูทั้งคู่มาตลอดตั้งแต่ทั้งคู่เริ่มสนิทกัน ต่อมาก็ได้เป็นแฟนซอกยองจนแต่งงาน ก็พอรู้ว่าภรรยาของซอกยองมีเซ้นส์ดีกว่าผู้หญิงปกติ
ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ใช่ว่าจะเซ้นส์ดีกันหมด อย่างโกอึนคังทำอะไรก็เซ่อๆ ซ่าๆ ไม่รู้ไม่เข้าใจอะไรเลย
“โอ๊ะ จีองตื่นแล้วเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ ฮัลโหล เอ๋? ที่คาบอยู่ที่ปากนั่น…เฮือก! นั่นมันอะไรน่ะ! เฮ้ย! รยูจีฮวัน! รยูจีฮวัน!”
จีฮวันไม่ได้หันไปตามเสียงร้อนรนของซอกยอง จีองคงไปคาบก้อนฝุ่นจากระเบียงมา
เจ้าของเก่าที่อยู่ด้วยก่อนย้ายมาก็คงจะเบื่อ เทียบกับที่เคยคาบหนู แมลงสาบ กระทั่งนกพิราบแล้ว ตอนนี้คือดีไปเลย
“เฮ้ย! มาดูนี่! จีองคาบอะไรไม่รู้ ไหนมาดูหน่อยสิ!”
ซอกยองแทบหยุดหายใจ
“เออ ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลย”
จีฮวันตอบโดยไม่หันไปดู
“มาดูเองก่อนค่อยตัดสินว่ามีหรือไม่มีดีกว่าไหม รีบมาเร็วเข้า!”
“โอ๊ย น่ารำคาญ! ล้างจานอยู่ไม่เห็นหรือไง มันไม่มีอะไรหรอก คนกำลังยุ่งก็เรียกอยู่ได้! มันจะอะไร ก็คงคาบอะไรสักอย่างมาจากระเบียงอีกแล้ว เฮ้ย!”
จีฮวันในชุดคลุมอาบน้ำสวมถุงมือยางตัวแข็งทื่อ สิ่งที่จีองคาบอยู่ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจคือ ‘บราเซียร์’ หรือเรียกสั้นๆ ว่าบรา สิ่งที่ผู้สูงอายุวัยอายุหกสิบกว่าส่วนใหญ่เรียกว่ายกทรง
บราเซียร์ ‘บราเซียร์(brassiere)’ มาจากภาษาฝรั่งเศส หมายถึงเสื้อชั้นในสตรี ทำหน้าที่ห่อหุ้มและรองรับหน้าอก คอร์เซ็ตเป็นเสื้อชั้นในแบบเต็มตัว ชื่อภาษาอังกฤษคือโบไดซ์(bodice) ปี 1910 แมรี่ เฟลพ์ จาคอบ (Mary Phelps Jacob) ชาวอเมริกันได้คิดค้นผลิตภัณฑ์ในรูปแบบบราเซียร์ในปัจจุบันขึ้นมา
ขณะที่มีการวิจัยออกมาว่าเป็นสาเหตุของมะเร็งเต้านม ตัวช่วยของผู้หญิงก็ถูกวิวัฒนาการมาเรื่อยๆ ทั้งบราไร้โครง, สปอร์ตบราที่เน้นความคล่องตัวในการทำกิจกรรม, บราเลตต์ที่ทำจากผ้าน้ำหนักเบาไม่มีคัพ, บราท็อปหรือแทงค์ท็อปที่สวมใส่ได้เหมือนเสื้อนอก, บรารันนิ่งที่ทำหน้าที่ช่วยซัพพอร์ตเวลาวิ่งเข้ากับบรา เป็นต้น
บราเซียร์มีมากมายหลายสิบหลายร้อยแบรนด์ แต่ไม่ใช่ของที่จะมาอยู่ในบ้านจีฮวัน ไม่มีเหตุผลใดๆ ทั้งปวงที่จะมาอยู่ในบ้านที่ผู้ชายหนึ่งคนอาศัยอยู่กับแมวหนึ่งตัวได้
แต่ของที่คาบอยู่ในปากของจีองตอนนี้คือบราเซียร์ไม่ผิดแน่ ตัวบราสีม่วงตกแต่งด้วยผ้ามุ้ง มีลูกไม้ติดตรงส่วนสาย ห่างไกลจากรสนิยมของจีฮวันมาก
จีฮวันหลับตาแน่น นี่ต้องเป็นความฝัน ต้องฝันอยู่แน่ๆ แต่หลังจากลืมตาขึ้นมา บราเซียร์สีม่วงก็ยังถูกคาบอยู่ที่ปากจีองเหมือนเดิม
“จะ จะ จีอง ละ ละ ละ ลูกไปเอาไอ้นั่นมาจากไหน! จะ เจ้านี่นี่ บอกแล้วว่าอย่าไปคาบอะไรแบบนี้มาจากระเบียง ไม่ฟังเลยหรือไง มันสกปรกไหม เที่ยวคาบอะไรจากกองฝุ่นมันจะไม่สบายเอานะ! คราวก่อนก็เป็นโรคหูลำบากแทบแย่ ยังจะหาเรื่องเป็นโรคผิวหนังอีกเหรอ”
จีฮวันที่กำลังลนลานพูดรัวโดยไม่รู้ตัวพลางคว้าบราเซียร์ด้วยมือที่ใส่ถุงมือล้างจานเต็มกำลัง แต่จีองกัดแน่นไม่ปล่อย
“จีอง! เจ้านี่นี่! ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!”
จีฮวันเสียงดังอย่างหมดความอดทน แต่ความโกรธของจีองที่ไม่ยอมจีฮวันก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย จีองจ้องจีฮวันและเริ่มยื้อพลางออกแรงกัด
“ไม่ฟังกันเลย จริงๆ เลยนะ ไอ้นิสัยเสีย!”
“โอ้โฮ น่าดู น่าดู การต่อสู้กันอย่างดุเดือดของแมวกับมนุษย์ผู้ต้องการครอบครองบราเซียร์! เสียดายที่ได้ดูคนเดียว น่าเสียดาย”
ซองยองหัวเราะคิกคัก ในขณะที่จีฮวันออกแรงดึงบราเซียร์จนเส้นเลือดขึ้นคอ หลังจากจีองที่กำลังโกรธก็ร้อง ‘แม้ว!’ อย่างดุร้าย พร้อมกันกับที่จีฮวันล้มก้นกระแทก
“ก๊ากกก! โอ๊ย ตลกเป็นบ้า! โอ๊ย ท้องฉัน!”
ท่าทางล้มก้นจ้ำเบ้า มือใส่ถุงมือล้างจานสีแดงแถมยังถือบราสีม่วง ฮือออ ไม่ไหวแล้ว
จีฮวันรีบลุกขึ้นราวกับไม่มีอะไร
“ทะ ที่ระเบียงมีกล่องใบใหญ่ที่เจ้าของเก่าไม่ได้เก็บไปด้วย ของของคนอื่นจะทิ้งตามใจก็ยังไงอยู่ ปล่อยไว้จีองก็ชอบไปเอาของในนั้นมา คงต้องจัดการเอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้แล้ว”
“ระเบียงงั้นเหรอ เฉไฉไปเรื่อย นั่นน่ะ จีองคาบมาจากในห้องนอน”
“อะไรนะ”
จีฮวันตกใจโยนบราทิ้งโดยไม่รู้ตัว บราลอยละล่องตกลงบนโต๊ะอย่างแม่นยำ ราวกับกางปีก
“ฉันเห็นกะตาว่าจีองคาบไอ้นี่เดินออกมาจากห้องนอน!”
จีฮวันตกใจมาก ได้แต่ทำปากพะงาบๆ พูดไม่ออก
“อะไรยังไง ไม่ได้พาผู้หญิงเข้าบ้านงั้นเหรอ”
ซอกยองยิ้มกริ่มล้อจีฮวันที่กำลังกระสับกระส่าย
“อืม นั่นสินะ ชายโสดอยู่คนเดียวก็น่าจะเหงา บราเลยมีปีกบินมาใส่อ้อมอก”
“มะ มัน จะปะ เป็นแบบนี้ได้ยังไง”
“นี่ รยูจีฮวัน ไม่ได้ดูอะไรเลยเหรอ อืม? จีฮวันของฉันโตแล้วหรือเนี่ย รู้จักกระเทาะเปลือกเมล็ดฟักทอง โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ เมื่อวานคงนั่งดื่มในห้องรับแขก แล้วไปต่อที่ห้องนอนสินะ หืม มันต่อเนื่องเนอะ ใช่ไหม ก๊ากๆ”
ซอกยองเอี้ยวตัวไปหัวเราะ ปฏิกิริยายังกับเด็กม.ต้นที่เพิ่งเคยดูหนังโป๊ หน้าเริ่มร้อน อับอายขายหน้าชะมัด
“พะ พูดอะไรไร้สาระ! ทะ ที่งานกีฬา? คงติดมาตอนที่ฉันไปวิ่ง?”
“ไอ้บ้านี่ เรียบร้อยไปแล้วสินะ หลักฐานขนาดนี้แล้ว!”
“ละ หลักฐานอะไร! ฉะ ฉันเพิ่งเคยเห็นไอ้นั่นเป็นครั้งแรก!”
“ก็น่าจะไม่เคยเห็นแน่อยู่แล้ว มัวแต่วุ่นถอดในห้องมืดๆ จะไปมีเวลานั่งดูเสื้อในได้ยังไง ว่างงานได้วันหรือสองวัน วันถัดมาก็มีค่ำคืนอันเร่าร้อน”
คำพูดของจีฮวันถูกเบรกไปอีกครั้ง โมโหแต่เถียงไม่ออก แน่นอนว่าเขานึกถึงตอนที่ปลดตะขอบราของอึนคังเมื่อคืนออก
ความรู้สึกของมือที่เคยสัมผัสยังสดใหม่ ไม่รู้ต้องปลดตรงไหน และแผ่นหลังที่นุ่มและอบอุ่นของอึนคัง พอปลดตะขอสำเร็จ ก็รีบร้อนถอดโยนทิ้งไป
แม้จะเซ่อไม่มีไหวพริบเรื่องอื่น แต่ซอกยองก็มีเซ้นส์พิเศษเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของชายหญิง เขาไม่ปล่อยให้ใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อยของจีฮวันให้หลุดลอดไป ไอ้นี่ เรื่องจริงหรือเนี่ย! มีผู้หญิงจริงๆ งั้นเหรอ!
“และอีกอย่าง! บราสีม่วงนี่ก็เป็นหลักฐานที่ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจทิ้งไว้ให้นาย ของที่ระลึกที่จะไม่มีวันลืมค่ำคืนอันเร่าร้อน!”
“พะ พูดอะไร! ไร้สาระ นายไปได้แล้ว! ฉันต้องล้างจานอีก”
ขณะที่จีฮวันหันหลัง ซอกยองก็เข้ามาจับแขนของเขาไพล่หลังเป็นตัวเอ็กซ์
“โอ๊ย! จะ เจ็บนะเว้ย! ทำอะไรของนาย! ปล่อยนะ!”
“หึๆ! ท่านพี่ช่วยอยู่นิ่งๆ หน่อย มีอะไรต้องพิสูจน์ให้แน่ชัด!”
“อ๊าก จะปล่อยไม่ปล่อย ปล่อยนะเว้ย! ฉันบอกให้ปล่อย!”
แต่พยายามดิ้นอย่างไร ซอกยองก็ไม่ขยับ ถึงแม้หมอนี่วันๆ จะแค่หายใจอยู่แต่ในโรงพยาบาล แต่โดนจับแขนไพล่หลังไว้แบบนี้ อย่างไรก็ไม่มีทางสู้แรงได้
ซอกยองลากจีฮวันเข้าไปในห้องน้ำ
“เฮ้ย! จะทำอะไร! ฉันถามว่านายจะทำอะไร!”
หลังจากที่บังคับจีฮวันไปยืนหน้ากระจก ซอกยองก็แหวกเสื้อคลุมอาบน้ำของเขา
“เฮ้ย! อะ ไอ้บ้านี่! นะ นายจะทำบ้าอะไร!”
“นี่ไง! หลักฐาน!”
ในกระจก ซอกยองที่มีสีหน้าภาคภูมิใจชี้ไปที่ต้นคอของจีฮวัน ปากของจีฮวันอ้าค้าง บริเวณคอและกระดูกไหปลาร้ามีรอยสีแดงเรื่อห้าหกรอยประทับอยู่
บางรอยแดงหน่อย บางรอยสีเข้มเหมือนรอยช้ำ บางรอยใหญ่ บางรอยเล็ก ทั้งหมดเป็นร่องรอยที่เกิดขึ้นจากสาเหตุเดียวกัน
เวลาใช้ปากดูดที่ผิว เลือดจะมากระจุกรวมกันยังเส้นเลือดฝอยใต้ผิวหนัง ผู้คนเรียกสิ่งนี้ว่า ‘รอยจูบ’
[1] เทเลแกรม Telegram Messenger คือ แอปพลิเคชันส่งข้อความบนอุปกรณ์พกพา
