บทที่ 53-2 มาเป็นกันเถอะ เพื่อนนอนอย่างเป็นทางการ
บ่ายสอง จีฮวันที่มาเจอกับอึนคังที่คาเฟ่ชั้นหนึ่งของคอนโดกำลังจ้องมองเธอที่กำลังอ่านสัญญาด้วยใจกระสับกระส่าย
กาแฟที่เคยอร่อยก็ไร้รส เสียงเพลงก็ไม่เข้าหูและดับไปเสียเฉยๆ แค่สัญญาหน้าเดียว มีไม่กี่ข้อ แต่ทำเอาจีฮวันแทบไม่ได้นอนทั้งคืน
เขาเลือกใช้คำธรรมดาๆ และง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้อึนคังเข้าใจง่าย ทึ้งหัวแล้วทึ้งหัวอีก เพื่อให้ดูจริงจังและเป็นการเป็นงาน ไม่ให้จุดประสงค์ที่แอบซ่อนโผล่ออกมา
“คู่นอนคือคำว่า เซ็กซ์ชวล พาร์ทเนอร์เหรอเนี่ย เพิ่งรู้เลย”
อึนคังสายตาจดจ่ออยู่กับสัญญาพลางพึมพำด้วยความประหลาดใจ
“ผมเองก็เพิ่งรู้ครับ”
ความจริงมีคำที่ลามกและล่อแหลมกว่านั้นอีก ขึ้นต้นด้วยเอฟ แต่อันนั้นจีฮวันคิดจะบอกเธอบนเตียง
“ว่าแต่ถึงขนาดต้องทำสัญญาด้วยเหรอ”
การบ่นพึมพำของอึนคังเหมือนมีดคมที่ปักลงหน้าอกของจีฮวัน
“ระ เรื่องนั้น”
“ฉันรู้ค่ะ คุณพีบีเป็นคนชัดเจน จะเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าไม่มีสัญญาก็จะไม่เคลื่อนไหว เหมือนชอบความแน่นอน”
อึนคังมองจีฮวันพลางยิ้ม
“เหมือนเป็นประสบการณ์พิเศษดีนะคะ ต่อไปฉันจะลองเขียนสัญญาคู่นอนบ้าง”
หลังจากหยิบมีดที่เคยปักอกออกไป ปลอบใจจนแผลหายดี เพียงชั่วเสี้ยววินาที อึนคังก็ปักดอกไม้ตามมาเบาๆ
คำพูดของอึนคังทำให้ใจของจีฮวันสงบลงแล้วก็กระเด็นกระดอนขึ้นมาใหม่ ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนโรลเลอร์โคสเตอร์
“จำนวนครั้งในการปฏิบัติซึ่งเพื่อนนอน โกกับรยูตัดสินใจร่วมกัน และสามารถเสนอได้ตามการใคร่ครวญ อันนี้หมายความว่าอะไรคะ”
“ก็ให้กำหนดว่าจะกี่ครั้ง อาทิตย์ละสองครั้งก็สองครั้ง สามครั้งก็สามครั้ง เดือนนึงทั้งหมดกี่ครั้ง…”
“ต้องกำหนดชัดเจนเลยเหรอคะ ไม่กำหนดแล้วทำทุกครั้งที่อยากไม่ได้เหรอ”
จีฮวันพูดไม่ออก กัดฟันกลั้นหัวเราะไม่ให้ระเบิดหัวเราะออกมา แน่นอนว่าเขาก็อยากทำอย่างนั้น ไม่กำหนดว่าเดือนนึงกี่ครั้ง ทำเท่าไหร่ก็ได้ ทุกวัน วันละสองสามรอบ ไม่ให้กิน ไม่ให้นอน อยากกอดอึนคังแล้วก็กอดอีก
แต่ทำอย่างนั้นไม่ได้ ขนาดอาหารอร่อยๆ กินทุกวันยังเบื่อ
และยิ่งกว่าอะไรคือจีฮวันอยากรักษาภาพลักษณ์ที่ดีและเป็นสุภาพบุรุษ การบ่มเพาะความคิดที่ว่า ‘เขาเป็นคู่ที่น่าเชื่อถือ’ ในความไม่รู้ของอึนคังอย่างลับๆ คือสิ่งสำคัญยิ่งกว่าอะไร จะไม่ยอมเห็นในสภาพที่กระโจนเข้าใส่เหมือนสัตว์ร้ายหื่นกระหายเด็ดขาด
“เพราะต่างคนต่างยุ่ง ถ้าจะทำทุกครั้งที่อยาก ก็ดูจะลำบากหน่อย มีกฎเกณฑ์บ้างก็น่าจะดีนะครับ”
“จริงด้วย! ก่อนหน้านี้ฉันดูข่าว คนที่มีเพศสัมพันธ์ในชีวิตประจำวันตามกำหนดกฎเกณฑ์จะแข็งแรง เอ็นโดรฟินหลั่งออกมาเยอะ ทำให้ภูมิต้านทานโรคสูงขึ้น ช่วยลดความเครียด แล้วยังช่วยลดการเป็นมะเร็งด้วย”
“ครับ แบบนั้น”
“ถ้างั้น ของเรากี่ครั้งดีคะ”
อึนคังยื่นหน้าไปทันควัน จีฮวันแอบบ่ายหน้า
“ที่ผมคิดไว้ก็อาทิตย์ละครั้ง เดือนละประมาณสี่ห้าครั้ง สามารถเพิ่มได้ตามความต้องการ”
ทีแรกจีฮวันคิดสองครั้งต่ออาทิตย์ แต่จะเหมือนจะเป็นการรบกวนอึนคังที่มีงานยุ่ง เลยอดทนและลดจำนวนลงครึ่งนึง
“อาทิตย์ละครั้งเหรอคะ จะเอาเป็นเสาร์หรืออาทิตย์ดีคะ”
“คนที่กำหนดวันก็ตกลงกันให้เหมาะสมกับสถานการณ์ของแต่ละคน เพราะวันนั้นอาจจะไม่ว่างก็ได้”
“ค่ะ แล้วข้อห้าไม่แปลกๆ ไปหน่อยเหรอคะ”
จีฮวันตื่นเต้น เป็นเรื่องที่คาดเดาเอาไว้อยู่แล้วว่าอึนคังจะต้องสงสัย
“เดิมทีก็ตกลงเป็นคู่นอน ก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับการที่อีกฝ่ายจะทำหรือไม่ทำอะไรกับคนอื่น…”
“ผมมองว่าไม่ควรทำแบบนั้นเด็ดขาด”
จีฮวันตัดบทอย่างเฉียบขาด
“การมีเพศสัมพันธ์ในชีวิตประจำวันทำให้คนสุขภาพดี แต่การทำไม่จำกัด มีข้อเสียมากกว่าข้อดี ยิ่งกว่าอะไรคือเสี่ยงต่อการติดโรค”
“โรค เฮือก! กามโรคน่ะเหรอคะ”
อึนคังตกใจตาโต จีฮวันพยักหน้าช้าๆ ลดเสียงให้เบาลง
“รู้ใช่ไหมว่าเพื่อนผมเป็นหมอปัสสาวะวิทยา ถ้าได้ฟังหมอนั่นเล่าเรื่องคนไข้ เฮ้อ ไม่กล้าเล่า คติประจำใจของหมอนั่นคือ ‘ครั้งละคน’”
ขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า อึนคังขมวดคิ้วตาม
“อย่างนั้นเหรอคะ ฮือ น่ากลัว”
กลัวเหรอ กลัวก็ห้ามไปเจอกับผู้ชายอื่นนอกจากฉัน เข้าใจไหมโกอึนคัง
เป็นประวัติการณ์แห่งการเกิดเพื่อนนอน เพราะความเจ้าเล่ห์ของจีฮวันและข้อมูลสุขภาพที่ถูกบิดเบือน
บทที่ 54-1 เมื่อไหร่สวนสนุกของเราแค่สองคนจะเปิด
[วันนี้มีเวลาไหมครับ]
อึนคังเช็คข้อความแล้วเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดก็มาจนได้
นี่ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว หลังจากทำสัญญาเพื่อนนอน
มีการเพิ่มรายละเอียดให้ในแต่ละอาทิตย์ “โก” กับ “รยู” สามารถใช้ ‘ฟรีคูปอง’ ได้ทีละครั้ง ‘โฮสต์’ ในอาทิตย์นั้นจะเตรียมทั้งหมด ส่วน ‘เกสต์’ แค่พาตัวมาสนุก
เกียรติในการตัดริบบิ้นครั้งแรกเป็นของจีฮวัน หลังจากทำสัญญากันเสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็โยนเหรียญห้าร้อยวอนตัดสินลำดับ และจีฮวันเป็นฝ่ายชนะ
จะเป่ายิ้งฉุบ โยนเหรียญ หรืออะไร ไม่แปลกใจเลยที่ตลอดชีวิตอึนคังไม่เคยชนะการพนัน
ปัญหาคือผ่านมาครึ่งอาทิตย์แล้ว ก็ยังไม่มีเค้าที่จีฮวันจะใช้ฟรีคูปอง
หลังจากทำสัญญาเพื่อนนอนก็ได้เจอกันสองครั้ง ระหว่างฟังเรื่องใบประกาศที่จำเป็นกับการเป็นที่ปรึกษาด้านการเงินกับเรื่องเล่าของลูกค้า จีฮวันก็ไม่ได้ทำอะไรตามที่ทำสัญญากันเลย
แม้อึนคังที่ทนรอต่อไปไม่ไหวจะเอ่ยถาม ‘เราจะทำเรื่องนั้นกันเมื่อไหร่คะ’ จีฮวันก็แค่ยักไหล่ ตอบแค่เพียงว่า ‘ถึงเวลาเมื่อไหร่ผมจะบอกเอง’
จีฮวันไม่ยอมตอบที่เธอถาม ‘อะไร อย่างไร เมื่อไหร่ ตอนไหน’ ให้ชัดเจน บอกแค่ว่า ‘เป็นมารยาท ไม่ควรถามโฮสต์ของอาทิตย์นั้นที่กำลังเตรียมสำหรับวันนั้นก่อน’ ความสงสัยของอึนคังเลยยิ่งค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น
เตรียมอะไรนานขนาดนั้น หรือจะเตรียมพวกอุปกรณ์ คงไม่ได้เตรียมหน้ากาก โซ่? แส้? อะไรพวกนั้นหรอกนะ…
มัวแต่จินตนาการพิสดารหลายวัน จนสุดท้ายเก็บเอาไปฝันว่าทำอะไรๆ แบบนั้นกับจีฮวัน ทันทีที่ตื่นเช้ามาก็ส่งเสียงโวยลั่น
“โอ๊ย! อยากรู้! นี่ก็วันพฤหัสเข้าไปแล้ว ทำไมยังไม่มีข่าวคราวอะไรอีก! ทำไม! ทำไม! ทำไม!”
อึนคังกระเด้งพรวดขึ้นมาจากเตียง จากูที่นั่งแทะกระดูกสำหรับกัดอยู่ที่พื้นหูตั้ง หันมามองอึนคัง
“อ้า สงสัยจนจะบ้าอยู่แล้ว! อยากรู้ว่าก่อนและหลังทำสัญญานี่มันแตกต่างกันยังไง!”
อึนคังขยี้ผม
“จากู! ผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่ หื้ม ทำไมถึงไม่มีข่าวอะไรเลย หื้ม คราวก่อนก็ด้วย วิ่งโล่มาเพราะอยากนอนกับฉัน แต่จู่ๆ ก็ถามว่าเราเป็นอะไรกัน พอบอกว่าเป็นคู่นอน ก็ทำหน้าผิดหวังมาก ซื้อไส้มาให้กลางดึก แถมยังมายื่นสัญญาเพื่อนนอนที่คิดไม่ถึงให้ ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้…”
อึนคังที่ตลบผ้าห่มลุกขึ้นหยุดชะงัก
“เฮือก! จากู หรือว่าผู้ชายคนนี้จะ…”
จากูหูผึ่ง
“ล้อเล่นกับฉัน? มากระตุ้นให้อยากรู้ด้วยวิธีนี้ แล้วทำให้ฉันเหี่ยวแห้งตาย จากู แกก็เป็นผู้ชาย ต้องเข้าใจจิตใจผู้ชายด้วยกันสิ! ผู้ชายคนนี้กำลังวางแผนอะไร!”
“โฮ่ง!”
อือ ใช่! เป็นอย่างนั้นแหละ เขากำลังล้อเล่นแม่อยู่ เขาสนุกกับการทรมานแม่ ชอบที่เห็นแม่แห้งเหี่ยว เจ้าลุงโรคจิต!
“โฮ่งๆ!”
หลังจากทำหน้าสดใสไม่เปลี่ยน จากูก็หันไปฝังจมูกกับกระดูกสำหรับแทะต่อ
“ใช่แล้ว ต้องใช้แน่ เขากำลังล้อฉันเล่น…”
ขณะที่อึนคังกำลังฮึดฮัด โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังติ๊ง จีฮวันส่งข้อความมา
[ตื่นหรือยังครับ วันนี้ว่างไหม]
อึนคังกลืนน้ำลาย นั่งกลับลงบนเตียง ลืมเรื่องที่เคยฮึดฮัดเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ไปโดยไม่รู้ตัว
[ตื่นแล้วค่ะ วันนี้ก็ประชุมเหรอคะ]
[เปล่าครับ พอมีเวลาว่างสักสองชั่วโมงไหมครับ มีที่ที่อยากให้ไปด้วยกัน แล้วจะเลี้ยงมื้อเย็นอร่อยๆ]
อึนคังลุกพรวด
“เฮ้ย! ในที่สุด! ไฟนอลลี่!”
[จะไปไหนคะ หรือจะใช้สิทธิฟรีคูปอง…ไปสวนสนุกไหม]
[ไม่ใช่ครับ ตื่นก่อน สวนสนุกยังเปิดอีกนาน]
“เอ๊ะ อะไรกันผู้ชายคนนี้ ฉันก็ไปสวนสนุกไม่ได้เถอะ นึกว่าจะเซ้าซี้ให้หรือไง”
[งั้นอะไรคะ จะชวนไปไหน หรือไปรับเงินที่ถูกโกงหนี้ สวนสนุกก็ไม่ใช่ ทำไมต้องให้ฉันไปด้วย]
อึนคังทำปากยื่น ส่งข้อความกลับไปด้วยความไวแสง
“อะไร หรือตกใจที่เราโกรธ ทำไมไม่ตอบ”
หลังจากนั้นสักครู่ ข้อความจากจีฮวันก็ถูกส่งกลับมา
[ความจริง วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายแม่ ปกติผมจะไปที่สุสานคนเดียว…เอ่อ ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน ถ้างานยุ่ง ไม่ต้องไปด้วยกันก็ได้ครับ]
“โอ๊ย ผู้ชายคนนี่!”
อึนคังโทรกลับไปหาจีฮวันทันที
“รบกงรบกวนอะไรกันเล่า! ยังไงฉันก็ไปด้วยได้ค่ะ!”
[จริงเหรอครับ]
“เดี๋ยวฉันเตรียมตัวเสร็จแล้วจะออกไปนะคะ ขอล้างมือล้างหน้าก่อน…”
[ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องรีบ ที่นั่นเปิดถึงห้าโมง…ขอบคุณนะครับ]
“ขอบคุณอะไรกันคะ แต่ฉันไม่ได้เตรียมอะไรเลย ดอกไม้ดีไหม”
[ไม่ต้องเตรียมอะไรหรอกครับ แค่ไปด้วยกันก็พอแล้ว]
