“เซิ่งจุน เซิ่งจุน?”
ลู่ยาได้ยินเสียงเรียกเขา ทั้งยังรู้สึกว่ามีคนตีเขาเบาๆ เขากะพริบตา ด้านหน้ามีหญิงรับใช้ยืนอยู่
หญิงรับใช้เป็นนกเพลิงตัวหนึ่ง เป็นข้ารับใช้ใกล้ชิดที่คอยดูแลกิจวัตรประจำวันของเขากับข้ารับใช้อีกหลายคน
เขากุมหน้าผากนั่งขึ้นมา สำหรับเทพเซียนอาการเมาค้างก็ไม่น่าอภิรมย์เช่นเดียวกัน แต่ที่ต่างกันคือพวกเขามีคาถากำจัดอาการปวดเหล่านั้น
เขารับเม็ดยาจากมือหญิงรับใช้มากิน
เมื่อคืนเขาเพิ่งกลับจากชิงชิว มู่หรงเสี่ยนแต่งลูกสาว แต่งองค์หญิงรองมู่หรงเสวี่ยจีให้กับจิ้งจอกขาวเหอเจ๋อ
เดิมทีเขาไม่ได้อยากให้เกียรติเผ่าจิ้งจอกเก้าหางสักเท่าไหร่ เพราะมู่หรงเสี่ยนคิดจะยัดเยียดจิ้งจอกน้อยมาเป็นศิษย์เขาตลอดเวลา ดังนั้นหลายปีมานี้เขาจึงคอยหลีกเลี่ยงอีกฝ่าย
แต่เขาครุ่นคิดดูหลายรอบแล้วก็ยังคิดไม่ออก เดิมทีป๋ายเจ๋อที่คิดจะส่งหญิงรับใช้ไปมอบของขวัญแทน กลับต้องลงไปยังโลกมนุษย์เพื่อจับหลานตนเองที่หลบหนีหน้าที่เฝ้าคุกบนสวรรค์ และตอนนั้นลู่ยาดันโชคร้ายอยู่ในเหตุการณ์พอดี จึงถูกหนี่ว์วามอบหน้าที่นี้ให้
ไปก็ไปเถิด เดิมทีก็ไม่ได้มีอะไร ไม่ว่ามู่หรงเสี่ยนจะร้องขออย่างไร เขาเพียงไม่พยักหน้ารับเป็นพอ
ดังนั้นเขาจึงมาอยู่ที่ชิงชิว
แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่าจะเจอมู่หรงเส่าชิงกับลำดับที่หกแห่งตระกูลจิ้งจอกขาวพลอดรักกันอยู่!
เผ่าจิ้งจอกเก้าหางเป็นหนึ่งในเผ่าสิบเทพสงครามแห่งหอจูสวี่ ความสนิทสนมของสวรรค์อันสูงส่งกับเผ่าเหล่านี้นับว่าใกล้ชิดนัก โดยเฉพาะเผ่าจิ้งจอกเก้าหาง พวกเขามีพรสวรรค์ด้านการเอาอกเอาใจ ถึงอย่างไรมู่หรงเสี่ยนก็สนิทกับสวรรค์อันสูงส่งมาก ดังนั้นลู่ยาจึงคุ้นเคยเรื่องของเผ่าจิ้งจอกราวกับเป็นเรื่องของตนเอง
เรื่องของจิ้งจอกเงินตัวนี้กับลำดับที่หกแห่งเผ่าจิ้งจอกขาวนั้นร่ำลือกันมาตั้งแต่สองหมื่นปีก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าต้องสิ้นเปลืองแรงไปเท่าไหร่ถึงจะแยกคนทั้งสองออกจากกันได้
ถึงแม้ชายรักชายจะเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ไม่น้อยในหกภพ แต่สองตระกูลนี้ล้วนยิ่งใหญ่ เช่นนี้จึงไม่ค่อยเหมาะสมนัก ยิ่งไปกว่านั้นลำดับที่หกของเผ่าจิ้งจอกขาวยังเป็นบุคคลที่โดดเด่นที่สุดในเผ่าคนหนึ่ง เป็นความหวังของตาเฒ่าจิ้งจอกขาว ทั้งยังหวังให้เขาให้กำเนิดจิ้งจอกน้อยหลายตัวเพื่อสืบทอดสายเลือด พวกเขาทำแบบนี้ ตาเฒ่าจิ้งจอกขาวต้องโกรธแน่!
แน่นอนว่าฝ่ายจิ้งจอกเก้าหางก็แข็งไม่แพ้กัน ลูกชายบ้านใครก็ไม่ใช่ว่าจะเอาไว้สืบทอดหรอกหรือ? พวกเขาจิ้งจอกขาวคิดว่าเสียเปรียบ ทางด้านจิ้งจอกเก้าหางก็คิดว่าเสียเปรียบยิ่งกว่า พวกเขาเป็นถึงจิ้งจอกเก้าหางเชียว!
ทั้งสองเผ่าทะเลาะกันรุนแรงเพราะสองคนนี้อยู่หลายปี
แต่ต่อให้บนโลกมีดาบที่คมกว่านี้ก็ไม่อาจตัดสายใยรักได้ ถึงที่บ้านจะไม่ยอมรับแต่พวกเขายอมรับ เบื้องหน้าไม่อาจแสดงออกได้ก็แอบติดต่อกันลับหลัง ต้องส่งคนไปติดตามทั้งสองคนที่หนีตามกันไป จนจิ้งจอกเก้าหางและตาเฒ่าจิ้งจอกขาวเริ่มใกล้ทนความอับอายไม่ไหว สุดท้ายหาวันนั่งจับเข่าคุยกัน แน่นอนว่าบรรยากาศไม่รื่นรมย์นัก แต่สุดท้ายก็ค่อยๆ ตกลงกันได้
ตอนที่จิ้งจอกเงินกับลำดับหกแห่งเผ่าจิ้งจอกขาวรอข่าวการเจรจาจากพวกคนเฒ่าคนแก่ ข่าวร้ายกลับตัดหน้ามาถึงพวกเขาก่อนราวสายฟ้าฟาดในวันฟ้าครึ้ม…พวกเขาตัดสินใจให้ทั้งสองตระกูลแต่งงานดองกัน แต่กลับไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาทั้งสอง เป็นมู่หรงเสวี่ยจีแต่งให้กับลำดับที่ห้าแห่งเผ่าจิ้งจอกขาวแทน! ส่วนเรื่องของพวกเขาก็ยังต้องควบคุมกันต่อไป!
จิ้งจอกเฒ่าก็คือจิ้งจอกเฒ่า ความขัดแย้งกลายเป็นความปรองดอง แต่ความปรองดองเหล่านั้นกลับจำกัดความสุขของพวกเขาทั้งสองไว้! ตั้งแต่นี้การไปมาหาสู่ระหว่างทั้งสองเผ่าจะบ่อยขึ้น หากเพียงมีลมพัดหญ้าขยับ ทั้งสองฝั่งก็จะรู้กันหมด นับว่าขัดขวางสายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้ตั้งแต่เจราจาตกลงให้มู่หรงเสวี่ยจีแต่งงานกับลำดับที่ห้าสำเร็จ
ไม่อาจไม่บอกว่าพวกจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์นัก
แต่ตอนที่เผ่าทั้งสองจัดงานแต่ง พวกเขาทั้งสองก็ลอบพบกันอีก! ทั้งยังเป็นคืนก่อนที่มู่หรงเสวี่ยจีจะออกเรือน!
ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่และเวลาที่พวกเขาเลือกยังเป็นจุดพักผ่อนหลังร่ำสุราของเทพสูงส่งผู้นี้อีก!
ลู่ยานอนหนุนแขนอยู่ท่ามกลางดอกโบตั๋น และฝ่ายนั้นก็ทำราวกับไม่มีคนอยู่…แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่รู้ถึงการมีอยู่ของเขา…ทั้งสองบอกความในใจกันอยู่ในโลกส่วนตัว คำรักที่โต้ตอบไปมานั้นทำให้คนแก่อย่างเขาหน้าแดง!
…ภายหลังเขากำลังคิดจะจากไป มู่หรงเสี่ยนกลับเดินเข้ามาพอดี จิ้งจอกทั้งสองหนีไม่ทัน ถูกจับแยกกันทันที บ้านจิ้งจอกขาวที่มาดองด้วยยังไม่ทันได้รับสะใภ้ใหม่ ก็ต้องจับตัวเหอเจ๋อกลับไป ส่วนฝ่ายจิ้งจอกเงินถูกมู่หรงเสี่ยนทอนพลังบำเพ็ญไปสามหมื่นปี ทั้งยังถูกส่งไปขังที่แท่นขังวิญญาณ
ลู่ยาไม่ใคร่สบายใจนัก หากตอนนั้นเขาไม่ซ่อนอยู่ในพุ่มดอกไม้ มู่หรงเสี่ยนคงไม่มาตามหาเขาถึงที่นี่
เขาไม่มาหา จิ้งจอกเงินก็ไม่ต้องโดนตัดพลังบำเพ็ญไปสามหมื่นปี
เมื่อคืนเขาจึงไปหามู่หรงเสี่ยนเพื่อคุยเรื่องความรักของจิ้งจอกเงิน ถึงแม้เป็นเรื่องในบ้าน ทว่าแม้แต่บรรพบุรุษก็ยังเป็นผู้รับใช้สวรรค์อันสูงส่ง ลู่ยาออกปากขอร้องมีหรือเขาจะไม่ฟัง? ดังนั้นจึงปล่อยจิ้งจอกเงินออกมา ทำให้จิ้งจอกเงินตื้นตันใจจนน้ำหูน้ำตาไหล คิดดูแล้วก็ไม่มีสิ่งใดตอบแทนได้ สุดท้ายจึงมอบวิชายั่วยวนให้เขา
ถึงแม้เขาไม่มีความคิดจะไปล่อลวงใคร แต่เขาใช้วิชานี้ไม่เป็น เอาไว้ศึกษายามเบื่อก็ไม่เลว
เมื่อกลับถึงสวรรค์เซียนหญิงรับใช้ก็จุดโคมแล้ว เขามุ่งตรงกลับไปยังวังชิงเสวียน เมาจนหลับไม่รู้เรื่อง ไม่นานลืมตาขึ้นมาถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องไปรายงานผลที่หอจูสวี่
เหล่าหญิงรับใช้เข้ามาแปดเก้าคน จัดเสื้อคลุม หยิบหวี ส่งผ้าเช็ดหน้า พูดอย่างนอบน้อม วังชิงเสวียนที่ยิ่งใหญ่หรูหรามีแสงส่องไปรอบด้าน เครื่องดนตรีขับขานจนครึกครื้น
“น้องสี่!”
ทางนี้เพิ่งจัดการเรียบร้อย เสียงหนี่ว์วาก็ลอยเข้ามา
ลู่ยายืนขึ้น เลิกม่านมุกเดินออกไป หนี่ว์วายืนอยู่กลางโถง คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย พูดกับเขาที่เดินเข้ามาว่า “กินเหล้าอีกแล้ว? มู่หรงเสี่ยนนี่ยิ่งนานไปยิ่งไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ เห็นเจ้าเป็นถังเหล้าหรือไร”
เสียงของหนี่ว์วาอ่อนโยนและอบอุ่น ถึงแม้จะเป็นการบ่น แต่กลับไม่ทำให้คนฟังรู้สึกแย่
ลู่ยาพูด “แค่ดื่มเหล้าไม่กี่จอกเท่านั้น” เขายกแขนเสื้อขึ้นมา “ท่านดมดู ไม่เห็นเหม็น”
น้ำเมาทำร้ายร่างกายเขาไม่ได้ ลู่ยารู้ว่าศิษย์พี่คนนี้ของเขาเพียงแค่ไม่ชอบที่เขาเมาจนหัวราน้ำเท่านั้น ตั้งแต่เล็กมีเพียงหนี่ว์วาเลี้ยงดูเขามา พูดให้ถูกต้องคือนางเอ็นดูเขาราวกับเป็นลูกชายของตัวเองมากกว่าจะเป็นศิษย์น้อง ในสายตาของนางเขาคือเด็กที่น่ารักที่สุดในโลกใบนี้ เป็นชายหนุ่มที่งดงามที่สุด แววตาเวลามองเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
“รู้แล้ว”
หนี่ว์วายิ้มน้อยๆ เห็นได้ชัดว่านางก็บ่นไปตามเรื่องเท่านั้น นางยื่นมือทั้งสองออกไปช่วยจัดครอบมวยผมของเขา จากนั้นจัดผมที่ระอยู่บนไหล่เขา พูดว่า “ข้ามีเรื่องจะมอบหมายเจ้า เซียนหญิงที่คลื่นจิตพสุธาใกล้ถือกำเนิดออกมาแล้ว อีกไม่กี่วันนี้เอง ศิษย์พี่ใหญ่กำลังปิดด่านหลอมยา ศิษย์พี่รองไม่อยู่ เจ้าว่างที่สุด ดังนั้นเจ้าไปเฝ้าเสีย”
“เร็วเช่นนี้เชียว?”
เขาเดินเข้าไปกดเปิดดูกำแพงศักดิ์สิทธิ์
หกวิญญาณในคลื่นจิตพสุธาดูดซับพลังมาเป็นแสนปี และเริ่มให้กำเนิดวิญญาณขึ้นมาใหม่แล้ว วิญญาณนี้เป็นวิญญาณต้นกำเนิด หลังจากเกิดมาแล้วจะมีไอมงคลของภพเทพ ไอวิญญาณของภพเซียน ความทรงอำนาจของภพมาร แรงดึงดูดของภพปีศาจ ภาพมายาของภพวิญญาณ และปัญญาของภพมนุษย์
…………………………………….
