บทที่ 96 รู้ได้ยังไงว่าฉันมี
“บนตัวคุณเต็มไปด้วยตุ่ม เพราะฉะนั้นตอนรักษาถึงห้ามสวมเสื้อผ้า” หลินหยางหน้าแดง
หญิงสาวได้ยินก็หน้าแดงขึ้นไปอีก รีบโบกมือทันที “นี่อะไร ไปรักษาที่ไหนก็ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ว่าจะลองตรวจดูก่อนหรือไง เมื่อไหร่จะเริ่ม?”
“ผมยังพูดไม่จบ เพราะโรคผิวหนังของคุณนั้นจะถูกกระตุ้นจากวัตถุต่าง ๆ เวลารักษาผมจะให้ยาคุณ แต่ถ้าให้ยา การที่คุณเมแทบอลิซึมต่ำ ทำให้ผลลัพธ์ไม่ชัดเจน ดังนั้นถ้าจะรับยา คุณต้องตื่นตัวพอ…” หลินหยางพูดถึงตรงนี้หน้าก็แดง
ฟังคำพูดของหลินหยาง หญิงสาวก็เหมือนจะเข้าใจอะไรแล้ว หน้าแดงก้มงุด ๆ ถาม “ตื่นตัวยังไง?”
“ตื่นตัวยังไงผมก็ไม่มีวิธี เพียงแต่ตอนที่คนจินตนาการถึงเรื่องเพศก็จะตื่นตัว ให้ผมแนะนำคือหลังจากที่ให้ยาแล้วคุณก็หาวิธีเอาเอง” หลินหยางพูดถึงตรงนี้ก็แทบอยากหารูเจาะลงไป หากอีกฝ่ายเป็นคนที่ไม่ฟังเหตุผลก็คงตบและด่าเขาว่าไร้ยางอาย
“คุณ!” เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ได้คิดว่าหลินหยางจะยกเงื่อนไขนี้ขึ้นมา และก็ไม่ได้คิดว่าจะพูดออกมาตรง ๆ เช่นนี้ หน้าอกเคลื่อนเข้าออกตามลมหายใจที่รุนแรง ใช้เวลาสักพักจึงจะสงบ จากนั้นก็ถามเสียงเบา “คุณไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบฉันใช่ไหม?”
“ถ้าคุณคิดว่าผมตั้งใจจะเอาเปรียบคุณก็สามารถไปลองที่อื่นได้เลย อย่างไรก็ตามในด้านของการรักษา เงื่อนไขที่ผมบอกไปนั้นเหมาะสมที่สุดแล้ว” หลินหยางพูดหนักแน่น
“ถ้าให้คุณรักษาต้องใช้เงินเท่าไหร่?” หญิงสาวถามอย่างกังวล ตอนนี้รู้สึกเสียใจนิดหน่อย ก่อนหน้าทำไมถึงไปบอกว่าโรงแพทย์ของเขาต้องการหนึ่งแสนล่ะ? เขาจะไม่ฉวยโอกาสหลอกเอาเงินเธอหรือไง?
“ค่าตรวจรวมกับค่ายา 468 หยวน” หลินหยางมองยาบนเคาน์เตอร์ด้านหลัง ข้างบนระบุราคาไว้ ใช้เวลาไม่นานก็แจ้งตัวเลขออกมา
ได้ยินว่าแค่ 468 หยวน หญิงสาวก็ดูโล่งใจอย่างชัดเจน แต่เดินคิดว่าอย่างต่ำก็ 9,000 ไม่คิดว่าหมอคนนี้ต้องการแค่ 468 หยวน
หญิงสาวที่ดูผ่อนคลายยังคงสังเกตหลินหยาง เธอมองแล้วอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ วิชาแพทย์ของที่นี่ดูแล้วสมัยใหม่ ห่างไกลกับวิชาเก่า ๆ อย่างมาก
หมอที่หนุ่มขนาดนี้จะตรวจโรคได้จริง ๆ ใช่ไหม? ในใจหญิงสาวแอบกังวลว่าที่จริงแล้วหลินหยางจงใจหลอกเอาเงินไม่กี่ร้อยของเธออยู่หรือเปล่า “ไม่ทราบว่าคุณจะรักษาเสร็จตอนไหน?”
“ขั้นตอนของการรักษาใช้เวลา 1-2 ชั่วโมง ตามสถานการณ์ปกติ เช้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็ได้แล้ว ถ้าวันที่ 2 ยังไม่เห็นผล เงินทั้งหมดนี้ผมจะคืนให้ ค่ายาก็ไม่เอา” หลินหยางพูดรับรอง
ได้ยินคำพูดของหลินหยางแล้วหญิงสาวก็วางใจได้ทั้งหมด หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาอย่างสบาย ๆ จากนั้นก็หยิบธนบัตรออกมา 5 ใบส่งให้หลินหยาง หลังจากหลินหยางทอนเงินก็ให้หญิงสาวนั่งดื่มชาสักครู่แล้วเริ่มหยิบยาขึ้นมา
แม้ว่าอาการของหญิงสาวคนนี้ดูแล้วน่ารำคาญ เพียงแต่จุดสำคัญคือการผสมยาจึงจะสามารถแสดงผลของการรักษาออกมาได้อย่างน่าพึงพอใจ นำไส้เดือน กระดอง เก๋ากี้ ดอกเสาเย่า ผงบัวออกมาตามปริมาณ และเริ่มค้นหาเครื่องมือปรุงยา
หลังจากหลินยางผสมยาน้ำสีแดงชามใหญ่ ก็เป็นเวลากว่า 2 ทุ่มครึ่งแล้ว มองดูหญิงสาวทำเรื่องน่าเบื่อ หลินหยางก็ยิ้ม “ตอนนี้รักษาได้แล้ว ถ้าเตรียมตัวเสร็จก็เข้ามารักษาได้”
หญิงสาวได้ยินก็ส่งเสียงว่าเข้าใจ ตามหลินหยางเข้าไปในห้องนอนของจ้าวจินเฟิ่ง หญิงสาวรู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนภายในก็ขมวดคิ้วพูดเสียงกังวาน ”ในนี้ร้อนจริง ๆ”
“ไม่งั้นก็ตามผมไปโรงแรม เดิมที่ผมอยู่ที่นั่น ถ้าสะดวกก็ไปกับผม ในนั้นเย็นสบาย” หลินหยางยิ้ม
“ปกติแล้วคุณอยู่ที่โรงแรม?” หญิงสาวได้ยินก็เบิกตาจ้องหลินหยาง ตอนนี้แพทย์แผนจีนหาเงินได้ขนาดนี้แล้วเหรอ?
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมาเมืองจินหลิง ตอนหาโรงแรมพักก็มาเจอโรงแพทย์แผนจีนนี่” หลินหยางอธิบาย
“ก็ได้ ไปโรงแรมนั่นก็ได้ เพียงแต่ค่าโรงแรมฉันไม่ช่วยนะ” หญิงสาวพูด
“ค่าโรงแรมผมจ่ายแล้ว ไม่ต้องควักเงินคุณหรอก” หลินหยางพูดพร้อมกับหยิบชุดของตัวเอง เดินออกไปด้านนอกพร้อมหญิงสาว หลังจากล็อกประตูก็เดินไปที่โรงแรมพร้อมกับยา
“หมอของโรงแพทย์แผนจีนนี้เป็นพี่สาวของคุณ?” เพราะก่อนหน้าได้เห็นจ้าวจินเฟิ่ง รู้สึกว่าทั้งสองไม่เหมือนคนรักกัน
“ไม่ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักเธอ” หลินหยางตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย นำเรื่องของจ้าวจินเฟิ่งกับผู้หญิงคนนี้ออกมาเล่า
ฟังที่หลินหยางเล่าจนจบ ใบหน้างดงามของหญิงสาวก็ปรากฏรอยยิ้ม” วันนี้นับว่าฉันบังเอิญแล้ว ถ้ามาก่อนหน้านี้ โรคของฉันคงไม่มีวิธีรักษา”
“ไม่แน่ว่าบางทีคนอื่นก็คงมีรักษา” หลินหยางไม่อยากดูถูกใคร จึงส่ายหัวตอบ
หญิงสาวคนนี้ค่อนข้างผอม หน้าอกเองก็ไม่ใหญ่เท่าผู้หญิงที่เขาเคยพบมาก่อน แต่ดูแล้วอิ่มเอิบมาก นับว่าไม่เลว ผมหางม้าและ หน้าตาที่งดงามทำให้คนรู้สึกรัก
สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา รวมถึงลักษณะของหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว
หลังจากเข้าไปในโรงแรม หญิงสาวก็พิจารณาอีกครั้ง รู้สึกว่าเงื่อนไขไม่เลว รอหลินหยางเปิดแอร์ เธอนั่งลงบนเตียงพูดอย่างสบาย “ในนี้ยังคงเย็น”
“ใช่แล้ว บ้านคุณไกลจากที่นี่ไหม? เวลาในการรักษาครั้งนี้คงจะนานนิดหน่อย ผมรักษาให้คุณเสร็จ ถ้าบ้านคุณไกลคงจะไม่มีเวลากลับ” หลินหยางยิ้ม
“ไม่มีปัญหา เย็นนี้ไม่กลับก็ได้ ที่บ้านไม่ว่า” หญิงสาวยิ้มสบาย ”เด็ก ๆ มีแม่สามีไปรับ สามีก็ไปทำงานข้างนอกพอดี ก่อนหน้านี้บอกกับแม่สามีแล้วว่าจะไปนอนโรงพยาบาล เธอคงสบายใจแล้วล่ะ”
หลินหยางได้ยินก็พยักหน้า “ยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย”
“ฉันชื่อเฉินเมิ่ง”
“ผมชื่อหลินหยาง เรียกเสี่ยวหยางก็ได้ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ หลังอาบเสร็จจะทำการฝังเข็มรักษา” หลินหยางชี้ไปยังห้องน้ำ
“ฉัน…ฉันต้องถอดชุดที่นี่เหรอ?” เฉินเมิ่งพูดเสียงเบา
หลินหยางได้ยินก็ชะงัก จากนั้นจึงพยักหน้า ”อืม ถอดทิ้งไว้ที่นี่เถอะ ยังไงตอนรักษาก็ต้องถอดอยู่ดี”
“ก็ได้” เฉินเมิ่งได้ยินก็พยักหน้าอย่างเขินอาย หันหลังให้หลินหยางถอดเสื้อยืดออก ปรากฏให้เห็นเรือนร่างภายใน
หลินหยางมองเฉินเมิ่ง บนร่างมีตุ่มสีแดงจำนวนไม่น้อย แม้ผิวเธอจะขาวมาก แต่ดูแล้วกลับส่งผลต่อความสวยอย่างรุนแรง บราสีดำปกปิดภูเขาหิมะที่แน่นและอิ่มเอิบไว้ด้วยกัน แม้จะไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ไม่ได้เล็ก ดูแล้วจับได้เต็มมือ
ถอดเสื้อออก เห็นว่าสายตาของหลินหยางมองเธอไม่กะพริบ หน้าของเฉินเมิ่งแดงขึ้นเล็กน้อย ”มองคนอื่นแบบนี้คืออะไร เหมือนกับจะลวนลาม”
หลินหยางได้ยินก็ยิ้ม ”ผมมองตุ่มบนตัวคุณว่าหนักไหม ตอนนี้ดูแล้วพรุ่งนี้ดีขึ้นแน่นอน”
หลังได้ยินคำพูดของหลินหยาง เฉินเมิ่งก็เบาใจ ก้มหน้าพูดขอบคุณเสียงเบา
ถอดกางเกงยีนต่อ ขาคู่ปรากฏออกมา หลินหยางมองตรง ๆ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นชั้นในมองทะลุได้จนเห็นป่าทึบด้านในได้เลือนราง หลินหยางรู้สึกราวกับไฟธาตุของตนปะทุขึ้นมา
มาถึงขนาดนี้แล้ว เฉินเมิ่งแม้จะเขินอาย แต่ชิ้นเล็ก ๆ สองชิ้นสุดท้ายบนตัวก็ต้องถอดออก สีหน้าแดงราวกับดอกท้อ มือของเฉินเมิ่งเอื้อมไปด้านหลัง ดูแล้วกังวลนิดหน่อย ครู่ใหญ่ ๆ จึงปลดตะขอออก และคู่กระต่ายขาวด้านหน้าที่ถูกบีบรัดมาเป็นเวลานานก็กระโดดออกมา
มองดูก้อนเนื้อสูงและตรงคู่นั้น บนนั้นไม่มีตุ่มอยู่เลย หลินหยางใจสั่น แม้ขนาดหน้าอกของเฉินเมิ่งจะไม่ใหญ่เท่าจางเยว่หรือผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่ก็แน่นและดูยั่วยวนเป็นอย่างมาก
หลังโค้งตัวลงไปถอดชั้นใน เฉินเมิ่ง เขินอายเป็นอย่างมาก หมุนตัววิ่งไปทางห้องน้ำ หลินหยางหลังมองเฉินเมิ่งแล้ว สะโพกงอนนั่นทำให้เขาร้อนรน
หลินหยางสูดหายใจลึกนั่นบนเตียงรอเฉินเมิ่งออกมา
ราว ๆ 10 นาที เฉินเมิ่งก็พันผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ หลินหยางมองคนน่ารัก ผิวขาวมองเห็นเลือดฝาด หน้าตางดงามที่แดงดูเขินอายเป็นอย่างมาก งดงามจนทำให้คนใจสั่น
ผ้าเช็ดตัวขึ้นไปถึงแค่กลางอก ร่องกลางหุบเขาเห็นได้อย่างชัดเจน หลินหยางรู้สึกลำคอแห้งผาก หัวเราะเสียงเบา ”เตรียมตัวเสร็จแล้วก็นอนหงายบนเตียง ผมจะทำการฝังเข็ม”
“นอนหงายบนเตียงคุณ คุณนอนจะไม่แนบเชื้อใช่ไหม?” เฉินเมิ่งยังนับว่าจิตใจดี พูดเตือนอย่างระวัง
“ไม่เห็นเป็นไร คุณไม่ได้เป็นโรคติดต่อทางผิวหนังสักหน่อย ก็แค่ผลจากการถูกกระตุ้นภายในร่างกาย” หลินหยางหัวเราะ
“ฉันขอเป่าผมให้แห้งก่อน” เฉินเมิ่งหยิบไดร์เป่าผมบนโต๊ะ หลังจากเป่าผมให้แห้งแล้วก็นั่งบนเตียง เธอมองหลินหยางอย่างเขินอาย จากนั้นก็ค่อย ๆ คลายผ้าเช็ดตัวออก
กระต่ายขาวคู่นั้นกระโจนออกมากลางอากาศอีกครั้ง ดูดึงดูดเป็นพิเศษ
หลินหยางกลืนน้ำลาย มองดูเฉินเมิ่งที่มองเขาอย่างเขินอายอยู่บนเตียง หลังจากเดินไปนั่งที่เตียงแล้วก็พูดอย่างสงบ ”ถ้าเตรียมตัวเสร็จ ผมจะเริ่มแล้ว”
เพื่อหลีกเลี่ยงการทำเตียงเลอะ หลินหยางปูผ้าเช็ดตัวสองผืนไว้บนเตียงให้เฉินเมิ่งนอนหงายข้างบน เขายกถ้วยจากนั้นก็ใช้มือจุ่มลงไปในยา หมุนวนบทหลงเฟิ่งเจว๋ พลังชี่ไล่ตามฝ่ามือออกมา เขาค่อย ๆ ทาลงบนขาของเฉินเมิ่งอย่างนุ่มนวล
นำยาสีแดงทาลงไป เฉินเมิ่งรู้สึกแค่ว่าบนตัวของหลินหยางแผ่กลิ่นอายที่แตกต่างออกมาและดึงดูดเธออย่างมั่นคง
“ยาของคุณนี่เรียกว่าอะไร? ทั้งเย็นและสบาย รู้สึกผ่อนคลายมาก” รับรู้ถึงความรู้สึกของขาที่ส่งมา เฉินเมิ่งถามอย่างเบิกบาน
“ไม่รู้ชื่อ แต่กับตุ่มพวกนี้ก็ควรจะมีผลรักษา ใช่สิ คุณต้องตื่นตัว” หลินหยางหน้าแดงพูดเสียงเบา
ได้ยินคำพูดของหลินหยาง เฉินเมิ่งส่งเสียงน่ารัก หน้าแดงราวกับแสงเรืองรองยามตะวันตก
ขยับปากพูดอ้ำอึ้ง เกานิ้วมืออย่างเหนียมอาย ”ฉัน…ฉันจะไม่เขินหรือไง?”
“นี่เป็นขั้นตอนที่จำเป็นสำหรับการรักษา คุณลองจินตนาการว่าคุณกับสามีทำอะไรด้วยกันสิ ไม่ก็ตอนทำอะไรกับคนรัก” หลินหยางพูดเตือนอยู่ข้าง ๆ
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมีคนรัก?” เฉินเมิ่งพูดอย่างรวดเร็ว พูดจบก็รู้สึกว่าโฉ่งฉ่างเกินไปจึงรีบปิดปาก
หลินหยางได้ยินก็ชะงัก ผู้หญิงคนนี้ยังมีคนรักอีก? ดูหน้าตาที่สุภาพงดงามยังคิดอยู่เลยว่าเป็นภรรยาที่มีคุณธรรมบ้านไหน ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถูกภายนอกของเธอทำให้สับสนแล้ว
มองดูองุ่นสองลูกบนหน้าอกของเฉินเมิ่ง สีขององุ่นลูกนั้นค่อนข้างดำคล้ำ และป่าทึบนั่นก็ดูดำมืด ในใจหลินหยางเองก็เข้าใจ
“ผมก็แค่พูดเดาไปเรื่อย ตอนนี้ผู้หญิงในเมืองที่ดูเหมือนคนมีชู้ก็มีไม่น้อย” หลินหยางพูด
