บทที่ 100 ผู้หญิงประหลาด
รู้สึกถึงรูปร่างที่เหมือนกับดาบยาวของหลินหยาง หยางเฟินหัวใจเต้นรัว สะโพกรู้สึกแข็ง ทำให้ใจเธอสั่นไหว สามีของตัวเองวุ่นวายกับธุรกิจ ไม่กลับบ้านบ่อย ๆ และก็ไม่รู้ว่าข้างนอกจะยังมีผู้หญิงคนอื่นอีกไหม ร่องน้ำของเธอไม่ได้รู้สึกอิ่มมานานแล้ว
แต่ยังมีกระโปรงและชั้นในกั้นไว้ หยางเฟินจึงยังไม่ค่อยแน่ใจถึงความแข็งตรงนั้นของหลินหยาง
มือใหญ่ของหลินหยางกำลังกดลูกบอลหิมะของหยางเฟิน เนื้อหนังลื่นราวกับแกะ ตอนที่หลินหยางนวดยังวางไม่ลง
ภายใต้การกระตุ้นของหลินหยางเช่นนี้ ขาทั้งสองข้างของหยางเฟินบิดไปมาไม่หยุด ราวกับทนรับอะไรบางอย่าง
หยางเฟินรู้สึกเพียงสายน้ำที่ไหลไปตามพงหญ้า ชั้นในเปียกมาได้สักพักแล้ว ผ่านไปไม่นาน เธอก็ทนไม่ไหว ถลกกระโปรงขึ้นเบา ๆ หลังดึงชั้นในลงก็ไม่หยุดมือสั่นร่องน้ำด้านใน
หลินหยางที่กระฉับกระเฉงเห็นฉากที่ร้อนแรงเช่นนี้ เลือดกำเดาก็ไหลออกมา เข้าใกล้หูของหยางเฟินแล้วพูดเสียงเบา ”น้าเฟิน นี่อาจจะยั่วขีดจำกัดผม คุณไม่กลัวผมทนไม่ไหวลวนลามคุณเหรอ”
“หึ ๆ เธอก็กล้าไม่น้อย กินเสี่ยวเยว่ไปแล้ว ตอนนี้ยังมาคิดวิธีกับฉันอีก” หยางเฟินหัวเราะถาม ”ฉันหันหน้า เธอจะยังนวดได้ไหม?”
“ได้แน่นอน เพียงแต่ท่าทางแบบนั้นจะทำให้คุณเขินขึ้น” หลินหยางอธิบาย
“อายุขนาดนี้แล้ว ยังมีอะไรต้องเขินอีก?” หยางเฟินพูดจบก็ลุกขึ้นถอดกระโปรงทันที ป่าทึบด้านในปรากฏร่องน้ำไหล
กวาดมองหว่างขาของหลินหยางที่ฮึกเหิมพร้อมต่อสู้นั่น หยางเฟินตาเป็นประกาย ค่อย ๆ นั่งลงหน้าหลินหยาง ลูกบอลหิมะสองลูกที่สูงตระหง่านตอนนี้ก็ปรากฏให้เห็นตรงหน้าหลินหยาง
หลินหยางกลืนน้ำลาย สองมือกดข้างบน ใช้มือนวดต่อไป สังเกตอย่างละเอียดใกล้ ๆ ถึงรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วหยางเฟินใหญ่แค่ไหน แค่มือเดียวยังจับไม่หมด ในใจหลินหยางยิ่งตื่นเต้น
แต่สถานการณ์ที่มือของหยางเฟินขยับที่ป่าทึบของเธอเอง หลินหยางมองเห็นชัดเจน สายน้ำที่ไม่หยุดไหลนั่นส่งผลกับการมองเป็นอย่างมาก
เห็นหลินหยางที่หายใจถี่ หยางเฟินหัวเราะเบา ๆ สองมือเอื้อมไปกุมหว่างขาของหลินหยาง ใช้มือทำด้วยความเร็ว
ความรู้สึกสุดยอดส่งมา หลินหยางยิ้ม ”น้าเฟิน มือของคุณสุดยอดมาก”
“หึ ๆ เสี่ยวเยว่ทำสบายไหม?” หยางเฟินเข้าใกล้หลินหยางถาม เนื้อนุ่มสองก้อนนั่นแนบกับหน้าอกของหลินหยาง หลินหยางใจเต้นแรง
หลินหยางได้ยินก็ทำหน้าเอือม พูดไม่ออกนิดหน่อย ”คุณทำไมเอาแต่พูดไร้สาระถึงเสี่ยวเยว่ เธอไม่เคยทำให้ผม”
ได้ยินคำพูดของหลินหยาง หยางเฟินหัวเราะหึ ๆ รู้สึกเหมือนกับร่องน้ำว่างเปล่า สิ่งนั้นของหลินหยางติดกับท้องน้อยของเธอ แววตาจึงปรากฏความสั่นไหว หลังยกตัวขึ้นช้า ๆ ป่าทึบค่อย ๆ กดลงไป
หลินหยางรู้สึกเลือดหยุดไหล ความรู้สึกหลุดลอยส่งมาช้า ๆ หลินหยางส่งเสียงออกมา
“ตามที่คิดไว้ใหญ่มาก เข้าไปไม่ได้สักนิด” หยางเฟินพึมพำ มองหลินหยางด้วยความอ่อนโยน ”เธอร้ายกาจจริง ๆ”
หลินหยางอดแก้ตัวไม่ได้ กัดไปที่องุ่นหนึ่งลูก สิ่งที่หลินหยางเลือกทำ ทำให้หยางเฟินเข้าไปได้ทันที เธอไม่หยุดบิดตัวอยู่บนขาของหลินหยาง
หลินหยางอีกด้านนวดหยางเฟิน อีกด้านก็รู้สึกหลุดลอย ประมาณเวลานวดเหลือไม่มาก หลินหยางก็วางมือ
เวลานี้หยางเฟินหลุดไปแล้ว เห็นหลินหยางหยุดกระทำ ก็คิดว่านวดเสร็จแล้วจึงอ้าปากเรียก ”เร็วอีก แรงหน่อย!”
ระหว่างที่หยางเฟินกำลังสั่น คลื่นลูกที่สองก็มาถึง รู้สึกถึงความเติมเต็มภายในร่างยังคงไม่ส่อแววยอมแพ้ แต่หยางเฟินในที่สุดก็ยอม ทิ้งลงบนตัวหลินหยางพูด ”ขอฉันนอนหน่อย เธอทำอะไรตามสบายเลย”
หลินหยางหัวเราะเบา ๆ หลังให้หยางเฟินนอนก็เริ่มสงครามแสนดุเดือด
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลินหยางก็ทนไม่ไหวปลดอาวุธยอมแพ้ หยางเฟินรู้สึกถึงกระแสน้ำเชี่ยวในร่องน้ำลึก เธอสั่นกอดหลินหยางแน่น
รอจนหลินหยางหยุดลงในที่สุด หยางเฟินเหล่ตามองหลินหยาง ในแววตาเต็มไปด้วยความพอใจ เวลาต่อสู้หนึ่งชั่วโมงกว่านี้ ไม่นึกเลยว่าเธอจะถึงไป 7 ครั้ง
“เสี่ยวหยาง เธอเก่งจริง ๆ ในชีวิตนี้ไม่เคยพบเจอช่วงเวลาที่สุดยอดระดับนี้มาก่อนเลย” หยางเฟินนอนอยู่บนเตียงแล้วพูดอย่างพอใจ
หลินหยางลุกขึ้นจากตัวของหยางเฟิน หยางเฟินรู้สึกถึงป่าทึบที่สั่นไหว มองรูปร่างของหลินหยางที่เหมือนกับงู้ ในตาตะลึงอย่างถึงขีดสุด ไม่น่าจางเยว่ถึงตายใจลงไปเล่น ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เธอยินดีพลีตัวให้ทุกวัน
ก้มมองที่ที่เต็มไปด้วยโคลน หยางเฟินมองเย้ยหลินหยาง ”เป็นความผิดของเธอทั้งนั้นถึงได้เป็นแบบนี้”
หลินหยางมองจุดที่มีเสน่ห์นั่น ยิ้มแหะ ๆ พูด ”ไปล้างในห้องน้ำเถอะ น้ำร้อนกำลังดี”
รอจนทั้งคู่จัดการตัวเองเสร็จ หลินหยางส่งหยางเฟินข้างนอก หยางเฟินขึ้นรถไปก็โบกมือลาหลินหยางกลับบ้าน
หลังหยางเฟินจากไป หลินหยางเดินไปทางโรงแพทย์อย่างรวดเร็ว เหอเฉินบอกว่าอย่างช้าหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้ชั่วโมงครึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าจ้าวจินเฟิ่งกลับมาหรือยัง
หลังหลินหยางกลับถึงโรงแพทย์ เห็นว่าจ้าวจินเฟิ่งกำลังแยกประเภทวัตถุดิบยาที่ซื้อมา
“เธอกลับมาตอนไหน?” หลินหยางเดินเข้ามาถาม
เห็นหลินหยางเข้ามา จ้าวจินเฟิ่งพูดยิ้ม ๆ ”เพิ่งจะกลับมาไม่กี่นาที นายไปไหนมา?”
“ไปรักษาให้คนไข้ของผม ยานี่…” หลินหยางพิจารณาวัตถุดิบยาที่จ้าวจินเฟิ่งซื้อมาแล้วพยักหน้าพูด ”นับว่าไม่เลว”
“อือ อายุได้หมด ฉันเป็นลูกค้าประจำของที่นั่นแล้ว ครั้งนี้ซื้อไป 5,200 เถ้าแก่ใจดีเก็บฉันไปแค่ 5,000” จ้าวจินเฟิ่งยิ้ม
หลินหยางได้ยินก็หัวเราะ รอจนจ้าวจินเฟิ่งแยกวัตถุยาเสร็จ มองไปที่วัตถุดิบเก่าบนชั้น หลินหยางหยิบออกมาไม่กี่ชุดแล้วเปิดปากถาม ”มีที่ต้มยาไหม?”
“มี ที่ครัว” หยางเฟินรีบร้อนพูด
หลินหยางนำวัตถุดิบยาเดินเข้าไปในห้องครัวก็เห็นเครื่องมือผสมยา ให้จ้าวจินเฟิ่งนำยาทั้งหมดบดให้เป็นผง จ้าวจินเฟิ่งไม่ลังเลที่จะทำแม้แต่น้อย เพียงแป๊บเดียวก็บดเสร็จ
มองท่าทางที่ชำนาญของเธอ หลินหยางอดพยักหน้าไม่ได้ ยุคสมัยของแพทย์แผนจีนนี่ไม่ได้รุ่งเรือง แต่จ้าวจินเฟิ่งยังมีฝีมือขนาดนี้ นับว่าไม่ง่าย
จุดไฟนำยาทั้งหมดเข้าไป ครึ่งชั่วโมงกว่า ถ้วยยาถูกหลินหยางยกขึ้นมา
“ป้าเหอ กินยานี้เข้าไปให้หมแล้วตามผมเข้ามาในห้องนอน ผมจะฝังเข็มให้” หลินหยางส่งถ้วยไปให้
มองไปยังยาที่ดำเหมือนน้ำหมึก ข้างบนส่งกลิ่นหอมสดชื่นจาง ๆ ไม่น่าจะขมก็ไม่ลังเลดื่มลงไป
ดื่มเสร็จก็เช็ดปาก และหัวเราะออกมาในที่สุด ”คนอื่นต่างบอกว่ายาขมแต่ดีต่อโรค ยาจีนจึงขมทั้งนั้น ไม่นึกว่ายังอยากดื่มอีก”
“แพทย์แผนจีนกว้างขวางและลึกซึ้ง ยาจีนปกติแล้วมีหลายชนิด เปรี่ยวหวานขมเผ็ดทุกรสชาติมีหมด ป้าเหอตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง รู้สึกร้อนตรงท้องน้อยบ้างไหม?” หลินหยางถาม
“ใช่ ตอนดื่มลงไปก็รู้สึกร้อน ตอนนี้รู้สึกเหมือนกับร้อนขึ้นเรื่อย” เหอเฉินรีบร้อนตอบ
หลินหยางพยักหน้าพูดเสียงเบา ”ป้าเหอ คุณตามผมเข้ามาในห้องนอน จินเฟิ่งอยู่ข้างนอกเฝ้าโรงแพทย์ก็ได้ ตอนนี้ผมยังไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ”
“ตกลง มีอะไรเรียกฉันได้เลย” จ้าวจินเฟิ่งวางใจกับฝีมือของหลินหยาง จึงให้หลินหยางไป
ให้เหอเฉินนั่งบนเตียง หลินหยางให้เปิดเสื้อออก เธอลังเลสักพัก มองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความชอบธรรมของหลินหยาง เหอเฉินกัดฟันถอดชุดออก เหลือไว้เพียงด้านใน
หน้าอกของเหอเฉินไม่ได้ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก เพราะมีบรากั้นอยู่ มองไม่เห็นสีขององุ่น
แม้จะเป็นโรคเบาหวาน แต่เหอเฉินดูแลเป็นอย่างดี ผิวยังคงเป็นสีขาวนุ่มนวลและเรียบเนียน มองไม่เห็นตำหนิ
“ดึงกางเกงลงนิดหน่อย” หลินหยางสั่ง
ความคิดของเหอเฉินค่อนข้างหัวโบราณ ได้ยินก็หน้าแดงทันที แต่ก็ยังคงดึงกางเกงลงตามคำสั่ง แม้จะทำอย่างรวดเร็ว แต่หลินหยางยังคงเห็นชั้นในสีแดงนั่น
ให้เหอเฉินนั่งบนเก้าอี้ หลินหยางนำเข็มเงินออกมาเสียบเข้าไปบนร่างของเหอเฉิน
โคจรพลังชี่ ปักเข็มอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เพียงแป๊บเดียว 32 เข็มก็เต็มส่วนบนของเหอเฉินทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
ฝังเข็มเสร็จ หลินหยางเริ่มประตุ้นเข็มเงิน เส้นพลังชี่จมเข้าร่างของเหอเฉิน
“รู้สึกอบอุ่น นานแล้วที่ไม่ได้ผ่อนคลายขนาดนี้” รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เหอเฉินพูดขึ้นอย่างตกใจ
“นี่เป็นเพราะผลของยาแสดงออกอย่างเต็มที่ ทำแบบนี้หนึ่งสัปดาห์ จากนั้นกินยาตรงตามเวลาก็ได้แล้ว ประมาณ 1 เดือนก็สามารถรักษาหาย” หลินหยางยิ้มอธิบาย
ได้ยินคำพูดของหลินหยาง เหอเฉินตาเป็นประกายแปลกใจ โรคของเธอทรมานมาปีกว่า ใกล้จะทนไม่ไหวตาย ตอนนี้พอได้ยินหลินหยางพูดว่าสามารถรักษา ธรรมดาที่จะตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
ไม่หยุดกระตุ้นเข็มเงิน พลังชี่ไล่ตามเข็มเงินเข้าไปในร่างของเหอเฉินเรื่อย ๆ ยังโชคดีที่กำลังของหลินหยางเข้าสู่บทหลงเฟิ่งเจว๋ระดับกลาง ไม่เช่นนั้นฝังเข็มเสร็จจะต้องนอนหมดแรงแน่
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลินหยางนำเข็มเงินออก
“รู้สึกเหมือนร่างกายผ่อนคลายมาก” เหอเฉินยืนขึ้นพูดอย่างสงสัย
“ผ่อนคลายแล้วก็ดี การรักษาอย่างแน่นอนจะกำจัดโรคได้แน่นอน ถูกแล้วป้าเหอ แม้จะร้อน แต่คุณก็สวมเสื้อเถอะ” มองตามอย่างตื่นเต้น หน้าอกที่สั่นไหวตามบรา หลินหยางพูดเตือน
“อา! เธอออกไปเลย!” เหอเฉินที่นึกได้ว่าส่วนบนมีเพียงบรา ส่งเสียงอย่างตกใจให้หลินหยางออกไปทันที
หลินหยางยักไหล่เดินออกไป เห็นหลินหยางออกมา จ้าวจินเฟิ่งตาเป็นประกายเข้ามาทักและรีบถาม ”แม่ฉันเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ดี การรักษาวันนี้หยุดตรงนี้แล้ว เธอสามารถพาแม่เธอกลับไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมารักษา” หลินหยางยิ้ม
“จริงเหรอ?” ได้ยินคำพูดของหลินหยาง จ้าวจินเฟิ่งตาเป็นประกายแปลกใจแปลกใจ เข้าไปในห้องอย่างรีบร้อน
“เด็กนี่ เข้ามาทำไมไม่เคาะ!” หลินหยางหูดี ได้ยินเสียงของเหอเฉินในห้อง
ยักไหล่หัวเราะ ก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา
ผู้หญิงคนนี้สวยมาก หน้ารี ตาเรียวเล็กระยิบระยับด้วยรังสีที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ แค่มองก็จะถูกคนที่สวยหยาดเยิ้มคนนี้ล่อลวง แม้หน้าของผู้หญิงคนนี้ดูอายุราว 20 ปี แต่ตามความรู้สึก หลินหยางว่าผู้หญิงคนนี้ถึง 30 แล้ว
แพทย์แผนจีนอันดับแรกต้องศึกษาการมอง หลินหยางพิจารณาหญิงสาวคนนี้อย่างละเอียด คิ้วก็ย่นเข้าหากันเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เจ็บป่วยร้ายแรงอะไร แต่ดูจากท่าทางแล้วไม่เหมือนคนป่วยเลย
หลังเห็นหลินหยาง ผู้หญิงคนนั้นก็ชะงักอย่างชัดเจน พูดอย่างตกใจ ”เป็นคุณ?”
“คุณรู้จักผม?” ได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนี้ หลินหยางเองก็ถามอย่างตกใจ หลินหยางมีความจำล้ำเลิศ ถ้าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์กับเขามาก่อน แน่นอนว่าต้องจำได้ แต่ในความทรงจำ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้สักนิด
“ไม่รู้จัก พูดตามปากเฉย ๆ” หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นทันที
แม้จะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คงจะรู้จักเขา แต่เขากลับหาข้อผิดพลาดไม่เจอ ได้แต่กดความสงสัยไว้ในใจแล้วถามเสียงเบา ”ไม่ทราบว่าคุณมาหาหมอหรือว่าซื้อยา?”
