บทที่ 185 กระแสร้อนแรง
ออกมาจากห้องทำงาน ก็เห็นหลินชิงรอเขาอยู่ตรงมุมหนึ่ง
วันนี้หลินชิงสวมชุดยั่วยวนมาก สวมถุงน่องกระโปรงสั้น กระโปรงสั้นนี้ มองขึ้นไปอีกนิดและเห็นกางเกงในแล้ว หลินหยางหัวเราะ เอามือกอดอกมองดูเธอ
“ทำไมมองฉันแบบนี้? ไม่สวยหรือ? ใส่มาเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยนะ” หลินชิงพูดขึ้นอย่างกล้าหาญ
หันมองดูซ้ายขวา ใกล้ห้องประธานขนาดนี้จะมีคนอื่นเสียที่ไหน หลินหยางพยักหน้าพูดชมว่า “สวยแน่นอน ชุดที่ประธานไป๋ซื้อให้คุณ?”
“ไม่ใช่ ฉันซื้อเอง ชุดทำงานมืออาชีพของ chanalนะ เงินเดือนของฉันทั้งเดือนเลย คุณชอบก็พอ” หลินชิงพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ผู้หญิงคนนี้รู้จักทำเพื่อเขาเสียจริงๆ หลินหยางพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ชอบ แต่ว่ามีเสน่ห์เกินไป เดี๋ยวผมจะอดทนไม่ไหว”
หลินชิงส่งสายตายั่วยวน ความหมายก็คือจะทำให้คุณหลงใหลอย่างที่สุด นางฟ้าตัวน้อยคนนี้เดินสองสามก้าวแล้วก็จากไป หลินหยางหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็กลับไปที่ห้องทำงานของตนเอง
ความหมายของไป๋เซียนเฉ่าก็คือ รอจังหวะบุกโจมตี ให้เธอได้จัดเตรียมการอย่างเพียงพอ แล้วค่อยตอบโต้กลับ หลินหยางเพียงแค่ต้องรอวางระเบิดตลาดเท่าที่มีอยู่ในมือ จะเป็นการตอบโต้ได้เป็นสองเท่า เจียงหัวก็จะดิ้นรนไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องไปกระตุ้นเจียงหัวแล้ว ศึกษากำลังภายในของตนเอง ด้วยความสบายใจ ช่วงนี้กำลังภายในของเขาพัฒนาขึ้นอย่างมาก
นั่งขัดสมาธิอยู่บนโต๊ะทำงานของตนเอง หลินหยางใช้พลังภายในวิ่งไปทั่วร่างกาย เข้าสู่ในโลกของตนเอง สิ่งที่แยบยลบทหลงเฟิ่งเจว๋ คือเมื่อทำแบบนั้นกับผู้หญิง สามารถปรับสมดุลของหยินและหยาง เพิ่มพลังภายในของตน ตอนนี้หลินหยางนับว่ามาถึงเส้นทางเริ่มต้น แต่ไม่รู้ว่าทำไม ช่วงนี้มีพลังที่แข็งแกร่งไหลหลั่งเข้าสู่ร่างกายของตน
พลังงานบริสุทธิ์ที่ทรงพลังนี้ เขายังไม่สามารถควบคุมได้ทั้งหมด อยากที่จะควบคุมไว้ทั้งหมด ยังต้องใช้เวลาและความเข้มแข็ง นั่นก็คือตนต้องมีอะไรกับผู้หญิงมากกว่านี้ คิดถึงตรงนี้แล้ว ช่วงล่างของหลินหยางก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที แล้วก็อดไม่ได้ ที่จะคิดถึงคืนนั้นที่อยู่กับหนานกงหยูน ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะเธอช่วยไว้ เขาอาจจะตกอยู่ในอันตราย
หรือว่าหญิงสาวคนนั้นเอาพลังภายในให้กับตน? หลินหยางนั่งสมาธิครุ่นคิดอยู่ตั้งนานแล้วลืมตาขึ้น แล้วก็พบว่าด้านนอกค่ำมืดแล้ว
ยื่นมือมองดูนาฬิกา ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว หลินหยางรีบกระโดดลงมา ถึงเวลาควรกลับบ้านแล้ว
เมื่อเปิดประตูออกมา ก็เห็นหลินชิงสะพายกระเป๋าเดินไปมาอยู่หน้าประตู
“คุณมาอยู่ตรงหน้าประตูทำไม? ประธานไป๋ล่ะ?” หลินหยางถามขึ้น
“ฉัน…ฉันรอคุณอยู่ ประธานไป๋เลิกงานกลับไปแล้ว ฉันนึกว่าคุณงานยุ่งอยู่ข้างใน ฉันก็เลยไม่กล้าเข้าไป” หลินชิงยิ้มพูด
หลินหยางหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันจะมีงานยุ่งอะไร ก็ทำไปเรื่อยๆงั้นๆแหละ ไปเถอะ ผมเลี้ยงข้าวคุณ”
หลินชิงเดินเข้าไปควงแขนเขาไว้ สาวคนนี้ช่างว่องไวจริงๆ
เมื่อทั้งสองเดินเข้าลิฟท์ไป ก็ตรงไปยังที่จอดรถด้านล่าง เมื่อลิฟต์ลงมาได้ครึ่งทาง แล้วก็เกิดหยุด จากนั้นไฟก็ดับ
“เห้ย เกิดอะไรขึ้น?” หลินชิงกอดแขนหลินหยางไว้แน่นยิ่งขึ้น
หลินหยางลูบมือของเธอพร้อมพูดว่า “ไม่เป็นไร น่าจะเกิดความขัดข้องชั่วคราว”
กำลังจะกดโทรออกฉุกเฉิน หลินชิงกลับยื่นมือมาห้ามไว้ หลินหยางถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “ทำไมหรือ?”
“ไม่ต้องโทรแจ้งตำรวจหรอก ที่จริงตรงนี้ก็ดี” พูดเสร็จ หลินชิงก็เขย่งเท้าจูบหลินหยาง
หลินหยางยังคิดไม่ทันก็รู้สึกได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆของหลินชิง ลิ้นซุกซนของสาวคนนี้ก็ลุกล้ำเข้ามา หลินหยางจึงกอดเธอไว้ แล้วค่อยๆจูบเธอขึ้นมา
ภายในลิฟต์มืดมิด ลมหายใจของทั้งสองคนประสานกัน หลินหยางสามารถรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจเต้นของหลินชิง บทหลงเฟิ่งเจว๋ระดับสองขึ้นต้น ทำให้สัมผัสทั้งหกของของเขาไวมาก สามารถรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนอย่างมากมาย
หลินชิงพูดพึมพำขึ้นว่า “หลินหยาง ตอนนี้คุณไม่ใช่ประธานโจว ฉันก็ไม่ใช่เลขาหลินดีไหม?”
สามารถมองเห็นดวงตาของหญิงสาวได้อย่างชัดเจนผ่านแสงไฟเรืองแสงจางๆ หลินหยางพยักหัวพูดขึ้นว่า “ได้ แต่ว่าคุณจะทำอะไร?”
นี่ไม่ใช่คำถามที่รู้ทั้งรู้หรือ? หลินชิงพูดขึ้นว่า “ฉันจะทำแบบนี้”
มือของหลินหยางถูกเธอคว้าไปจับหน้าอกเต่งตึงของเธอ คราวนี้เสียงหัวใจยิ่งเต้นรุนแรง หลินหยางหัวเราะพูดขึ้นว่า “ทำแบบนี้? จะให้ผมช่วยคุณนวดหรือ?”
“ใช่…ใช่ แต่ว่ายังไม่พอ ยังมีตรงนี้” หลินชิงเอามือข้างหนึ่งของเขา ล้วงเข้าไปในหว่างขาของตน
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใส่กางเกงใน น้ำอุ่นๆเปียกชื้นบนฝ่ามือ มือของหลินหยางสำรวจอยู่ตรงปากทางเข้า
“อ้า…หลินหยาง ตอนนี้คุณรู้หรือยัง?” หลินชิงพูดครวญคราง
ภายใต้ความมืดหลินชิงมองเห็นสายตาของเขาเสียที่ไหน มองไม่เห็นรอยยิ้มของเขา ทำให้ในใจเธอหวาดหวั่นขึ้นมา หลินชิงหนีบมือของเขาไว้แน่น แล้วขยับร่างกายไปแขวนอยู่บนตัวหลินหยาง
“เปียกหมดแล้ว” ในที่สุดหลินหยางก็อดกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว
“คุณใจร้าย” สีหน้าของหลินชิงร้อนรุ่ม ตั้งแต่ครั้งนั้น หลังจากที่มีความสุขกับเขาในโรงแรม หลายวันนี้หลินชิงคลั่งไคล้ ชอบมากจนไม่อาจยับยั้งใจได้ ในที่สุดตนก็มีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับหลินหยาง จึงอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
รู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มบนตัวของหญิงสาว หลินหยางก้มลงจูบปากเธอ มือข้างหนึ่งลูบคลำอยู่บนหน้าอกของเธอ ไม่นานองุ่นลูกเล็กทั้งสองก็เต่งตึงขึ้นมาอย่างดื้อๆ
“ของคุณก็แข็งแล้ว” มือของหลินชิง ล้วงไปจับของหลินหยาง
เมื่อทั้งสองต่างก็ปรารถนาซึ่งกันและกัน หลินชิงถอดเสื้อคลุมของตนเองออก ข้างในไม่มีแม้แต่ยกทรง หลินหยางรีบบรรเลงบทหลงเฟิ่งเจว๋ ฝ่ามือคลำลงไปด้วยความอบอุ่น
หัวใจมึนเมา ความร้อนรุ่มในร่างกายของหลินชิงซ่านจากใบหน้าไปจนทั่วร่างกาย พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนปวกเปียกว่า “คุณกอดฉันไว้แน่นๆ”
ความมืดภายในลิฟท์ เป็นสถานที่ลับที่สุด ทั้งสองคนถอดเสื้อผ้าออกจนหมด แล้วตัวก็แนบชิดติดกัน หลินหยางไม่ได้รีบที่จะไปค้นหาตรงที่เปียกชื้นตรงนั้น แต่ค่อยๆลูบคลำไปจนทั่วร่างกายของเธอ แบบนี้เป็นการกระตุ้นความรู้สึกของทั้งสองคนให้ถึงที่สุด บทหลงเฟิ่งเจว๋ ก็จะสามารถพัฒนาได้ดียิ่งขึ้น
แต่นี่กลับเป็นการทรมานหลินชิง ร่างกายของเธอต้องการอย่างที่สุดแล้ว จึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “คนใจร้าย คุณจากทรมานฉันให้ตายหรือ?”
“ทำไมหรือ?” หลินหยางหยุดการกระทำ
“อย่า…อย่าหยุด” หลินชิงรีบร้องขึ้น
ฝ่ามือของหลินหยางก็เริ่มทำงานต่อ ร่างกายของหลินชิงก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมา แล้วก็ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุด..คุณรีบเข้ามา”
หลินหยางจึงจูบริมฝีปากของเธอไว้ เมื่อดูดดื่มเสร็จแล้วค่อยพูดขึ้นว่า “งั้นผมมาแล้วนะ”
ความหวังอยากที่จะได้ดวงดาวและดวงจันทร์ แล้วหลินหยางค่อยสอดเข้าไป หลินชิงสูดหายใจอยู่อย่างพอใจ ความมืดภายในพื้นที่แคบ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความใคร่ แล้วรีบที่ค้างอยู่ตั้งนานก็เริ่มสั่นคลอนขึ้นมา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เมื่อหลินหยางรู้สึกได้ถึงร่างกายของผู้หญิงที่แขวนอยู่บนร่างของตัวเองนั้นอ่อนปวกเปียกไปแล้วทั้งตัว จึงค่อยโจมตีไปให้ถึงที่สุด
หลังจากเสียงครวญครางสงบลง ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบ
ร่างกายของหลินชิงเปียกไปด้วยเหงื่อ ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้เพียงนิด หลินหยางกลับกลับกัน เต็มไปด้วยพละกำลัง เหมือนเพิ่งกำลังตื่นนอน
หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลินชิงใช้หมัดน้อยๆอ่อนแรง ทุบบนตัวเขาพร้อมพูดว่า “ทำไมคนร้ายแบบนี้?”
“ผมร้ายตรงไหน?” หลินหยางถามขึ้นด้วยสีหน้าไม่รู้เรื่อง
แล้วตอนนี้เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ไฟสว่างแล้ว ในที่สุดลิฟท์ก็กลับมาทำงานเป็นปกติ ค่อยๆลงมาถึงชั้นล่างสุด
หลินหยางประคองหลินชิงออกมา ทั้งสองคนเข้าไปนั่งในรถ หลินชิงล้มนั่งอยู่บนที่นั่งด้านข้างคนขับอย่างไม่อยากขยับแล้ว
“ให้ผม… ส่งคุณกลับไปพักผ่อนก่อนไหม” หลินหยางถามขึ้น
หลินชิงกระพริบตาพยักหัวตกลง หลินหยางปล่อยคลัตช์ เหยียบคันเร่งแล้วก็พุ่งออกไป
ทั้งสองคนมาถึงที่อยู่ชั่วคราวของหลินชิง นี่คืออพาร์ตเมนต์ขนาดเล็กมีทั้งหมดหกชั้น หลินชิงพักอยู่ด้านในสุดของชั้นหก
ถึงแม้จะมีแรงมาแล้วกว่าครึ่ง แต่ตอนนี้ซบอยู่บนอกของคนรักสบายที่สุด หลินชิงกอดคอหลินหยางไว้ ให้เขาอุ้มเธอขึ้นไปด้านบน ต้องรู้ว่าจะขึ้นไปบนชั้นหกนั้นไม่มีลิฟท์
หลินหยางกลับไม่หอบเลยสักนิด มาถึงหน้าประตูแล้ว จึงค่อยๆปล่อยเธอลง พร้อมพูดว่า “เอาล่ะ ถึงบ้านแล้ว”
หลินชิงยื่นมือแตะดูบนหน้าผากของเขา ไม่มีเหงื่อเลยสักนิด สิ้นเปลืองกระดาษเช็ดหน้าที่เธออุตส่าห์เตรียมไว้แต่แรก ไม่เช่นนั้นยังสามารถช่วยเช็ดเหงื่อให้กับเขาเพื่อเป็นการพอดรัก
“คุณ… ไม่เหนื่อยเลยสักนิดหรือ?” หลินชิงถามอย่างแปลกใจ
“คุณหุ่นเพรียวขนาดนี้ ไม่เหนื่อยอยู่แล้ว” หลินหยางพูดชม
หลินชิงอมยิ้ม พูดขึ้นอย่างดีใจว่า “ไม่น่าแปลกใจเลย ตอนที่อยู่ในลิฟต์คุณมีแรงเหมือนดั่งเช่นวัว”
เพียงแค่แรงดั่งวัวเสียที่ไหน หัวใจของเธอแทบจะถูกกระแทกออกมาแล้ว สองคนเหมือนผ่านการขี่จักรยานเสือภูเขา เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินชิงก็รู้สึกว่าด้านล่างเหมือนจะเปลี่ยนชื้นขึ้นมาอีกแล้ว
จึงดึงหลินหยางเข้ามา แล้วหลินชิงก็เทไวน์ให้เขาหนึ่งแก้ว สวมผ้ากันเปื้อนพร้อมพูดว่า “คืนนี้ทานข้าวด้วยกันที่นี่ ดีไหม?”
หลินหยางพิงอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัวอย่างแปลกใจ มองดูเลขาที่มีความสามารถคนนี้ ยังทำอาหารเก่งอีกด้วย ใช้อุปกรณ์ในการทำครัวได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่นานก็ทำกับข้าวบ้านๆเสร็จแล้วหลายอย่าง
หลังจากหุงข้าวสุกแล้ว หลินหยางลองชิม แล้วพูดชมขึ้นว่า “ฝีมือของคนระดับนี้ สามารถไปสอบใบประกาศได้แล้ว”
“หากคุณชอบ ฉันสามารถทำให้คุณทานได้ตลอด” หลินชิงพูดขึ้นอย่างดีใจ
ทั้งสองคนยกแก้วไวน์ขึ้นมา กระทบกันเบาๆ ไวน์นี้นี้ถึงจะเป็นไวน์ธรรมดา แต่คนสวยมาก มื้อนี้ทานกันจนหมด ไม่เหลือสักนิด แล้วหลินชิงก็เก็บถ้วยชาม ผู้หญิงแบบนี้สามารถดึงดูดผู้ชายจากภายในสู่ภายนอก
เหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาที่ชื่นชมของหลินหยาง หลินชิงส่งสายตายั่วยวน ช่างเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่น่าหลงใหลเสียจริงๆ
เมื่อท้องอิ่มแล้วก็คิดถึงเรื่องแบบนั้นขึ้นมา หลินชิงถอดถุงมือกับเสื้อกันเปื้อนแล้วก็กระโจนเข้ามา โอบกอดหลินหยางไวเแน่น แล้วทั้งสองก็ล้มนอนลงบนโซฟา หลินชิงมองดูเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
แรงจูงใจจากแอลกอฮอล์ ทำให้หลินหยางก็คล้อยตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองขึ้นไปแล้วก็เห็นร่องลึก ที่เกิดจากการหย่อนคล้อยตามธรรมชาติ หลินชิงพึมพำพูดขึ้นว่า “วันนี้ฉันยอมทุกอย่างแล้ว จะทำให้คุณมีความสุขที่สุด”
คร่อมอยู่บนตัวหลินหยาง แล้วก็ถอดเสื้อคลุมของตนออก เหลือไว้เพียงกระโปรงสั้นตัวนั้นที่ไม่สามารถปกปิดอะไรได้ หลินหยางนอนหลับอยู่บนโซฟาแล้วก็มองเห็นทุกอย่างแล้ว เพราะผู้หญิงบ้าคนนี้ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ใส่กางเกงใน
หลินชิงกัดริมสีปาก แล้วมือน้อยๆก็ล้วงไปที่ท้องน้อยของหลินหยาง ปลดเข็มขัดออก ถอดกางเกงของเขาออกทันที แล้วล้วงเจ้าปืนใหญ่ออกมาจากกางเกงใน ในที่สุดคราวนี้หลินชิงก็ได้เห็นรูปร่างของเจ้าปืนใหญ่นี้เสียที
“ใหญ่มากเลย” เธอพูดชม
หลินชิงนั่งลงไป อย่างไม่มีความลังเลใดๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่เอาแม้แต่ชีวิตแล้วจริงๆ คิดอยากที่จะนั่งลงไปให้ถึงที่สุดในทันที
“คนเลว ฉันจะฉีกขาดแล้ว” หลินชิงนอนบนหน้าอกของเขาพร้อมพูดขึ้น
หลินหยางจูบเธอ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่วัวที่เหนื่อยแล้ว ไม่มีทางทำนาพัง”
คำพูดประโยคหนึ่งกระตุ้นความกล้าหาญของหลินชิง แล้วการต่อสู้ครั้งใหม่ก็ได้ลองขึ้นอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งสองคนเหนื่อยล้าแล้วก็กอดกันนอนหลับไป แต่ไม่นานหลินหยางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกประตู เสียงฝีเท้านี้ค่อนข้างแปลก เบามาก เหมือนกำลังเขย่งเท้าเดิน
มีคนอยู่ด้านนอก คิดจะทำอะไร? หลินหยางลุกขึ้นมานั่ง หาผ้าห่มผืนหนึ่งมาปิดตัวหลินชิงไว้
“ทำไมหรือ?” หลินชิงตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
หลินหยางวางนิ้วบนปาก แล้วกระซิบพูดว่า “มีคนมา”
