ตอนที่ 109 ถ้ำมด(ตอนห้า)
‘ท่านได้เพิ่มค่าสถานะป้องกัน 0.1 เสร็จสิ้น’
‘ทักษะราชสีห์คำรามระดับ 3 ได้รับการเลื่อนขั้น 8/10 เรียบร้อยแล้ว การใช้งานครั้งต่อไปจะทำให้ความรุนแรงเพิ่มขึ้น’
หลินหยางเพิ่มค่าทักษะทันที เพื่อต้านทานความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างของพวกมันเขาจึงตัดสินใจเพิ่มสถานะไปที่พลังป้องกัน
หลังจากเพิ่มสถานะป้องกันไปแล้วเขารู้สึกว่าร่างกายของเขามีความแข็งแรงขึ้นเล็กน้อย รวมถึงความร้อนที่ได้รับจากมดไฟลดลงไม่มาก เขายังรู้สึกร้อนและทรมานอยู่ดังเดิม
เมื่อมดที่ทับถมแออัดกันจนมิสามารถเคลื่อนที่ได้ ถูกการโจมตีจากเข็มดิน แท่งหินทิ่มแทง ร่างกายที่บอบบางไร้เครื่องป้องกันเมื่อถูกเข็มงอกเงยขึ้นมาจากบนพื้นยาวกว่าสองเมตร แทงทะลุร่างเหล่ามดที่อยู่ด้านล่างพุ่งผ่านไร้สิ่งกีดขวางจนสุดปลายเข็ม
การโจมตีครานี้ฆ่าชีวิตมดไฟระดับสี่ไปได้กว่าแปดตัว ความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายพวกมันจึงมอดดับ อุณหภูมิภายในถ้ำจึงลดลงเล็กน้อย แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะจำนวนของมันที่อยู่ตรงหน้ายังมีอยู่อีกหลายสิบตัว
หลินหยางที่ยิ้มย่องดีใจได้มินาน ความตึงเครียดก็เข้ามาแทรกเพราะการใช้ทักษะโจมตีเมื่อครู่มิใช่เพียงฆ่าชีวิตพวกมันเพียงอย่างเดียว ยังทำให้ฝูงมดที่แออัดกันเกิดช่องว่างทำให้บัดนี้พวกมันสามารถเคลื่อนที่ได้แล้ว!
ครืนน~~
เกิดเสียงดังไปทั่ว พวกมันถาโถมเคลื่อนทัพเข้ามาพร้อมกันโดยใช้ร่างพวกเดียวกันเป็นทางเดิน มองดูคล้ายคลื่นมดที่มีมาไม่จบสิ้น!
“ตั้งรับ” หลินหยางเมื่อเห็นดังนั้นเร่งออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว ปักโล่ไม้อันใหญ่ลงบนพื้นหมายมั่นป้องกันคลื่นมดที่ไหลเข้ามา
ระยะห่างเพียงห้าเมตรระหว่างหลินหยางและมดไฟถูกเติมเต็มอย่างรวดเร็ว พวกมดเข้าประชิดพวกเขาทั้งสามแล้ว!
“โจมตี” หลินหยางออกคำสั่งให้ทีมสำรวจที่ถอยล่นเข้ามาสมทบเพื่อฆ่าฟันพวกมันที่หลุดรอดผ่านโล่ป้องกันเข้ามาทันที
อั่กก
หลิวไห่ยื้อดันโล่ภายในมือหวังป้องกันการบุกรุกครานี้ แม้ไม่ถูกโจมตีโดยตรงจากมดไฟ แต่ความร้อนที่ส่งออกมาจากตัวพวกมันโจมตีพวกเขาโดยตรง เมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เขาจึงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“หลิวไห่ถอย นายขึ้นมาแทน” หลินหยางเปลี่ยนคนทันที เขาไม่ต้องการให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายภายใต้การนำทัพของเขา หลิวไห่เป็นคนมีฝีมือไม่น้อยหากเสียเขาไปคงไม่ดีแน่
เมื่อพลังงานหลินหยางฟื้นคืนมาบ้างเล็กน้อยเขาจึงใช้ทักษะสบั้นพสุธาออกไปอีกครา คร่าเหล่ามดไปได้กว่าสี่สิบตัว เขาไม่สามารถใช้งานมันอย่างต่อเนื่องได้แม้มันจะกินพละกำลังน้อยกว่าทักษะราชสีห์คำราม แต่หากเขาใช้มันติดต่อกันเขาคงไม่มีแรงต่อต้านฝูงมดตรงหน้าได้อีกต่อไป จึงเว้นช่วงเพื่อฟื้นฟูพลางใช้หอกในมือทิ่มแทงพวกมัน
ฉึก ~
กี๊~~
ครืนน~
การต่อสู้เป็นไปอย่างรุนแรง ฝ่ายหลินหยางสลับกันเปลี่ยนคนเพื่อถือโล่อย่างต่อเนื่อง พร้อมกับคนที่เหลือที่คอยเข่นฆ่าเหล่ามดที่เล็ดรอดเข้ามาได้ไม่หยุดหย่อน
ฝ่ายมดไฟพวกมันเข้ามาโจมตีอย่างไร้กระบวนทัพ เพียงใช้จำนวนเข้าแลกเท่านั้น ถึงกระนั้นจำนวนของมันที่มีมากมายมหาศาลเช่นนี้การต่อสู้จึงเป็นไปอย่างยืดเยื้อ รวมถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายมดไฟระดับสี่ที่เป็นภัยต่อพวกเขามากเสียกว่าการกัดหรือกรงเล็บของพวกมันเสียอีก!
ตอนที่ 110 ถ้ำมด(ตอนหก)
ขบวนทัพของหลินหยางถอยล่นเรื่อยๆ พวกเขาแม้สามารถเข่นฆ่าและต้านทัพได้ แต่จำนวนมดที่กรูกันออกมาไม่จบสิ้นย่อมทำให้เรี่ยวแรงทดถอยลง น้ำที่นำติดตัวมาของแต่ละคนใกล้หมดลงเต็มทีเพราะอุณหภูมิความร้อนที่สูงเช่นนี้จึงต้องดื่มน้ำเพื่อดับกระหาย
มิทราบพวกเขาสู้รบกับพวกมันมานานเท่าใดแล้ว
ตอนนี้พวกเขาถอยจนเข้าใกล้ทางออกแล้ว
“นายและนายออกไปก่อน” หลินหยางกล่าวแก่คนทั้งคู่ที่พึ่งผลัดเปลี่ยนเป็นผู้ถือโล่เพื่อป้องกันดันพวกมดมิให้หลุดรอดผ่านมาได้ หลินหยางให้พวกเขาทั้งคู่ออกไปก่อน และสลับคนอื่นขึ้นมาเป็นผู้จับโล่ต้านแรงเหล่ามดใหม่
หลินหยางอยู่ในกลุ่มสุดท้าย
“พร้อมแล้วใช่ไหม” บัดนี้เหลือคนอยู่ภายในถ้ำเพียงสี่คน ด้านหน้าหลินหยางคือชุดสุดท้ายที่กำลังใช้โล่ปกป้องเขาอยู่พวกเขาคือหลิวไห่ จิ่นเหอและเจียวซิ่น
“ครับ” พวกเขาตอบรับในน้ำเสียงมีความเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
ย้ากก~
ตู้มม~~
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 2 สองร้อยสามสิบตัว’
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 4 สามสิบห้าตัว’
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 1 ยี่สิบสามตัว’
‘ยินดีด้วยคุณได้เลื่อนระดับ เป็นระดับ 17 แล้ว โปรดให้ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้น’
หลินหยางใช้ทักษะสบั้นพสุธาเพื่อเปิดทางถอยให้พวกเขาทั้งสาม เมื่อสิ้นการจู่โจมของหลินหยางพวกเขาทั้งสี่ทิ้งโล่และวิ่งตรงไปยังทางเข้าทันที
ณ ภายนอกถ้ำ
เมื่อกลุ่มสุดท้ายออกมาจากปากถ้ำ บริเวณรอบๆปากถ้ำมีทีมสำรวจคนอื่นๆ ยืนเรียงแถวกันอยู่ทั้งสองฟากฝั่งพลางเกร็งอาวุธภายในมือเตรียมพร้อมฟาดฟันหากพวกมดตามออกมา
‘ทักษะราชสีห์คำรามระดับ 3 ได้รับการเลื่อนขั้น 9/10 เรียบร้อยแล้ว การใช้งานครั้งต่อไปจะทำให้ความรุนแรงเพิ่มขึ้น’
‘ท่านได้เพิ่มค่าสถานะป้องกัน 0.1 เสร็จสิ้น’
ตอนนี้เขาเข้าใจความสำคัญของพลังป้องกันแล้ว แม้ความเร็วของเขาจะสูงสามารถหลบการโจมตีกายภาพได้ เมื่อเจอกับความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างมดไฟระดับสี่ ความเร็วที่เขามีแทบจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
“แฮ่กๆ” หลินหยางหายใจอย่างยากลำบาก เขาเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ยิ่งนัก เมื่อออกมาได้เขาแอบด้านข้างทันทีพลางทิ้งตัวลงนั่งดื่มน้ำไปอึกใหญ่
จิ่นเหอ หลิ่วไห่และเจียวซิ่นก็เช่นกันพวกเขานับว่าพวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่ออยู่ต้านกองทัพมดจนคนที่เหลือถอยออกมาได้สำเร็จแต่พวกเขาก็ใช้พละกำลังแทบทั้งหมดเลยทีเดียว
ครืนน~~
พวกเขาได้พักผ่อนเพียงไม่นาน ปากถ้ำมดก็เริ่มสั่นสะเทือนกลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกบัดนี้พวกเขาเกร็งอาวุธในมือมั่น ใบหน้าพวกเขาล้วนเคร่งเครียดกันทั้งสิ้น
กี๊~
ไม่นานเกินรอมีมดไฟระดับสองโผล่ออกมาจากปากถ้ำ หนึ่งตัว สามตัว สิบตัว ออกมาเรื่อยๆจนนับไม่ถ้วน
“ฆ่ามัน” หลินหยางสั่งการทันที เมื่อมดไฟออกมาเท่ากับว่าเวลาพักผ่อนของพวกเขาหมดลงแล้ว
ฉึบบ!
ทีมสำรวจที่ยืนอยู่ทั้งสองฝาก เมื่อมดไฟโผล่ออกมาพวกเขาลุมทิ่มแทงมันทันที มิปล่อยให้มันได้ตั้งตัวโจมตีกลับ ตอนนี้มดไฟเหล่านี้คล้ายตกอยู่ในวงล้อมก็มิปาน เส้นทางที่คับแคบภายในถ้ำอาจเป็นใจให้แก่พวกมันที่ลำตัวไม่ใหญ่โต แต่สำหรับพื้นที่ราบที่กว้างใหญ่แห่งนี้มนุษย์ล้วนมีกำลังเหนือกว่าเมื่อไม่มีข้อจำกัดเรื่องบริเวณ กระบวนทัพย่อมสามารถแสดงประสิทธิภาพออกมาได้อย่างเต็มที่
หลินหยางเองบัดนี้เข้าไปโรมรันอยู่ตรงปากถ้ำโดยที่มีทีมสำรวจคอยสนับสนุน เมื่อฆ่าฟันพวกมันไปได้ไม่นานหลินหยางรู้สึกมีบางอย่างแตกต่างออกไป
อากาศที่ร้อนอบอ้าวหายไป? ที่ออกมาจากภายในถ้ำมีเพียงมดไฟระดับสองเท่านั้น!!
