ตอนที่ 127 นางพญามด(ตอนห้า)
“ฮ่าๆๆ” จิ่นเหอระเบิดเสียงหัวเราะ เมื่อเห็นหัวที่ใหญ่โตของนางพญามดติดอยู่กับคอขวดไม่สามารถออกมาได้ แม้จะเห็นขนาดตัวของมันมาแล้วเขาก็ยังกังวลอยู่ดี เมื่อทราบว่ามันเป็นเพียงกระสอบทราบที่มีไว้ให้พวกเขาโจมตีเพียงอย่างเดียวเขาจึงอดโล่งใจมิได้
“นั่งลงสิ” หลินหยางนั่งพักพลางกล่าวพวกเขาทั้งสอง พวกเขานั่งมองดูนางพญามดไฟที่ตะเกียกตะกายพยายามออกมานอกหมายมั่นปลิดชีวิตพวกเขาทั้งสาม มันมองจ้องมองอย่างโกรธแค้นดูพวกเขาทั้งสามที่นั่งหัวเราะคิกคักอย่างรื่นเริงราวกับมองดูตัวตลกก็มิปาน
มันพยายามอยู่นานเมื่อไม่สามารถออกมาได้อย่างหวังมันจึงท้อและถอยกลับไปส่งขาออกมาหวังจู่โจมมนุษย์ทั้งสามนี้ แต่ดูท่ามันมิจะได้รู้ขนาดความยาวของขาของตนเอาเสียเลย ไม่ว่ามันจะควานหาเท่าใดก็ไม่สามารถเอื้อมถึงหลินหยางและพวกได้
เมื่อมันหดหัวกลับส่งขาออกมาแทน หลินหยางหยิบดาบและเข้าไปฟันขาของมันอย่างแรง ส่งผลให้มันดึงกลับและมิออกมาอีกเป็นครั้งที่สอง
หลินหยางนั่งรอชั่วครู่จึงลุกขึ้นเดินแอบไปตามผนังถ้ำชะโงกหัวออกไปดู เมื่อเห็นว่าปลอดภัยจึงให้สัญญาณโจมตีอีกครา
ฉึกก!
กี๊สส!
นางพญามดร้องอย่างเจ็บปวดและเร่งพุ่งตัวเข้าใส่หลินหยางและพวกทันที แต่ก็มิทันการพวกเขาทั้งสามหายไปเสียแล้ว นางพญามดยังคงทำเช่นเดิมดังคราก่อน
“ฮ่าๆ” หลินหยาง จิ่นเหอ หลิวไห่ ทั้งสามเมื่อไม่สามารถโจมตีต่อได้ บัดนี้พวกเขานั่งกันอยู่บนพื้นพร้อมกับเอาสุราอาหารมาดื่มกินพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน คล้ายกับมาเที่ยวเล่นก็มิปาน
นางพญามดไฟเมื่อเห็นเช่นนั้นมันยิ่งโกรธแค้นเป็นฟืนไฟ แต่ตัวมันก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้มันจึงหดหัวกลับไปยังดังเดิม แต่ครานี้มันมิได้ถอยออกห่างจากทางเข้ารังของตนมากนัก มันจ้องทางเข้าตาเป็นมันหมายมั่นเตรียมตัวโจมตีสวนกลับหากมนุษย์ทั้งสามโผล่ออกมาคงสิ้นท่าโดนมันคร่าชีวิตเป็นแน่
สิบนาที สามสิบนาทีผ่านไป…
กลับไม่มีมนุษย์โผล่ออกมาแม้แต่คนเดียว มันจึงมุดหัวออกไปเพื่อมองหา เจอเข้ากลับมนุษย์สามคนยืนอยู่ต่อหน้าห่างไม่ถึงสองเมตรในมือถือหอกมั่นพร้อมกับง้างแทงออกมาอย่างสุดกำลังเข้าใส่หัวของมันอย่างรุนแรง
ฉึกก!
นางพญามดไฟเมื่อถูกโจมตีอย่างมิคาดคิดมันร้องเสียงหลงรีบดึงตัวกลับ และส่งขาออกมาหวังโจมตีพวกเขาทันที แต่มนุษย์ทั้งสามหายไปแล้ว!
“ฮ่าๆ”
ไม่นานมันก็ได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะกันอย่างร่าเริง นี่คือครั้งแรกที่มันนึกเสียใจที่ร่างกายใหญ่โตเกินไปเช่นนี้ หากมันตัวเล็กกว่านี้เสียอีกหน่อยมันคงสามารถออกไปและเข่นฆ่ามนุษย์ทั้งสามที่ทำให้มันโกรธแค้นเป็นฟืนไฟเสีย
หลินหยางและพวก พวกเขามิได้โง่งม ในเมื่อนางพญามดไฟมันมีสติปัญญาสามารถวางแผนการรบได้ มันย่อมต้องสามารถแก้ทางและรอคอยการโจมตีของพวกเขาได้เช่นกัน ด้วยเหตุนี้หลินหยางจึงเตรียมตัวเอาไว้ก่อนเป็นที่เรียบร้อย ด้ามหอกที่พวกเขาใช้ปาใส่มันเมื่อครู่พวกเขาผูกเชือกเส้นเล็กที่ใหญ่กว่าเส้นด้ายเพียงเล็กน้อยเท่านั้นมองจากตาเปล่าแทบจะมิเห็น นางพญามดไฟที่ร่างกายใหญ่โตย่อมไม่สามารถสังเกตุเห็นได้
ตอนที่ 128 นางพญามด(ตอนหก)
หลินหยางและพวกนั่งพิงผนังพูดคุยกันอย่างร่าเริง เมื่อไม่สามารถเข้าไปโจมตีมันได้พวกเขาจึงมิมีสิ่งใดให้ทำ ผ่านไปร่วมยี่สิบนาทีหลินหยางย่องไปสอดส่องเจ้านางพญามดที่อยู่ภายใน
ดูท่ามันจะอับจนปัญญาโต้ตอบ จ้องมองมายังทางเข้าอย่างโกรธแค้นเมื่อเห็นศรีษะของหลินหยางที่ชะโงกโผล่ออกมาเพื่อแอบดูมัน นางพญามดไฟพุ่งเข้าโจมตีทันทีแต่ก็มิทันการหลินหยางหลบออกมาก่อนเสียแล้ว เมื่อเห็นว่ามันยังระวังตัวอยู่เขาจึงกลับมานั่งพูดคุยกันอย่างสนุกปากต่อไป มิมีสิ่งใดให้ต้องกังวล โดยทุกๆครึ่งชั่วโมงหลินหยางจะคอยไปสอดส่องแอบดูมันอยู่ตลอดเวลา
เมื่อครบสองชั่วโมงหลินหยางลุกขึ้นไปดูอีกครา บัดนี้นางพญามดมิได้โจมตีโต้ตอบอีกแล้วมันมิได้จ้องมองมายังทางเข้ารังของมันด้วยซ้ำดูท่ามันจะรู้สึกท้อเหน็ดเหนื่อยเป็นแน่ บนพื้นถ้ำมีหอกเหล็กตกอยู่เกือบสิบเล่ม นี่คือหอกที่หลินหยางและพวกโจมตีตัวมันนั่นเอง
หลินหยางเมื่อเห็นมันลดการระมัดระวังตัวเขาให้สัญญาณทันที
ฟุ่บบ!
ฉึกก!
เมื่อจิ่นเหอและหลิวไห่ได้รับสัญญาณจากหลินหยางพวกเขาทั้งสองตามติดมาทันทีและปาหอกใส่มันอย่างพร้อมเพรียง เมื่อหอกในมือพุ่งออกไปแล้วพวกเขาทั้งสามเร่งรีบถอยกลับออกนอกระยะโจมตีของมันอย่างรวดเร็ว
กี๊~~
นางพญามดร้องเสียงดังจนผนังถ้ำสั่นสะเทือนเบาๆ หากมันสามารถฆ่าคนได้ด้วยความโกรธ หลินหยางและพวกคงตายไปไม่ต่ำกว่าร้อยรอบ!
แต่น่าเสียดายที่ความโกรธของมันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ มันทำได้เพียงจ้องมองบาดแผลทั่วร่างกายพลางดึงหอกที่ปักอยู่ตามตัวออกทีละเล่มๆ
ช่างเป็นภาพที่น่าสงสารยิ่งนัก มิทราบมันไปทำเวรกรรมอันใดไว้จึงต้องมาพบเจอกับมนุษย์ทั้งสามที่คอยรังควานตัวมันเช่นนี้..
การโจมตีครานี้นางพญามดไฟมิได้ติดตามโจมตีเข้าใส่พวกเขาดังเช่นเคย ดูท่ามันจะเหน็ดเหนื่อยที่ต้องหวาดระแวงพวกเขาแล้ว
เมื่อการโจมตีเมื่อครู่สำเร็จหลินหยางกลับมานั่งและงีบหลับลง จิ่นเหอและหลิวไห่ก็เช่นกัน พวกเขามิได้หลับนอนมาเกือบทั้งวันแล้ว
ครอกกzzZ
หลินหยางตกใจตื่นอย่างตื่นตระหนกหันต้นตอของเสียงที่ปลุกเขาตื่นจากภวังค์ กลับเป็นจิ่นเหอและหลิวไห่ที่แข่งขันกันนอนกรนเสียงดังพอๆกับเสียงร้องของนางพญามดไฟเลยทีเดียว พวกมันทั้งคู่นอนกอดกันกลมคล้ายกับคู่รักข้าวใหม่ปลามัน..
หลินหยางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จับหอกที่วางอยู่ข้างกายเดินไปยังรังของนางพญามด เห็นมันกำลังนั่งจ้องมองไปยังไข่ที่ฝังติดอยู่บนผนัง หลินหยางเกร็งหอกภายในมือปาเข้าใส่มันอย่างสุดแรง
ฉึก!
กี๊!!
นางพญามดไฟส่งเสียงร้องดังอย่างตื่นตระหนกเมื่อถูกโจมตีอย่างมิทันตั้งตัว พลางหันกลับไปดูทางเข้าและมุดหัวออกไปสอดส่องมนุษย์ทั้งสาม แต่เมื่อมันมองเห็นความโกรธแค้นที่เริ่มทุเลาลงจากการมิถูกโจมตีมาหลายชั่วโมงนี้ กลับปะทุขึ้นมาอีกคราดูท่าจะสูงกว่าเดิมเสียอีก นั่นเพราะในสายตาของมันบัดนี้มีมนุษย์คนนึงกำลังเดินจากไปอย่างช้าๆพลางนั่งพิงผนังถ้ำ
“ฮ้าววว”
หลินหยางเมื่อโจมตีมันเสร็จ เดินกลับมายังที่นอนของตนพลางอ้าปากหาวฟอดใหญ่และนอนหลับต่อไป….
