ตอนที่ 205 กอลิล่า(ตอนจบ)
กอลิล่าทั้งสี่บัดนี้พวกมันยังคงเจ็บปวดศรีษะจากการถูกโจมตีด้วยทักษะราชสีห์คำรามเข้าอย่างจัง ภาพที่มันมองเห็นรวนเรการมองเห็นถูกรบกวนมองมิชัดเจนเห็นสภาพแวดล้อมเป็นเพียงภาพเบลอๆเท่านั้น
แม้กระทั่งพักพวกที่เปิดทางหนีให้มันถูกคร่าชีวิตและตกตายลงไปพวกมันยังมิรับรู้ เสียงที่ได้ยินก้องกังวาลวนอยู่ภายในหัวสติสัมปชัญญะมิชัดเจน
ทักษะราชสีห์คำรามที่โจมตีวิญญาณโดยตรงนี้เมื่อตกเป็นเป้าหมายมิสามารถต่อต้านได้อยู่ที่เพียงว่าจะโดนมากหรือน้อยเท่านั้น โดยปัจจัยนั้นขึ้นอยู่กับระยะห่างและพลังวิญญาณของเป้าหมาย
ซึ่งสำหรับกอลิล่าสัตว์ระดับสิบห้าเหล่านี้เมื่อถูกทักษะราชสีห์คำรามเข้าไปด้วยระยะห่างที่มิใกล้และมิไกลจึงลดผลกระทบลงไปได้บ้างแต่ด้วยพลังวิญญาณที่เป็นศูนย์ไม่มีแม้เพียงหนึ่งจึงไม่สามารถป้องกันได้เลยแม้เพียงนิด
การโจมตีทางกายภาพนั้นแทบมิเข้าถึงผิวหนังของพวกมันเลยแม้พลังป้องกันมิมีมากแต่ถูกทดแทนด้วยขนหนาปกคลุมและกล้ามเนื้อหนาแน่นหากผู้ที่ปองร้ายพวกมันเป็นเมืองใหม่ที่มีระดับเฉลี่ยต่ำกว่าแปดเข้าจู่โจมพวกมัน
พวกที่เสียเปรียบย่อมต้องเป็นฝ่ายเมืองเหล่านั้นแต่น่าเสียดายที่มันมาเจอของแข็งดังเมืองหลินหยางที่ระดับนักสู้ภายในเมืองเกินระดับสิบไปมากโข ค่าเฉลี่ยของพวกเขาสูงยิ่งกว่าเมืองที่อยู่มาเกินหนึ่งปีเสียอีก
พวกมันล้วนเจ็บปวดจนลุกมิขึ้น ส่วนตัวที่ยังสามารถยืนหยัดอยู่นั้นแทบมิสามารถคงสติเอาไว้ได้
เฮฮ~
ตอนนั้นเองหน่วยระยะกลางตรงหน้าของมันประสานเสียงโห่ร้องก้องกังวาลวิ่งตรงเข้ามาหามัน เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆเนื่องจากระยะที่ใกล้เข้ามาทำให้กอลิล่าที่กำลังสับสนกับเหตุการณ์ดึงสติของตนกลับมาได้
เมื่อการมองเห็นกลับมาพวกมันจ้องมองไปยังหน่วยโจมตีระยะกลางที่มุ่งตรงเข้าหามัน และตอนนั้นพวกมันก็ได้เห็นร่างหนึ่งนอนนิ่งไม่ไหวติง นั่นคือร่างของสหายร่วมเผ่าพันธุ์ผู้ที่นำขบวนบุกเบิกเส้นทางให้แก่พวกมันนั่นเองมันนอนสิ้นอายุขัยหมดลมหายใจไปแล้ว
คว๊ากก~
กอลิล่าตัวนั้นเมื่อเห็นพวกพ้องของมันเสียชีวิตลง มันคำรามเสียงดังอย่างอาฆาตแค้นตัวอื่นๆก็เช่นกันพวกมันโกรธแค้นจนอยากดื่มเลือดของมนุษย์เหล่านี้แทนน้ำเสีย
กอลิล่าตัวที่ยืนอยู่มันจ้องมองดวงตาแดงก่ำไปยังหน่วยโจมตีระยะกลางพร้อมกับขยับขาของตนอย่างช้าๆหมายมั่นวิ่งเข้าโจมตีแลกชีวิตศัตรูฝูงนี้
ตูมมม~
ทันใดนั้นเองมันที่กำลังจะออกตัววิ่งเข้าปะทะกลับล้มลงไปอย่างรุนแรง มันพยายามพยุงตัวเพื่อลุกขึ้นใช้แขนทั้งสองข้างดันพื้น
แต่ทว่ามีเพียงอารมณ์โกรธและแขนสองข้างเท่านั้นที่สามารถสั่งการได้ ร่างกายพวกมันยังคงมิสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างใจนึกอันเนื่องมาจากผลกระทบจากทักษะราชสีห์คำรามยังคงอยู่มิได้หายไปจนหมดส่งผลให้ร่างกายของมันชะงักเป็นอัมพาตชั่วขณะ
“ฆ่ามันนน!” หลิวไห่วิ่งนำมาตะโกนเสียงดังจับดาบคู่กายวิ่งเข้าใส่กอลิล่ายักษ์ที่จู่ๆก็ล้มลงอย่างมิทราบสาเหตุ เขามิรอช้าวิ่งเข้าใส่มันทันที่เพราะมันอยู่ใกล้ตัวเขามากที่สุด
เหล่าทีมระยะกลางเหล่านี้วิ่งกันฝุ่นตลบราวกับวัวบ้านี่คงจะเป็นความเร็วสูงสุดในชีวิตพวกมัน
เนื่องจากกอลิล่าระดับสิบห้าเหล่านี้หากสามารถโจมตีฝากบาดแผลได้มากเท่าใดเมื่อมันตกตายลงพวกเขาก็จะได้ผลประโยชน์มากเท่านั้น นั่นคือระดับ!
ตอนที่ 206 มนุษย์หมาป่า
กอลิล่าเมื่อไม่สามารถสั่งการร่างกายของตนเองได้มันทำได้เพียงมองไปยังข้างหน้าเห็นกลุ่มคนถืออาวุธวิ่งเข้ามาปลิดชีวิตเท่านั้น
ฉึกก~
ตอนนั้นเองจู่ๆมันก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาบริเวณหลังของมัน มันจึงหันหัวไปอย่างช้าๆและแล้วก็พบเข้ากับต้นตอของอาการบาดเจ็บของตน
นั่นคือมีมนุษย์หมาป่าหลายสิบตัวพวกมันกำลังเหยียบย่ำร่างกายของกอลิล่าที่นอนหมดสภาพและใช้ดาบในมือทิ่มแทงจนทะลุชั้นขนที่ปลกคลุมเจาะลงไปบนผิวเนื้อของพวกมันจนมิดด้าม
ฮ่าๆๆ~
เหล่ามนุษย์หมาป่าหัวเราะเสียงดังราวกับคนบ้า
มันที่มองเห็นเช่นนั้นช่างหมดหวังยิ่งนักพวกมันทั้งสี่มิสามารถขยับตัวได้เลยทำได้เพียงนอนคอยการประหารปลิดชีวิตจากศัตรู กอลิล่าหนึ่งตัวได้ตกตายไปแล้วอีกตัวนอนหมดสติไม่รับรู้สิ่งใด
ข้างหน้าก็มีหน่วยระยะกลางที่กำลังจะมาปลิดชีวิต ส่วนข้างหลังก็มีเหล่ามนุษย์หมาป่าที่กำลังขึ้นไปอยู่บนตัวของพวกมันใช้ดาบแทงปลิดชีวิตพวกพ้องของมันไปทีละตัว ทีละตัว จนสุดท้ายมันที่เหลือรอดเป็นตัวสุดท้ายนอนมองเหล่าสหายร่วมเผ่าพันธุ์ตกตายลงจนสิ้นและแล้วก็ถึงคราชีวิตน้อยๆของมัน
‘คุณฆ่ากอลิล่า ระดับ 15 ห้าตัว’
ในที่สุดกอลิล่าทั้งห้าตัวก็สังเวยชีวิตดับสังขารลงไปพวกมันล้วนตกตายลงภายใต้เงื้อมมือของกองกำลังพันธมิตรนี้
หลินหยางยิ้มขึ้นมา เมื่อเขาได้ใช้ทักษะราชสีห์คำรามไปแล้วนั้นเขามิได้เข้าร่วมสมรภูมิรบลุมกระทำเหล่ากอลิล่าแต่อย่างใด จากที่ดูแล้วเพียงแค่หน่วยโจมตีระยะกลางก็คงเพียงพอแล้วสำหรับกอลิล่าที่รอคอยความตายเหล่านี้
และด้วยระดับที่มากถึงยี่สิบของเขาแม้จะร่วมรบฆ่าฟันสัตว์ระดับสิบห้าเหล่านี้คงมิได้ระดับเพิ่มเติมขึ้นมามากนัก จึงให้ทหารของเขาจัดการเองเสียดีกว่าพวกเขาย่อมเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย รวมถึงประสบการณ์รบที่มิสามารถหาซื้อได้จากที่ใด
ฮ่าๆ~
เหล่ามนุษย์หมาป่าเมื่อสามารถปลิดชีวิตกอลิล่าทั้งหมดลงได้พวกมันหัวเราะกันเสียงดังอย่างร่าเริง เพราะเมื่อสามารถฆ่ากอลิล่าตัวสุดท้ายได้พวกมันมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบเจ็ดตนนี้มีเกือบสิบห้าตนที่มีระดับเพิ่มขึ้นมาถึงสามระดับ
ทั้งยังมีอีกสิบสองตนที่ได้รับระดับเพิ่มเติมขึ้นมาสองระดับกันถ้วนหน้า ส่วนมนุษย์หมาป่าที่สังกัดอยู่ในทีมระยะไกลของหลินหยางดั้งเดิมนั้นพวกมันล้วนได้รับระดับเพิ่มเติมมาหนึ่งและสองระดับซึ่งถือว่าไม่น้อยเลยทีเดียว
ตอนนี้ทีมจู่โจมที่มีสมาชิกยี่สิบเจ็ดคนเป็นมนุษย์หมาป่าทั้งหมด พวกเขาล้วนมีระดับเจ็ดและแปดกันทั้งสิ้น ระดับของพวกเขาแทบจะก้าวกระโดดเลยทีเดียว
ส่วนมนุษย์หมาป่าที่งสังกัดทีมระยะใกล้ของหลินหยางทั้งสิบตนนี้ เดิมทีการต่อสู้ภายในถ้ำมดนั้นพวกเขาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้เพียงน้อยนิดเพราะเป็นกองทัพเสริมมิได้ร่วมรบกับหลินหยางตั้งแต่ต้น ระดับพวกเขาจึงมีเพียงระดับแปดและเก้าเท่านั้นแต่ตอนนี้พวกเขาเก้าตนมีถึงระดับสิบ!
และเจียวซิ่นผู้ที่ติดตามหลินหยางอยู่ตลอดตอนนี้เขานับว่าเป็นผู้ที่มีระดับสูงสุดในหมู่มนุษย์หมาป่าด้วยกันนั่นคือระดับสิบสาม ก่อนจะเริ่มการต่อสู้กับกอลิล่าทั้งห้าตัวนี้ตัวเขามีระดับสิบสองเท่านั้น
เมื่อกอลิล่าทั้งห้าตกตายไปทำให้ระดับของเขาเพิ่มขึ้นมาหนึ่งระดับตอนนี้ นับว่าเขามีระดับเทียบเท่ากับหลิวไห่และจิ่นเหอ!
