ตอนที่ 66 โอกาสแบบนี้ รออะไรอยู่
ซู่หยาง กำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่นั่นด้วยความเงียบ
แม้ว่าเขาจะดูเหมือนปกติดี แต่เขาก็ยังรู้สึกเจ็บในใจลึก ๆ
ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องประชุม หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว มักจะมองหน้ากันเป็นครั้งคราวราวกับว่า ซู่หยาง ไม่ได้มีตัวตนในที่นั้น
หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว ก็ทำเหมือนไม่มีใครอยู่ในที่นั้นเช่นกัน
ซู่หยาง หงุดหงิดอยู่ในใจ
เมื่อ หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว อยู่ในฉากจูบ เขาสาบานว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ให้ไกล ๆ และจะไม่มีทางทำตัวเป็นหมาหวงก้าง ให้หลินฟ่าน เห็น
อย่างไรก็ตามความสามารถของ หลินฟ่าน ในการเป็นนักแสดงนำในละครเรื่อง ชิ่วหยู่เหนียน นั้นต้องเกินความคาดหมายของเขามาก
” ผู้เขียนบทประพันธ์” เซเลเบรททิ้ง มอร์ เด็น เยียร์ส” คือ หลินฟ่าน และว่ากันว่าประธานหลี่ เชิญ หลินฟ่าน ไปงานเลี้ยงเป็นการส่วนตัวจากนั้น หลินฟ่าน ก็กลายเป็นผู้เขียนบทมือทองของ บริษัท “
“นั่นแหละ คือเหตุผลว่าทำไม หลินฟ่าน จึงสามารถพูดคุยเรื่องบท ใน บริษัทได้
เซี่ยหว่านชิว ทำให้ หลินฟ่าน เป็นนักแสดงนำได้โดยตรงซึ่งน่าจะเป็นเช่นนั้น “ผู้ช่วยกล่าว
“หลินฟ่าน เป็นนักเขียนละคร ชิ่วหยู่เหนียน งั้นเหรอ”
“ไม่คิดเลยว่า หลินฟ่าน ยังมีความสามารถเช่นนี้ มิน่าล่ะ ครูเทียนเจิ้ง ถึงต้องชื่นชมคนเขียนบทละครขนาดนี้ ผมดูถูก หลินฟ่าน มากเกินไปแล้ว” ซู่หยาง กล่าว
“คุณซู่ ด้วยความสามารถของคุณฉันคิดว่ามันง่ายมากที่จะจัดการกับ หลินฟ่าน ได้ ใน บริษัทนี้ ” ผู้ช่วยพูดและรู้สึกโกรธ แทนซู่หยาง และท้ายที่สุดแล้ว ซู่หยาง เป็นคนที่นำพา เซี่ยหว่านชิว ไปสู่การมีชื่อเสียงจนถึงทุกวันนี้ แต่วันนี้ เซี่ยหว่านชิว กลับเลือกให้ หลินฟ่าน เป็นนักแสดงนำ
ซู่หยาง ส่ายหัว “ไม่เป็นไร…ยังไงผมก็ต้องมีส่วนร่วมในละครเรื่องนี้ แทนที่จะคิดถึงวิธีที่คดโกงเหล่านี้ผมควรร่วมมือกับ หลินฟ่าน ในละครเรื่องนี้ ให้ติดอันดับอยู่บนอินเทอร์เน็ตดีกว่า”
“ผมไม่อยากทำทุกอย่างด้วยอารมณ์ ผมจะแข่งขันกับ หลินฟ่าน อย่างยุติธรรมตอนนี้ หลินฟ่าน มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของผมแล้ว “ซู่หยาง ยิ้มอย่างเฉยเมย
ในฐานะศิลปินที่มีชื่อเสียงมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออย่ายอมรับความพ่ายแพ้
ตราบใดที่ เซี่ยหว่านชิว และ หลินฟ่าน ยังไม่มีการประกาศคบกันอย่างเป็นทางการเขาก็ยังมีโอกาสอยู่
หากแต่การต่อสู้ก่อนหน้านี้เป็นการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ จากนี้ไปเป็นเขาและหลินฟ่าน กำลังจะต่อสู้กันตัวต่อตัว!
…….
ชุมชนลานโบ๋หว่าน
หลินฟ่าน ขับ เคอร์นิกเสกก์ วัน, เซี่ยวหว่านชิว นั่งในรถพร้อมกับ หลินจิงจิง และ ซูเสี่ยวหยู นังเบียดกันอยู่ในรถ
หลังจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าวทักทาย หลินฟ่าน แล้วเขาก็ขับรถผ่านเข้าไป
“ฉันพยายามคิดในแง่ดีแล้วแต่ … เห็นไหมว่ามีสาวสวยสามคนอยู่ในรถ นี่คือชีวิตของคนที่ร่ำรวย”
“ให้ตายเถอะครั้งที่แล้วฉันเห็นเขาพาสองสาวกลับบ้านมาด้วย และคราวนี้มันกลายเป็นสามคน ดังนั้นนี่คือสิ่งที่น่าอิจฉาจริง ๆ “
” เราไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตและความสุขของคนรวยได้เลย”
หลังจากเข้าไปในวิลล่าแล้ว หลินจิงจิง ก็ ประหลาดใจมากเหมือนเช่นทุกคนที่เคยมา
สถานที่ที่ หลินฟ่าน อาศัยอยู่เป็นวิลล่าจริงๆ …
และเป็นวิลล่าใจกลางทะเลสาบมูลค่ามากกว่า 200 ล้านหยวน ด้วยการตกแต่งแบบนี้ทำให้ หลินจิงจิง รู้สึกตกใจเล็กน้อย
นี่เป็นเวลาพักผ่อนวันสุดท้ายของพวกเขาหลังจากนี้ไป เซี่ยหว่านชิว, ซูเสี่ยวหยู และ หลินจิงจิง พวกเธอจะทุ่มเทให้กับการทำงาน
เซี่ยหว่านชิว และ ซูเสี่ยวหยู จะมีรายการวาไรตี้โชว์และเตรียมฉลองการถ่ายทำมากกว่าหนึ่งปี
เด็กสาวทั้งสามนั่งอยู่บนโซฟา เซี่ยหว่านชิว มองไปที่ หลินฟ่าน ด้วยสายตาที่สวยงามและด้วยความคาดหวัง
เมื่อ ซูเสี่ยวหยูและหลินจิงจิง อยู่ที่นี่ด้วยเธอจึงไม่สามารถคุยกับหลินฟ่านได้อย่างที่ใจอยากจะพูด
ฉันจะยังไม่เคยมาที่บ้านของ หลินฟ่าน ในอนาคตฉันจะแอบมาอย่างลับๆถ้าฉันอยากมา
หลินจิงจิง และซูเสี่ยวหยู นั่งบนโซฟานั้นเป็นภาพที่สวยงามราวกับกำลังถ่ายแบบนิตยสารอยู่
“ขาพวกคุณสวยมากจริง ๆ นะเนี่ย” หลินฟ่านเอ่ยปากชม
แต่พวกเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
หลินฟ่าน มองไปที่ ซูเสี่ยวหยู และ หลินจิงจิง เพียงครั้งเดียวมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขา
แต่ในสายตาของ เซี่ยหว่านชิว มันกลายเป็นขายาวของ หลินฟ่าน ที่เธอมองอยู่
หลินฟ่าน เริ่มเตรียมอาหารมื้อใหญ่ ซูเสี่ยวหยู และ หลินจิงจิง เดินไปชมที่ชั้นสองของวิลล่าโดยทิ้ง เซี่ยหว่านชิว ไว้ข้างล่าง
“เร็วเข้า ฉันหิว !!” เซี่ยหว่านชิว กล่าวและมองไปที่ หลินฟ่าน
“หือ?” หลินฟ่าน ล้างมือและมานั่งข้างๆ เซี่ยหว่านชิว เขารู้สึกได้ถึงท่าทางที่ไม่มีความสุขของ เซี่ยหว่านชิว
“อะไร” เซี่ยหว่านชิว เอียงศีรษะไปข้างหนึ่ง
“ฉันทำอะไรให้เธอไม่มีความสุข” หลินฟ่าน มองไปที่ เซี่ยหว่านชิว ด้วยความสงสัย
“นายไม่เห็นว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้เหรอ” เซี่ยหว่านชิว ดูโกรธมากขึ้น
หลินฟ่าน ยิ้ม เซี่ยหว่านชิว ดูน่ารักมากเมื่อเธอหึง
เขาไม่เพียงแค่มองไปที่ขายาวของซูเสี่ยวหยูและหลินจิงจิงและทำให้เซี่ยหว่านชิว หึงจริง ๆ แล้ว แต่ว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น
แม้ว่า ซูเสี่ยวหยู และ หลินจิงจิง จะดูดี แต่ก็ไม่ได้ดูดีเท่า เซี่ยหว่านชิว
“คืนนี้ฉันจะตุ๋นปลาให้เธอ ดีไหม” หลินฟ่านยิ้ม
“ไม่กิน” เซี่ยหว่านชิว กล่าว
“หรือจะกินสลัดผัก” หลินฟ่านถามอีกครั้ง
“เช๊อะ!!” เซี่ยหว่านชิว เม้มปากของเธอและยิ่งโกรธมากขึ้น
เมื่อผู้หญิงบอกว่าไม่ต้องการ อย่าคิดว่าเธอไม่ต้องการจริง ๆ แต่ หลินฟ่าน ควรรีบทำปลาตุ๋น แต่อาจจะเพิ่มเป็นสองเท่าด้วย
ไม่รู่ว่า หลินฟ่าน เอาดอกกุหลาบสีแดงมาจากไหนเพื่อง้อเธอ เขาเพียงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “มันสวยไหม”
เซี่ยหว่านชิว มองไปที่ดอกไม้ในมือของ หลินฟ่าน และพยักหน้าเบา ๆ “สวยดี”
หลินฟ่าน วางดอกไม้ไว้ในมือของ เซี่ยหว่านชิว และพูดเบา ๆ : “มันสวยเหมือนเธอนะ”
เซี่ยหว่านชิว หน้าแดงหยิบดอกไม้และพูดว่า ” ทีหลังถ้าเป็นแบบนี้อีก ฉันจะไม่สนใจนายแล้ว”
หลินฟ่าน อยู่ใกล้ เซี่ยหว่านชิว มากโดยที่ของเขาจ้องตากัน
เมื่อเห็นหญิงสาวที่คุ้นเคยกับเขาหน้าแดงอยู่ต่อหน้าเขา หลินฟ่าน ก็รู้สึกราวกับว่าจิตใจของเขากำลังจะระเบิดและเอนเอียงไปทาง เซี่ยหว่านชิว โดยไม่รู้ตัว
ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจและอุณหภูมิระหว่างกันและดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจของกันและกันด้วย
สามเซนติเมตร …
สองเซนติเมตร …
หนึ่งเซนติเมตร …
หลินฟ่าน กำลังจะจูบที่ปากบาง ๆ ของเธอ
“อ๊าว ~~~” ซูเสี่ยวหยู เดินลงมาจากบันไดอย่างตื่นเต้นหยิบแตงกวาหนายาวและกรอบแล้วกัดกินเธอและหลินจิงจิง ลงมาพอดี
ทันใดนั้น หลินฟ่าน ก็ตกใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่และรีบลุกขึ้นยืนโดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ใบหน้าของ เซี่ยหว่านชิว แดงระเรื่อและเธอก็จบลง
เมื่อ ซูเสี่ยวหยู เห็นสิ่งนี้เธอรู้สึกเหมือนกำลัวทำอะไรผิดไป “หว่านชิว หลินฟ่าน ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ … ตามสบายเถอะ”
เซี่ยหว่านชิว ยังยืนขึ้นกัดฟันของเธอและจ้องมอง หลังจากเหลือบหลินฟ่าน และเดินตามหลัง ซูเสี่ยวหยู “เสี่ยวหยู มานี่เลย !!”
ซูเสี่ยวหยู หันหลังกลับไปมองและวิ่ง “เซี่ยหว่านชิว อย่าทำกับฉันแบบนี้
หลินฟ่าน เดินกลับไปที่ห้องครัวอย่างเงียบ ๆ หยิบมีดทำครัวขึ้นมาทำอาหารและตบหน้าผากตัวเอง
“ให้ตายเถอะโอกาสดีๆแบบนี้ …”
“ทำไมไม่รีบทำหล่ะหลินฟ่านเอ้ย”
“โอกาสที่จะแสดงความรู้สึกกับ เซี่ยหว่านชิว นั้นใกล้แค่เพียงเสี้ยวนาที มัวแต่ช้าอยู่ได้”
“เพื่อน ๆ ของเธอก็ลงมาได้ถูกจังหวะจริง ๆ เลย”
หลินฟ่าน ได้แต่เสียดาย และเสียดาย
