ตอนที่ 92
ภาพตรงหน้า ที่ดูใจร้ายกับ ซู่หยาง
ในตอนแรก ซู่หยาง ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาเห็น หลินฟ่าน มาเขาก็ยอมมอบตําแหน่งให้ หลินฟ่าน โดยไม่รู้ตัว
ที่ตรงนี้ไม่ใช่ของเขา
เมื่อ ซูเสี่ยวหยู ที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นดอกไม้มากมายดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น
” ซู่หยาง คุณมาหาเราเหรอ” ซูเสี่ยวหยู ยิ้มขณะที่เขามองไปที่ดอกไม้มากมาย
” งานหนักรึเปล่า” ซู่หยาง มองที่ ซูเสี่ยวหยู แบบว่างเปล่าและเสียใจอยู่ลึก ๆ แต่ไม่ได้แสดงออกมา
“ไม่เป็นไรค่ะ….อ้าวเท่านอาจารย์อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” ซูเสี่ยวหยู เห็นหลินฟ่าน และไม่ได้เข้าไปเพราะเธอเห็นว่า หลินฟ่าน ยืนมองไปที่ เซี่ยหว่านชิว อยู่
เซี่ยหว่านชิว ก็มองไปที่ หลินฟ่าน
ทั้งสองสบตากันอยู่
แต่ หลินฟ่าน ไม่สามารถเข้าไปได้โดยตรงมิฉะนั้น จะเกิดประเด็นที่ร้อนแรงใน เวย์นิ้ว ในวันถัดไปได้
น่าตกใจที่ทั้ง หลิฟ่าน และ ซู่หยาง ชอบเซี่ยหว่านชิว แต่ตัวเลือกของ เซี่ยหว่านชิว มีแค่คนเดียวคือ หลินฟ่าน
และวันนี้ หลินฟ่าน เจอผู้อํานวยการ รันบาร์, หลินฮง เป็นครั้งแรก
“ผู้อํานวยการ ฮง สวัสดีครับ” หลินฟ่าน ก้าวไปข้างหน้ายิ้มเล็กน้อยและจับมือกับ หลินฮง
“คุณหลินฟ่าน ” หลินฮง เริ่มที่จะจับมือกับ หลินฟ่าน โดยแสดงรอยยิ้มที่กระตือรือร้น และ เลทส์รัน เป็นรายการวาไรตีขนาดใหญ่ที่มีเรตติ้งสูงมาก
หลินฮง ยังคงทํางานอยู่และแขกรับเชิญคนสุดท้ายที่ได้รับเชิญในราย การและวันนั้นก็เป็นวันเกิดของ เซี่ยหว่านชิว
คนอื่นไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่าง หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว แต่ หลินฮง คนนี้ก็ยังรู้อยู่บ้าง
ว่า หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันในโรงเรียนมัธยมมาก่อนและตอนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกัน และพวกเขายังคงเป็นพระเอกและนางเอกของละครทีวี ชิ่วหยู่เหนียน
“ผมมาที่นี่เพื่อดู หว่านชิว และ เสี่ยวหยู ทํางานครับ ” หลินฟ่าน ยิ้ม
“ใช่ แต่คุณไม่ควรมาเฉย ๆ นะได้ยินมาว่าอาหารที่คุณปรุงนั้นอร่อยมาก ผู้อํานวยการ เลี่ยว รู้สึกทิ้งในตัวคุณและคุณน่าจะทําอาหารเลี้ยงพวกเราบ้างนะ” หลินฮง หัวเราะ
แน่นอนว่าเขารู้อยู่แล้วว่า หลินฟ่าน มาหา เซี่ยหว่านชิว และเขาต้องหาเหตุผลอยู่เสมอ
เช่นเหตุผลในการทํางานหรือปัญหาในการทํางาน ทุกคนล้วนรู้ดีและจะไม่พูดตรงๆ
“ฮ่า ฮ่า ใช่” หลินฟ่าน ยิ้มผู้กํากับที่ยอดเยี่ยมอย่าง หลินฮง ก็ได้ช่วยเหลือเขาเช่นกัน หลินฟ่าน รู้สึกขอบคุณมากที่ทําให้เขาสามารถเซอร์ไพรส์เธอในวันเกิดได้
หลังจากพูดคุยกับ หลินฮง หลินฟ่าน ก็เดินไปหา เซี่ยหว่านชิว
เมื่อมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า หลินฟ่าน ก็ยิ้มอย่างสดใส
เซี่ยหว่านชิว ทําไมถึงสวยขนาดนี้ได้
หรือเธอเป็นนางฟ้าที่พระเจ้ามอบให้เขาจริงๆโอกาสเช่นนี้ไม่ควรปล่อยให้คนอื่นฉวยโอกาสไปได้ มิฉะนั้นจะอึดอัดและเสียใจไปตลอดชีวิต
เมื่อเขาเดินไปหน้า เซี่ยหว่านชิว และหลินฟ่าน ถือดอกไม้สีแดงดอกเล็ก ๆ นั้นแต่เทียบไม่ได้กับดอกไม้ช่อใหญ่ที่ ซู่หยาง ซื้อมา
หลินฟ่าน หยิบดอกไม้เล็ก ๆ ออกมา แม้ว่ามันจะสวยงามไม่เท่าที่ ซู่หยาง ซื้อมาจากร้านดอกไม้ แต่แค่ดอกไม้ของพวกเขานั้นก็ทําให้เห็นช่องว่างที่ชัดเจนขึ้น
นอกจากดอกไม้นี้แล้ว หลินฟ่าน ยังซื้อหมวกมาอีกด้วย
“ข้างนอกร้อนมาก นี่ฤดูร้อนอย่าลืมสวมหมวกใบนี้เพื่อที่เธอจะได้ไม่ป่วย” หลินฟ่าน ยิ้มและมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขา
“ดีจังเลย” เซี่ยหว่านชิว หยิบหมวกมาสวมบนศีรษะของเธอ
เธอสวย ใส่อะไรก็สวย เซี่ยหว่านชิว ก็ยังสวยและน่าดึงดูดชวนมองเมื่อสวมหมวกใบนี้
แม้ว่าเป็นแค่แผงขายของข้างถนน เมื่อเธอสวมใส่แล้วก็ดูมีราคาแพงขึ้นมาได้ในทันที
“และดอกไม้นี้สําหรับเธอด้วยฉันคิดว่ามันสวยดี” หลินฟ่าน ถือดอกไม้เล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะเริ่มเหี่ยวแห้งแล้วด้วย
“แม้ว่ามันจะไม่แพง … แต่มันก็สวยงามจริงๆ” หลินฟ่าน กล่าว “แต่ว่าฉันขับรถมากนานว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ดอกไม้ก็ร่วงโรยแล้ว งั้นก็ทิ้งมันไปเถอะ”
“ไม่นะ” เซี่ยหว่านชิว ส่ายหัวและรับดอกไม้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“นายคิดว่ามันสวย ฉันคิดว่ามันก็สวยเหมือนกัน ” เซี่ยหว่านชิว หยิบดอกไม้และสอดมันเข้าไปในเส้นผมของเธอแม้ดอกไม้จะเหี่ยวเฉาลง แต่หัวใจเธอก็อบอุ่น
“ยิ่งไปกว่านั้นฉันชอบมันมากและไม่สามารถทิ้งมันไปได้” เซี่ยหว่านชิว ยิ้มและมองไปที่ หลินฟ่าน แก้มของเธอแดง
หลินฟ่าน ไม่รู้วิธีให้ดอกไม้เธอ
แม้ว่าดอกไม้นี้จะไม่สวย แต่เธอก็ชอบมันก็มากแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
ซู่หยาง มองดูทั้งหมดนี้ด้วยความเงียบเหงา
จากนั้นมองไปที่ช่อดอกไม้บนพื้นรู้สึกว่าช่อดอกไม้ของเขา ดูเหมือนจะร่วงโรย
หัวใจของ ซู่หยาง รู้สึกแตกสลายจริงๆ แล้ว
เขาและ หลินฟ่าน มักจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันจาก เซี่ยหว่านชิว
ดอกไม้ที่ ซู่หยาง มอบให้นั้นมีค่ามากแต่ เซี่ยหว่านชิว ไม่สามารถรับมันได้ แต่เธอเลือกที่จะบอกเพียงแค่ให้ ซู่หยาง วางไว้ข้างๆ
ดอกไม้ที่ หลินฟ่าน มอบให้นั้นร่วงโรยไปแล้วและเขาต้องการที่จะทิ้งมันไป แต่ เซี่ยหว่านชิว กลับบอกว่าเธอชอบมันมาก
และซ่หยาง ก็รู้สึกว่าเขาสูญเสียโอกาสที่จะได้ดูและ เซี่ยหว่านชิว ไปแล้ว
หมวกที่ หลินฟ่าน มอบให้นั้น เพราะคํานึงถึงว่า เซี่ยหว่านชิว จะต้องเผชิญกับแสงแดด เมื่อเธอบันทึกรายการข้างนอก
ซู่หยาง ก็ไม่เคยได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ตั้งแต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาความคิดของ ซู่หยาง ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป
แน่นอนว่าเขาควรเลือกที่จะเลิกทําในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
เนื่องจาก เซี่ยหว่านชิว ไม่ได้ชอบเขาและเขาก็จะถอนตัวซะที
เมื่อ หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว อยู่ด้วยกัน เซี่ยหว่านชิว ดูมีความสุขมาก
และทั้งสองคนมีมุมหวานมาก
ซู่หยาง ทําได้เพียงมองจากระยะไกลเท่านั้น
คนที่เขาชอบมีความสุขก็พอแล้ว
เขาเชื่อว่าพระเจ้าจะทรงอวยพรเขา ในเร็ว ๆ นี้
เขาไม่สามารถทําให้ เซี่ยหว่านชิว มีความสุขได้
ในโลกนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทําได้คือ หลินฟ่าน เท่านั้น
หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ ซ่หยาง ก็ตัดสินใจอย่างรอบคอบ
ถ้าความรู้สึกของเธอไม่ตรงกับความรู้สึกของเขา ก็ไม่จําเป็นต้องยืนกรานฝืนใจใครอีก
ถึงมันจะเป็นเพียงความจริงที่โหดร้ายสําหรับ ซ่หยาง แต่เขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องผ่านมันไปให้ได้
แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เพียบพร้อมแต่ผู้หญิงที่เขาชอบมาก ก็ไม่สามารถมองเขาได้เลย
ผู้ชายที่อยู่กับเธอ กินกับเธอ นอนกับเธอ จูบกับเธอ อยู่กับเธอ และจะมีลูกครอบครัวและอนาคตกับเธอ มันคือ หลินฟ่าน ไม่ใช่เขา
ไม่ใช่เพราะ ซู่หยาง ไม่ดีพอ แต่เป็นเพราะเขามาผิดเวลา
ซู่หยาง จิบน้ำแร่เงียบ ๆ และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อไม่มีใครเขาก็สามารถปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาได้
ว่ากันว่าผู้ชายมีน้ำตานั้นเป็นเรื่องที่ต้องสําคัญมาก และยังถือเป็นการบอกลาตัวตนในอดีตอีกด้วย
จากนั้นเขาก็ถอนตัวออกจากการแข่งขันครั้งนี้อย่างสง่างามขอให้ หลินฟ่าน และ เซี่ยหว่านชิว มีความสุข
เขายังมีชีวิตใหม่เป็นของตัวเองเขาสามารถถ่ายทําและพบปะกับผู้หญิงคนอื่น ๆ
เมื่อ ซู่หยาง เงยหน้าขึ้นเขาก็พบผู้หญิงคนหนึ่งที่มักจะยืนอยู่ตรงหน้าเขาเสมอ
เธอคนนี้คือ หลินจิงจิง
หลินจิงจิง รู้ว่า ซู่หยาง และ หลินฟ่าน ทั้งคู่มาเยี่ยม เซี่ยหว่านชิว และเธอก็ คิดแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เธอจึงตามมาด้วย
หลินจิงจิง มองไปที่ ซู่หยาง ด้วยดวงตาที่สวยงามมีความสุขเล็กน้อย เธอฉลาดมากและไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย
“ที่นี่ลมแรงมากคุณโดนทรายเข้าตาหรือเปล่า ก็แค่เช็ดมันซะ” หลินจิงจิง ย่อตัวลงและยื่นทิชชูให้ ซู่หยาง
“ใช่ชายทะเลลมแรงมาก ตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้ว” ซู่หยาง ยืนขึ้นและมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขารู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย
หลินจิงจิง ไม่อยากให้เขาเสียหน้าเธอจึงพูดไปแบบนั้น
ซู่หยาง รู้ว่า หลินจิงจิง ยังคงยุ่งอยู่กับงานพากย์ของ ซิ่วหยู่เหนียน ในวันนี้ แต่เธอกลับปรากฏตัวที่นี่
ซู่หยาง นึกถึงสิ่งที่ หลินฟ่าน พูด
บางครั้งการทะนุถนอมคนตรงหน้าก็เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด
ปรากฏว่า หลินฟ่าน นั้นได้เห็นมองทุกอย่างมาตลอดแล้ว
หลังจากได้รับความห่วงใยของ หลินจิงจิง แล้ว ซู่หยาง ก็หายใจเข้าลึก ๆ
จากนี้ไปเขาจะเป็น ซู่หยาง คนใหม่!
และจะใส่ใจกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขา
