ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 405-406

ตอนที่ 405-406

ตอนที่ 405 เดิมพันครั้งสุดท้าย (5)

ตักเตือนรวมถึงสั่งสอน เจียงไป่อันเกลียดท่าทางแบบนี้ของเขาที่สุด วันนี้ในที่แห่งนี้ เขา เจียงไป่อันเป็นเจ้าบ้าน ฟังจือหันกลับยังมีท่าทางยโสโอหังอีก แบบนี้จะให้ใครดูกัน!!

เขากัดฟันกรอด พูดอย่างชิงชัง “รอก่อน ฉันจะคอยดูว่าแกยังจะใจเย็นแบบนี้อีกไหม”

ฟังจือหันยิ้มหยัน ไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น “คนอย่างนายเหรอ”

เจียงไป่อันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “งั้นแกก็ไปตายเถอะ!”

อวี๋กานกานจะรออยู่เงียบๆ ในรถได้ยังไง เธอใช้โทรศัพท์มือถือของฟังจือหันโทรแจ้งตำรวจแล้วและตอนนี้เป็นธรรมดาที่จะต้องถ่วงเวลาเอาไว้

เธอโผล่ไปข้างกายฟังจือหัน พูดพร้อมกับจ้องมองเจียงไป่อัน “คนอย่างนาย ทำไมถึงได้เลือดเย็นแบบนี้ จะพูดยังไงฟังจือหันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องนาย”

เจียงไป่อันแทรกคำพูดของอวี๋กานกาน ชี้ไปที่เธอพร้อมกับกล่าว “หุบปาก! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ยัยผู้หญิงคนนี้ที่ทำเรื่องของฉันพังหมด ไม่ว่าใคร…วันนี้ฉันไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด!”

อวี๋กานกานก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกว่าเธอสบายใจมากเมื่อมีฟังจือหันอยู่

ในตอนนี้ไม่ได้กลัวเจียงไป่อันเลยสักนิดเดียว

หลังจากที่เธอใจเย็นลงแล้ว ถึงขั้นอยากจะพูดหยั่งเจียงไป่อัน “เห็นนายเลือดเย็นแบบนี้ ดูเหมือนคนที่ผลักอาจารย์ฉันพลัดตกทะเลก็คือนาย”

“ใครให้เขายุ่งเรื่องชาวบ้านให้มาก มาสืบเรื่องของพวกเรา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บางทียาต้านมะเร็งของพวกเขาก็ทดลองสำเร็จไปแล้ว!”

อวี๋กานกานคิดไม่ถึงเลยว่าเธอกับฟังจือหันเดาถูกแล้ว อาจารย์สืบประวัติการรักษาเหล่านั้น เอาคนไปทดลองยาจริงด้วยและยังเป็นยาต้านมะเร็งอีกเหรอ?

เธอกัดฟันเอ่ยถามอีกครั้ง “ถ้างั้นทำไมนายต้องฆ่าเจียงป๋อซื่อ นั่นคือลุงของนายนะ!!”

เจียงไป่อันสบถออกมาอย่างแรง “เขาถือว่าเป็นบ้าอะไร เขาชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมากขนาดนั้นก็ไปลงนรกเถอะ!!”

ฟังจือหันที่นิ่งเงียบมาโดยตลอด ดวงตาดำขลับดุจน้ำหมึกแหลมคม ให้ความรู้สึกข่มขู่ “ระเบิดเรือยอชท์เป็นแผนของนายเหรอ”

ดวงตาของเจียงไป่อันที่มองเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายพร้อมกับกล่าว “ใช่ เป็นแผนของฉัน แต่ว่าตอนนี้ให้แกรู้แล้วจะยังไง พวกแกอยากจะบีบให้ฉันตาย งั้นฉันก็จะให้พวกแกไปตายให้หมด!”

หยุดไปครู่หนึ่ง เขาจึงพูดด้วยความลำพองใจ “ฟังจือหัน ตอนนี้ถ้าแกยอมคุกเข่าขอร้อง ฉันอาจให้แกตายอย่างสบายสักหน่อย ถ้าไม่อย่างงั้น…”

แววตาไม่เป็นมิตรของฟังจือหันกวาดมองเขาพลางพูดด้วยเสียงเบา “ไม่งั้นแล้วยังไง”

เจียงไป่อันพูดขู่ “ไม่งั้นฉันก็จะให้แกตายไปเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่”

ฟังจือหันมองเขาอย่างดูถูก “ฉันขอร้องนายซักประโยค อย่าทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองนึกเสียใจทีหลัง เพราะว่าพวกขยะแบบนายนี้ ทรมานไม่กี่ครั้งก็ไม่สามารถนำกลับมาใหม่ได้อีกแล้ว”

ฟังจือหันโดนคำพูดของฟังจือหันทิ่มแทงเข้าแล้ว

แววตาคมฉายความคลุ้มคลั่งขึ้นมา กำหมัดแล้วหวดออกไปทางฟังจือหัน

ฟังจือหันดันตัวอวี๋กานกานออกไปแล้วเอนหัวไปข้างหลังอย่างคล่องแคล่ว มือเปล่าจับข้อมือของเจียงไป่อันเอาไว้

มือของเจียงไป่อันที่โดนจับเอาไว้อยากจะขัดขืน แต่ว่ากลับพบว่าตนเองขยับไม่ได้เลยสักนิด แรงของอีกฝ่ายดูเหมือนเหล็กกล้าที่รัดเอาไว้แน่น ไม่ว่าเขาจะออกแรงขัดขืนยังไงก็ไม่ขยับเลยสักนิดเดียว

พวกเขาต่างก็เป็นผู้ชายกันแต่เรี่ยวแรงกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

เจียงไป่อันแทบไม่อยากจะเชื่อ ถอยหลังไปสุดแรงกำลัง อยากจะเหวี่ยงมือของตนเอง สีหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว ยังไงไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

ฟังจือหันปรายตาไปที่ตัวเขาเหมือนกับมองตัวตลกกำลังแสดงอยู่

ตอนที่เจียงไป่อันออกแรงถอยหลัง จู่ๆ เขาก็คลายมืออย่างเอื่อยเฉื่อยทำให้เจียงไป่อันเสียหลักล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

ตอนที่ 406 ความรู้สึกพิเศษ (1)

ผู้คนรอบข้างต่างก็ตกใจหมด ตอนที่เจียงไป่อันส่งสัญญาณให้ต่างก็กรูเข้าไปหาฟังจือหันกัน

พอเห็นทุกคนไปรุมล้อมฟังจือหัน เจียงไป่อันก็หยิบดาบยาวสามเมตรออกมาจากในรถ ฟันไปที่ฟังจือหันอย่างเสียการควบคุม “ฟังจือหัน ตายซะ!”

อวี๋กานกานตกใจหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง หวีดร้องออกมา “ฟังจือหัน ระวัง!”

บนใบหน้าของฟังจือหันไม่มีร่องรอยความตื่นตระหนกเลยสักนิด พอได้ยินเสียงเตือนของอวี๋กานกานก็เบี่ยงตัวหลบอย่างใจเย็น

ดาบเล่มนั้นของเจียงไป่อันไม่ได้แตะโดนฟังจือหันและเหวี่ยงเรื่อยๆ

หมัดฮุกไม่กี่หมัดของฟังจือหันปะทะไปโดนตัวของเจียงไป่อัน เจียงไป่อันที่โดนต่อยก็ก้าวถอยหลังเรื่อยๆ โดยไม่รอให้เขาตอบสนอง ฟังจือหันก็กระโดดทะยานจากรถด้านข้าง ถีบขาคู่ไปที่ลำตัวของของเจียงไป่อัน

จากเสียงกรีดร้องของเจียงไป่อัน ตัวเขาทั้งตัวถูกถีบไปโดนพุ่มไม้

เจียงไป่อันเวียนหัวตาลายล้มลง

หมดเรี่ยวแรงแต่กลับยังคงไม่พอใจ “ฟังจือหัน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก”

เขาตะกายลุกขึ้นมาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ไป ไปกับฉันให้หมด วันนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องฆ่าพวกเขาทั้งหมด”

ทันใดนั้นทุกคนต่างก็ล้อมฟังจือหันเอาไว้

เหอสือกุยไม่ได้มีคนล้อมเอาไว้แล้ว

อวี๋กานกานรีบวิ่งไปแก้มัดเชือกที่ตัวเหอสือกุยอยู่

พอเหอสือกุยถูกปล่อยตัวก็เก็บไม้กระบองที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้ววิ่งไปช่วยฟังจือหัน เห็นคนมากมายเหล่านั้นต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทั้งสองคนคือฟังจือหันกับเหอสือกุยเลย เจียงไป่อันขยับข้อมือพลางจ้องเขม็ง ตะโกนประโยคนี้อย่างบ้าคลั่ง “ตีสิ ตีให้ตาย หนึ่งคนหนึ่งรางวัลสิบล้าน”

อวี๋กานกานมองเจียงไป่อันอย่างตื่นตระหนก

คนๆ นี้ช่างน่ากลัวเสียจริง

ทำไมถึงได้โหดเ**้ยม บ้าคลั่งขนาดนี้

เจียงไป่อันเองก็เห็นอวี๋กานกานที่ยืนอยู่ด้านข้าง ในใจเกิดแรงอาฆาต หยิบดาบเหวี่ยงไปทางอวี๋กานกาน

อวี๋กานกานตกใจ ก้าวถอยหลังติดๆ แต่ว่าด้านหลังเป็นพุ่มไม้ เธอหมดทางถอยแล้ว

“แม่หนู” เหอสือกุยตกใจเกือบจะหลุดออกมาแล้ว ไม่หลงเหลือใบหน้าใจเย็นและเด็ดเดี่ยวเหมือนในวันวานโดยสิ้นเชิง

เขาอยากจะกระโจนไปแต่กลับถูกชายคนหนึ่งขว้างเอาไว้

ขณะที่เส้นยาแดงผ่าแปด

เขาเห็นฟังจือหันวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ดึงตัวอวี๋กานกานเข้าสู่อ้อมกอดในทันทีและหมุนตัวอีกรอบหนึ่งเพื่อถีบเจียงไป่อัน

แต่ว่าดาบแหลมคมในมือของเจียงไป่อันกรีดเข้าที่แขนของฟังจือหันโดยไม่ทันระวัง เลือดสดๆ ไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

เลือดไหลทะลักออกมา ซึมเป็นดวงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของฟังจือหัน

อวี๋กานกานเห็นฟังจือหันได้รับบาดเจ็บก็รีบกอดแขนของเขาเอาไว้ สีหน้าตื่นตระหนกตกใจ “ฟังจือหัน คุณบาดเจ็บ!”

ฟังจือหันยังคงไม่แสดงสีหน้าอะไร ดวงตานิ่งเรียบเหมือนช่วงเวลาปกติที่ไร้เกลียวคลื่นพลางพูดปลอบใจอวี๋กานกาน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”

เหอสือกุยหลุดพ้นจากชายหนุ่มที่ขัดขวางเขา หันไปเห็นอวี๋กานกานกับฟังจือหันแล้วก้มมองมือข้างตัวที่เผลอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

เสียงไซเรนดังขึ้นมา

ชายกลุ่มนั้นเห็นตำรวจมาแล้วต่างก็ลนลานเล็กน้อยในชั่วขณะ และก็ไม่รู้ว่าใครที่ตะโกนออกมา “หนี รีบหนี”

ครู่เดียวทุกคนต่างก็กระจายไปทั่วทุกทิศทาง

เจียงไป่อันลุกลี้ลุกลนมาก เมื่อเห็นสิ่งผิดปกติก็พยายามใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งขึ้นรถของตนเอง รีบเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วที่สุดหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

มีตำรวจขับรถคันหนึ่งดักทางเอาไว้ในทันที ปิดทางหนี!!

แน่นอนว่าเจียงไป่อันไม่มีทางยอมให้จับโดยไม่สู้ เขาคิดว่าขอเพียงตนเองไม่ถูกจับคาที่ก็จะไม่มีปัญหาอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเข้าคุกแน่นอน

เขาจะไม่เข้าคุก เขาจะต้องหนีแน่!

จะต้องอย่างแน่นอน!

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

Status: Ongoing

“ขอโทษนะคะ คุณคือ…” “ฟังจือหัน สามีเธอไง” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! นั่งในบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็มีสามีซะยังงั้น! อวี๋กานกาน เป็นแพทย์หญิงผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคด้วยศาสตร์แพทย์แผนจีน เมื่อครึ่งเดือนก่อน เธอประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนเข้าจนหมดสติไป หลังจากฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล บาดแผลไม่ได้สาหัส แต่กลับต้องนอนพักฟื้นเป็นครึ่งค่อนเดือน หลังจากที่เธอฟื้น กลับมีผู้ชายคนหนึ่งดันมายืนตรงหน้าเธอ บอกว่าเธอความจำเสื่อม และยังบอกอีกว่าเขาเป็นสามีของเธอ! เธอคนที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน จะไปมีสามีได้ยังไงกัน… “คุณเป็นใครกันแน่” “ฟังจือหัน สามีเธอไง!” เจ็ดพยางค์เหมือนเมื่อกี้เป๊ะ… สรุปแล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นระหว่างที่เธอหมดสติไปกันเนี่ย ในเมื่อเธอไม่รู้จักเขา แล้วเพราะอะไรทำไมเขาถึงต้องอ้างว่าเป็นสามีของเธอด้วย หรือเธอจะความจำเสื่อมเข้าแล้วจริงๆ

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท