จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 92-5

ตอนที่ 92-5

จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 92-5 ความรักเบ่งบาน
แต่ ณ แคว้นฉินจื้ออันไกลโพ้นฮ่องเต้แห่งฉินจื้อ เชียนลั่วเฉิงก็กำลังจามติดต่อกันหลายครั้ง หลังพระองค์บีบจมูกแก้คัดแล้ว ก็ทรงเริ่มก่นด่า

“เร็ว รีบไปสืบมา จะต้องสืบให้ได้ว่าปรมาจารย์คือใคร!”

“จำไว้ ไม่ว่าต้องสูญเสียอะไรมากเท่าไหร่ก็ตาม จะต้องเชิญท่านมาหาข้าให้ได้ เชิญมา เข้าใจหรือไม่ ต่อให้ต้องคุกเข่าขอร้องก็ต้องทำ! หากว่าหาปรมาจารย์ไม่เจอ พวกเจ้าก็ไปตายเสีย!”

ในขณะเดียวกัน เชียนลั่วเฉิงก็ภาวนา

“ท่านปรมาจารย์ ท่านห้ามเป็นชาวต้าโจวโดยเด็ดขาด ซย่าโหวจวินอวี่เจ้าจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นตะกละมูมมาม ท่านอย่าไปส่งเสริมความชั่วร้ายของมันโดยเด็ดขาดเลย!”

ข่าวที่ต้าโจวโค่นล้มซีเย่ว์ เชียนลั่วเฉิงก็ได้ยินข่าวมาบ้าง

ราชบุตรเขยฆ่าบุตรสาว

ฮองเฮากระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนักจนสติฟั่นเฟือน

ถุย!

หากซย่าโหวจวินอวี่อยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้ละก็ เขาจะต้องถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาอย่างแน่นอน

เอาเหตุผลที่ไร้สาระมาตกแต่งจนสวยหรู ข้ออ้างทั้งเพ!

ด้วยนิสัยซย่าโหวจวินอวี่แล้ว เขายินยอมสละลูกสาวตนเพื่อใส่ร้ายหลิวเปย นี่ต่างหากที่เรียกว่าใจคอโหดเ**้ยม!

เสือร้ายไม่กินลูก!

นี่ถึงขนาดยอมฆ่าลูกของตัวเองยังมิใช่หมาป่าร้ายอีกหรือ!

เพื่อให้ได้แคว้นซีเย่ว์มาครอบครอง สละแม้กระทั่งชีวิตของลูกสาวตัวเอง ซย่าโหวจวินอวี่ เจ้านี่มันเลวจริงๆ!

เชียนลั่วเฉิงเริ่มด่าทอ

ถึงแม้ว่าซย่าโหวจวินอวี่จะขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน แต่เชียนลั่วเฉิงก็ลำบากไม่น้อย ยามที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา

ในสายตาเชียนลั่วเฉิง ซย่าโหวจวินอวี่มากเล่ห์เพทุบาย น้ำมือเ**้ยมโหด เอาแต่ได้โดยที่ไม่ยินยอมสูญเสียอะไรทั้งนั้น เป็นจิ้งจอกเฒ่าร้อยปีเจ้าเล่ห์ น่ารังเกียจที่สุด!

เขาต่อสู้กับซย่าโหวจวินอวี่มาหลายปี ทุกครั้งก็เป็นเชียนลั่วเฉิงที่พ่ายแพ้ไปเสียทุกครั้ง

หากมิใช่ข้างกายซย่าโหวจวินอวี่มีซย่าโหวฉิงเทียนสุนัขคลั่งที่ไล่กัดคนไม่เลิกล่ะก็ เชียนลั่วเฉิงคงสั่งการให้หูซาเก็บคู่ต่อสู้เก่าแก่นี่ไปตั้งนานแล้ว

เมื่อคิดถึงหูซา เชียนลั่วเฉิงก็เริ่มสับสนขึ้นมาอีก

หูซาตายแล้ว ลำดับขั้นของแคว้นฉินจื้อก็ยิ่งตกต่ำมากยิ่งขึ้น เหล่าแคว้นเล็กแคว้นน้อยที่แต่ก่อนต้องพึ่งพาอาศัยแคว้นฉินจื้อรวมทั้งบรรดาแคว้นอื่น ปีนี้กลับแข็งข้อมิยอมส่งเครื่องบรรณาการมาให้ เริ่มเอนเอียงไปยังฝ่ายที่มีอำนาจ!

หากมิใช่เชียนเยี่ยเสวี่ยก่อกวนจนทุกอย่างพังพินาศ ยับยั้งเขาเอาไว้ เชียนลั่วเฉิงก็คงแบ่งทหารไปจัดการไอ้สุนัขที่เนรคุณนั่นไปแล้ว

แต่เชียนลั่วเฉิงรู้ดีว่านี่มิใช่เวลาที่จะมาโกรธเคือง

โบราณว่าจัดการเรื่องในบ้านให้ดีก่อนจึงจะบริหารประเทศให้สงบสุขได้ เขาขอจัดการลูกทรพีเชียนเยี่ยเสวี่ยก่อน แล้วค่อยไปต่อสู้กับเจ้าจิ้งจอกเฒ่านั่น!

เจ้าลูกเวรนี่ได้ไปร่วมงานประลองโอสถเพียงครั้งเดียว กลับมาก็กลายเป็นขั้นราชันจักรพรรดิ หยิ่งยโสโอหังยิ่งนัก เขาปวดเศียรเวียนเกล้าอย่างหนัก!

หากมิใช่หูซาตายแล้ว และแคว้นฉินจื้อในตอนนี้ต้องการเชียนเยี่ยเสวี่ยค้ำจุนเอาไว้ เชียนลั่วเฉิงคงจัดการเก็บกวาดเจ้าลูกทรพีนี่นานแล้ว!

ท่านปรมาจารย์ โปรดมาที่ฉินจื้อเถิด!

ในตอนนี้ฉินจื้อต้องการท่านเป็นอย่างมาก!

สุดท้าย เชียนลั่วเฉิงได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ

หากว่าท่านปรมาจารย์มาเข้าพวกกับแคว้นฉินจื้อจริง เขาไม่เพียงแต่จะกำจัดเจ้าลูกชั่วนั่น ทั้งยังจะจัดการสั่งสอนเหล่าชนเผ่าและแคว้นเล็กแคว้นน้อยที่ทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาด้วย อีกอย่างยังสามารถประกาศศักดาข่มขู่ต้าโจวได้อีกด้วย

“เฮอะ! อวี้เฟยเยียนคือจอมเทวา แน่นักหรือ ข้ามีปรมาจารย์!

เชียนลั่วเฉิงจินตนาการว่าตนแสดงอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าซย่าโหวจวินอวี่ได้ ก็สบายอกสบายใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่า มีข้อแม้ว่าเขาจะต้องตามหาปรมาจารย์ให้เจอก่อนเจ้าจิ้งจอกเฒ่านั่น!

ส่วนตัวอวี้เฟยเยียนกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเกิดความเคลื่อนไหวใหญ่โตเช่นนี้ รอจนกระทั่งนางและซย่าโหวฉิงเทียนกลับถึงเมืองหลวง ซย่าโหวฉิงเทียนก็ถูกซย่าโหวจวินอวี่ตามตัวเข้าเฝ้าทันที

“เป็นเด็กดี รอพี่กลับมา!”

ซย่าโหวฉิงเทียนโอบกอดอวี้เฟยเยียน จรดปลายคางเขาแนบชิดกับหน้าผากนาง ใช้หนวดเขาทิ่มนางเบาๆ

“บ้า คันจะตายอยู่แล้ว!”

อวี้เฟยเยียนยกมือขึ้นฟาดซย่าโหวฉิงเทียน

แน่นอนว่าแรงอันน้อยนิดของนางในสายตาของซย่าโหวฉิงเทียนราวกับแมวน้อยกำลังเกาให้เขาเท่านั้น

“สบายจังเลย เกาให้พี่อีกสิ!”

ซย่าโหวฉิงเทียนหยอกเย้า

“ท่านรีบไปเถอะ! ฝ่าบาทถามหาท่านจะต้องมีอันใดเป็นแน่!”

อวี้เฟยเยียนเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มซย่าโหวฉิงเทียนแผ่วเบา

“ข้าจะรอท่านกลับมา!”

ประโยค ‘ข้าจะรอท่านกลับมา’ เพียงประโยคเดียวทำให้หัวใจซย่าโหวฉิงเทียนหวานฉ่ำราวกับฉาบไว้ด้วยน้ำผึ้งก็ไม่ปาน

มีคนกำลังรอคอยเขาอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน นับเป็นเรื่องที่ซย่าโหวฉิงเทียนมิเคยคาดหวังมาก่อน

แต่ทว่าในที่สุดมันก็กลายเป็นความจริงขึ้นมา แล้วเขาจะไม่รู้สึกโชคดี ไม่รู้สึกซาบซึ้งได้อย่างไรเล่า!

ที่ด้านข้างบ่อน้ำพุร้อน เขาและนางยืนยันชัดเจนว่าอยู่ในสถานะของคนรัก

ซย่าโหวฉิงเทียนไม่พูดถึงเรื่องที่จะจากไป ส่วนอวี้เฟยเยียนก็ไม่ไปคิดเรื่องพวกนั้นอีก

เครื่องส่งสัญญาณหล่นหายไปที่ใด นางก็ไม่รู้

บางทีพรุ่งนี้อาจจะเจอเครื่องส่งสัญญาณ หรือบางทีอาจต้องรอสิบปียี่สิบปีถึงจะเจอ บางทีนางอาจจะหามันไม่เจอตลอดชีวิต กลับประเทศจีนไม่ได้อีก

ในเมื่อเรามิอาจล่วงรู้อนาคตได้ แล้วเหตุใดเราถึงไม่ทะนุถนอมปัจจุบันเล่า!

มีคนที่รักเราอยู่เคียงข้างกาย สัมผัสความรักของกันและกันอย่างเต็มหัวใจ นับเป็นวิธีที่ดีที่สุดกับทั้งอวี้เฟยเยียนและซย่าโหวฉิงเทียน

“แมวน้อย พี่ไม่อยากไปแล้ว!”

ซย่าโหวฉิงเทียนที่กำลังตกอยู่ในสภาวะรักสุกงอม อยู่ในห้วงความรัก

ยิ่งเห็นอวี้เฟยเยียนเชิญชวนเขาเช่นนี้ เขาแทบไม่อยากแยกจากนางเลยแม้แต่ก้าวเดียว!

“ไปเถอะ นะเด็กดี ท่านไปเข้าเฝ้าก่อน เดี๋ยวข้าจะไปทำกับข้าว พอท่านกลับมาพวกเราจะได้ฉลองด้วยกันอย่างไรเล่า!”

อวี้เฟยเยียนรู้รสความสามารถในการเกาะติดของซย่าโหวฉิงเทียนแล้ว มันช่างเข้ากับวิธีการที่เขาใช้ฆ่าคนอย่างคาดไม่ถึง ราวกับว่าคนทั้งสองได้รวมร่างเป็นหนึ่งเดียวก็ไม่ปาน ไม่ยอมแยกจากกันแม้เพียงนิดเดียวเฉกเช่นเดียวกับแสงและเงาที่เคียงคู่กันเสมอ

แม้แต่อวี้เฟยเยียนไปเข้าห้องน้ำ ซย่าโหวฉิงเทียนก็ยังตามไปเฝ้าที่หน้าห้องน้ำ เกรงว่าหากกะพริบตา อวี้เฟยเยียนก็จะอันตรธานหายไป

อาจเพราะเขารู้สถานะที่แท้จริงของอวี้เฟยเยียน ซย่าโหวฉิงเทียนจึงกลายเป็นโรคกลัวว่าจะต้องสูญเสียนางไป จึงเข้มงวดเช่นนี้

เมื่ออวี้เฟยเยียนยืนยันหนักแน่นอีกครั้ง ทั้งยังปลอบโยนเขาอยู่นานซย่าโหวฉิงเทียนถึงได้ยอมเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้

จนกระทั่งซย่าโหวจวินอวี่ได้พบกับซย่าโหวฉิงเทียน เห็นเขาเพียงแค่แวบเดียวหัวใจของฝ่าบาทก็พอโต!

“ดีนี่นา ไม่เลว!”

เห็นทีสองสามวันนี้ ความสัมพันธ์ของลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาคงจะพัฒนาคืบหน้าไปมากทีเดียว

ดีจริงๆ เลย!

ความดีใจทำเอาซย่าโหวจวินอวี่ลืมเลือนเรื่องปรมาจารย์ไปชั่วขณะ

เปรียบเทียบกันแล้ว เขาจะต้องเป็นห่วงเป็นใยความสุขชั่วชีวิตของบุตรชายมากกว่าอยู่แล้ว นี่มันเรื่องของชีวิตทั้งชีวิตเลยนะ แล้วจะละเลยได้อย่างไรกัน!

“เป็นอย่างไร คำแนะนำของข้าไม่เลวใช่หรือไม่ละ!”

ถึงแม้จะรู้ว่าซย่าโหวฉิงเทียนมิได้เดินทางไปหลบร้อนที่สวนบนเขา แต่เขาก็หายตัวไปตั้งสองสามวัน คงจะต้องไปสำเริงสำราญใจที่อื่นเป็นแน่

เจ้าหนุ่มนี่มีความลับหรือนี่!

“อืม”

ซย่าโหวฉิงเทียนพยักหน้าน้อยๆ โดยไม่ปิดบังสีหน้าที่มีความสุขของตัวเองสักนิด

“นางชอบข้ามากเช่นกัน ซึ่งข้าดีใจมาก”

“ต้องอย่างนี้สิ!”

ซย่าโหวจวินอวี่ถึงกับตบหน้าขาตนเองอย่างแรง

“เชื่อข้านะไม่ผิดแน่ ชอบเขาก็พูดออกไปเลย เจ้าไม่พูด นางจะรู้ได้อย่างไรกันเล่า ลูกผู้ชายไม่ควรให้ฝ่ายหญิงคาดเดาความรู้สึกของเรานะ!”

“ขอบคุณ…”

ซย่าโหวฉิงเทียนกล่าวขอบพระทัยฮ่องเต้อย่างจริงใจ

จริงสิ ก่อนที่เขาจะไป ซย่าโหวจวินอวี่ยังถ่ายทอดประสบการณ์ของตนเองให้กับเขามากมาย

หากมิใช่พระองค์ทรงให้กำลังใจสนับสนุนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ไม่มีความคิดเรื่องที่จะสารภาพรักมาก่อน

“เกรงใจไปทำไมกัน! ใครใช้ให้ข้าเป็นพ่อของเจ้ากันเล่า!”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นซย่าโหวจวินอวี่ก็มองไปที่ซย่าโหวฉิงเทียน ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

“อะไร…”

ซย่าโหวฉิงเทียนรู้สึกขนลุกไปทั่วร่างเมื่อถูกสายตาเช่นนั้นของซย่าโหวฉิงเทียนมองมา

“ฉิงเทียน เจ้าเคยอ่าน ‘ชุนกงถู’ หรือไม่ รู้หรือไม่ว่าเรื่องของหญิงชาย มันเป็นอย่างไรกัน”

ซย่าโหวจวินอวี่กล่าวออกมา พร้อมทั้งแสดงอาการสงสัยใคร่รู้เป็นอย่างยิ่ง

จำนนรักชายาตัวร้าย

จำนนรักชายาตัวร้าย

Status: Ongoing

เพราะการทดลองถอดดวงจิตของดอกเตอร์คิว ทำให้วิญญาณ อวี้เฟยเยียน นักศึกษาอัจฉริยะมากพรสวรรค์ข้ามเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูโลลิต้า (?) แห่งจวนจงอี้โหว ซึ่งไม่เพียงร่างกายอ่อนแอจนฝึกวรยุทธ์ไม่ได้ แม้แต่สติปัญญายังถูกคนวางยาพิษทำลายจนอาจจะตายได้ภายในสามเดือน นับเป็นตัวไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง แต่แล้วเมื่อเธอบังเอิญได้พบกับท่านอ๋องผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับสตรีใดอย่างซย่าโหวฉิงเทียน และช่วยชีวิตเขาไว้จากการลอบสังหาร ความเด็ดเดี่ยวของนางทำให้เขาสนใจอยากได้นางมาเป็น ‘สัตว์เลี้ยง’ ของตน! แต่แล้วเมื่อรู้ว่านางคือว่าที่พระชายาองค์ชายสี่ เท่ากับมีศักดิ์เป็นหลานสะใภ้ของตน เช่นนั้นแล้วเขาจะทำเช่นไรกับ ‘แมวป่าน้อย’ ที่เขาสู้อุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมมาตัวนี้ดีเล่า!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท