จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 126-3 คนเลว เอามันมาลองมือเสียเลย!

ตอนที่ 126-3 คนเลว เอามันมาลองมือเสียเลย!

ตอนที่ 126-3 คนเลว เอามันมาลองมือเสียเลย!

รอยยิ้มของอวี้เฟยเยียนราวกับดอกท้อที่กำลังเบ่งบานชูช่อก็ไม่ปาน ดึงดูดใจแต่แฝงเอาไว้ด้วยความชั่วร้าย งดงามสดใส มองแล้วทำให้เสิ่นถูเลี่ยหวั่นไหวในใจ

คนงามโดยแท้!

เห็นทีว่าหลิวติงจะต้องสิ้นชื่อในวันนี้เสียแล้วเป็นแน่!

แต่ว่า ตระกูลเสิ่นถูและตระกูลหลิวไม่ได้คบค้าสมาคมอะไรกันเป็นพิเศษ ดังนั้นเขาจะไม่มีทางออกหน้าช่วยเหลือคนเลวเช่นหลิวติงเด็ดขาด!

เมื่อขอร้องตระกูลเสิ่นถูไม่ได้ผล หลิวติงจึงเปลี่ยนความคิด

เขาเงยหน้าขึ้น จ้องมองซย่าโหวฉิงเทียนด้วยสายตาอาฆาตแค้น

“ข้าคือคุณชายสามแห่งตระกูลหลิว พวกเจ้าฆ่าข้าไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับล่วงเกินตระกูลหลิว!”

แผ่นหลังของหลิวติงชุ่มไปด้วยเหงื่อ ยิ่งส่วนล่างของเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะมันกำลังหลั่งเลือด

เมื่อเห็นว่าหลิวติงยังคงปากดี ซย่าโหวฉิงเทียนก็ใช้เท้าเหยียบเข้าที่มือขวาของเขาอย่างไม่ปราณี ทั้งยังตั้งใจบดขยี้ปลายนิ้วของเขาเป็นพิเศษ

“อ๊าก!”

มือของหลิวติงถูกเหยียบจนแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี

เขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

“น่ารำคาญชะมัด!”

อวี้เฟยเยียนเอ่ยขึ้นแล้วดีดหินไปที่จุดใบ้ของหลิวติง เสียงแหกปากโวยวายเงียบลงในทันที หลิวติงขยับปากพะงาบๆ เบิ่งตากว้าง ดวงตาฉายแววหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ขณะเดียวกัน ซย่าโหวฉิงเทียนก็ใช้วิธีการเดียวกันบดขยี้มืออีกข้างของหลิวติงจนแหลกละเอียดเช่นกัน

หลิวติงที่เมื่อครู่คิดจะย่ำยีอวี้เฟยเยียน ตอนนี้กลับนอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ ปัสสาวะอุจจาระเรี่ยราด เนื้อตัวโชกชุ่มไปด้วยเลือด

น่า…หวาดกลัวยิ่งนัก!

แม้แต่อาหูที่มองดูความเป็นความตายจนเคยชิน ก็ยังรู้สึกเสียวไส้ไม่น้อย

แม่เจ้า สยดสยอง!

ความโหดเ**้ยมของชายหญิงที่อยู่เบื้องหน้านี้มีมากพอๆ กับหน้าตาที่หล่อเหลาสวยงามของพวกเขาทีเดียว!

“คุณชายใหญ่ พวกเขาเป็นใคร?”

แม้ว่าหลิวติงจะไม่เอาไหน แต่จะชั่วดีอย่างไรเขาก็เป็นคนของตระกูลหลิว ฝ่ายนั้นอาจหาญฆ่าเขาเช่นนี้ ไม่กลัวภัยจะมาถึงตัวหรอกหรือ?

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่า ไม่ใช่ศัตรู!” เสิ่นถูเลี่ยกล่าว

“ท่านพี่——”

มองดูซย่าโหวฉิงเทียนค่อยๆ ทรมานหลิวติงให้ตายทีละน้อย อวี้เฟยเยียนจึงเอื้อมมือออกไปดึงเขาเอาไว้

“ต่อจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะ!”

“หลิวติงคนนี้สมควรตายยิ่งนัก!”

นางและซย่าโหวฉิงเทียนกำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะเป็นกังวลเรื่องของหนานกงจื่อหลิงเป็นอย่างมาก หลิวติงดันเอาตัวเข้ามาขวางทางปืนเสียนี่ ทั้งยังเสียมารยาทกับนางเสียอีก ไปกินดีหมีหัวใจมังกรมาหรืออย่างไรกัน

ลูกหลานสกุลหลิวเป็นเช่นนี้ เห็นทีสกุลหลิวคงจะไม่เก่งกาจสักเท่าไหร่กระมัง

แต่ก็ไม่อาจให้ใครมาหลบหลู่ดูหมิ่นอย่างไรก็ได้ เพียงเพราะเกรงว่าจะล่วงเกินสกุลเข้า

และการอดทนต่อการดูหมิ่นดูแคลน ไม่ใช่วิสัยของอวี้เฟยเยียน——

เมื่อครั้งที่อยู่ที่หลัวอวี่นั้น อวี้เฟยเยียนต้องพยายามสะกดกั้นตนเองหลายเรื่อง เพราะต้องคอยรักษาภาพพจน์ของสกุลอวี้

แต่ตอนนี้นางไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นอีกแล้ว!

นางรู้แล้วว่า ฉายา ‘อวี้หลัวซ่า(ซ่า แปลว่า ฆ่า)’ ของนาง ไม่ใช่ได้มาลอยๆ !

เมื่อครั้งที่อยู่ที่จีนแผ่นดินใหญ่นั้น ศัตรูทีตายด้วยน้ำมือของนางมีมากมายเหลือคณานับ เมื่อมาถึงที่อู๋โยวนี่ ในที่สุดนางก็สามารถต่อสู้ได้เต็มที่เสียที!

“เจ้าจะทำอะไร?”

เห็นอวี้เฟยเยียนยิ้มชั่วร้ายเดินเข้ามาหา หลิวติงก็เริ่มหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น ฉับพลันเขาก็มีรู้สึกลางสังหร์มิสู้ดีขึ้นมา เพราะหากเขาล่วงเกินชายชุดม่วงผู้นี้ละก็ อย่างมากที่สุดก็คงจะถูกทรมานจนเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าตาย แต่รอยยิ้มตรงหน้า รอยยิ้มจากสาวน้อยที่ท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ผู้นี้ต่างหาก ถึงเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวมากที่สุด!

“ซู่ๆ ——”

อวี้เฟยเยียนค่อยๆ สาดผงสีชมพูลงบนร่างของหลิวติง ด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ราวกับมิได้กำลังกระทำเรื่องชั่วร้ายอยู่

เสร็จแล้วก็ยิ้มร้าย

“คนชั่ว ดื่มด่ำกับแสงสุดท้ายแห่งชีวิตของเจ้าให้เต็มที่เถอะ!”

อวี้เฟยเยียนดึงมือซย่าโหวฉิงเทียนให้มาอยู่เคียงข้างนาง

เพียงไม่นาน บนท้องฟ้าก็ปรากฏกลุ่มก้อนเมฆสีแดง ก้อนเมฆสีแดงเคลื่อนตัวผ่านทางเดินเข้าตลาดจนกระทั่งมันลอยมาอยู่ที่เบื้องหน้าของทุกคน ซึ่งเสิ่นถูเลี่ยก็ถึงกับร้องขึ้นมาว่า

“นกอัคคีเพลิง!”

ดูจากรูปร่างของกลุ่มก้อนสีแดงบนท้องฟ้าเหล่านั้นแล้ว นั่นคือปากของนกอัคคีเพลิงที่กินเนื้อเป็นอาหารนั่นเอง!

“รีบหนีเร็ว!”

ในขณะที่เสิ่นถู่เลี่ยและอาหูวิ่งหนีไปนั้น กลุ่มเมฆสีแดงก็ร่อนลงมายังพื้นดินอย่างแรง เข้าล้อมกรอบหลิวติงเอาไว้

หลิวติงเบิ่งตากว้างด้วยความหวาดกลัว แต่ยังมิทันที่เขาจะได้เปล่งเสียงออกมาร่างของเขาก็กลายเป็นสีแดง

“กาๆ ——”

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา ฝูงนกอัคคีเพลิงก็สลายตัว ร่างของหลิวติงที่นอนอยู่บนพื้นเมื่อครู่ เหลือเพียงแต่โครงกระดูกเท่านั้น

แม่เจ้า!

อาหูกลื้นน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก แล้วเหลือบสายตามองไปที่อวี้เฟยเยียนที่มีสีหน้าเรียบเฉย ในใจก็ถึงกับร้องว่า อมิตาพุทธ กันเลยทีเดียว

คนเราจะมองกันที่หน้าตาเพียงอย่างเดียวไม่ได้เลยจริงๆ !

ยิ่งสวยมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพิษสงร้ายมากเท่านั้น

ตรงหน้านี้ก็เป็นตัวอย่างชั้นดีมิใช่หรือ?

“เจ้าช่างใจคอโหดเ**้ยมยิ่งนัก!”

ในตอนนั้นเอง เสียงของสาวน้อยผู้หนึ่งก็ดังขึ้น

บุคคลที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของอวี้เฟยเยียนคือชายสองคนและหญิงคนหนึ่ง

เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาเห็นภาพนกอัคคีรุมกินคนทั้งเป็นนั้น สาวน้อยถึงกับขยะแขยงจนแทบจะอาเจียนออกมา แต่ทว่าในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องออกมากล่าวโทษอวี้เฟยเยียนเข้าให้จนได้

จู่ๆ ก็มีพวกทวงความยุติธรรมโผล่มา อวี้เฟยเยียนถึงกลับคลี่ยิ้ม

“ไม่ยอมรับ เช่นนั้นก็มาแก้แค้นแทนเขาเสียสิ!”

อวี้เฟยเยียนเพียงแต่ยิ้มบางๆ ทว่ากลับทำให้ชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่หลังหญิงสาวน้อยผู้นั้นถึงกับมองดูอย่างเคลิบเคลิ้ม

งามนัก!

งามกว่าคุณหนูรองเสียอีก…

“เจ้าชื่ออะไร? ข้าต้องการท้าประลองกับเจ้า!”

ยิ่งมองสุ่ยจูเอ๋อร์ก็ยิ่งไม่ชอบหน้าอวี้เฟยเยียนเข้าไปใหญ่

ที่บ้านก็มีพี่สาวที่ได้รับฉายาหญิงที่งามที่สุดในแผ่นดินนามว่าสุ่ยเยว่เอ๋อร์ คอยกดนางเอาไว้อยู่แล้วทั้งคน ในสายตาของผู้คนทั่วไปมีเพียงสุ่ยเยว่เอ๋อร์ นางก็มักจะถูกละเลยมาโดยตลอด

บัดนี้สุ่ยจูเอ๋อร์หาเวลาที่จะมาฝึกวิชาเสียหน่อย ทว่าดันได้มาพบหญิงสาวที่ดวงหน้างดงามเสียยิ่งกว่าสุ่ยเยว่เอ๋อร์เข้าให้ อีกทั้งยังดุดันมากเสียด้วย

น่า…เบื่อหน่ายจริงเชียว!

สุ่ยจู่เอ๋อร์แทบจะอยากเข้าไปตะกรุยหน้าสวยๆ ของอวี้เฟยเยียนเสียเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ

“แต่ข้าไม่สนใจ!”

อวี้เฟยเยียนมองดูสาวน้อยที่แสดงอาการไม่เป็นมิตรออกมาอย่างชัดเจน

“เหลวไหลที่สุดเลย!”

คิดจะทวงความยุติธรรมให้กับหลิวติง? เหตุใดเจ้าถึงไม่ไปนอนให้เขากระทำเสียเลยเล่า? เอาแต่ยืนพูดปาวๆ ก็ทำได้ไม่เดือดร้อนนะสิ!

ไอ้พวกคนประเภทที่ว่าใช้คุณธรรมบังหน้าเพื่อปกปิดความชาติชั่วของตนเองนั้นน่ารังเกียจที่สุด!

“พวกเราไปกันเถอะ!” อวี้เฟยเยียนขี้เกียจจะเสียเวลากับสุ่ยจูเอ๋อร์อีกต่อไป

“หยุดนะ!”

สุ่ยจูเอ๋อร์ก้าวออกมา แล้วเรียกขานเสิ่นถูเลี่ยมาร่วมวงด้วย

“คุณชายเสิ่น พวกเราตระกูลทั้งแปดจะยินยอมให้ใครมารังแกอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ?”

สุ่ยจูเอ๋อร์มั่นใจมากว่าอวี้เฟยเยียนต้องไม่ใช่คนของตระกูลทั้งแปดอย่างแน่นอน ถึงได้บังอาจเช่นนี้

ส่วนเสิ่นถูเลี่ยถูกลากมารับกระสุนอีกครั้ง แต่ทว่าคราวนี้เขากลับไม่มีอารมณ์จะมาร่วมวงด้วยอีกแล้ว

‘เขาไม่ใช่ไอ้โง่ ที่จู่ๆ ก็ต้องมารับเคราะห์แทนใครเช่นนี้ จะให้เขาออกหน้ารับมือกับชายชุดสีม่วงกับหญิงชุดสีชมพูนี้แทนนะหรือ?’

‘สุ่ยจูเอ๋อร์แห็นเขาเป็นตัวอะไร!’

‘ชายชุดม่วงเป็นจึงราชาอาวุโส ส่วนสาวน้อยผู้นั้นที่อย่างเก่งก็อายุเพียงสิบห้าสิบหกเท่านั้นกลับเป็นถึงจอมปราชญ์อาวุโสแล้ว ทั้งยังมีความสามารถในการใช้พิษ…คู่ต่อสู้ที่มีฝีมือสูงส่งเช่นนี้ จะให้เขาออกหน้าไปรับมือ?’

สุ่ยจูเอ๋อร์เข้าใจคิดนักนะ!

จำนนรักชายาตัวร้าย

จำนนรักชายาตัวร้าย

Status: Ongoing

เพราะการทดลองถอดดวงจิตของดอกเตอร์คิว ทำให้วิญญาณ อวี้เฟยเยียน นักศึกษาอัจฉริยะมากพรสวรรค์ข้ามเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูโลลิต้า (?) แห่งจวนจงอี้โหว ซึ่งไม่เพียงร่างกายอ่อนแอจนฝึกวรยุทธ์ไม่ได้ แม้แต่สติปัญญายังถูกคนวางยาพิษทำลายจนอาจจะตายได้ภายในสามเดือน นับเป็นตัวไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง แต่แล้วเมื่อเธอบังเอิญได้พบกับท่านอ๋องผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับสตรีใดอย่างซย่าโหวฉิงเทียน และช่วยชีวิตเขาไว้จากการลอบสังหาร ความเด็ดเดี่ยวของนางทำให้เขาสนใจอยากได้นางมาเป็น ‘สัตว์เลี้ยง’ ของตน! แต่แล้วเมื่อรู้ว่านางคือว่าที่พระชายาองค์ชายสี่ เท่ากับมีศักดิ์เป็นหลานสะใภ้ของตน เช่นนั้นแล้วเขาจะทำเช่นไรกับ ‘แมวป่าน้อย’ ที่เขาสู้อุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมมาตัวนี้ดีเล่า!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท