บทที่ 154 ซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาว
นับจากวันที่ได้คลอดลูกออกมา เธอได้มอบความ รักทั้งหมดให้กับลูกรักทั้งสองคน ความรักในด้าน ระหว่างชายหญิงจึงเป็นเหมือนดั่งสิ่งของที่ฟุ่มเฟือย สำหรับเธอ
อันที่จริงเธอไม่เคยคิดที่จะแต่งงานมาก่อนเลย
หากเธอแต่งแล้วมีลูกติดทั้งสองคน ใครจะสามารถรับ
ประกันได้ว่าผู้ชายและคนในบ้านของผู้ชายคนนั้นจะ
เอ็นดูเด็กทั้งสองเหมือนกับเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง?
ทว่าเธอนึกไม่ถึงว่าเพิ่งกลับมาที่เมืองAก็ได้พบเจ อกับเย่ซื้อเฉิน และถูกเย่ซื้อเฉินบีบให้จดทะเบียน สมรส
แน่นอน เธอรู้ดีว่าชาติตระกูลอย่างเย่ซื้อเฉินจะรับ ความอัปยศไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าบ้านตระกูลเย่ จะพอใจในตัวเธอขนาดไหน แต่คงไม่ยอมรับเด็กทั้ง สองคนที่ไม่ได้มีสายเลือดผูกพันใดๆให้เข้ามาอยู่ที่ บ้านตระกูลเย่หรอก
ยิ่งตอนนี้คุณปู่เยไม่พอใจในตัวเธอมาก
ส่วนเธอจะไม่มีทางแยกออกจากเด็กน้อยทั้งสอง คนอย่างแน่นอน และไม่มีทางให้เด็กทั้งสองต้องมี ความทุกข์หรือถูกทำร้ายเป็นอันขาด
ยิ่งไปกว่านั้นการแต่งงานครั้งนี้ก็เพื่อทำการแลกเปลี่ยนเท่านั้นเอง
แต่เธอรู้สึกว่าเพิ่งโร่ถึงพูดเช่นนี้มันแปลกพิลึก เมิ่ง โร่ถึงกับเย่ซือเฉินเป็นคู่รักกัน เธอพูดเช่นนี้น่าจะ เป็นการห้ามเธอ แต่ฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าของเมิ่ง โร่ถึงแล้วเธอดูไม่ออกว่าจะมีท่าทีการหวงห้ามแต่อย่าง ใด กลับเป็นการเตือนด้วยความหวังดีอย่างเห็นได้ชัด
นี่เป็นกิริยาของศัตรูด้านความรักควรจะมีหรือ?
เมิ่งโร่ถึงตกตะลึง จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา อุ่ย!ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลเกินเหตุ ทำไมเธอถึงได้รู้สึก ว่าพี่สะใภ้ไม่หลงกักดักง่ายๆเช่นนั้นหรอก?
เธอคิดว่าเรื่องราวต่อจากนี้คงจะยิ่งเข้มข้นมากขึ้น ยิ่งมีสีสันตระการตายิ่งขึ้นแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ สามารถอยู่ดูได้
ดังนั้นเมิ่งโร่ถึงรู้สึกว่าตนไม่มีความจำเป็นต้องพูด อีกต่อไป เธอแค่รอดูอยู่เฉยๆก็เพียงพอแล้ว
แน่นอน เธอยังคงรู้สึกว่าพี่สะใภ้เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ สำหรับพี่ชายที่เจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม
“ฉันจะไปแล้ว ไม่ว่าจะยังไงพวกคุณก็น่าจะไปส่ง ฉันนะ” เธอตัดสินใจก่อนที่จะไปก็ช่วยพี่ชายสักครั้ง หนึ่ง
เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก ที่เมิ่งโร่ถึงพูดว่าพวกคุณนั้น หมายถึงเธอกับเย่ซื้อเฉินใช่ไหม?
เมิ่งโรถึงจะไปแล้วให้เย่ซือเฉินไปส่งมันก็ถูกหลักอยู่ แต่ทำไมถึงได้ดึงเธอไปเกี่ยวข้องด้วย?
พูดตามหลักแล้วเธอน่าจะเป็นตัวขวางการเพาะรัก ของพวกเขาถึงจะถูก ทำไมเมิ่งโร่ถึงถึงได้ดึงตัวเกะกะ อย่างเธอไปด้วยนะ?
“ฉันจะไปแล้ว พี่สาวฉิงบอกว่าจะไปส่งฉัน ถ้างั้น พี่ก็ขับรถไปส่งพวกเราแล้วกันนะ” เมิ่งโร่ถิงออกจาก ห้องนอน เห็นเย่ซือเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูก็เผยยิ้มที่ สดใสออกมา
เธอเรียกคำว่าพี่สาวฉิงได้อย่างอ่อนหวาน แต่ เป็นลั่วนิ่งฟังแล้วมีความประหลาดใจมิใช่น้อย
เยซื้อเฉินจ้องมองเมิ่งโร่ถิงด้วยสายตาเย็นชาแต่ มิได้พูดอะไรก็เดินเข้าห้องไปหยิบกุญแจรถออกมา
วัตถุประสงค์นั้นชัดเจนมาก
เมิ่งโร่ถึงแอบยิ้มในใจ เธอรู้ดีว่าหากเธอไม่ดึงพี่ สะใภ้ไปด้วยกันพี่ชายต้องไม่ไปส่งเธอแน่ๆ
เวินลั่วฉิงคิดอยากจะปฏิเสธเพราะรู้สึกว่าเธอ แทรกอยู่ระหว่างเขาทั้งสองคนนั้นดูแปลกๆ แต่เมิ่งโร่ ถึงไม่ได้ให้โอกาสเธอปฏิเสธ รีบดึงเธอออกมานอก บ้าน
เย่ซื้อเฉินก็ขับรถมาแล้ว เมิ่งโร่ถึงดึงเธอไปนั่ง ตำแหน่งข้างคนขับทันที
จากที่เคยซื้อเฉินมีสีหน้าเย็นชาก็กลับมาดีขึ้น ยัย
เด็กรู้ยังพอมีน้ำใจอยู่นะ ถือว่ายังมีความฉลาดในการดูสถานการณ์อยู่เล็กน้อย
เป็นลั่วนิ่งสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกว่าบรรยากาศในตอน นี้ของทั้งสามคนมันอึดอัดยิ่งนัก
แต่เย่ซื้อเฉินกับเพิ่งโร่ถึงกลับมีใบหน้าที่เป็น ธรรมชาติ ราวกับเป็นปกติไม่มีไรผิดแปลกไป
เป็นลั่วฉิงกะพริบตา นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เย่ซื้อเฉิ นกับเมิ่งโร่ถึงเป็นอะไรกันแน่?
หรือเธอจะเดาผิดไป?
หลังจากที่เมิ่งโร่ถึงขึ้นรถก็เอียงตัวไปด้านหน้า
ใกล้เงินลั่วนิ่งเพื่อจะเอ่ยปากพูด
ดวงตาของเย่ซื้อเฉินได้ฉายรังสีความาเยือกเย็น ซึ่งมีนัยแจ้งเตือนที่อันตรายแฝงอยู่
เมิ่งโร่ถึงขยับปากแล้วปิด ถึงจะไม่สมัครใจเพียง ใดก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ดังนั้นระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรเลย มันเงียบ
สงบมาก
“ฉันจะไปห้างสรรพสินค้าพอดี คุณจอดรถด้าน หน้านี้ได้ไหมคะ? ” เวินลั่วฉิงเห็นข้างหน้ามีห้างสรรพ สินค้าจึงคิดอยากจะซื้อของให้กับเด็กน้อยทั้งสองคน
และถือโอกาสลงจากรถด้วย
ดูไม่เข้าท่านักที่ระหว่างทางทั้งสามเงียบไม่พูด อะไร และเธอรู้สึกว่าเธอแทรกอยู่กับเขาสองคนมันอึดอัดสิ้นดี
ครั้งนี้เมิ่งโร่ถึงไม่ได้พูดอะไร และเมื่อเวินลั่วฉิง เพิ่งพูดเสร็จเย่ซื่อเฉินก็ขับรถมาจอดอยู่หน้าห้างสรรพ สินค้าแล้ว
มันรวดเร็วจริงๆ
“น้องก็ลงจากรถได้แล้ว” หลังจากที่เวินลั่วฉิงลง จากรถแล้วเดินเข้าห้างสรรพสินค้าไป เย่ซือเฉินก็ไล่ คนทันที
“เชอะ! มีพี่อย่างนี้ด้วยเหรอ? ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่นะ”เมิ่งโร่ถึงทำหน้ามุ่ย นี่มันรักผู้หญิงมากกว่า น้องสาวชัดๆ
เมิ่งโร่ถึงไม่พอใจนั้นมันส่วนของไม่พอใจ แต่เธอ กลับไม่รู้สึกแปลกใจเลย พี่สะใภ้ก็ลงจากรถแล้ว เธอ จึงไม่กล้าหวังจะนั่งรถฟรีของพี่ชายแล้ว
“พี่ชาย พี่จะไปสะกดรอยตามพี่สะใภ้หรือ? ” หลัง จากที่ลงจากรถ เพิ่งโร่ถึงจงใจพูดให้น่าสนใจว่า “พี่ สะใภ้ไม่ได้จะแอบเจอผู้ชายสักหน่อย พี่ไม่ต้องตาม ขนาดนี้มั้ง?
ซื้อเฉินจ้องมองเธอเหมือนกับสาดน้ำแข็งใส่ ทำให้เย็นจนสั่นกลัว
ภรรยาของเขา เขาต้องตามดูดีๆอยู่แล้ว! !
เป็นลั่วนิ่งเข้ามาในห้างสรรพสินค้าก็ไปยังจุดขาย เสื้อผ้าเด็กเลย วันนี้เธอก็อยากจะซื้อของให้ลูกทั้งสองคนอยู่แล้ว
เป็นลั่วนิ่งรู้ขนาดของไซด์และรู้สไตล์ที่ลูกๆชื่น ชอบเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงง่ายต่อการเลือกมาก
ในห้างสรรพสินค้ามีแบบมาใหม่เยอะมาก เงินลั่วชิงเห็นว่าหนึ่งในนั้นมีหลายแบบที่จื่อซีของเธอ ชื่นชอบ จื่อซีของเธอเป็นคนที่รักสวยรักงามมาก ทว่าตอนนี้เป็นช่วงที่เด็กกำลังโต ปกติเงินลั่วฉิงจะ
ไม่ซื้อเยอะ เพราะเสื้อผ้าที่ซื้อปีนี้ปีหน้าก็อาจจะใส่ไม่
ได้แล้ว ซื้อเยอะเกินไปจะเป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆ
เงินลั่วชิงอยากจะเลือกออกมาสองชุดจากแบบที่ ชื่นชอบทั้งหมด ทว่าเลือกยังไงก็ไม่รู้ว่าจะเลือกสองชุด ไหนดี
เพราะแต่ละแบบก็สวยมาก เธอเลือกไม่ถูกจริงๆ เข้าทำนองที่ว่ารักพี่เสียดายน้องอะไรอย่างนั้นเลย
ถ้าหากจื่อซีของเธออยู่ที่นี่ คงจะต้องให้พนักงาน ใส่ถุงทั้งหมดแน่ๆ เมื่อคิดถึงจุดนี้เวินลั่วฉิงก็เผยรอย ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ซื้อเฉินเดินเข้าห้างสรรพสินค้าไม่นานก็หาเธอ เจอ ตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไปหานั้น กลับพบว่าเธอ กำลังเลือกเสื้อผ้าในจุดของเสื้อผ้าเด็กอยู่ บัดนี้เธอ กำลังยิ้มอย่างสดใสและมีความสุข
เยซื้อเฉินหยุดเดิน ดวงตากะพริบรัวๆ เธอจะซื้อ เสื้อผ้าเด็กเหรอ?
เมื่อเธอเข้ามาที่ห้างสรรพสินค้าก็เดินมาที่จุดขาย เสื้อผ้าเด็กเลย ดังนั้นต้องไม่ใช่แค่การเดินช้อปปิ้งธร รมดาๆ แต่เป็นการตั้งใจจะมาซื้อเสื้อผ้าเด็กอย่างเห็น ได้ชัด
ทว่าทำไมเธอต้องซื้อเสื้อผ้าเด็กล่ะ จะซื้อเสื้อผ้า เด็กให้ใครกัน?
เสื้อผ้าเด็กที่เธอกำลังเลือกอยู่นั้นเหมือนเป็น ขนาดไซส์ของเด็กอายุประมาณสี่ถึงห้าขวบ! !
ขณะนั้นเยซือเฉินไม่ได้เดินไปข้างหน้า เขายืน มองอยู่ห่างๆ เขาอยากจะดูว่าเธอจะซื้อหรือไม่?
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด ขณะนี้เย่ซือเฉินรู้สึก ตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน เหมือนจู่ๆมีอะไรมาดึงหัวใจ ของเขา ความรู้สึกเช่นนั้นมันแปลกเสียจริง….
