บทที่ 205 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่
(3)
“เวินลั่วฉิง ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างเธอเนี่ยนะ ถึงตอนนี้เธอจะไม่โง่ แล้ว แต่เธอคิดว่าจะมีคนเต็มใจขอเธอแต่งงานจริง ๆ เหรอ ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีใครอยากจะขอยัยอัปลักษณ์อย่างเธอ แต่งงานหรอก” เย่อหยู่นานเห็นว่าเวินลั่วฉิงไม่สนใจเขา เขา ยิ่งโมโห เลยยิ่งพูดจาน่าเกลียดออกมา
เงินลั่วชิงยังคงไม่สนใจเขา เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่ จะต้องสนใจ
แต่ทันใดนั้นเอง เป็นลั่วนิ่งก็มองเห็นเย่ซื้อเฉิน เธอเห็น เย่ซื่อเฉินกำลังเดินมาทางเธอ
สีหน้าเยซื้อเฉินในตอนนี้ดูดูดัน รอบตัวแผ่รังสีอันตราย ออกมา เธอรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตนั้น
เย่ซื่อเฉินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ใช่เขาไปจัดการเรื่องงานที่ บริษัทเหรอ
แล้วตอนนี้เขาเดินเข้ามาแบบนี้คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย
เวินลั่วฉิงกระพริบตา เธอรู้สึกว่าเย่ชื่อเฉินเตินเข้ามาแบบ นี้ต้องคิดจะพูดอะไรหรือจะทำอะไรแน่ ๆ
แล้วจะพูดอะไรกันล่ะ ทำไมเธอรู้สึกว่าเยชื่อเฉินต้องการจะพูดเรื่องแต่งงานของพวกเขา
พูดได้เหรอ ตอนแรกพวกเขาตกลงกันว่าเป็นการแต่งงาน กันแบบลับ ๆ เย่ซื้อเฉินไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้
แต่จากการสังเกตของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิด ชื่อเฉินคิดจะทำแบบนั้นจริง ๆ
ทันใดนั้น เวินลั่วฉิงก็ตกใจเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ เย่ซื่อเฉินคงไม่ทำแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม
“เงินลั่วฉิง ฉันจะบอกให้ ต่อให้ผู้ชายที่จนสุด ขี้เหร่ที่สุดก็ ไม่เต็มใจจะแต่งงานกับยัยอัปลักษณ์อย่างเธอหรอก ไม่เชื่อ เธอก็ถามผู้ชายแถวนี้ดูสิ มีผู้ชายคนไหนต้องการเธอบ้าง” เย่อหยู่นานโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว พูดจาตะกุกตะกักไปหมด
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่อหยู่นาน และเห็นเยซื้อเฉินที่เดิน เข้าใกล้เธอเข้ามาทุกที เวินลั่วฉิงดวงตาเป็นประกาย จากนั้น ก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย่ซื้อเฉิน เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วยิ้มออกมา : “คุณชายสามเย่ ไปเดทกันไหม”
เมื่อเห็นการกระทำของเวินลั่วฉิง ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ทุกคน ต่างพากันตกใจตาโตอ้าปากค้างกันเป็นแถว
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ
เธอถูกเย่อหยู่นานต่าจนเอ๋อไปแล้วหรือไง ถึงได้กล้าวิ่งไป หาคุณชายสามเย่แบบนั้น
คิดจะยั่วยวนคุณชายสามเย่เหรอ เธอมันไร้ยางอายสิ้นดี
คุณชายสามเยดขึ้นชื่อเรื่องไม่สนใจผู้หญิง เขาเกลียตพวก ผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน ยิ่งสภาพแบบเธอด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
สีหน้าของทุกคนดูเหมือนจะมีความสุขบนความทุกข์ของ คนอื่น รอดูคุณชายสามเย่ตียัยผู้หญิงอัปลักษณ์นั้นจนตาย
เย่อหยู่นานตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย : “เงินลั่วฉิง เธอบ้าไปแล้วเหรอ คิดจะอ่อยคุณชายสามเย่ ถึง เธอจะไร้ยางอายแต่ก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก…”
ชื่อเฉินอึ้งไปเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา มือข้างหนึ่งของ เขาคว้าเอวเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดึงเธอเข้ามาโอบไว้จาก นั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบเธอ
เขาให้ภาษากายตอบคำถามเธอแทนการพูด
กิริยาท่าทางของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก กว่าเงินลั่วชิงจะตั้งสติได้ก็โดนเขาจูบไปแล้ว
เป็นลั่วนิ่งรู้สึกมีนางเล็กน้อย เธอคิดว่าเย่ชื่อเฉินจะให้ ความร่วมมือเธอ แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าเย่ชื่อเฉินจะจูบเธอในที่ สาธารณะแบบนี้ เขาลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ
ในตอนนี้เลยชื่อเฉินจูบเธอไม่ปล่อย เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว เงินลั่วเฉิงจึงได้แต่นึ่งไป ไม่ได้ต่อต้านอะไรเขา
เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะจูบ ๆ เธอแล้วปล่อยไป แต่กลับคิด ไม่ถึงว่าเจอชื่อเฉินจะฉวยโอกาสขณะที่เธอยังตกตะลึงนั้นจูบ เธอหนักขึ้นไปอีก จูบเธออย่างดูดดื่มมากขึ้น
เขาจูบอย่างร้อนแรงและอ้อยอิ่ง ท่ามกลางผู้คนมากมาย
ขณะนั้นดวงตาของผู้ชายที่ยืนอยู่บนชั้นห้าก็หรี่ลงทันที สองมือนั้นกำมัดแน่น รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบตัว
เย่ซื้อเฉินจูบเธอเหรอ
ยิ่งทำให้เขาโกรธก็คือ เธอไม่ปฏิเสธเขา ยอมปล่อยให้ เย่ซื่อเฉินจูบต่อหน้าผู้คนมากมาย
เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง เธอยอมให้เยสชื่อเฉินจูบเธอได้ยังไง
กัน
หลายปีมานี้ เขาคอยอยู่เคียงข้างเธอ แม้แต่จูบทักทาย ตามมารยาทแบบนั้นเขาก็ไม่เคยทำมันสักครั้ง แต่ตอนนี้เธอ กลับยอมให้เย่ซื้อเฉินจูบปากเธอ และยัง…
แต่งงานตามข้อตกลงเหรอ แต่งงานตามข้อตกลงบ้าบอ
อะไร
เขาในตอนนี้ อยากฆ่าคนเหลือเกิน เขาอยากฆ่าคนจริง ๆ
เยซื้อเฉิน ได้ เดี๋ยวเห็นดีกัน
เย่อหยู่นานเติมที่คิดจะต่อว่าเวินลั่วฉิงให้อับอายขายหน้าแต่กลายเป็นคำพูดจุกอยู่ในคอ พูดไม่ออกสักค่า เขาได้แต่ ยืนมองอย่างเหม่อลอย มองเย่าชื่อเฉินที่กำลังจูบเวินลั่วฉิง
ถึงจะเห็นด้วยตาของตัวเอง แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อ
สายตาของเขา
เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไงกัน
คุณชายสามเย่ทำไมถึงจูบเวินลั่วชิง
เป็นเพราะเงินลั่วชิงถามคำเดียวว่าเดทกันไหม คุณชาย สามเย่ก็จบเธอเลยเหรอ เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง
เขาไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้น ไม่ เชื่อไม่ได้
ขณะนี้ ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างพากันตกตะลึงอึ้งไปหมด คุณชายสามเย่เป็นผู้ชายในฝันที่ผู้หญิงทุกคนอยากจะ แต่งงานกับเขา เขาเป็นสามีแห่งชาติเชี่ยวนะ
แต่ตอนนี้เขาถูกผู้หญิงขี้เหร่คนหนึ่งยั่วยวนต่อหน้าผู้คน ไม่ใช่เขาควรจะโกรธหรอกเหรอ ควรจะตียัยผู้หญิงขี้เหร่นั่น ให้ตายสิ
แต่ แต่ว่า ทำไมเขาถึงได้ไปจูบยัยอัปลักษณ์นั่นล่ะ อีกทั้ง ยังจูบอย่างดูดดื่ม จูบนานอีกต่างหาก
ในตอนนี้ ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็อยากจิ้ม ตาตัวเองให้บอด เพราะทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ได้
เว็นลั่วฉึงถูกเขาโอบไว้ในอ้อมกอดจนแน่นจนขยับตัวไม่ ได้ และจะขยับตัวมั่ว ๆ ไม่ได้ด้วย ร่างกายของเธอแข็งที่อ มือกำแน่น ไม่รู้เป็นเพราะตื่นเต้นหรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น
ในที่สุด เย่ซื้อเฉินก็ค่อย ๆ คลายจูบเธอ แต่มือยังคงโอบ เอวเธอไว้แน่นขึ้น กระชับตัวเธอให้แนบชิดในอ้อมกอดตัว เอง ดวงตาคู่นั้นมองไปที่เธอ แล้วยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่สดใส ที่แทบจะไม่เคยเห็นมาก่อน : “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
คำพูดนี้ทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก
ในสถานการณ์เช่นนี้ผู้ชายคนหนึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับ บ้านด้วย ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วว่าหมายความว่ายังไง
ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นั่นอยากจะหูหนวกเสียเหลือเกิน เทพ บุตรของพวกเธอ สามีแห่งชาติของพวกเธอ ทำไมถึงได้ทำ แบบนี้
เขาคือคุณชายสามเย่นะ จะพาผู้หญิงกลับบ้านชี้ชั่วได้ยัง ไงกัน
พากลับบ้านเหรอ พาเธอกลับบ้านเลยนะ ไม่ได้พาไป โรงแรม
ไม่ใช่ร่ำลือกันว่าคุณชายสามเย่ไม่สนใจผู้หญิงหรอกเหรอ ไม่ใช่คุณชายสามเย่เกลียดผู้หญิงที่วิ่งตามผู้ชายหทรอกเหรอ
แล้วนี่มันอะไรกัน
คุณชายสามเย่ขอบแบบนี้เหรอ
ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ ต่างรู้สึกเสียใจจนแทบบ้า ถ้ารู้แต่แรก ว่าคุณชายสามเย่ซอบแบบนี้ พวกเธอน่าจะเข้าไปอ่อยก่อน ยังไงพวกเธอก็สวยกว่าผู้หญิงคนนั้น
เย่ซื้อเฉินโอบเสินลั่วฉิงเดินไปยังด้านนอก
เย่อหยู่นานตั้งสติได้ เห็นเย่ซือเฉินกำลังพาเว็นลั่วฉิงออก ไปจากที่นี่ เลยรีบพูดออกมา : “คุณชายสามเย่ เวินลั่วฉิงหา เรื่องเวินหรวนหรวนเป็นเพราะทำเพื่อต้องการผม ไม่ยอมให้
ตำรวจปล่อยตัวเป็นหรวนหรวน…”
เย่อหยู่นานอยากให้เย่ซื่อเฉินรู้ว่าเวินลั่วฉิงยังคงมีใจให้ เขา เขาอยากให้เย่ชื่อเฉินรู้เรื่องนี้ เย่ซือเฉินจะได้เปลี่ยนใจ
เขารอดูเย่ซื้อเฉินทิ้งเวินลั่วฉิงให้อับอายขายหน้า.
