บทที่ 594 เด็กๆ กลับมาแล้ว การยอมรับญาติอย่างน่าตื่นเต้น (6)
เวินลั่วฉิงได้ยินที่เฟิ่งเหมียวเหมียวพูด เกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน
ถังหลินงงงวย ขอถามหน่อยแม่พูดอะไร
เวลานั้นเอง สายตาทุกคนมองเยว่หงหลิง ตอนนี้ ทุกคนเหมือนเฟิ่งเหมียวเหมียว คิดว่าเยว่หงหลิงเป็นแม่ของเด็กสองคน
“คุณป้าคะ เข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่อย่างที่คุณป้าคิดค่ะ” เยว่หงหลิงรู้สึกตัว รีบอธิบาย กลัวว่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่
“เข้าใจผิดอะไรล่ะ ความจริงก็อยู่ข้างหน้าแล้วไม่ใช่หรือ ยังจะเข้าใจผิดอะไรอีก ฉันรู้เธอลำบากแล้ว เด็กสองคนโตขนาดนี้ ถังหลินถึงจะพาเด็กๆ มา วางใจเถอะ พวกเราจะต้องอบรมเขาแน่ๆ ชดเชยให้หนูเต็มที่” เฟิ่งเหมียวเหมียวครั้งนี้แสดงท่าทีของตัวเองชัดเจนแล้ว
“เด็กๆ ไม่ต้องห่วง พวกเรารู้ว่าหนูลำบากกัน พวกเราจะคืนความเป็นธรรมให้หนูๆ เอง” ท่านย่าถังครั้งนี้ถึงกับเห็นพ้องกับเฟิ่งเหมียวเหมียว
“แกทำเรื่องบ้าอะไร เดี๋ยวฉันจะคิดบัญชีกับแก” ถังหยุนเฉิงเมื่อได้ยินเฟิ่งเหมียวเหมียวพูด ก็ถลึงตาใส่ถังหลิน ฟังเสียงแล้วดุกว่าปกติ ไม่เหมือนพูดไปงั้นๆ
ถังหยุนเฉิงถ้าไม่อยากจะดูเด็กสองคนมากกว่านี้ คงจะพาถังหลินไปห้องหนังสือพิพากษาแล้ว
“อึม แค่ก” ท่านปู่ถังเห็นชัดว่าสนับสนุนถังหยุนเฉิง
เด็กโตขนาดนี้แล้ว ถึงจะพาแม่ของเด็กกลับมา จะต้องอบรมซะหน่อยแล้ว
ในพริบตา ถังหลินกลายเป็นศัตรูของทุกคน
เวินลั่วฉิงมองถังหลิน รู้สึกขอโทษเขา
“ไม่ใช่ ทุกคนหมายความว่าไง อะไรกันนี่ พูดอะไรกัน ทุกคนจ้องผมทำไม ทำอย่างกับผมทำผิดอะไรร้ายแรง” ถังหลินลำบากใจ กว่าเขาจะพาเด็กๆ กลับมาได้ ทำไมกลับมาบ้าน แล้วยังเจอแบบนี้
ไม่มีความดีความชอบแล้วยังต้องลำบากอีกหรือ
“แกทำขนาดนี้ยังจะมีใครสนใจแกอีก ถ้าไม่เห็นแก่เด็กสองคนนี้อยู่ที่นี่ ฉันหักขาแกไปนานแล้ว” ถังหยุนเฉิงฟังเขาพูดอย่างนั้น ก็โกรธจนควันออกหู
“พ่อ เด็กไม่ใช่ลูกผม” ถังหลินรีบปฏิเสธ เขาทำผิดอะไร เด็กก็ไม่ใช่ลูกเขา เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย
“แกหุบปากไปเลย เด็กนี่น่าเหมือนอาแกตอนเด็กๆ อย่างกับแกะ ยังจะบอกอีกว่าไม่ใช่ลูกแก” ถังหยุนเฉิงถลึงตามองเขา พาเด็กมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมรับอีกหรือ
ถังจื่อซีหน้าตาเหมือนถังหยุนชิงตอนเด็กๆ เปี๊ยบ
ถังหยุนชิงหายไปตอนอายุห้าขวบพอดี ที่บ้านมีรูปถังหยุนชิงเมื่อก่อนนี้เยอะแยะ ถังหยุนเฉิงพอเห็นก็จำได้ หลานสาวเหมือนอาเป็นเรื่องปกติ
ดังนั้น เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ผิดแน่
แต่เด็กผู้ชายหน้าตาไม่ค่อยเหมือนถังหลิน
“พ่อครับ นี่มันตรรกะอะไรกัน เด็กหน้าเหมือนอาก็ต้องเป็นลูกฉิงฉิงสิ ไม่สิ พวกเขาก็เป็น…” ถังหลินในที่สุดก็เข้าใจแล้วที่ถังจื่อซีสรุปว่าสืบทอดมาจากใคร ที่แท้เกี่ยวกับพ่อเขานี่เอง
“แกหยุดพูดเลย ทำผิด แล้วยังลากน้องสาวเข้ามาอีก น้องสาวแกเป็นผู้หญิง เอามาล้อเล่นได้ไง” ถังหยุนเฉิงดุเสียงดัง ตอนนี้สีหน้าของเขายิ่งดุดันมากขึ้น
“พ่อ ผมถูกปรักปรำ ถูกปรักปรำจริงๆ…”
ท่านย่าถังทนไม่ไหวแล้ว ซอยเท้าเดินไปหาเด็กทั้งสอง ท่านย่าถังไม่กล้าแตะตัวเด็กทั้งสอง กลัวว่าพวกเขาจะไม่ชอบ เพียงแต่กระซิบถาม “เด็กๆ ชื่ออะไรกันจ๊ะ”
ถังหยุนเฉิงอบรมลูกชายไม่มีผลกับเธอที่จะเข้าใกล้เหลน
“หนูชื่อถังจื่อซีค่ะ พี่ชายหนูชื่อถังจื่อโม่” ถังจื่อซีเป็นเด็กปากหวานอยู่แล้ว เธอมองท่านย่าถังยิ้มหวาน
“โอ๊ะ ชื่อเพราะจัง แซ่ถังด้วย” ท่านย่าถังยิ้มกว้างสดใส ชื่อเพราะมาก สำคัญที่สุดคือแซ่ถัง แซ่ถัง!!
ท่านปู่ถังก็ยิ้มตาม
“แกบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกแก ไม่ใช่ลูกแกแล้วแซ่ถังได้ไง” ถังหยุนเฉิงเมื่อได้ยินเด็กแซ่ถัง ในใจก็รู้สึกดีใจ แต่ก็ยังถลึงตาจ้องถังหลิน
“พ่อ เด็กไม่ใช่ลูกผมจริงๆ” ถังหลินลำบากใจ พูดอย่างไรก็ไม่ชัดเจน เด็กแซ่ถังต้องเป็นลูกเขาหรือ ในโลกนี้ไม่ใช่แค่บ้านเขาที่แซ่ถัง
“ยังไม่ยอมอีก ต่อหน้าเด็ก ต่อหน้าแม่เด็ก แกยังกล้าพูดมั่วๆ อีกหรือ” เฟิ่งเหมียวเหมียวได้ยินถังหลินพูดอย่างนี้ ก็โกรธแล้ว เธอจับมือเยว่หงหลิงแน่น “หนูวางใจเถอะ ฉันจะช่วยอบรมเขาเอง”
“คุณป้าคะ เด็กไม่ใช่ลูกเขาจริงๆ ค่ะ” เยว่หงหลิงรีบช่วยถังหลินอธิบาย
เฟิ่งเหมียวเหมียวได้ยินเยว่หงหลิงพูดอย่างนี้ ก็นึกว่าเยว่หงหลิงโกรธจริงๆ ไม่อยากให้เด็กๆ กลับตระกูลถัง จึงร้อนใจขึ้นมา แล้วตีตัวของถังหลินแรงๆ “ฉันให้แกพูดมั่วๆ ให้แกพูดมั่วหรือไง รีบไสหัวไปไกลๆ เลย”
“แกตามฉันมาห้องหนังสือ” ถังหยุนเฉิงสีหน้าเคร่งขรึม มองถังหลินเยือกเย็น เข้าห้องหนังสือตอนนี้ ต้องเป็นการลงโทษแน่
ถังหลินรู้รสชาติการลงโทษดี มองเห็นถังหยุนเฉิงอย่างนี้ไม่ใช่ล้อเล่นแน่ เขารีบมองเวินลั่วฉิง “ฉิงฉิง พูดอะไรหน่อยสิ”
สถานการณ์ตอนนี้ เห็นชัดว่าเขาพูดอะไรไป พวกเขาไม่เชื่อแน่ เวินลั่วฉิงพูดเอง พวกเขาต้องเชื่อแน่
“เอาอย่างนี้ค่ะ ลุงทำใจร่มๆ ก่อน หายโกรธแล้ว ค่อยๆ พูดกัน…” เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ พูดตามจริง ตอนนี้เธอกลัวถังหยุนเฉิงทีเดียว เธอคิดว่า ถ้าถังหยุนเฉิงรู้ความจริง จะลงโทษเธอมั้ย
เธอรู้สึกว่า เทียบกันแล้ว เธอเลือกให้ถังหลินลงโทษดีกว่า
“ไม่ใช่สิ เวินลั่วฉิง เธอหมายความว่าไง” ถังหลินตะลึง นี่หมายความว่าไงกัน เธอจะให้พ่อตีเขาก่อน ค่อยอธิบายหรือไง
ถึงตอนนั้นยังจะอธิบายอะไรอีก
ใช่หรือ นี่ยังใช่ที่จะมาพูดเหตุผลกันอีกหรือ
ถังจื่อซีเห็นเวินลั่วฉิง อยากจะวิ่งเข้าไปหา แต่ถังจื่อโม่ห้ามไว้ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปกติ
“ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ ตอนนี้คุณขี้ขลาด ผมไม่นับถือคุณแล้ว” ถังจื่อโม่มองถังหลินพูดช้าๆ
เมื่อได้ยินถังจื่อโม่พูด ทุกคนในห้องโถงถึงกับอึ้ง
“เธอ พวกเธอ พวกเธอนี่จริงๆ ทำอะไรกันนี่” ถังหลินรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม เขาผิดอะไร แถมถูกใส่ความแล้วยังร้องเรียนไม่ได้ เพราะไม่มีคนเชื่อเขา
ดูสิ ดูสิ คนหนึ่งแกล้งพี่ชาย คนหนึ่งแกล้งลุง สองคนนี่สมแล้วเป็นแม่ลูกกัน
ตอนแรกเขาแย่งไปรับเด็กที่สนามบินทำไมกันนี่
“ฟังนะ ลูกชายแกยังไม่นับถือแกแล้ว ไอคนไม่รับผิดชอบ” ถังหยุนเฉิงถังหลินยังไม่สำนึกผิด โกรธเลือดขึ้นหน้า คว้าไม้เท้าของคุณปู่จะตีถังหลิน
