บทที่ 600 พ่อมาหาพวกเราหรือเปล่า (2)
“อ้อ ค่ะ” เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะต้องรอนานมากแล้ว เธอเข้าใจอารมณ์ของเขา ถ้าขืนเธอไม่ลงไป เขาคงจะไม่ยอมกลับไปง่ายๆ เวินลั่วฉิงจึงตอบตกลง
เวินลั่วฉิงหันกลับไป ก็ประสานสายตากับถังจื่อโม่พอดี ถังจื่อโม่ตัวเล็ก และยังยืนอยู่ข้างใน คุณชายสามเย่ที่ยืนอยู่ข้างนอกย่อมมองไม่เห็นเขา
เวินลั่วฉิงมองถังจื่อโม่ อึ้งไป เม้มปากนิดหนึ่ง
“ผู้หญิง แค่นี้ก็ใจอ่อนแล้วหรือครับ” ถังจื่อโม่เบะปากนิดหนึ่ง เสียงเขาไม่ได้ และยืนห่างจากเวินลั่วฉิงพอสมควร คำพูดของเขา เย่ซือเฉินที่อยู่ปลายสายจึงไม่ได้ยินแน่นอน
เวินลั่วฉิงมุมปากเชิดขึ้น เขาพูดอะไรกันนี่ แล้วยังใช้คำเรียกขานอะไรอีก
เวินลั่วฉิงตอบตกลง คุณชายสามเย่ดีใจมาก แต่ เขาเห็นเวินลั่วฉิงหันไป แต่หยุดฝีเท้า ไม่ขยับ เขาสงสัย อดไม่ได้ที่จะถาม “เป็นอะไรไปครับ”
เวินลั่วฉิงกำมือถือ มองถังจื่อโม่ กะพริบตาโดยไม่ตั้งใจ
“ถ้าแม่อยากจะทิ้งลูกสองคนไม่ดูแล ไปเดทกับแฟน ผมก็ไม่ห้าม” ถังจื่อโม่มองเธอ คำพูดนี้ทำเอาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
เวินลั่วฉิงมุมปากอดไม่ได้ที่จะกระตุกอีกครั้ง
“แต่ว่า แม่อย่าลืมเรื่องที่รับปากกับพวกเรา ห้ามบอกเขาเรื่องผมกับน้องสาว ผมยังมีแผนอีก”
ถังจื่อโม่มองไปทางนอกหน้าต่าง ที่จริงจากตรงที่เขายืนอยู่มองไม่เห็นเย่ซือเฉิน แต่สายตาเขายังเป็นประกาย
ครั้งนี้ เขาจะไม่ยอมให้แม่ของเขาแต่งงานง่ายๆ อีก อีกอย่างเขากับน้องสาว ต้องทดสอบความคิดของเย่ซือเฉินให้แน่ชัดก่อน บทดสอบนี้จะขาดไม่ได้เด็ดขาด
สถานการณ์ของตระกูลเย่ ถ้าเขาไม่ทำให้ชัดเจน กลัวว่าภายหลังแม่จะต้องลำบาก
“อ้อ รู้แล้ว แม่รับปากลูกจ่ะ” เวินลั่วฉิงพยักหน้า ตอบตกลง
ตอนนี้เธอพูดกับถังจื่อโม่ แต่ลืมไปว่าในมือเธอยังถือโทรศัพท์ ยังไม่ได้วางสาย พวกเขายังติดต่อกันอยู่
“รู้อะไรครับ รับปากอะไร” คุณชายสามเย่ไม่ได้ยินเสียงถังจื่อโม่ ได้ยินแต่เสียงของเวินลั่วฉิง ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
“รับปากลงไปค่ะ” เวินลั่วฉิงรู้สึกตัว มองถังจื่อโม่ แอบถอนหายใจ ทำไมเธอรู้สึกว่าตอนนี้การเจอกับเย่ซือเฉินถึงยากขนาดนี้
ผู้ใหญ่ก็ขัด เด็กก็ขวาง แถมเด็กยังร้ายกาจกว่าผู้ใหญ่เสียอีก
โอ๊ย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจลึกๆ แทนคุณชายสามเย่
“อ้อ ผมจะรอคุณ” เย่ซือเฉินได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ก็คลี่ยิ้มไม่หุบ แต่ว่า เขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ คำพูดเมื่อครู่ของเธอไม่น่าจะพูดกับเขา เธอเหมือนพูดกับคนอื่น
คนนั้นคือใครกันนะ ท่านย่าถัง หรือน้าเฟิ่ง
แต่ว่า เขาไม่อยากพูด เขาจะไม่ซักไซ้ให้มากความ
เวินลั่วฉิงวางสายแล้ว กลัวว่าขืนพูดอะไรอีกแล้วเย่ซือเฉินจะได้ยิน ในเมื่อห้องเล็กขนาดนี้ ในเมื่อในห้องมี “นักสืบ” น้อยคอยจับตาเธอใกล้ชิดขนาดนี้
เวินลั่วฉิงเดินไปห้องน้ำก่อน มองผ่านร่องประตู เห็นถังจื่อซีอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังใส่ชุดนอน ก็วางใจ
“รีบไปรีบกลับนะครับ แม่ยังมีลูกอีกสองคนต้องดูแลนะครับ” ตอนที่เวินลั่วฉิงจะเดินออกจากห้อง ถังจื่อโม่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง
เวินลั่วฉิงกำลังจะเปิดประตูก็ชะงักมือ แล้วเปิดประตู
“ระวังหน่อยนะครับ ถ้าคุณยายทวดจับได้ แม่ไม่รอดแน่” หลังจากนั้น ถังจื่อโม่ก็เตือนเธอด้วยความหวังดีอีกครั้ง
“คุณยายทวดไม่ได้คุยง่ายแบบผมนะ” ถังจื่อโม่คิดว่าตัวเองคุยด้วยง่ายแล้ว
เวินลั่วฉิงอดยิ้มไม่ได้ เขาคุยด้วยง่ายหรือ ขืนเขาพูดอีกหน่อย เธอคงไม่กล้ามีหน้าออกไปแล้ว
เวินลั่วฉิงรีบเปิดประตู เดินออกไป ตอนนี้เธอไม่อยากได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่
เวินลั่วฉิงออกจากห้อง แล้วย่องเบา เมื่อครู่ถังจื่อโม่เตือนเธอไม่ผิด ถ้าคุณยายได้ยินเข้าล่ะก็ ต้องปวดหัวแน่
ตอนนี้เธอจะเจอกับคุณชายสามเย่ รู้สึกเหมือนคบชู้ยังไงยังงั้น
ตื่นเต้นเหลือเกิน!!
ยังดี ท่านย่าถังเลี้ยงเด็กทั้งวัน คงจะเหนื่อยแล้ว พักผ่อนไปแล้ว เวินลั่วฉิงไม่ทำให้คุณยายตื่น และไม่ทำให้คนอื่นในตระกูลถังรู้สึกตัว
พ่อบ้านและคนอื่นก็นอนแล้วเช่นกัน ตอนนี้ที่สนามเงียบสงัด
เวินลั่วฉิงวิ่งออกมานอกสนาม เย่ซือเฉินเดินมาแล้ว พอเธอเดินออกมานอกประตูใหญ่ เขาก็รีบเข้าไปกอดเธอ จูบเธอดูดดื่ม
เขาคิดถึงเธอ คิดถึงตลอดเวลา คิดถึงจนจะบ้าแล้ว
“ระวังหน่อยค่ะ เดี๋ยวใครเห็นเข้า” เวินลั่วฉิงคิด ถ้าคนในตระกูลถังมาเห็นภาพตอนนี้เข้า พรุ่งนี้เธอต้องถูกรุมต่อว่าแน่ๆ
เย่ซือเฉินพาเธอเข้าไปในรถ แล้วจูบต่อ “คืนนี้อย่ากลับเข้าไปเลย พรุ่งนี้เช้าผมค่อยมาส่งคุณ”
คุณชายสามเย่ไม่พอใจแค่จูบ เขาอยากได้มากกว่านี้ มากกว่านี้…
“ไม่ได้ค่ะ” เวินลั่วฉิงนึกถึงเด็กสองคน นึกถึงก่อนออกจากห้อง ถังจื่อโม่ “กำชับ” กับเธอหลายรอบ ถ้าเธอไม่กลับไป ผลที่ตามมาอาจจะหนักหนา
“ทำไมไม่ได้ล่ะ” คุณชายสามเย่ไม่ใคร่พอใจ จูบเบาๆ ที่ลำคอของเธอ “วางใจเถอะ ผมจะไม่ให้ใครจับได้”
เวินลั่วฉิงอึ้ง ไม่มีคนรู้หรือ ตอนนี้ในห้องเธอมี “นักสืบ” จิ๋วถึงสองคน
“ฉันลงมา แค่อยากจะคุยกับคุณแป๊บเดียว ก็จะกลับขึ้นไปแล้วค่ะ” เวินลั่วฉิงเห็นเขาอยู่คนเดียวข้างล่าง ก็ใจอ่อน ถึงอยากจะลงมาคุยกับเขา เพื่อให้เขากลับไป
เย่ซือเฉินเงยหน้า มองเธอ ไม่อยากเชื่อ และแฝงความน้อยใจด้วย “คุณใจแข็งจริงๆ หรือ”
เวินลั่วฉิงมองเขา ไม่พูดอะไร เพราะเธอใจอ่อนถึงลงมา แต่เธอต้องกลับไป เด็กสองคนกำลังรอเธอ เธอเป็นห่วง ถ้าจื่อซีอาบน้ำออกมาแล้วไม่เห็นเธอจะร้องไห้
เย่ซือเฉินก้มหน้าอย่างรวดเร็ว จูบอีกครั้ง ครั้งนี้เร่าร้อนกว่าครั้งก่อน และดูดดื่มกว่า จูบจนเธอแทบหายใจไม่ได้ แต่เขายังไม่ยอมปล่อย ไม่อยากจะปล่อย
เวินลั่วฉิงถูกเขาจูบอย่างนี้ หายใจถี่ขึ้น ร่างกายอ่อนปวกเปียก สายตาก็พร่ามัว
“พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” คุณชายสามเย่พอใจท่าทางของเธอ เขาไม่เชื่อ ตอนนี้เธอยังจะยืนยันกลับเข้าบ้านไปอีก
คุณชายสามเย่พูดถึงกลับบ้านไม่ใช่บ้านตระกูลถังแน่ แต่เป็นบ้านของพวกเขา
คุณชายสามเย่ขยับตัว จะขับรถออกไป
“เดี๋ยวค่ะ” เวินลั่วฉิงตั้งสติได้ รีบดึงมือเขา เพื่อห้ามไม่ให้เขาขับรถออกไป
