ไม่รู้ว่าถังจื่อโม่มาอยู่ด้านข้างเห้อถงถงตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาดึงชายเสื้อของเห้อถงถงเบาๆ
“จื่อโม่สุดที่รัก ทำไมผมอยู่ตรงนี้ล่ะ？ผมพาน้องสาวมาที่นี่เหรอ？”เห้อถงถงเห็นถังจื่อโม่ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว
“จื่อโม่คิดอยากทำยังไง？อยากให้น้องสาวไปทำความรู้จักพ่อเหรอ？”ตอนนี้เห้อถงถงคิดคำอธิบายได้เพียงทางนี้ เพราะเมื่อกี้ถังจื่อซียอมรับว่าเย่ซือเฉินเป็นพ่อของเธอแล้ว
“แม่บุญธรรมช่วยไปพาน้องสาวกลับมาหน่อยครับ”ถังจื่อโม่เบะปาก ดวงตาของเขามองไปยังเย่ซือเฉินกับถังจื่อซี เห็นรอยยิ้มที่เย่ซือเฉินมอบให้ถังจื่อซีอย่างอ่อนโยน เขาก็รู้สึกทิ่มตาเล็กน้อย
อืม ถังจื่อโม่หึงแล้ว
ทำไม？ทำไมเย่ซือเฉินดีกับคุณแม่ อ่อนโยนกับน้องสาว แต่มีเพียงเขาที่ไม่อยู่ในสายตาเขาเลย？
เขาไม่พอใจ ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง
อีกทั้งตอนนี้ถังจื่อซีทำตัวอิสระเสรี ไม่ได้ทำตามแผนการของเขา จุดนี้ก็ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ถึงแม้ถังจื่อโม่เป็นเด็กรู้ความตั้งแต่เด็ก ดูแลตัวเองได้ตั้งแต่เด็ก แต่อันที่จริงเรื่องนี้เขาไวต่อความรู้สึกมาก น้อยใจง่าย
เขาอยากตามหาพ่อของเขาเสมอมา แต่ก็กลัวคุณพ่อไม่ชอบเขาเสมอมาเช่นกัน และการแสดงออกของเย่ซือเฉินสอดคล้องกับความกังวลของเขาพอดี ดังนั้นเขายิ่งรู้สึกไว รู้สึกเครียด ยิ่งรู้สึกกลัว
เพราะยังไงเสียเขาก็ยังคงเป็นเด็กอายุไม่ถึงห้าขวบ
“ทำไมเหรอจ๊ะ？ผมเป็นคนให้น้องสาวไปเองไม่ใช่เหรอ？”เห้อถงถงชะงัก เธอรู้จักเด็กๆดี หากไม่ใช่ถังจื่อโม่พาถังจื่อซีมา หากไม่ใช่แผนการของถังจื่อโม่ จื่อซีคงไม่ไปพบหน้าเย่ซือเฉินอย่างนี้
“ผมให้น้องสาวไปเอง แต่อย่างนี้ไม่ใช่แผนการที่ผมวางไว้ น้องสาวไม่ได้ทำตามแผนเลย”ถังจื่อโม่เบะปาก เขาไม่ได้โทษน้องสาว แต่ว่า……
“แผนของผมไม่ใช่ให้เขารู้จักพวกผมหรอกเหรอ？”เห้อถงถงไม่เข้าใจเล็กน้อย ถังจื่อโม่พาถังจื่อซีมา หรือไม่ใช่มาทำความรู้จักกับเย่ซือเฉินหรอกเหรอ？
และตอนนี้ถังจื่อซีกับเย่ซือเฉินเจอหน้ากันแล้ว ไม่ใช่ว่าแผนการสำเร็จโดยดีหรอกเหรอ？
“ใช่……ไม่ใช่”บัดนี้ถังจื่อโม่ก็ขัดแย้งกับความคิดตัวเอง เขาอยากให้เย่ซือเฉินรู้จักพวกเขา แต่เงื่อนไขคืออยากให้เย่ซือเฉินดูพวกเขาออกเอง ไม่ใช่ให้น้องสาวบอกเขา
“ตกลงใช่？หรือไม่ใช่กันแน่จ๊ะ？”เห้อถงถงงงกับคำตอบของเขา？เธอรู้ว่าถังจื่อโม่มีความคิดเองตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“แผนการไม่ใช่อย่างนี้ครับ”ดวงตาถังจื่อโม่มองไปยังเย่ซือเฉินอีกครั้ง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงความไม่พอใจของเขา
“ผมอยากให้เขาดูพวกผมออกเอง ไม่ใช่ให้น้องสาวบอกเขา？”เห้อถงถงเห็นท่าทางของเขา ในที่สุดก็ทายความคิดของถังจื่อโม่
ออก
ถังจื่อโม่หันหน้าไปมองเห้อถงถง พลางเม้มปากโดยไม่พูดอะไร
เห้อถงถงเลยเข้าใจว่าเธอทายถูกต้องแล้ว
“ฉันเข้าใจแล้ว แม่ของผมบอกฉันหมดแล้ว”เห้อถงถงรู้สึกขำที่เห็นถังจื่อโม่งอนอย่างนี้
เหมือนเวินลั่วฉิงอย่างกับแกะ
แต่ในใจเห้อถงถงก็รู้สึกสงสาร เด็กคนนี้ดูผิวเผินอาจเหมือนเข้มแข็ง แต่เรื่องนี้ทำให้เขาไวต่อความรู้สึกน้อยใจแล่ะอ่อนแอ
ไม่มีพ่อมาตั้งแต่เด็ก ในใจเขาโหยหาความรักจากพ่อมากเพียงใด แต่กลับมีความระแวงในใจปนอยู่ด้วย
เห้อถงถงหันไปมองเย่ซือเฉินกับถังจื่อซีที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
บัดนี้พ่อกับลูกสาวดูแล้วมีความสนิทกลมเกลียวกันมาก ถังจื่อโม่น่าจะอิจฉาแล้วสินะ？หรือมีความหึงหวงนิดๆ？
เด็กคนนี้……
ด้านหน้าไม่ไกลออกไป ถังจื่อซีกำลังยิ้มอย่างดีใจเป็นพิเศษ
“อืม อืม หนูเป็นลูกของแด๊ดดี้กับหม่ามี้”ถังจื่อซีได้ยินคำพูดของเย่ซือเฉินก็ดีใจเหลือหลาย
“ยังมีพี่ชายอีกคน หนูกับพี่ชายล้วนเป็นลูกของแด๊ดดี้กับหม่ามี้”ในที่สุดถังจื่อซีก็นึกถึงพี่ชายที่กำชับเธอหลายต่อหลายครั้งเสียที
แต่เมื่อสักครู่เธอลืมไปหมด ไม่ได้ทำตามที่พี่ชายบอก
ตอนแรกคุณชายสามเย่คิดว่าเธอเป็นลูกของเขากับเวินลั่วฉิง แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเธอยังมีพี่ชายอีกคน หัวใจก็หล่นวูบทันที เด็กผู้หญิงคนนี้ยังมีพี่ชายอีกอีกคน？
ถ้าเป็นเช่นนั้น เกรงว่า……
ชั่วพริบตาหนึ่ง คุณชายสามเย่รู้สึกเจ็บปวดใจ รู้สึกเหมือนสูญเสียของล้ำค่าไป
ทำไมเธอยังมีพี่ชายอีกหนึ่งคน？
ทำไมถึงยังมีพี่ชายอีกหนึ่งคน？
“เธอหลีกไป อย่ามาเกาะอยู่แต่น้าชายฉัน เธอหน้าไม่อาย ไอ้คนชั่ว”หรวนซินซินยิ่งรู้สึกอิจฉา คนที่น้าชายชอบทำไมถึงไม่ใช่เธอ？
หรวนซินซินที่อายุแค่เก้าขวบ แต่ด่าคนเก่งเป็นฉอดๆแล้ว แถมยังด่าได้เจ็บแสบมาก
เลขาหลิว“……”
ทำไมคุณหรวนทำตัวน่ารำคาญชะมัด ถึงแม้เด็กผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่ลูกสาวท่านประธาน แต่ท่านประธานเค้ายินยอมและเต็มใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนอื่นด้วย？
ท่านประธานมีความสุขกับสิ่งที่เผชิญอยู่ ชอบเด็กคนนี้เป็นพิเศษ
บัดนี้คุณชายสามเย่หดหู่ใจยิ่งนัก จึงใจลอยไปชั่วครู่ หลังจากได้ยินเสียงของหรวนซินซิน จึงได้ดึงสติกลับคืนมา จากนั้นเขาก็มอง
ถังจื่อซีอย่างเป็นห่วง
แม้จะไม่ใช่ลูกสาวของเขา แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บช้ำน้ำใจแม้แต่น้อย
เด็กคนนี้ถูกด่าน่าจะเสียใจมากเลย？
แต่เขากลับพบว่าถังจื่อซีไม่ได้เสียใจอะไรเลย ใบหน้าอันเล็กกะจิ๋วของเธอกลับเผยรอยยิ้มออกมา
เย่ซือเฉินชะงัก การตอบสนองของสาวน้อยทำให้เขาประหลาดใจ เธอฉลาดอย่างนี้ ไม่น่าจะฟังคำด่าของหรวนซินซินไม่ออก
“ฉันรู้ว่าเธออิจฉาที่ฉันสวยดั่งดอกไม้ ใครเห็นใครรัก”ถังจื่อซีไม่ได้โกรธเลยสักนิด เธอมองไปยังหรวนซินซิน ยิ้มเหมือนกับดอกไม้บานสะพรั่งก็ไม่ปาน คุณลุงมู่หรงเคยพูดว่า เธอเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลก คนที่ด่าเธอเป็นคนที่อิจฉาเธอทั้งหมด
เย่ซือเฉิน“……”
เด็กคนนี้ใช้ได้นี่？ตอบสนองไว ราศีจัดเต็ม
เลขาหลิวพยักหน้าแรงๆ ใช่ ใช่ มันต้องอย่างนี้แหละ
เจ้าหญิงสุดยอดไปเลย เก่งมากๆ
ใช่ หรวนซินซินอิจฉานั่นแหละ อิจฉาที่เจ้าหญิงสวยดั่งดอกไม้ ใครเห็นใครรัก
ถังจื่อโม่ที่อยู่ข้างๆตรงไม่ห่างมากนักหัวเราะเบาๆ กล้าด่าน้องสาวของเขา งั้นก็เท่ากับรนหาที่ตายเลยนะเนี่ย
ปกติน้องสาวเขาเป็นนักกินตัวยง นาทีสำคัญจะมีเรี่ยวแรงต่อสู้มหาศาลกันเลยทีเดียว
พวกเธอรอดูต่อไปเถอะ……
“เธอพูดเรื่อยเปื่อย ฉันไม่ใช่สักหน่อย เธอมันคนชั่ว อีแรด นังสุนัขจิ้งจอก……”หรวนซินซินร้อนใจ แน่นอนยังมีการถูกพูดแทงใจดำจนโมโหลั่น เพราะยังคงเป็นเด็ก จึงปกปิดอารมณ์ไม่ได้มากนัก
คำด่าของเธอนั้นลื่นไหล คล่องแคล่วมาก เห็นได้ชัดว่าปกติก็ด่าคนมาไม่น้อย แน่นอน ฟังคำพวกนี้ก็รู้ว่าเรียนมาจากใคร
คาดว่าแม่ของเธอเจ้าเยว่หรู ปกติก็ชอบพูดคำหยาบอยู่ในบ้านประจำ เมื่อเด็กๆฟังจนคุ้นหู ก็มักจะเรียนตาม
