คำพูดของไป๋หยิงนั้นข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้พูดเกินจริงไปนัก
“เป็นไปไม่ได้ คุณโกหกฉันแน่ๆ คุณกำลังโกหกฉันอยู่แน่ๆ ” เฉิงโหรวโหรวยังคงไม่เชื่อ และพูดอย่างหนักแน่นว่าเธอไม่อยากจะเชื่อ
“คนอื่นอาจจะโกหกคุณ แต่ฉันไม่มีวันโกหกคุณ คุณต้องเชื่อฉัน” น้ำเสียงของไป๋หยิงนุ่มนวล เธอรู้ว่าตอนนี้ไม่ควรที่จะไปบีบบังคับอะไรเฉิงโหรวโหรวมากนักยังต้องใช้วิธีการผูกไมตรีประนีประนอม
“คุณเป็นคนที่ฉันหามา ไม่มีใครหวังอยากจะให้คุณเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ตัวจริงมากไปกว่าฉัน และตอนนี้เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว หากสถานะของคุณถูกเปิดเผย ฉันก็หนีไม่พ้น ตอนนี้หัวหน้าคงรู้แล้วว่าฉันเป็นคนจัดหาพาตัวคุณเข้ามา”
“แล้วทำไมคุณถึงยังบังคับฉันอีก ? แล้วทำไมยังต้องไปตรวจDNAอะไรนั้นอีก？”เฉิงโหรวโหรวไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ และไม่ได้เป็นคนฉลาด แต่ก็ไม่ถึงกับโง่
“ฉันพาคุณเข้ามา ก็ต้องมีจุดประสงค์ของฉัน ฉันทำให้คุณได้เป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ คุณก็ต้องช่วยฉันให้บรรลุถึงเป้าหมายของฉันด้วย มันถึงจะยุติธรรม” ไป๋หยิงไม่ได้ปิดบังความต้องการของตัวเอง ปิดบังตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร พูดความจริงน่าจะได้รับความเชื่อใจจากเฉิงโหรวโหรวมากกว่า
“ผลประโยชน์ของเรานั้นเหมือนกัน หากคุณเป็นไปได้ด้วยดี ฉันก็ถึงจะดีตาม เพราะฉะนั้นฉันต้องหวังดีกับคุณมากกว่าใครๆ ”ไป๋หยิงขยับเข้าไปใกล้ใบหูของเฉิงโหรวโหรวแล้วพูดเสียงเบาไปว่า：“และแน่นอนว่า หากเป้าหมายของฉันไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ ฉันก็ทำลายคุณได้ทุกเมื่อเช่นกัน ”
“คุณต้องการให้ฉันทำอะไร ?” ร่างกายของเฉิงโหรวโหรวสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด ความกลัวที่อยู่ซ่อนในดวงตาก็ยิ่งแจ่มชัดมากขึ้น เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครืออย่างไม่รู้ตัว
และคำพูดนี้ของเฉิงโหรวโหรว ก็ชี้ชัดว่าเธอยินดีให้ความร่วมมือกับไป๋หยิง และยังแสดงให้เห็นอีกว่าเฉิงโหรวโหรวเองก็ไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นลูกสาวตัวจริงของหัวหน้า
อันที่จริงตั้งแต่แรกเริ่มหัวหน้าก็เย็นชาไม่แยแสเธอ ไม่สนใจและไม่ดูแล แม้เธอจะไม่ใช่คนฉลาดอะไรนัก แต่ก็ดูออกว่าหัวหน้าไม่เชื่อในตัวตนของเธอ
และเธอก็เป็นคนที่ไป๋หยิงพามาจริงๆ ตอนนี้ไป๋หยิงเอาหลักฐานมาวางไว้ตรงหน้า ตอนนี้เธอจึงไม่เชื่อไม่ได้อีกต่อไป
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะเชื่อในคำพูดของไป๋หยิง รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของหัวหน้า แต่ก็ไม่อยากเสียทุกสิ่งที่มีในตอนนี้ พูดกันตามตรงคือเธอกลัวจะเสียมันไปมากกว่า และตอนนี้เธอก็ต้องการความช่วยเหลือจากไป๋หยิงด้วยเช่นกัน
ในเมื่อไป๋หยิงยังต้องการใช้เธอ เธอก็ไม่กลัวว่าไป๋หยิงจะเปิดเผยตัวตนเธอ
“เรื่องที่ฉันต้องการให้ทำถึงเวลาฉันจะบอกคุณเอง ไม่ต้องรีบ”ไป๋หยิงไม่ได้บอกเป้าหมายของตัวเองออกไป อีกทั้ง เรื่องนี้ก็ไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น ตอนนี้ในมือเธอมีเฉิงโหรวโหรวเป็นหมาก เธอก็สามารถใช้อิทธิพลอำนาจขององค์กรโกสต์ซิตี้มาจัดการกับเวินลั่วฉิงได้
ต่อให้เวินลั่วฉิงจะเก่งแค่ไหนก็สู้อำนาจขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ได้ ถึงตอนนั้นเธอจะทำให้เวินลั่วฉิงอยู่ไม่สู้ตายซะ
เมื่อเฉิงโหรวโหรวเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไร ก็เป็นกังวล
“อย่ากังวลไป เรื่องที่คุณไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของหัวหน้า ฟ้าดินรู้ เราต่างก็รู้ คุณไม่พูด ฉันไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้”ไป๋หยิงเป็นคนฉลาด มองออกถึงความกังวลที่มีของเฉิงโหรวโหรว เธอยกยิ้มปลอบเฉิงโหรวโหรว
“คุณจะไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่นจริงๆใช่ไหม ？”ดวงตาของเฉิงโหรวโหรวไหววูบ เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อไป๋หยิงเท่าไร
“แน่นอน”ไป๋หยิงพยักหน้า ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ เธอไม่บอกคนอื่นแน่นอน เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ
“แล้วคุณจะช่วยฉันได้ไหม ?” เฉิงโหรวโหรวขบริมฝีปากแน่น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจ้องมองไปที่ไป๋หยิงอย่างคาดหวัง
“ช่วยคุณ ? ช่วยอะไร ? ตอนนี้คุณเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ ยังจะให้ฉันช่วยอะไรอีก？” ไป๋หยิงมึนงงเล็กน้อย มองไปที่เฉิงโหรวโหรวอย่างไม่เข้าใจ เธอในตอนนี้ไม่รู้ว่าที่เฉิงโหรวโหรวอยากให้ช่วยนั้นคืออะไร
“คุณรู้จักหัวหน้าน้อยหรือเปล่า ?”ดวงตาของเฉิงโหรวโหรวเป็นประกาย ใบหน้าแดงก่ำ แม้ว่าเธอจะยังพูดไม่จบ แต่กิริยาท่าทางการแสดงออกของเธอก็ชัดเจน
“รู้จัก”ไป๋หยิงยิ้มเยาะในใจ เฉิงโหรวโหรวชอบหัวหน้าน้อยเข้าให้แล้ว
ก็ไม่น่าแปลก หัวหน้าน้อยหน้าตาหล่อเหลา มีความสามารถ และมีอำนาจ ผู้หญิงคนไหนก็ชอบทั้งนั้น จะว่าไปเธอเองก็ชอบเขาเหมือนกัน
แต่เธอรู้สถานะตัวเองกับหัวหน้าน้อยดี เธอไม่กล้าที่จะหวัง แต่เฉิงโหรวโหรวก็ช่างกล้านัก
“งั้นคุณพาฉันไปพบเขาหน่อยได้ไหม ?” เฉิงโหรวโหรวมองไปยังไป๋หยิง ดวงตาเป็นประกาย ความคิดความอ่านของเธอนั้นแสดงออกอย่างชัดเจน
“คุณต้องการพบหัวหน้าน้อย ? ด้วยเหตุผลอะไร？” ไป๋หยิงมองความคิดของเฉิงโหรวโหรวออก แต่เธอก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ และไป๋หยิงเองก็อยากรู้ว่าหากเฉิงโหรวโหรวเจอหัวหน้าน้อยแล้วจะทำยังไง
“คราวที่แล้ว เรื่องการตรวจดีเอ็นเอ หัวหน้าน้อยบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน แต่หลายวันมานี้ฉันไม่เห็นเขาเลย ฉันอยากเจอเขา แล้วถามเขา”ใบหน้าที่แดงก่ำของเฉิงโหรวโหรวก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ในตอนที่พูดคำนี้ น้ำเสียงของเธอก็เบาลงด้วยเช่นกัน และมีความเขินอายปรากฏ
“คุณว่าไงนะ ? คุณบอกว่าหัวหน้าน้อยจะแต่งงานกับคุณ？”ไป๋หยิงตกใจ เธอกับหัวหน้าน้อยก็เคยติดต่อกันอยู่หลายครั้ง และเธอก็พอรู้ว่าหัวหน้าน้อยเป็นคนยังไง
ชายผู้นั้นดูเป็นคนไร้สาระไปวันๆ แต่ก็ไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถดูแลบริหารจัดการองค์กรโกสต์ซิตี้ได้เป็นอย่างดี
อีกทั้ง จากที่พบปะกันอยู่หลายครั้ง ไป๋หยิงรู้ว่าหัวหน้าน้อยคนนี้ฉลาดมาก และหัวหน้าน้อยก็รู้ว่าเฉิงโหรวโหรวเป็นตัวปลอม จะไปพูดได้ยังไงว่าจะแต่งงานกับเฉิงโหรวโหรว ?
หรือหัวหน้าน้อยก็อยากจะให้เรื่องที่กุขึ้นมานี้เป็นเรื่องจริง แต่งงานกับเฉิงโหรวโหรวจากนั้นก็ดูแลบริหารองค์กรโกสต์ซิตี้ได้อย่างเต็มที่ ?
แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ?
เธอจำได้ว่าในการตรวจดีเอ็นเอครั้งที่สองนั้นหัวหน้าน้อยบอกกับเธอว่าจะไม่ช่วยอะไรเธออีก อีกทั้งจะบอกเล่าเรื่องทุกอย่างให้หัวหน้าด้วย ส่งตัวเธอไปให้กับหัวหน้า ในตอนนั้นเธอมองออกว่าหัวหน้าน้อยไม่ได้ล้อเล่น
แต่เพราะผลการตรวจดีเอ็นเอครั้งที่สองออกมา เป็นไปในแบบที่เธอต้องการ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเรื่องก่อนหน้านั้นหัวหน้าน้อยคงแค่ขู่เธอเท่านั้น
หลังจากที่เฉิงโหรวโหรวได้เป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ หัวหน้าน้อยก็ราวกับหายตัวไปยังไงอย่างงั้น ไม่ติดต่อมาหาเธอ และไม่ได้ติดต่อมาหาเฉิงโหรวโหรว
หากหัวหน้าน้อยต้องการจะแต่งงานกับเฉิงโหรวโหรวจริงๆ ไม่มีทางที่จะไม่มาหาเฉิงโหรวโหรว
เพราะฉะนั้นเรื่องราวมันไม่ง่ายอย่างนี้แน่
แล้วที่หัวหน้าน้อยทำมันหมายความว่ายังไง ?
ไป๋หยิงคิดไปถึงสิ่งที่เธอได้พูดกับหัวหน้าน้อยเอาไว้แต่แรก เธอบอกว่าคุณหนูใหญ่ถังอาจเป็นลูกสาวของหัวหน้า
ดวงตาของไป๋หยิงเป็นประกาย เพราะฉะนั้นที่หัวหน้าน้อยบอกว่าจะแต่งงานด้วยจริงๆแล้วไม่ได้หมายถึงเฉิงโหรวโหรว แต่เป็นคุณหนูใหญ่ถัง ?
เมื่อคิดได้ดังนั้น ดวงตาของไป๋หยิงก็ฉายแววชั่วร้ายขึ้นมา เวินลั่วฉิงอีกแล้ว ?
ทำไมผู้ชายทุกคนถึงได้พากันชอบเวินลั่วฉิง！เธอไม่ยอม ！！เธอต้องกำจัดเวินลั่วฉิงให้ได้！
