“อ๋อ ได้ครับ” ผู้ดูแลจ้งรีบตอบกลับทันที “หัวหน้าครับ หลังจากสืบเจอแล้วล่ะครับ?”
หัวหน้าไม่ได้จัดการกับเรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้มานานมากแล้ว เมื่อก่อนหัวหน้ายิ่งไม่เคยยุ่งเรื่องเล็กๆแบบนี้เลย ตอนนี้หัวหน้าให้เขาไปสืบเรื่องจองถังไป๋เชียน แล้วหลังจากสืบเจอแล้วล่ะ?
หากยัยถังไป๋เชียนนี่จัดงานแต่งขึ้นเองโดยที่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังไม่รู้ ตอนนี้ยังใส่ร้ายคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแบบนี้ ยัยถังไป๋เชียนนี่ไม่น่าให้อภัยจริงๆ หัวหน้าจะให้เขาจัดการถังไป๋เชียนทิ้งไปเลยหรือเปล่า
ทว่า มีความเป็นไปได้ที่ถังไป๋เชียนจะเป็นพ่อของลูกคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ดังนั้นเรื่องนี้จึงยุ่งยากหน่อย
“สืบให้ชัดเจนก่อนค่อยพูดละกัน” ซ่างกวนหงเหลือบไปมองผู้ดูแลจ้ง ช่วงนี้เวลาที่ผู้ดูแลจ้งเจอเรื่องต่างๆ ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เงียบสงบมาก อีกอย่างยิ่งอยู่ยิ่งพูดมากแล้ว เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนผู้ดูแลจ้งจะไม่ถามโน่นถามนี่แบบนี้
“ครับ ผมส่งคนไปสืบเดี๋ยวนี้เลยครับ” ผู้ดูแลจ้งได้รับแววตาจากหัวหน้าของตัวเองแล้ว ก็ยังถือว่ามีความรู้ตัวอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก
ทว่า ในขณะนี้ อะเหลียงก็เข้ามากะทันหัน
“ทำไมนายถึงมาเช้าขนาดนี้? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” ผู้ดูแลจ้งเห็นอะเหลียงแล้วมีความแปลกใจอย่างเห็นได้ชัดเจน เพราะว่าหัวหน้าไม่ชอบการถูกรบกวน ไม่มีคำสั่งขอพบจากหัวหน้า คนปกติแล้วไม่มีทางมาพบหัวหน้าเองแน่นอน
ในจุดนี้อะเหลียงก็ทำดีมาโดยตลอด หัวหน้ามาเมืองAนานขนาดนี้ อะเหลียงเคยมาพบหัวหน้าแค่ครั้งเดียว ก็คือครั้งที่แล้วเหตุเพราะเรื่องของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง
ตอนนี้อะเหลียงมาโดยไม่มีคำสั่งของพบจากหัวหน้า ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน
“มีเรื่องหนึ่งครับ” อะเหลียงมองไปทางผู้ดูแลจ้ง นัยน์ตามีความหนักแน่นเล็กน้อย
“เกิดเรื่องขึ้นจริงๆเหรอ? เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น?” ผู้ดูแลจ้งเห็นการตอบสนองของอะเหลียงแล้ว ก็ตะลึงงันไปเลย สามารถทำให้อะเหลียงมีการตอบสนองแบบนี้ได้ หรือว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริงๆ?
“ผมเจอหัวหน้าแล้วค่อยคุยกับหัวหน้า” อะเหลียงไม่ได้พูดอะไรมากกับผู้ดูแลจ้ง แต่ว่าอยากเจอหัวหน้ามากกว่า
“โอเค หัวหน้าอยู่ในห้องโถง นายเข้ามากับฉันละกัน” ผู้ดูแลจ้งไม่ได้ถามอะไรมาก พาอะเหลียงเข้าห้องโถงไปเลย
“หัวหน้า มีเรื่องหนึ่งที่ผมอาจจะทำผิดพลาดไปครับ ขอเชิญหัวหน้าลงโทษได้เลยครับ” อะเหลียงเข้ามาในห้องโถงปุ๊บ ก็คุกเข่าลงทันที
ผู้ดูแลจ้งเห็นอะเหลียงเป็นแบบนี้แล้ว ก็ตะลึงงันไปเลย ถึงแม้ว่ากฎขององค์กรโกสต์ซิตี้ละเข้มงวดมาก ทว่าพวกเขาที่ตามติดหัวหน้ามาโดยตลอดก็ไม่มีทำความเคารพเวอร์วังขนาดนี้ อะเหลียงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“เรื่องอะไร?” ซ่างกวนหงอึ้งไปเลย นัยน์ตาคู่หนึ่งมองไปทางอะเหลียง
“หัวหน้า ครั้งก่อนที่ผมบอกกับท่านว่า มีความเป็นไปได้ที่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะเป็นลูกสาวของหัวหน้า เป็นเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ เรื่องนั้นผมทำผิดพลาดเองครับ” อะเหลียงขอรับโทษดังนั้นจึงก้มหัวต่ำมาก เสียงก็ต่ำมาก
“อะไรนะ? นายหมายความว่าอะไร? นายบอกว่านายเข้าใจผิด? คุณหนูใหญ่ตระกูลถังไม่ใช่เจ้าหญิงของเรา?” ซ่างกวนหงยังไม่ทันออกเสียง ผู้ดูแลจ้งก็ทนไม่ได้ตะโกนออกมาก่อนแล้ว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังก็คือเจ้าหญิงของพวกเขาแท้ๆ อะเหลียงมาบอกตอนนี้ว่าเขาทำผิดพลาดไป?
เขารับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ
เรื่องนี้แม้กระทั่งเขาก็รับไม่ได้ งั้นหัวหน้าเองก็คงรับไม่ได้
ความสำคัญที่หัวหน้ามีต่อคุณหนูใหญ่ตระกูลถังผู้ดูแลจ้งรู้ดีและเห็นอย่างชัดเจน หัวหน้าได้ยินเรื่องของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแล้วก็เป็นห่วงตลอด ภาพวาดของคุณหญิงที่หัวหน้าวาดในตอนนี้ก็เป็นหน้าของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ในใจของหัวหน้าคงยอมรับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังตั้งนานแล้ว
ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่า หากเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ หากคุณหนูใหญ่ตระกูลถังไม่ใช่ลูกของหัวหน้าจริงๆ เกรงว่าหัวหน้าคงรับการโจมตีนี้ไม่ไหว
ตอนแรกซ่างกวนหงกำลังรินชาขึ้นมาแก้วหนึ่ง พอได้ยินคำพูดจองอะเหลียงแล้ว มือของซ่างกวนหงสั่นไปเลย น้ำชาหกออกมาเล็กน้อย หกลงบนมือของเขา น้ำชานั้นร้อน ผิวของซ่างกวนหงจึงแดงก่ำขึ้นมาทันที
“หัวหน้าครับ” ผู้ดูแลจ้งยิ่งตกใจไปใหญ่ เขาอยู่ข้างกายของหัวหน้ามานานขนาดนี้ ไม่เคยเห็นหัวหน้าสติหลุดขนาดนี้มาก่อน
“ฉันไม่เป็นอะไร” ซ่างกวนหงกั้นมือของผู้ดูแลจ้งที่จะช่วยเขาเช็ดออกไป นัยน์ตาของเขามองตรงไปทางอะเหลียง “อะเหลียง นายพูด เกิดอะไรขึ้น?”
ขณะนี้ฟังไม่ออกเลยว่าเสียงของซ่างกวนหงจะมีความผิดปกติใดๆ บนใบหน้าก็ไม่ได้มีอารมณ์มากมาย ทว่ารอยแดงบนมือของเขายิ่งอยู่ก็นิ่งแดง สุดท้ายก็ถูกเผยออกมาบ้าง
“ก่อนหน้านี้ที่ผมสืบเจอว่า คุณหนูใหญ่ตระกูลถังมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นลูกสาวของหัวหน้า แต่ว่าตอนนี้ ผมสืบเจออีกเรื่องหนึ่ง คุณหนูใหญ่ตระกูลถังก็คือเวินลั่วฉิงครับ เวินลั่วฉิงกลับบ้านเวินเมื่อแปดปีที่แล้ว ตอนนั้นที่เวินลั่วฉิงกลับบ้านเวินได้ทำการตรวจดีเอ็นเอกับคุณปู่เวินครับ” อะเหลียงเองก็เห็นมือของหัวหน้าตัวเองร้อนจนแดง อะเหลียงก็อดตกใจไม่ไหว
เขารู้ว่าหัวหน้าชอบคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมาก ทว่าเรื่องนี้เข้าต้องพูดเลยว่า เป็นความผิดของเขา เขาไม่มีทางปิดบังหัวหน้าแน่นอน
“คุณหนูใหญ่ตระกูลเวิน? เวินลั่วฉิง?” นัยน์ตาของซ่างกวนหงเปล่งประกายขึ้น ขณะนี้น้ำเสียงของเขาค่อนข้างต่ำเล็กร้อย
“ครับ เวินลั่วฉิงคือลูกของเวินจือฝางครับ ตอนนั้นแม่ของเวินลั่วฉิงชื่อว่าถังฉิ้นเอ๋อ ตอนนี้จริงๆแล้วชื่อที่เวินลั่วฉิงใช้กลับบ้านถังคือชื่อของคุณแม่เธอ ตอนนั้นถังฉิ้นเอ๋อ กลับบ้านเวินพร้อมกับเวินจือฝาง คุณย่าเวินไม่เห็นด้วยที่จะให้ถังฉิ้นเอ๋อเข้าบ้าน เวินจือฝางนั้นเป็นคนคลั่งรักมาก คิดไม่ถึงว่าจะออกจากบ้านเวินเพื่อถังฉิ้นเอ๋อ ตอนนั้นถังฉิ้นเอ๋อได้ตั้งท้องแล้ว” อะเหลียงนำเรื่องที่สืบได้ในครั้งนี้อธิบายให้ซ่างกวนหงฟังอย่างละเอียด ไม่ว่าหัวหน้าจะอยากฟังหรือเปล่า ก็ล้วนแต่เป็นความจริง
ในตอนที่อะเหลียงพูดว่าถังฉิ้นเอ๋อท้องแล้ว น้ำเสียงของเขาได้หยุดชะงักไปสักพัก
มือที่แดงก่ำของซ่างกวนหงก็กำแน่น
ผู้ดูแลจ้งกลับรู้สึกว่าหัวใจดิ่งลงไปเลย
“แต่ว่าหลังจากที่เวินจือฝางเกิดอุบัติเหตุทางรถเสียชีวิตไปแล้ว ต่อมาถังฉิ้นเอ๋อก็คลอดเวินลั่วฉิงที่โรงพยาบาลคนเดียว เลี้ยงดูเวินลั่วฉิงคนเดียว จนกระทั่งเมื่อแปดปีก่อนถังฉิ้นเอ๋อรู้ว่าตัวเองเป็นโรคหนัก ไม่สามารถดูแลลูกต่อได้แล้ว เธอไปหาคุณปู่เวิน แล้วให้คุณปู่เวินทำการตรวจดีเอ็นเอกับเวินลั่วฉิง แล้วเวินลั่วฉิงจึงกลับไปที่บ้านเวิน” อะเหลียงพูดในสิ่งที่สามารถพูดได้ไปหมดแล้ว พูดอย่างชัดเจนมาก ทุกคนต่างก็ฟังเข้าใจ
คุณหนูใหญ่ตระกูลถังในตอนนี้ก็คือเวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงคือลูกของเวินจือฝาง ตอนที่เวินลั่วฉิงกลับบ้านเวินนั้นได้ทำการตรวจดีเอ็นเอกับคุณปู่เวิน ดังนั้นเรื่องนี้ไม่มีผิดแน่นอน เวินลั่งฉิงคือลูกของบ้านเวิน!!
