เขาก็ควรที่จะแต่งงานได้แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว และไม่ต้องทำให้เรื่องของเขาต้องล่าช้า ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ดีสำหรับเขาและดีสำหรับเธอ เธอนั้นไม่เข้าใจจริงๆว่า เรื่องที่เดิมทีน่ายินดีขนาดนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้？
“ทำไมล่ะ？จะรีบบินไปอยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่รุ่ยใช่ไหม？” ในเวลานี้น้ำเสียงของซือถูมู่หรงนั้นเย็นชา มือหนึ่งค่อยๆ รัดคอเธอ：“นอกเสียจากว่าผมจะตาย”
เธอจะอยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่รุ่ย ก็ต่อเมื่อเขาตาย มองไม่เห็น มิเช่นนั้นก็ไม่มีความเป็นไปได้
ไม่ แม้ว่าเขาตาย เขาก็จะลากเธอไปด้วย จะไม่ยอมให้เธอได้อยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่รุ่ย
ในการรับรู้ของซือถูมู่หรง แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีคำว่ายอมแพ้ และไม่มีทฤษฎีหมาๆที่ว่า ชอบก็ต้องเสียสละ
เขาชอบ ก็ต้องให้เธออยู่ข้างกายเขาให้ได้！
หลิวหยิงตะลึงงัน มองไปที่เขา：“ดังนั้น แม้ว่าสัญญาของพวกเราจะจบลงแล้ว แต่คุณก็ยังไม่ปล่อยฉันไปเป็นเพราะไป๋ยี่รุ่ย？”
หลิวหยิงจำได้ดีว่านั่นเป็นครั้งแรกที่เขาไม่ปล่อยเธอไป คือตอนที่เธอไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ยที่โรงพยาบาล ในเวลานั้นเขาก็รู้ว่าเธอไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ย เขาก็รู้ดีว่าในใจของเธอนั้นชอบไป๋ยี่รุ่ย
ดังนั้น ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้เขาจึงไม่ปล่อยเธอไป？
เพราะว่าไม่เต็มใจ ？เพราะคิดว่าเธอชอบคนอื่น เธอไปเยี่ยมชายอื่น เกียรติของเขาได้รับความเสียหาย？
ดูจากนิสัยของเขา มีความเป็นไปได้สูงมาก
เพราะถึงยังไง สัญญาของเขาก็เขียนชัดเจนแล้ว ในระยะเวลาห้าปี เธอไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นได้ เกรงว่าแม้จะพูดอีกสองสามคำกับผู้ชายคนอื่นก็คงไม่ได้
เธอจำสิ่งที่เขาพูดในตอนนั้นได้ ถ้าเธอฝ่าฝืน เขาจะต้องให้เธอเห็นผลที่ตามมาอย่างแน่นอน
เขามักจะเผด็จการและใช้อำนาจเบ็ดเด็ดขาดขนาดนี้
ดังนั้น นี่คือสิ่งที่เขาลงโทษเธองั้นเหรอ？ลงโทษที่เธอผิดสัญญา？
แต่ว่าตอนนั้นที่เธอไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ยที่โรงพยาบาล ไม่ได้ทำเรื่องอะไรเสียหาย
แน่นอน ในใจของหลิวหยิงนั้นชัดเจนเป็นอย่างที่คิดไว้ เธอได้ละเมิดกฎของเขา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะลงโทษ
หลิวหยิงยังจำคืนที่เขาไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ยกลับมาได้ เขาขู่และลงโทษเธอ
หลิวหยิงคิดว่าสิ่งที่กวนใจเธอมาหลายวัน ในที่สุดก็มีคำตอบ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้！！
ซือถูมู่หรงขมวดคิ้ว เขาไม่ยอมให้เธอจากไปก็เพราะไม่อยากให้เธอจากไป ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับไป๋ยี่รุ่ย？
แน่นอน ก็มีความเกี่ยวข้องกับไป๋ยี่รุ่ยเล็กน้อย เพราะว่าเขารู้ว่าในใจของเธอนั้นชอบไป๋ยี่รุ่ย ไป๋ยี่รุ่ยเป็นศัตรูคนสำคัญของเขา เขาอยากให้เธออยู่เคียงข้างเขา เขาต้องแก้ปัญหาของไป๋ยี่รุ่ยก่อน
“เมื่อกี้ผมบอกแล้วว่า คุณอยากอยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่รุ่ย เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด ผมขอแก้ไขคำพูดเมื่อสักครู่นี้หน่อยว่า
ต่อให้ผมตาย ผมก็จะดึงคุณไปตายด้วย จะไม่ปล่อยคุณทิ้งไว้ให้ได้อยู่กับไป๋ยี่รุ่ยเด็ดขาด” ซือถูมู่หรงไม่รู้ความคิดในใจของหลิวหยิง ไม่เข้าใจในจุดประสงค์ของหลิวหยิงที่ถามประโยคนี้ในตอนนี้ เขารู้เพียงว่า เธออยากอยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่รุ่ย นั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
“ซือถูมู่หรงห้าปีแล้วคุณไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย” หลิวหยิงมองไปที่เขาพลางถอนหายใจเบาๆ ที่แท้ก็เป็นอย่างที่คิด ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้ ห้าปีแล้ว เขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ อีกทั้งเผด็จการขนาดนั้น ใช้อำนาจเบ็ดเสร็จขนาดนั้น
แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยให้เกียรติเธอ
แน่นอน หากอิงตามสถานะของเขากับเธอแล้ว เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้เกียรติเธอ เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นเพียง คนรักที่ไร้เกียรติ เป็นเพียงคนรักที่ใช้เงินซื้อมา
เข้าใจในจุดนี้ตั้งแต่แรกแล้ว นับตั้งแต่ห้าปีก่อนที่ติดตามเขาในวันแรกเธอก็เข้าใจแล้ว แต่ว่าในเวลานี้เธอกลับรู้สึกหดหู่ในใจ
มีอาการเจ็บหน้าอก
ห้าปีแล้วสำหรับเขาแล้ว เธอยังคงเป็นเพียงสิ่งของชิ้นหนึ่ง
ดวงตาของซือถูมู่หรงเป็นประกาย เขาไม่เปลี่ยนแปลงเลยงั้นเหรอ？ไม่ เขาเปลี่ยนไปแล้ว อีกทั้งยังเปลี่ยนแปลงไปมาก
ตอนที่เริ่มต้น เขาทำเพื่อที่จะทรมานเธอ แต่ต่อมาทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไป เขาเห็นเธอไม่มีความสุข เขาก็ไม่มีความสุข เขาเห็นเธอทุกข์ทรมาน เขาก็รู้สึกสงสาร
ระยะเวลาห้าปี เพียงพอที่จะทำให้เขาเข้าใจบางอย่าง เขาชอบเธอ แม้กระทั่งสามารถพูดได้ว่าเขารักเธอ ตลอดระยะเวลาห้าปี เขาก็รักเธออย่างไม่รู้ตัว
นี่คือสิ่งที่เปลี่ยนแปลง สิ่งที่แต่ไหนแต่ไรเขาไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลง
แม้ว่าไม่เหมือนกับสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้ แต่หลังจากดิ้นรน สุดท้ายเอาก็ตัดสินใจยอมรับมัน
ยอมรับเรื่องที่เขารักเธอ
ในเมื่อยอมรับเรื่องนี้แล้ว แน่นอนว่าเขาไม่สามารถให้เธอจากไปได้ แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้เธอติดตามเขาอย่างไร้เกียรติเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เขาจะให้ทุกอย่างที่เธอสมควรมี
แต่ว่าก่อนอื่นเธอต้องอยู่เคียงข้างเขา
“ฉันเข้าใจแล้ว”หลิวหยิงสูดหายใจเบาๆหนึ่งที ในที่สุดตอนนี้เธอก็เข้าใจสาเหตุทุกอย่างแล้ว และเธอก็รู้ว่าตามสไตล์ของซือถูมู่หรง ในเมื่ออยากจะลงโทษเธอในเรื่องนี้ คงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ
ดังนั้นตอนนี้เธออาจจะยังไม่สามารถจากไปได้อย่างชั่วคราว อย่างน้อยก็จนกว่าการลงโทษของซือถูมู่หรงสิ้นสุดลง เธอน่าจะยังไม่สามารถจากไปได้
หลิวหยิงกดสายตาต่ำลงเล็กน้อย กดทับความทุกข์ที่อยู่ในใจ เสียใจเหรอ？
ใช่ เสียใจจริงๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าตนเองรอคอยอิสระมากว่าห้าปีแล้ว จู่ๆก็ไม่มีความหวัง ดังนั้นก็เลยรู้สึกเสียใจ
“คุณเข้าใจอะไร？” ซือถูมู่หรงใจสั่นเล็กน้อย ใจเต้นแรงอย่างเห็นได้ชัด เธอเข้าใจอะไร？เข้าใจความรู้สึกที่เขามีต่อเธองั้นเหรอ？
“คุณจะปล่อยฉันไปเมื่อไหร่？” หลิวหยิงไม่ได้ตอบคำถามของเขา เธอคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องตอบ
เธอต้องการเพียงคำตอบเดียว ในเมื่อเขาต้องการลงโทษที่เธอทำผิดสัญญา ดังนั้นการลงโทษเธอก็ควรมีเวลาที่กำหนดชัดเจน
แววตาของซือถูมู่หรงขรึมลง เมื่อสักครู่นี้เขาคิดว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะพูดเรื่องที่เธอต้องการจากไปอีก เธออยากจากเขาไปขนาดนี้เลยเหรอ？
จากเขาไป จากนั้นก็ไม่อยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่รุ่ยงั้นเหรอ？
อย่าแต่แม้แต่คิดเลย
“เลิกคิดตลอดไป” ซือถูมู่หรงกัดฟันแน่น มีความดุร้ายอยู่ในน้ำเสียงของเขา
หลิวหยิงตะลึงงัน ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง มองตรงไปที่เขา：“แม้ว่าคุณจะลงโทษฉัน แต่ก็ควรมีระยะเวลา？คุณจะขังฉันไว้ตลอดไปไม่ได้？”
“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ทั้งชาติก็อย่าคิดว่าจะได้จากไปเลย” ริมฝีปากของซือถูมู่หรงเผยอออก เขาคิดที่จะกักขังเธอให้อยู่เคียงข้างเขาตลอดชีวิต เพียงแต่ว่าข้ออ้างที่เธอใช้ในเวลานี้ เขาฟังแล้วรู้สึกไม่พอใจสักเท่าไหร่
“ซือถูมู่หรง คุณไม่คิดว่าตัวเองทำเกินไปหน่อยเหรอ？”ดวงตาของหลิวหยิงเบิกกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย ใต้ตาแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว
“ทำเกินไปเหรอ？ผมคิดว่ามันดีออก” ซือถูมู่หรงไม่คิดว่าวิธีการของตนรุนแรงเกินไป ในเมื่อเขาชอบเธอ แน่นอนว่าจะต้องให้เธออยู่เคียงข้างเขาไปชั่วชีวิต แล้วจะให้เขามองดูผู้หญิงที่ตนรักไปอยู่กับชายอื่นเหรอ ？
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
หลิวหยิงถอนหายใจออกแรง พบว่าไม่สามารถพูดคุยกับเขาให้เข้าใจได้ เธอรู้ว่าในความเป็นจริงแล้วไม่มีทางที่เขาจะรั้งเธอให้อยู่ข้างกายเขาทั้งชีวิต
ในเมื่อเขาต้องการแต่งงาน เมื่อถึงเวลานั้นภรรยาของเขาก็คงไม่มีที่ว่างให้กับเธอ แน่นอนหากเขาแต่งงาน เธอก็คงไม่สามารถอยู่ข้างกายเขาต่อไปได้
เมื่อถึงเวลานั้นไม่ว่าเขาจะใช้วิธีการอะไร ขอเพียงเธอพยายามก็คงสามารถจากไปได้
เธอจะไม่เป็นมือที่สามอย่างแน่นอน แต่จะไม่ทำลายความเป็นสามีภรรยาของผู้อื่นอย่างแน่นอน
ตอนนี้ยังอยู่ในคลับ ไป๋ยี่รุ่ยยังคงนอนหลับอยู่ หลิวหยิงก็ไม่อยากทะเลาะกับเขาแล้ว：“กลับเถอะ กลับกันเถอะ”
“คืนนี้เป็นวันที่ผมอนุญาตให้คุณได้พบกับไป๋ยี่รุ่ยเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปห้ามเจอไป๋ยี่รุ่ยเด็ดขาด” ซือถูมู่หรงคิดถึงก่อนหน้าที่ตนรอคอยอยู่ข้างนอกเป็นเวลาสามชั่วโมง เขาไม่อยากทนรับสภาพนั้นอีก ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คือห้ามเธอพบกับไป๋ยี่รุ่ยอีก
เมื่อสักครู่เธอเพิ่งพูดว่าระหว่างเธอกับไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้เขาเชื่อเธอเหรอ
แน่นอนว่าคงไม่ใช่เพียงเพราะคำพูดของเธอ ร่างกายของเธอก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยผิดปกติอะไรไว้ ท่าทางของเธอก็ไม่เหมือนกับเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
“มีสิทธิ์อะไร？”หลิวหยิงรู้สึกโกรธ ปกติเธอไม่เคยเถียงเขา เธอรับฟังเขา เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยาก เธอก็ไม่อยากที่จะต่อกรกับเขา
แต่ว่าครั้งนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ไป๋ยี่รุ่ยจะไปมอบตัวแล้ว ในเมื่อเธอรู้เรื่องนี้แล้ว เธอจะต้องช่วยไป๋ยี่รุ่ย
นี่เป็นเรื่องฆ่าคนตาย จะต้องยุ่งยากมากแน่นอน อีกทั้งไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่อยากที่จะให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ หลังจากที่ไป๋ยี่รุ่ยถูกจับเข้าคุกแล้วคงไม่สามารถจัดการด้วยตนเองได้ แน่นอนว่าเธอจะต้องช่วยไป๋ยี่รุ่ยจัดการ
ยกตัวอย่างเช่น หาทนายความ ฟ้องร้องดำเนินคดี เธอจะต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยไป๋ยี่รุ่ยลดโทษ
“สิทธิ์ที่ผมไม่เห็นด้วยไง” ดวงตาอันตรายของซือถูมู่หรงหรี่ขึ้น เห็นท่าทางที่รีบร้อนของเธอ มือที่ยังคงอยู่บริเวณลำคอของเธอยังคงกดทับอย่างแรง
เธออยู่ข้างกายเขามาห้าปีแล้ว ตลอดระยะเวลาห้าปีนี้ เธอไม่เคยขัดความต้องการของเขา และไม่เคยขัดแย้งกับเขา แต่ไหนแต่ไรเขาให้เธอทำอะไรเธอก็จะทำสิ่งนั้น
