เธอคิดว่าได้ช่วยเหลือพ่อ ช่วยเหลือตระกูลหลิวห้าปีที่ผ่านมานี้หมายความว่ายังไง？
“ทำไมคุณต้องบอกเรื่องพวกนี้กับฉันด้วย？ทำไมถึงตอนนี้แล้วถึงเพิ่งมาบอกฉัน เรื่องผ่านมาแล้วตั้งห้าปี ทำไมถึงเพิ่งมาบอกฉัน？”หลิวหยิงสูดลมหายใจอย่างเงียบๆ เธอมองไปยังคุณนายซือถูอีกครั้ง ดวงตาบนเฉียบคม เธอยังคงสงสัย คุณนายซือถู
เมื่อสักครู่คุณนายซือถูพูดว่า หล่อนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ห้าปีที่ผ่านมานี้หล่อนไม่เคยมาพบเธอ แล้วทำไมตอนนี้เพิ่งจะมาพบล่ะ？
คุณนายซือถูมองไปที่เธอ ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย：“ฉันรู้ว่าในสัญญาระบุระยะเวลาไว้ห้าปี ตอนนี้ก็ครบกำหนดระยะเวลาห้าปีแล้ว ……”
คุณนายซือถูพูดขึ้นเพียงเท่านี้ แต่ว่าความหมายที่หล่อนต้องการพูด หลิวหยิงก็คาดเดาได้ในทันที
“ดังนั้น คุณเป็นกังวลว่าฉันจะพึ่งพาลูกชายคุณไม่ยอมจากไปใช่ไหม？”หลิวหยิงหัวเราะดังลั่น แฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน：“เรื่องนี้คุณนายซือถูไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล ฉันไม่มีทางพึ่งพาลูกชายคุณไม่ยอมจากไปอย่างเด็ดขาด”
คำพูดของหลิวหยิงค่อยๆหยุดชะงักลง：“หากคุณนายซือถูต้องการพบฉันเพราะเรื่องนี้ ฉันคิดว่าคุณมาหาคนผิดแล้ว คุณควรที่จะไปหาลูกชายของคุณ”
“นิสัยของมู่หรงฉันเข้าใจดี เขาไม่ใช่คนไม่มีหัวใจ ไม่ว่าตอนแรกจะด้วยเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องให้คุณมาอยู่ข้างกาย แต่ว่าพวกคุณก็อยู่ด้วยกันมาห้าปีแล้ว ตอนนั้นเขาทำเรื่องเช่นนั้นก็ถือว่าเขาทำผิดต่อคุณ ดังนั้นเขาก็ควรที่จะคิดหาวิธีชดใช้ในกับคุณคุณมีข้อเรียกร้องอะไร……”คุณนายซือถูก็ยังคงใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นเดิม พูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเป็นอย่างมาก
หลิวหยิงหัวเราะออกมาดังลั่น：“ฉันไม่มีข้อเรียกร้องอะไรทั้งนั้น อีกทั้งคุณก็ไม่ต้องเป็นกังวลว่าลูกชายของคุณจะใจอ่อนมีเมตตา ไม่ต้องเป็นกังวลว่าลูกชายของคุณจะรู้สึกผิด เพราะสองสิ่งนี้ลูกชายของคุณไม่มีเลยแม้แต่น้อย คุณนายซือถูคุณยังไม่รู้จักลูกชายของคุณดีพอ”
ก่อนหน้าหลิวหยิงยังคงสุภาพต่อคุณนายซือถู แต่ว่าในเวลานี้ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนไป
ตอนนี้เธอเข้าใจจุดประสงค์ที่คุณนายซือถูเรียกเธอมาที่นี่อย่างชัดเจนแล้ว ไม่เพียงแต่ต้องการไล่เธอไป แต่กลับยังเหยียดหยามเธออีกด้วย
“แน่นอน คุณนายซือถูก็ไม่ต้องเป็นกังวลว่าฉันจะพึ่งพาลูกชายของคุณแล้วไม่ยอมจากไป ฉันอยากจากไปกว่าใครทั้งนั้น”สีหน้าของหลิวหยิงขรึมลง：“แต่ว่า ก่อนที่จะจากไป ฉันจะต้องรู้เรื่องอย่างกระจ่างชัดเสียก่อน”
เธอคงไม่สามารถจากไปอย่างคลุมเครือได้
ท่าทีของหลิวหยิงนั้นเปลี่ยนไปแล้ว ดวงตาของคุณนายซือถูขรึมลงเล็กน้อย แต่ว่าไม่นานก็กลับเป็นปกติมีท่าทีที่ราบเรียบเช่นเดิม：“แน่นอนว่าจะต้องถามให้ชัดเจน ห้าปีผ่านมาแล้ว มู่หรงก็ไม่ควรปิดบังคุณแล้ว”
“ที่จริงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ มู่หรงไม่ควรที่จะทำเช่นนี้กับคุณ วันนี้ฉันขอโทษแทนมู่หรงด้วยก็แล้วกัน คุณเป็นเด็กดี ห้าปีที่ผ่านมานี้ทำให้คุณต้องลำบากแล้ว”คุณนายซือถูมองไปยังหลิวหยิง ท่าทางจริงใจขนาดนั้น แต่คำพูดเหล่านั้นแต่ละคำกลับทุกคำพูดทำร้ายจิตใจ
ดวงตาของหลิวหยิงเผยประกายเล็กน้อย เธอไม่ได้โง่ แต่กลับกันเธอนั้นอ่อนไหวมาก ปฏิกิริยาตอบกลับก็เร็ว
หากก่อนหน้านี้เธอเข้าใจคุณนายซือถูผิดไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว
คำพูดของคุณนายซือถูฟังดูแล้วราวกับกำลังขอโทษ แต่ทุกคำล้วนดูหมิ่นเหยียดหยามเธอ
เธอลำบาก？ห้าปีที่ผ่านมานี้สำหรับเธอแล้วไม่ได้เป็นเพียงแค่ลำบาก แม้จะเป็นช่วงเริ่มต้นก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความลำบาก
แต่คือเหยียดหยาม อีกทั้งในเวลานี้คุณนายซือถูก็ยังคงอยู่เบื้องหน้าเธอและเน้นย้ำการเหยียดหยามเธอ
ใช่แล้ว การที่คุณนายซือถูเรียกเธอมาในวันนี้ ต้องการไล่ให้เธอจากไปนั้นเป็นเรื่องรอง แต่จุดประสงค์สำคัญก็คือคุณนายซือถูต้องการเหยียดหยามเธอ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หลิวหยิงก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ คนอื่นกลัวหล่อนคุณนายซือถู แต่เธอไม่กลัว คนอื่นประจบประแจงคุณนายซือถู แต่เธอรังเกียจ
“คุณนายซือถูไม่รู้สึกว่าคำพูดของคุณน่าขบขันเหรอคะ？คุณมาพูดเช่นนี้กับฉัน ก็เหมือนกับอีเห็นมาอวยพรปีใหม่ไก่คุณนายซือถูมีอะไรก็พูดมาตรงๆ ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม”
ใบหน้าเรียบเฉยมาโดยตลอดของคุณนายซือถูในที่สุดก็เผยตัวตนออกมา เห็นได้ชัดว่าหล่อนคิดไม่ถึงเลยว่า หลิวหยิงจะพูดเช่นนี้ สายตาของหล่อนเผยความโกรธออกมา ความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่มีมากขึ้น
ตอนนั้นสามีของหล่อนก็ถูกพ่อของหลิวหยิงทำร้ายจนตาย ความแค้นนี้ ความเกลียดชังนี้หล่อนจำไม่มีวันลืม วันนี้หลิวหยิงกลับกล้ามาพูดกับหล่อนเช่นนี้
“คุณพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ไม่รู้สึกว่ามันไร้มารยาทหน่อยเหรอ？พ่อแม่คุณสอนคุณมาแบบนี้เหรอ？”คุณนายซือถูโกรธอย่างแสดงให้เห็นได้ชัด
“พ่อแม่สอนฉันยังไงไม่เกี่ยวกับคุณ แต่ว่าใบหน้าจอมปลอมของคุณนายซือถูนี้ทำให้คนรู้สึกอึดอัด ปากคุณนายซือถูก็พูดว่าทนไม่ได้ที่เห็นซือถูมู่หรงทำร้ายฉัน แต่แท้ที่จริงแล้วในใจคุณนายซือถูนั้นเต็มใจเป็นอย่างมาก เกรงว่าคุณนายซือถูคงอยากให้ซือถูมู่หรงทรมานฉันให้ตายเสียมากกว่า？”หลิวหยิงนั้นไม่ชอบเล่นตลกกับใคร เธอมีอะไรก็พูดมาตรงๆ ตอนนี้เธอรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณนายซือถูแล้ว
แววตาของคุณนายซือถูเป็นประกายเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน：“พ่อของคุณทำให้สามีฉันต้องตาย แล้วคุณยังจะหวังให้ฉันช่วยคุณอีกเหรอ？”
“ฉันก็ไม่ได้หวังให้คุณนายซือถูต้องมาช่วยฉัน ในเมื่อเรื่องราวก็ชัดเจนแล้ว คุณนายซือถูไม่มีความจำเป็นที่จะต้องซ่อนหัว ซ่อนหางแล้ว และไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าฉัน ไม่มีความจำเป็นอะไร ต่างก็โกรธแค้นกัน ทั้งยังเป็นความแค้นบัญชีเลือดด้วย ทำไมคุณถึงแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าฉัน”หลิวหยิงไม่เข้าใจความคิดของคุณนายซือถู
“ได้ ให้เมื่อคุณต้องการเช่นนั้น งั้นฉันก็ตามใจคุณก็แล้วกัน วันนี้ที่ฉันให้คุณมาพบ ก็เพื่อต้องการที่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นให้คุณฟังอย่างชัดเจน คุณจะได้ไม่อยู่แต่ในกะลา ถูกหลอกไปตลอด”คุณนายซือถูไม่ได้เสแสร้ง ไม่ได้ใช้น้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเดิม ไม่มีการแสดงออกอย่างราบเรียบบนสีหน้าของเขาอีกต่อไป
ในเวลานี้ คุณนายซือถูมองไปยังใบหน้าของหลิวหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจและเกลียดชัง
แต่ว่าหลิวหยิงไม่แคร์ คุณนายซือถูจะรังเกียจหรือเกลียดชังเธอก็เชิญตามสบาย
“ค่ะ ฉันทราบแล้ว ขอบคุณคุณนายซือถู”ในเวลานี้สีหน้าท่าทางของหลิวหยิงค่อนข้างสงบลงแล้ว ไม่ว่าคำว่าขอบคุณนี้จะจริงใจหรือไม่ แต่เธอคิดว่าจำเป็นต้องพูด
“ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ”ดวงตาของคุณนายซือถูหรี่เล็กน้อย พลางพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาหนึ่งประโยค
“ฉันคิดว่าสิ่งที่คุณนายซือถูต้องการพูด ก็ได้พูดหมดแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน”หลิวหยิงรู้ดีว่าคุณนายซือถูได้พูดสิ่งที่ต้องการพูดจบแล้ว เรื่องราวก็กระจ่างชัดแล้ว เธอจึงไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป
เมื่อหลิวหยิงพูดจบ ไม่รอให้คุณนายซือถูตอบกลับ ก็หันหลังแล้วเดินจากไป
“รอก่อน”เพียงแต่ว่า จู่ๆคุณนายซือถูกลับเรียกเธอ
หลิวหยิงหยุดฝีเท้าลงมองไปที่หล่อน แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ：“คุณนายซือถูยังมีเรื่องอะไรอีกไหม？”
“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันคิดว่าจำเป็นที่จะต้องพูดกับคุณ” ในเวลานี้คุณนายซือถูได้ปกปิดแววตาที่โกรธเคืองและเกลียดชังไว้เรียบร้อยแล้ว กลับมาสู่ใบหน้าที่ราบเรียบเช่นเดิม น้ำเสียงก็กลับไปอ่อนโยนเหมือนตอนแรก
หลิวหยิงขมวดคิ้ว ยังมีเรื่องอะไรอีกคะ เมื่อสักครู่นี้ก็พูดชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ？
จุดประสงค์ของคุณนายซือถูนอกจากจงใจบอกเรื่องเมื่อห้าปีก่อนกับเธอแล้ว จงใจเหยียดหยามเธอ และยังต้องการให้เธอไปจากซือถูมู่หรงด้วย
เมื่อสักครู่นี้สองสิ่งแรกได้พูดขึ้นอย่างชัดเจนแล้ว
หลิวหยิงคิดว่าระหว่างเธอกับคุณนายซือถูไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันอีกแล้ว
“สามีของฉันตายไปแล้ว ถูกพ่อของคุณทำร้ายจนตาย ……”ดวงตาของคุณนายซือถูเต็มไปด้วยความเศร้า น้ำเสียงก็เผยความเย็นชาออกมา
“คุณนายซือถู เรื่องนี้เมื่อสักครู่ได้พูดไปแล้ว คุณอยากจะพูดอะไรอีกเหรอคะ？พูดมาตามตรงเถอะค่ะ”หลิวหยิงขัดจังหว่ะการพูดของหล่อน สำหรับความเศร้าเสียใจที่คุณนายซือถูแสดงออกมานี้ หลิวหยิงไม่ได้รู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย
หลิวหยิงคิดว่าเธอไม่จำเป็นต้องเห็นใจ แม้ว่าพ่อของเธอจะทำให้สามีคุณนายซือถูต้องตายจริง นั้นก็เป็นเรื่องของพ่อเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ ก็อย่างที่คุณนายซือถูบอกในตอนแรกว่า เธอคือผู้บริสุทธิ์
อีกทั้งซือถูมู่หรงก็ได้ทำให้พ่อของเธอตายไปแล้ว แก้แค้นแล้ว อีกทั้งเธอยังขายตัวเองให้กับซือถูมู่หรงถึงห้าปี
ดังนั้น ในเวลานี้คุณนายซือถูไม่มีความจำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งเสียใจต่อหน้าเธอ ประสบการณ์เมื่อสักครู่นี้ ทำให้เธอไม่ยอมหลงกลคุณนายซือถูอีก
หลิวหยิงรู้สึกว่าการที่คุณนายซือถูในเวลานี้แสดงความเศร้าเสียใจออกมานั้นมีจุดประสงค์
มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆเถอะค่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนี้เลย เธอไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ
คุณนายซือถูตะลึงงันเล็กน้อย ดวงตามองไปยังหลิวหยิงด้วยความโกรธเล็กน้อย：“ทำไมต้องก้าวร้าวด้วย”
“ฉันไม่ได้ก้าวร้าว ฉันแค่หวังว่าคุณนายซือถูจะพูดมาตามตรง หากคุณนายซือถูไม่อยากพูด งั้นฉันขอตัวกลับก่อน” หลิวหยิงไม่อยากที่จะอยู่เล่นละครที่นี่กับคุณนายซือถูแล้ว ไม่ว่าคุณนายซือถูจะมีสถานะอะไร เธอก็ไม่อยากที่จะอยู่ด้วย
