“เขาทำแบบนั้นเพื่อแก้แค้น หลอกใช้ฉันมาแก้แค้นพ่อของฉัน เป้าหมายของเขาก็คือฆ่าพ่อฉัน ดังนั้นทั้งหมดนี้เขาวางแผนไว้แล้ว เขาตั้งใจวางแผนให้ฉันไปหาเขา แล้วตั้งใจให้ฉันเซนต์สัญญานั่น เขาจะให้พ่อของฉันตาย ตอนนั้น เรื่องของพ่อฉันในตอนนั้นหากผ่านการตัดสินแล้วก็ต้องติดคุก แต่ว่าถึงแม้ว่าพ่อฉันติดคุกก็ไม่ได้ เขาจะเอาชีวิตของพ่อฉัน” ในตอนที่หลิวหยิงพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้งรู้สึกแค่หนาวไปทั้งตัว ไม่ว่ายังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าซือถูมู่หรงจะโหดร้ายกับเธอเช่นนี้
เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว ซือถูมู่หรงจะให้พ่อของหลิวหยิงตาย พ่อของหลิวหยิงติดคุกแล้วซือถูมู่หรงก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป นี่เป็นความแค้นอะไรกัน?
“คุณนายซือถูบอกว่า การตายของคุณพ่อซือถูมู่หรงในตอนนั้นเหตุเกิดเพราะพ่อของฉัน แต่ว่าซือถูมู่หรงยังหาหลักฐานที่แท้จริงไม่ได้ ดังนั้นตอนนั้นจึงไม่สามารถตัดสินโทษประหารชีวิตกับพ่อของฉันได้ แต่ว่าซือถูมู่หรงอยากจะให้พ่อของฉันชดใช้ชีวิตให้พ่อของเขา ดังนั้นจึงวางแผนทั้งหมดนี้ หลอกใช้ฉันฆ่าพ่อของฉัน” หลิวหยิงไม่รอให้เวินลั่วฉิงถาม ก็พูดออกมาตรงๆ เลย ตอนนี้เธอต้องการระบายออกมา
ไม่เช่นนั้นเธอจะบ้าตายแน่ๆ
เธอไม่มีเพื่อนคนอื่น มีเพียงแต่เวินลั่วฉิงที่สามารถเชื่อใจได้ ตอนนี้เธอก็ได้แต่ระบายกับเวินลั่วฉิง
“ฉิงฉิง ซือถูมู่หรงให้ฉันกลายเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของฉัน” มือของหลิวหยิงสั่นไม่หยุด ขณะนี้เธอนั่งอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นไม่หยุด ในเรื่องทั้งหมดนี้เป็นจุดหนึ่งที่เธอรู้สึกรับไม่ได้มากที่สุด
“ไม่ ไม่ใช่ความผิดของเธอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอบริสุทธิ์ เธอไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นอย่าแบกรับความผิดไว้บนตัวของตัวเองเลย” เวินลั่วฉิงรู้สึกตกใจมาก หากหลิวหยิงมีความคิดแบบนี้เกรงว่าจะเป็นการดันทุรังแน่นอน
เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับหลิวหยิง
“แต่นี่เป็นเรื่องจริง ฉันเป็นคนทำให้พ่อของฉันตาย ตอนนั้นหากฉันไม่ได้เซนต์ใบสัญญานั่น ซือถูมู่หรงก็ไม่สามารถใช้ใบสัญญาไปข่มเหงบังคับให้พ่อของฉันตายได้” จะพูดว่าหลิวหยิงไม่เสียใจคือเรื่องปลอม เธอเสียใจมากจริงๆ ทว่าเสียใจกลับไม่มีประโยชน์อะไร
“เธอห้ามคิดแบบนี้ ตอนนั้นที่เธอไปหาซือถูมู่หรง ความตั้งใจในการเซนต์ใบสัญญานั้นในตอนนั้นคือช่วยพ่อของเธอ ในตอนนั้นเธอไม่รู้เรื่องอื่นๆ เลย ดังนั้น เธอไม่ได้ผิด การเลือกของเธอในตอนนั้นถูกต้อง สิ่งที่เธอทำก็ถูกต้อง” เวินลั่วฉิงไม่สามารถให้เธอตกอยู่ในความคิดแบบนี้ได้ เธอจำเป็นจะต้องดึงหลิวหยิงออกมา
“แต่ความจริงแล้วฉันเป็นคนฆ่าพ่อของฉันตายในทางอ้อม” หลิวหยิงรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ ดังนั้นเธอรู้สึกว่านี่ล้วนเป็นความผิดของเธอ
“เธออยู่กับซือถูมู่หรงมาห้าปี เธอน่าจะเข้าใจเขา ถึงแม้ตอนนั้นเธอไม่ได้ไปหาเขา ไม่ได้เซนต์ใบสัญญานั่น เขามีวิธีอื่นในการต่อต้านพ่อของเธอ และเธอที่เป็นลูกสาวคนหนึ่งในตอนนั้น อยากจะช่วยพ่อของเธอทั้งใจ เธอไม่ผิดอะไรเลย และยิ่งใหญ่มากๆ เก่งมากๆ ฉันยังนับถือเธอเลย” เวินลั่วฉิงคิดย้อนกลับไปเมื่อห้าปีที่แล้ว หลิวหยิงจะเป็นคุณหนูใหญ่ที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ ทว่าตระกูลหลิวเกิดเรื่องขึ้น เธอกลับยืนออกมา เพื่อที่จะช่วยพ่อของเธอ เพื่อที่จะช่วยตระกูลหลิว หลิวหยิงยอมเสียสละตัวเอง
“ดังนั้น เรื่องนี้สามารถโทษคนอื่นได้ แต่ว่ามีเพียงแต่เธอที่ไม่สามารถโทษ” ในเรื่องนี้ทุกคนก็มีความผิด อย่างเช่นพ่อของเธออาจจะมีความผิด ซือถูมู่หรงก็อาจจะมีความผิด คุณนายซือถูก็ใช่ว่าจะดี แต่ว่ามีเพียงแต่เธอคนเดียวที่ไม่ผิด หยิงเอ๋อ คำพูดของคนอื่นนั้นไม่ต้องเชื่อ แต่คำพูดของฉันเธอควรจะเชื่อ สิ่งที่ฉันพูดนั้นไม่ผิดแน่นอน” เวินลั่วฉิงมองหลิวหยิง น้ำเสียงของเธออ่อนโยนมาก ทว่ากลับเหมือนมีแรงโน้มน้าวใจที่แข็งแกร่งมาก ทำให้คนอดไปเชื่อถือไม่ได้
“คือเช่นนี้เหรอ?” หลิวหยิงมองนัยน์ตาของเวินลั่วฉิง มีความตะลึงเล็กน้อย ทว่าอารมณ์ของเธอในขณะนี้ดีขึ้นอย่างชัดเจน น้ำเสียงก็ไม่ได้ดื้อดึงเหมือนเมื่อกี้แล้ว
“ใช่ เป็นแบบนี้ เธอต้องเชื่อฉัน เรื่องทั้งหมดนี้มีเพียงแต่เธอคนเดียวที่ไม่มีความผิดอะไร ดังนั้น เธอไม่ผิด ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย” เสียงของเวินลั่วฉิงอ่อนโยนมาก ทว่าน้ำเสียงของเธอกลับมีความยืนหยัดมากๆ
ความเสียใจบนใบหน้าของหลิวหยิงลดลงไปอย่างชัดเจน เขาเม้มริมฝีปากเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก
“ตอนนี้สามารถบอกเรื่องไป๋ยี่รุ่ยกับฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” เวินลั่วฉิงไม่อยากให้หลิวหยิงตอแยกับเรื่องนี้นานเกินไป ดังนั้นจึงเปลี่ยนจุดสนใจของหลิวหยิง
แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงมาครั้งนี้ ก็เพราะเรื่องของไป๋ยี่รุ่ย
“ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าคนแล้วจริงๆ เขาฆ่าไป๋หยิงแล้วจริงๆ” จุดสนใจของหลิวหยิงถูกเวินลั่วฉิงเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของหลิวหยิงดูมีความเครียดเพิ่มขึ้น เธอให้ฉิงฉิงมาก็เพราะเรื่องของไป๋ยี่รุ่ยอยู่แล้วแต่แรก
ปรากฏว่าตัวเธอกลับร้องไห้พร่ำบ่นกับฉิงฉิงไปนานมาก เสียเวลาเรื่องของไป๋ยี่รุ่ยไปเลย
“เขาฆ่าไป๋หยิง?” เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว วันนี้แต่ละเรื่องต่อแต่ละเรื่องเลย ทุกเรื่องต่างก็น่าตกใจมาก เธอรู้ว่าไป๋หยิงคือพี่สาวพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ของไป๋ยี่รุ่ย ไป๋ยี่รุ่ยจะไปฆ่าไป๋หยิงได้อย่างไร?
ตอนแรกเวินลั่วฉิงยังสงสัยอยู่ว่านี่คือข่าวปลอม
“ใช่ เมื่อวานไป๋ยี่รุ่ยนัดเจอกับฉัน ไป๋ยี่รุ่ยบอกกับฉันเองกับตัว เขาบอกว่าจะไปมอบตัววันนี้” หลิวหยิงพูดถึงไป๋ยี่รุ่ยแล้วสีหน้าที่เจ็บปวดในเมื่อกี้เลือนหายไปเยอะมาก หลิวหยิงรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาวิธีจัดการเรื่องของไป๋ยี่รุ่ย
“ทำไมเขาถึงต้องฆ่าไป๋หยิง?” เวินลั่วฉิงจะฉลาดแค่ไหนก็คิดหาสาเหตุไม่ออก ไม่ว่ายังไงแล้วทั้งสองก็ถือว่าเป็นญาติกัน ถึงแม้บางครั้งไป๋ยี่รุ่ยอาจจะขี้หวาดระแวงไปหน่อย แต่ว่าเขาไม่ใช่คนที่ใช้กำลังรุนแรง ในทางกลับกันไป๋ยี่รุ่ยคือพวกใจอ่อน เป็นคนที่จิตใจดีมากๆ
ตามที่เธอรู้จักไป๋ยี่รุ่ย เป็นไปไม่ได้ที่ไป๋ยี่รุ่ยจะฆ่าคน และฆ่าไป๋หยิงด้วย
“ช่วงเวลานี้ไป๋หยิงขังไป๋ยี่รุ่ยอยู่ในวิลล่านอกเมืองมาโดยตลอด ไป๋หยิงควบคุมอิสระของไป๋ยี่รุ่ยทั้งหมด ยังตัดช่องทางการติดต่อของเขากับโลกภายนอกทั้งหมดอีกด้วย” คำพูดของหลิวหยิงหยุดชะงักไปสักพัก เธอใช้แรงสูดหายใจลึก จากนั้นก็พูดต่อว่า “วันก่อนไป๋หยิงไปที่วิลล่ากะทันหัน เธอวางยาแบบนั้นให้กับไป๋ยี่รุ่ย……”
หลิวหยิงพูดถึงตรงนี้แล้วเสียงเบาลงเยอะมาก ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่กับซือถูมู่หรงมาห้าปีแล้ว แต่ว่าเรื่องแบบนี้เธอก็ยังรู้สึกเขินอายที่จะพูด
“ยาอะไร?” เวินลั่วฉิงจะฉลาดเพียงไหน ขณะนี้ก็คิดไม่ออก ดังนั้นเวินลั่วฉิงเห็นท่าทางของหลิวยิงแล้วก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“ก็คือยาแบบนั้น ยาที่ทำให้ผู้ชายและผู้หญิงทนไม่ไหวอยากจะมีความสัมพันธ์แบบนั้นกัน” หลิวหยิงเองก็รู้ว่าเวินลั่วฉิงก็คิดไม่ถึงแน่นอน ไม่ว่ายังไงแล้วไป๋ยี่รุ่ยกับไป๋หยิงก็ถือว่าพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ ใครจะไปคิดถึงว่าไป๋หยิงจะวางยาแบบนั้นให้ไป๋ยี่รุ่ย?
เวินลั่วฉิงอึ้งไปเลย นัยน์ตาคู่หนึ่งเบิกโตกว้าง เธอที่เงียบสงบมาโดยตลอด ในขณะนี้ก็อดตกใจไม่ไหว “เธอบอกว่าอะไรนะ?”
เวินลั่วฉิงในตอนนี้สงสัยมากจริงๆ ว่าหูของตนเองเกิดปัญหาขึ้นหรือเปล่า เธอได้ยินว่าอะไร?
ไป๋หยิงวางยาแบบนั้นให้ไป๋ยี่รุ่ย? พวกเขาเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่เลยนะ
“เธอฟังไม่ผิด เป็นเรื่องจริง ไป๋ยี่รุ่ยบอกกับฉันเอง ไป๋หยิงบอกว่าพวกเขาไม่ใช่พี่น้องที่แท้จริง แต่ว่าพวกเขาไม่มีสายเลือดเดียวกันจริงๆ ไป๋ยี่รุ่ยเองก็รับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ ดังนั้นตอนนั้นจึงฆ่าไป๋หยิงไป” ตอนนี้หลิวหยิงบรรยายเรื่องพวกนี้กับเวินลั่วฉิงก็อดโมโหไม่ไหว
“ยัยไป๋หยิงนี่บ้าไปแล้วจริงๆ ไม่ เธอเป็นปีศาจชัดๆ เธอสมควรตายจริงๆ ทำร้ายไป๋ยี่รุ่ยมากๆ เลย” หลิวหยิงในขณะนี้โมโหจนอยากจะด่าคน
“เธอว่า หลังจากที่พวกเขาเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นไป๋ยี่รุ่ยก็ฆ่าไป๋หยิง?” สีหน้าของเวินลั่วฉิงดูหม่นหมองลงอย่างชัดเจน อารมณ์ของเธอก็ดูหนักแน่นขึ้นทันที ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความร้ายร้ายแรงเรื่องแล้ว
“ใช่ ไป๋ยี่รุ่ยบอกฉันแบบนี้” หลิวหยิงอึ้งไปเลย เอมองดูสีหน้าของเวินลั่วฉิงในตอนนี้ ในใจก็มีความตกใจเล็กน้อย “ทำไมเหรอ? มีปัญหาอะไรอีกเหรอ?”
“ตามนิสัยของเขา หากตอนนั้นเขาฆ่าไป๋หยิงแล้ว จะไม่จัดการกับสถานที่เกิดเหตุแน่นอน มากที่สุดก็จะใช้ผ้าปิดร่างกายให้ไป๋หยิงก็ถือว่าดีมากแล้ว ตอนนี้เขาไปมอบตัว ตำรวจก็ต้องไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุในวิลล่าแน่นอน ตำรวจเห็นสถานการณ์ในสถานที่เกิดเหตุแล้ว เกรงว่า……” เวินลั่วฉิงหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย เธอมักจะนึกถึงความเป็นไปได้ที่แย่ที่สุดก่อน
“ไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าเขาไปมอบตัว เขาให้ตำรวจจัดการให้แบบส่วนตัว ฉันให้เพื่อนร่วมงานฉันสืบแล้ว ทางตำรวจก็เห็นด้วย ฝ่ายไป๋หยิงก็ไม่ได้มีญาติอะไร ไป๋ยี่รุ่ยน่าจะพูดกับตำรวจอย่างชัดเจนก่อนแล้ว ดังนั้นถึงแม้ตำรวจจะเห็นที่เกิดเหตุแล้ว ก็น่ะมีปัญหาไม่มาก” ถึงแม้หลิวหยิงในตอนนี้จะมีความรน ทว่าเธอก็ยังคิดไปในด้านที่ดี นี่มีความสัมพันธ์อย่างสูงกับนิสัยของเธอ
