ตอนที่ 1131
ลั่วฉซนเอนกายกับโซฟานุ่มพลางเปิดแอพวิดีโอหาอะไรรับชมไปเรื่อย ตอนนี้เป็นวิดีโอที่กองกำลังทหารรับจ้างของโจวหู่นำเสนอ
เสียงคำรามร้องของสัตว์อสูรดังปรากฏ ใบไม้รอบด้านเริ่มพัดปลิว ร่างของสัตว์อสูรที่ปกคลุมด้วยเกราะกระดูกเผยดวงตาสีแดงชาดกระหายเลือดมองมา
ฟันสีขาวของมันโดดเด่นในป่าอันมืดทบ แขนขาของมันค่อนข้างบิดเบี้ยว สายตาจับจ้องมองมาให้ความรู้สึกบ่งบอกว่าอันตราย
สิ่งที่ตามมาพร้อมเสียงคำรามร้อง คือแสงสีดำอันเย็นเยือกจากดวงตาของสัตว์อสูร
ดวงตาของมันได้รับบาดเจ็บ อาการตอนนี้คือคลุ้มคลั่ง มันกำลังสุ่มโจมตีรอบด้านไปทั่วอย่างไร้เป้าหมาย เกราะกระดูกที่ปกคลุมร่างเหมือนดังรถถัง ทุกที่ที่มันพุ่งผ่าน ต้นไม้จะกลับกลายเป็นเศษซาก
“…ดังที่เห็น กระดูกเกราะสีขาวของมันมีอำนาจป้องกันสูงลิบ การโจมตีธรรมดาแทบไม่อาจระคายเคืองมันได้” เสียงอธิบายดังปรากฏจากวิดีโอ “ดีที่สุดคือทำให้มันโกรธจนขาดสติ หลังผ่านไปครู่พละกำลังมันจะเลือนหายไปมาก ถึงตอนนั้นคือโอกาสอันดีที่พร้อมให้ลงมือ…”
เวลาผ่านไป ความเร็วของสัตว์อสูรคลุ้มคลั่งก็ลดน้อยลง ผลลัพธ์ที่ได้ มันทำลายต้นไม้ในรัศมีเกือบร้อยเมตรจนเหี้ยนเตียน
โจวหู่และคณะตอนนี้กำลังย่องเข้าไปใกล้ ถัดจากนั้นจึงเป็นการยกพวกรุมสหบาทา ผลตอบรับต่อเรื่องราวค่อนข้างดี ข้อความแชทสดตามเวลาของวิดีโอพุ่งพรวด
เหยาซือหยานเดินมาพร้อมส่งแก้วกาแฟให้ลั่วฉวน ตอนนี้เองที่นางได้ตระหนักเนื้อหาบนม่านแสง “นั่นวิดีโอของพวกโจวหู่นี่?”
“หลายวันมานี้ไม่ได้ดูเลย พวกเขารับงานออกไปนอกนครจิ่วเหยาบ่อยงั้นสินะ?” ลั่วฉวนรับกาแฟมาดื่มไปอึกหนึ่ง รสชาติออกไปทางหวาน และมีกลิ่นผลไม้
“ไม่ค่อยมั่นใจ” เหยาซือหยานนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม “ได้ยินว่าโจวหู่และคณะออกไปเทือกเขาจิ่วเหยาค่อนข้างบ่อย แต่ที่ออกไปเพราะไปถ่ายวิดีโอ”
“อาชีพรองงั้นหรือนี่?” ลั่วฉวนเกิดรู้สึก ว่าโทรศัพท์วิเศษกำลังสร้างอาชีพใหม่ให้ลูกค้าของร้านต้นตำรับได้ไม่ใช่น้อย หลายคนต่างกำลังพยายามกันอยู่
“ประมาณนั้น” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ก็มีทั้งถ่ายทอดสดและที่ทำเป็นวิดีโอส่วนสำคัญมานำเสนอ ยังไงก็ดีกว่ารับงานทหารรับจ้างเพียงอย่างเดียว”
ทันใดนี้เองประตูร้านที่ปิดอยู่พลันเปิดออก โรนาและเฮอร์แมนเดินเข้ามาในร้าน ลั่วฉวนจึงปิดม่านแสงไป
เฮอร์แมนมาที่นี่เป็นครั้งแรก เขาสำรวจมองรอบด้านภายในร้านด้วยความสงสัย มันไม่ใช่หรูหราเกินควร แต่ให้ความรู้สึกน่าอยู่สุขสบาย
“ยินดีต้อนรับ” เหยาซือหยานวางแก้วกาแฟลงก่อนจะลุกขึ้นกล่าวคำกับทั้งสอง
ลั่วฉวนยังคงนั่งนิ่งพร้อมหันสายตามองทางเฮอร์แมน คนแปลกหน้า หรือจะเป็นเพื่อนของลูกค้าคนนั้น? แต่เหมือนไม่ใช่
แม้ทั้งสองเพียงเดินเข้ามาในร้านพร้อมกัน เขาก็มองออกอย่างง่ายดายว่าอีกฝ่ายคุ้นเคยต่อกันหรือไม่อย่างไร
“ขออภัย ร้านค้าแห่งนี้ขายสินค้าใดกัน?” เฮอร์แมนเอ่ยถามเหยาซือหยาน
“สินค้า?” เหยาซือหยานหันมองทางลั่วฉวนโดยไม่รู้ตัว
“ตอนนี้มีเพียงกาแฟ” ลั่วฉวนยกแก้วกาแฟในมือเป็นการเผยให้เห็น
เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ทราบเรื่องราวของร้านเลยแม้สักนิด แปลว่าไม่ได้ทราบเรื่องราวใดจากโรนา หรือไม่ก็ทราบแล้วแต่ต้องการถามเพื่อยืนยัน
“กาแฟ? เหมือนจะเป็นเครื่องดื่มสินะ” เฮอร์แมนสูดดมกลิ่นของกาแฟภายในร้านอย่างสนใจ “ราคาเท่าไหร่กัน?”
“ยังไม่มีราคากำหนด” ลั่วฉวนตอบพลางดื่มกาแฟ
ร้านที่ขายเพียงเครื่องดื่มหนึ่งชนิด ราคายังไม่ได้กำหนด ความพิเศษเหล่านี้เกินกว่าจะเชื่อว่ามีจริง
แต่เฮอร์แมนรับรู้ได้ มันจะต้องมีความพิเศษที่เขายังไม่ทราบ หากไม่แล้วมันจะไม่มีทางดึงดูดความสนใจของโรนาได้
“ข้าขอกาแฟแก้วหนึ่ง” โรนาไปนั่งรอ ถอดหมวกทรงสูงและเสื้อคลุมตัวนอกวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย
“ขอข้าด้วย” เฮอร์แมนรู้สึกว่าหากต้องการเข้าถึงความจริงก็ต้องตามน้ำไป ส่วนราคา นั่นไม่ใช่อะไรที่เขาต้องกังวล อย่างไรนักสืบยอดฝีมือแห่งเซ็นน่าก็ไม่ขาดแคลนเงินตราอยู่แล้ว
“รอสักครู่” ลั่วฉวนพยักหน้ารับร ลุกขึ้นจากโซฟา และเดินไปทางเคาน์เตอร์
กาแฟที่เหยาซือหยานเป็นคนทำโดดเด่นเรื่องรสชาติ แต่ไม่มีสรรพคุณพิเศษ ดังนั้นเขาจำเป็นต้องลงมือทำด้วยตนเอง
เหยาซือหยานที่ว่างงาน ตอนนี้เรียกคิเมร่าไปนั่งเล่นบนโซฟาพลางทานขนมที่ลั่วฉวนนำออกมาจากระบบมิติเก็บของ
โรนานั่งรอ สัมผัสถึงออร่าพลังอันคุ้นเคย เขาสำรวจหันมองรอบ สายตามองไปยังคิเมร่า
นัยน์ตาจับจ้องราวจมดิ่งในห้วงลึก ร่างของคิเมร่าเผยพลังงานสีแดงจากในร่าง โรนารับรู้ได้ว่าเป็นพลังงานที่ตนคุ้นเคย
หลังครุ่นคิด ไม่ช้าคำตอบก็ปรากฏ มันคือศิลาแก่นโลหิตที่เขาใช้จ่ายค่ากาแฟไปเมื่อวันก่อน!
จิตใจของเขาเกิดว้าวุ่นไปครู่ก่อนจะเริ่มสงบลง ศิลาแก่นโลหิตไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว เจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้คิดนำไปทำอะไรล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขา
นอกจากนี้เจ้าของร้านก็ไม่น่าประเมินคุณค่าของมันผิดไป โรนายังได้เห็นก้อนผลึกที่มีหมอกสีดำลอยฟุ้งวางอยู่บนชั้น
เฮอร์แมนสำรวจมองรอบ หลังได้ตระหนักถึงก้อนผลึกสีดำบนชั้น ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะหรี่มอง นอกจากการว่าจ้างให้ค้นหามือวางระเบิด เขายังมีภารกิจที่ต้องค้นหาผลึกหมอกสีดำที่หายไปด้วย
“หากมองไม่ผิด นั่นสมควรเป็นผลึกหมอกสีดำที่หายไปจากบ้านซึ่งถูกระเบิด” เฮอร์แมนเผยยิ้มมองที่โรนา “ไม่นึกเลยว่าจะได้เห็นมันที่นี่”
“นั่นคือสิ่งที่จ่ายแทนค่ากาแฟ” ท่าทีของโรนาไม่แปรเปลี่ยน น้ำเสียงยังคงราบเรียบ
รอยยิ้มของเฮอร์แมนเลือนหาย คิ้วตอนนี้เกิดขมวดขึ้นมา ผลึกหมอกสีดำถูกใช้เป็นค่าเครื่องดื่ม มูลค่าของกาแฟร้านนี้ออกจะอุกอาจเกินไปแล้ว
ทว่าเขาไม่คิดโต้เถียงตามคำของโรนา เพราะบางทีสิ่งที่เรียกว่ากาแฟของร้านแห่งนี้ มันอาจมีความพิเศษที่คุ้มค่า
พบเห็นโรนาเข้าสภาวะ “อย่ารบกวน” อีกครั้ง เฮอร์แมนหยุดคำถาม อย่างไรข้อสงสัยในใจเขาก็จะได้รับคำตอบในไม่ช้า ตอนนี้เพียงรออย่างอดทน
กาแฟที่ลั่วฉวนทำเองใช้เวลามากกว่าเหยาซือหยาน เพราะกระบวนการทำกาแฟของเขาไม่ได้ชำนาญเท่า
และเขาก็ไม่ได้เข้าใจถึงวัตถุดิบที่ระบบนำเสนอมาให้ ดังนั้นจึงใส่เสริมเติมแต่งไปตามใจชอบ
หลังมองว่าดีเรียบร้อยไม่ต้องใส่อะไรเพิ่ม สีก็น่ารับชมแล้ว… ลั่วฉวนมองว่าพร้อมเสิร์ฟ
ผ่านไปสิบนาที ลั่วฉวนรินกาแฟร้อนลงสู่ถ้วย กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์เริ่มลอยฟุ้ง
“กาแฟพร้อมแล้ว” ลั่วฉวนกล่าวบอก
ร้านกาแฟที่เป็นเพียงร้านกาแฟจะไม่มีอาหารหรือของทานเล่น ลูกค้าเพียงมาที่หน้าเคาน์เตอร์ รับเครื่องดื่ม และก็กลับที่นั่งไปดื่มเช่นนั้น อีกทั้งลูกค้าทั้งสองในร้านก็ไม่น่าจะมีความต้องการอื่นใดเป็นพิเศษ
โรนาได้ยินเสียงเรียกบอก เขาลุกขึ้นพร้อมเดินไปตรงหน้าเคาน์เตอร์ ทางด้านเฮอร์แมนก็เช่นกัน ฝีเท้านั้นบ่งบอกถึงความอดกลั้นต่อความสงสัยที่คิดอยากได้ทราบ
กาแฟทั้งสองแก้วทำขึ้นมาพร้อมกัน สีน้ำตาลเข้มของกาแฟในแก้วที่ยังคงหมุนวนจากการรินใส่แก้วยังคงอยู่ อีกทั้งยังมีหมอกสีขาวเผยความอุ่นร้อนลอยฟุ้งออกมา
