ตอนที่ 1162
ลั่วฉวนมองถ้วยชาหอมที่โจดี้ส่งให้ กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้หลากชนิดกำลังฟุ้งให้เขาได้ชื่นชม
กลิ่นดีเยี่ยม แต่ไม่ทราบว่ารสชาติจะดีเยี่ยมด้วยหรือไม่
ด้วยไม่คิดลังเล เขายกขึ้นดื่ม กลิ่นหอมของดอกไม้ช่วยสร้างความสดชื่น แม้มีหลายชนิดแต่กลับหลอมรวมกันได้อย่างประหลาด
พิจารณารสชาติชา มันมีความหวานอ่อนจาง น่าจะเป็นความหวานจากเกสรดอกไม้
ถือว่าไม่เลว ไว้กลับไปแล้วค่อยให้เหยาซือหยานทำอะไรที่คล้ายคลึงกันนี้น่าจะดี
ลั่วฉวนที่ทั้งลิ้มรสและสัมผัสกลิ่นของชาหอม แต่แล้วทันใดนี้เอง ประตูสำนักงานที่เดิมปิดอยู่กลับถูกผลักเปิดออกจากภายนอกพร้อมเสียงดัง “ตึง”
ผู้มาเยือนร่างอ้วนท้วน แขนขาที่ไม่ค่อยสมส่วนกับร่างกาย ลำคอแทบไม่อาจพบเห็น ลั่วฉวนเห็นแล้วรู้สึกหายใจอึดอัดแทน
ร่างอ้วนท้วนของสั่วว่านจินจากภัตตาคารเซียนหงส์อมตะปรากฏลอยขึ้นในใจ หากนำสองคนมาเทียบ เช่นนั้นเกรงว่าจะยากเทียบว่าใครหนักกว่าใครกันแน่
“โปรดวางใจและเข้ามาใช้บริการสำนักงานสร้างฝันอย่างสงบใจได้ ยินดีต้อนรับ” โจดี้ที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์กล่าวถ้อยคำอันเป็นเอกลักษณ์ของสำนักงานสร้างฝัน “ให้ดิฉันช่วยอะไรคุณดี?”
ลั่วฉวนดื่มชาหอมพลางเอนกายกับโซฟา สายตารับชมว่าจะมีเรื่องราวใด คล้ายว่านี่จะเป็นงานของสำนักงานสร้างฝัน
“นักสืบเฮอร์แมนล่ะ?” มันคือถ้อยคำแรกของลูกค้าที่เข้ามาเยือนสำนักงานสร้างฝัน
“ผมอยู่นี่ มีเรื่องอะไรให้ช่วยเหลือ?” เฮอร์แมนลุกขึ้นพร้อมกล่าวทักทาย
“จ้างงาน ผมต้องการจ้างงาน” ลูกค้าปาดเช็ดคราบเหงื่อจากหน้าผากด้วยมือที่ค่อนข้างสั่น
“ก่อนอื่นเลย ขอคุณช่วยแจ้งรายละเอียดของงานที่ต้องการว่าจ้าง จากนั้นผมเสนอราคาให้ทราบเพื่อตัดสินใจ” เฮอร์แมนแจกแจงกระบวนการว่าจ้างของสำนักงานสร้างฝัน
“ของที่ผมนำมาเซ็นน่าสูญหาย ตอนนี้ผมต้องการพวกมันกลับคืน” ลูกค้าหอบหายใจพลางดื่มชาดอกไม้ธรรมดาที่โจดี้ยื่นให้
“ขอลงรายละเอียดกว่านี้ครับ สิ่งใดที่หายไป เวลาใดที่ทราบว่าหาย มีผู้ต้องสงสัยหรือรายละเอียดอื่นใดเพิ่มเติมหรือไม่?” เฮอร์แมนรับคำอย่างชัดเจนและสงบ
นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วฉวนได้เห็นสำนักงานนักสืบรับงาน สำหรับเขา ที่เซ็นน่าแห่งนี้ล้วนสดใหม่ ตอนนี้จึงเพียงรับฟังร่วมไปด้วย
“ผมทำของชั้นดีที่ได้รับมาโดยบังเอิญหายไป…” ลูกค้าหยุดคำพูด สายตาหันมองทางลั่วฉวน “คุณคนนี้…”
ก่อนมาเยือน เขาได้ทราบข้อมูลของสำนักงานสร้างฝันมาแล้ว นอกจากนักสืบเฮอร์แมน ก็มีเพียงผู้ช่วยนักสืบนามโจดี้
“มิตรสหายของผมเอง” เฮอร์แมนเผยยิ้มที่ไม่เสื่อมคลาย “ไม่มีใดต้องกังวล กล่าวออกมาได้เลยครับ”
ในความเห็นของเขา ตัวตนของลั่วฉวนคือทรงอำนาจสุดหยั่งเกินใดเทียบเปรียบ กับคำจ้างวานของลูกค้า ไม่มีใดให้ต้องปิดบังไป
โจดี้เผยสายตามองเฮอร์แมนแปลกไป ในความทรงจำของนาง เฮอร์แมนไม่เคยมี “เพื่อน” เช่นนี้แม้สักคน
ทว่าก็เพียงประหลาดใจ หน้าที่ของเธอตอนนี้คือนำเอากระดาษออกมาเตรียมจดบันทึกคำให้การของลูกค้า
ลูกค้าชื่อเบอร์เร็ต เป็นนักธุรกิจที่มาเข้าร่วมงานเทศกาลไนการ่า นอกจากดอกไม้หลากชนิดที่ซื้อมาแล้ว เขายังนำของล้ำค่าอย่างอื่นร่วมทางติดมาด้วย
สาเหตุที่มาก็เพราะสินค้าขึ้นชื่อของตนเลือนหาย รวมถึงของล้ำค่าที่นำมาก็หายไปด้วย เขาต้องการให้เฮอร์แมนสืบหานำกลับคืนมา
“เหตุการณ์เกิดขึ้นเวลาใดกัน?” รอยยิ้มที่ใบหน้าของเฮอร์แมนแทนที่ด้วยความจริงจัง ในสายตาของเขา นักธุรกิจคือถุงเงินเดินได้
“รู้ตัวก็เมื่อคืนนี้” เบอร์เร็ตนึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน “เมื่อคืนผมมาแล้วแต่คุณไม่อยู่ เพราะงั้นผมเลยออกไปหาของด้วยตนเอง ผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น”
“ข้อพึงทราบ ว่ายิ่งเวลาผ่านไป โอกาสได้รับกลับคืนยิ่งน้อยลงตามนะครับ” เฮอร์แมนถอนหายใจ
“ถ้าต้องการว่าจ้าง อย่างนั้นมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่?” เบอร์เร็ตยิ่งกังวลเรื่องค่าจ้างงาน
เฮอร์แมนหันกลับไปมองโจดี้ที่คิดคำนวณเสร็จเรียบร้อย “จากประมวลข้อมูลที่ได้รับ เวลาที่น่าจะต้องใช้ รวมถึงความอันตราย และความยากลำบากเพื่อทำงานให้เสร็จ ห้าหมื่นริกครับ”
“ห้าหมื่น แพงขนาดนั้นเลย?” ดวงตาเบอร์เร็ตเบิกกว้างประหลาดใจ
“นี่ไม่ใช่แพงเลยครับ” เฮอร์แมนยิ้มตอบ “อย่างไรแล้วที่นี่ก็คือสำนักงานนักสืบที่มีชื่อเสียงที่สุดในเซ็นน่า”
ลั่วฉวนพอเข้าใจโครงสร้างเงินเดือนของเซ็นน่าอยู่บ้าง คนทั่วไปโดยคร่าวมีรายได้ราวสองถึงสามพันริกต่อเดือน มูลค่าห้าหมื่นที่ถูกเรียกเก็บนี้เรียกได้ว่าไม่น้อยเลย
ตามปกติแล้วเฮอร์แมนจะปฏิเสธการต่อรองราคา เบอร์เร็ตจึงทำได้เพียงแต่ต้องตอบรับ
หลังจ่ายค่ามัดจำสองในสิบ ส่วนที่เหลือจะถูกจ่ายเมื่องานเสร็จสิ้น หากการว่าจ้างไม่อาจทำให้เสร็จสมบูรณ์… ค่ามัดจำจะไม่มีการถูกส่งคืน หากไม่งั้นแล้วไม่ใช่เฮอร์แมนดำเนินงานเสียเปล่าหรอกหรือ?
นอกจากนี้สำนักงานสร้างฝันยังเป็นสำนักงานนักสืบที่มีชื่อเสียงที่สุดในเซ็นน่า ชื่อเสียงเป็นการรับรองถึงคุณภาพงาน ความสามารถของเฮอร์แมนยิ่งไม่มีใครกล้าสงสัย หากเป็นงานที่เขาไม่อาจทำสำเร็จได้ ระดับความยากก็ยิ่งจินตนาการถึงว่าสูงล้ำเพียงใด
“ท่านชายลั่วฉวน…” ขณะเฮอร์แมนกำลังเจรจากับเบอร์เร็ต เขาหันสายตาเป็นการสอบถามลั่วฉวน
ลั่วฉวนวางถ้วยชา ลุกขึ้นจากโซฟา หาวเล็กน้อยก่อนจะกล่าว “ผมขอตัวก่อน”
“นั่นไม่ใช่…” เฮอร์แมนกล่าวยังไม่ทันจบ คำของลั่วฉวนก็เอ่ยขึ้นมาก่อนแล้ว
“คุณมีงานต้องทำ” ลั่วฉวนฝากคำทิ้งท้ายไว้ก่อนจะผลักประตูเดินออกจากสำนักงานสร้างฝันไป
รับชมอีกฝ่ายที่ไม่คล้ายใส่ใจอะไรเลยจริง เฮอร์แมนรู้สึกราวกับถูกตัดขาด ในใจเกิดความอับจน
โจดี้หรี่ดวงตามองเฮอร์แมนด้วยความสงสัย แน่นอนว่าเธอไม่ได้รับคำตอบใด
“คุณเบอร์เร็ต ก่อนอื่นพาผมไปยังสถานที่ซึ่งพบว่าสินค้าหายไปด้วยครับ” เฮอร์แมนหยิบไม้เท้าขึ้นมา “หวังว่ามันจะยังไม่ถูกทำลาย”
“แน่นอน หลังผมออกค้นหามันเมื่อวานก็ผนึกเอาไว้ไม่ให้ใครเข้าออก” เบอร์เร็ตเก็บผ้าเช็ดหน้าที่เช็ดคราบเหงื่อใส่ลงกระเป๋าเสื้อ “พวกเราไปตอนไหนกันดี?”
“ตอนนี้ครับ” เฮอร์แมนยิ้มพร้อมตั้งปกเสื้อขึ้น “โจดี้ ฝากดูแลที่สำนักงานด้วย”
ขณะแสงแดดที่ร้อนแรงกลับกลายเป็นอบอุ่น ทุกสิ่งอย่างก็ราวกับพร่าเลือน ลั่วฉวนหรี่ดวงตาเล็กน้อยมองไปยังแสงตะวันที่อาบไล้อากาศซึ่งมีกลิ่นดอกไม้หอม ความรู้สึกตอนนี้ค่อนข้างสงบนิ่ง
ตำแหน่งที่ตั้งสำนักงานสร้างฝันอยู่บริเวณพื้นที่ชนชั้นสูงของเซ็นน่า ดังนั้นบนถนนจึงไม่มีรถเวทมนตร์เคลื่อนผ่าน ผู้คนสัญจรสองถึงสามคนก็เดินเชื่องช้าโดยทิ้งเงาลากยาวไว้เบื้องหลัง
ความคิดหนึ่งพลันปรากฏในใจลั่วฉวน งานนักสืบดูน่าสนใจ เขาคิดอยากลอง
ไม่กี่วินาทีถัดจากนั้น ความคิดที่เคยมีก็ถูกทิ้งไว้กับทางที่เดินผ่านไป
ตามปกติแล้วนักสืบไม่เพียงแต่ต้องไปมา แต่ยังต้องใช้การครุ่นคิดและวิเคราะห์ เป็นงานที่ต้องใช้สมองอย่างหนักหน่วง
เพียงคิดลั่วฉวนก็พบว่าไม่เหมาะกับตนเองแม้สักนิด การเป็นเถ้าแก่สุขสบายกว่าเป็นไหน ลูกค้าเดินทางมาร้านด้วยตัวเองกันทุกวัน เพียงเปิดร้านก็มากพอสำหรับเขาแล้ว
