“ทำไมละ?”
บุริศร์ตกใจ
นรมนหน้ามุ่ยพลางลูบท้อง “ฉันยังต้องเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบเบื้องต้น ถ้าท้องแล้วง่วงทั้งวันได้อย่างไรกันละ? หลับไปแข่งไปก็ไม่ได้ ใช่ไหม? คุณก็รู้ ว่าการแข่งขันนี้เป็นความฝันของฉัน ตอนนี้ลูกมาแล้ว ฉันฉันฉันฉันฉัน ฮือ ฮือ …. ….”
ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจ นรมนซบลงบนบ่าของบุริศร์พลางร้องไห้
หลังจากตั้งครรภ์ ดูเหมือนว่าเธอจะเปราะบางเป็นพิเศษ อยากจะร้องไห้ทุกตอน นรมนก็ไม่อยากเป็นอย่างนี้ แต่เธอควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้
บุริศร์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ขณะที่มองดูท่าทางของนรมน
“ไม่เกี่ยวหรอก การแข่งขันมันยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือน คุณคงไม่นอนหลับตลอดเดือนหรอกใช่ไหม?”
“แล้วถ้าฉันตลอดเดือนละ? จะทำยังไง?”
ตาโตของนรมนกะพริบปริบมีหยาดน้ำตาวาววับอยู่ในตากลมคู่นั่น หัวใจของบุริศร์แตกสลาย
“ไม่เป็นไรนา ระดับของคุณ หลับตาก็ผ่านแล้ว อีกอย่าง แบบร่างแรกของการออกแบบยังไม่ออกมาไม่ใช่หรือ? การเกลาแบบภายหลังไม่ได้ผมจะช่วยเอง”
“ไม่ต้องหรอก งานออกแบบของฉัน ฉันจะทำให้สำเร็จเอง คุณช่วยฉันมันจะไปได้อะไร?”
นรมนบุ้ยปาก ช่างเหมือนกมลเสียจริง อดไม่ได้ที่จะทำให้บุริศร์ใจสั่น
เขาก้มลงไปจูบเธอ
นรมนหน้าพลันเห่อร้อน เธอผลักบุริศร์ออกทันใด
บุริศร์ยิ้มอย่างพึงพอใจ
“ถ้าอย่างนั่นก็ช่างมันเถอะ คุณมีความสุขก็ดีแล้ว จะปล่อยให้เด็กที่ยังไม่เกิดคนนี้รู้สึกผิดกับงานแข่งขันออกแบบของหม่ามี๊ไม่ได้ ถูกไหม?”
เมื่อบุริศร์พูดอย่างนี้ เธอก็ร้อนรนใจขึ้นมาทันที
“นี่คุณพูดอะไร? เด็กคนนี้เป็นลูกของเรานะ! คุณก็รู้ เด็กในท้องคนนี้ มาไม่ใช่ง่ายๆ ทนได้ยังไงที่ให้ฉันไม่ต้องการเขาในตอนนี้ คุณใจร้ายมาก!”
หลังจากที่นรมนพูดจบ เธอก็เห็นบุริศร์ยิ้มอย่างซุกซน เธอก็เข้าทันใด
“บุริศร์ คุณแกล้งฉัน!”
เธอยกหมัดขึ้นและชกไปทางเขา
บุริศร์คว้าหมัดของเธอ และวางไว้ที่กลางมือของเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “จริงๆแล้วคุณก็ลังเลใจใช่ไหม ระหว่างการแข่งและลูก คุณเลือกเด็กแต่แรก เพียงแต่คุณรู้สึกไม่เต็มใจที่จะล้มเลิกการแข่งขันการออกแบบเพราะลูก ดังนั้นถึงค่อยมาฟังความเห็นของผม แต่นรมน ไม่ว่าผมจะพูดอะไร คุณก็ตัดสินใจไปแล้วใช่ไหม?”
นรมนกัดริมฝีปากล่าง ความรู้สึกนึกคิดของเธอที่ถูกบุริศร์มองออกที่แย่เกินไป
“บุริศร์ ฉันท้องแล้ว คุณกล่อมฉันไม่ได้?”
เมื่อบุริศร์เห็นท่าทางหดหู่ของเธอ จึงรีบพูด “โอเค โอเค มันเป็นความผิดของผม แต่ผมแค่คิดว่าลูกกับการออกแบบของคุณไม่ขัดแย้งกันหรอก จริงๆ คุณสามารถทำได้สองอย่างเลย”
“จริงไหมคะ?”
“จริงสิ เมียผมคือใคร! คือนักออกแบบรถที่มีชื่อเสียง แต่รอบรองชนะเลิศอาจจะลำบากสักหน่อย เมียจ๋า คุณคิดให้ดีนะ ถ้าอยากเข้าร่วมจริง ลูกจะ… …”
“ฉันจะจัดการเวลาให้ดีค่ะ คุณวางใจเถอะ”
นรมนรู้ดีว่าเธอ ต้องการอะไร
เด็กมีความสำคัญกับเธอและบุริศร์ แต่การแข่งขันออกแบบก็มีความสำคัญกับเธอมาก ความขัดแย้งนี่ เธอเพียงไม่หยุดที่จะหาจุดสมดุล เธอเชื่อว่าจะหาได้
บุริศร์ทนไม่ได้ที่จะเห็นนรมนลำบาก เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน “อันที่จริง แม้ว่าคุณจะไม่ใช่นักออกแบบ ผมก็สามารถทำให้คุณและพวกลูกๆ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้นะ!”
“ฉันรู้ค่ะ คุณเป็นคนรับผิดชอบ คุณไม่ให้ฉันกับลูกต้องลำบากอีกแน่ แต่บุริศร์คะ ฉันไม่อยากเป็นนกขมิ้นในกรงของคุณ เมื่อวันหนึ่งถ้าต้องพูดเรื่องการเงินหรือทิศทางการเคลื่อนไหว ฉันก็คงเป็นคนโง่ที่ได้เพียงหัวเราะฮาฮามองคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ความรักบางทีตอนแรกอาจเป็นรักแรกพบ แต่ก็ต้องการการวางแผนด้วย ฉันไม่อยากให้ระยะห่างของฉันกับคุณยิ่งอยู่ยิ่งไกล ฉันอยากก้าวไปพร้อมคุณ ก้าวข้ามเวลาไปพร้อมคุณ ฉันอยากให้เมื่อคุณพาฉันออกไป เพราะว่าฉันกับคุณคือกิ่งทองใบหยก เราคู่ควรกัน ไม่ใช่เพราะความสวยงาม เข้าใจฉันไหมคะ? บางทีฉันที่เป็นแบบนี้อาจจะไร้เหตุผล แต่นี่ก็เป็นความภาคภูมิใจของฉันด้วย”
บุริศร์ฟังนรมนพูด พลางลูบศีรษะของเธอเบาๆ
“ผมเข้าใจแล้ว แค่อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยไป คุณอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ผมไม่ขัดหรอก”
“ขอบคุณนะคะ บุริศร์”
นรมนกอดบุริศร์แน่น
เธอรู้ ว่าการที่บุริศร์อดทนกับเธอคือการแสดงความรักอย่างนึ่ง เป็นเพราะความรักนั่นเองที่เขาจะปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการ ไม่เหมือนผู้ชายบางคน ที่ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงออกไปทำงาน
นรมนรู้สึกขอบคุณสำหรับความใจกว้างของบุริศร์ และในขณะเดียวกันก็แอบบอกตัวเองว่า ต้องทำให้สำเร็จ และยังต้องคลอดลูกอย่างปลอดภัย อย่างนี้จะไม่ทำให้บุริศร์ที่ตามใจรักและคอยปกป้องเธอต้องผิดหวัง
“คุณทานอะไรหน่อยไหม? โพนี่บอกว่าตอนนี้คุณจะหิวได้ง่าย ผมจะไปทำอาหารที่ย่อยง่ายให้คุณทานนะ”
บุริศร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ เมื่อเห็นว่านรมนไม่ได้กินอะไรเลยในขณะนอนหลับ
ตอนนี้เธอคนเดียวเหมือนสองคนกิน
ร่างกายของนรมนแย่กว่าคนอื่น ซึ่งทำให้บุริศร์เป็นกังวลอยู่เสมอ
หลังจากเดือนตุลาคม นรมนสามารถทนต่อความยากลำบากของการตั้งครรภ์ได้จริงหรือ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ บุริศร์ลังเลเล็กน้อย และพูดว่า “นรมน ร่างกายคุณค่อนข้างอ่อนแอ ถ้าหากคุณฝืนตั้งครรภ์ ก็อย่าไปฝืนมันเลย คุณต้องพูดกับผมนะ ระหว่างคุณกับลูก ผมเป็นห่วงร่างกายของคุณ เราไม่มีลูกก็ได้ แต่ห้ามเกิดอะไรขึ้นกับคุณ คิดจริงๆแล้ว เราก็มีลูกชายลูกสาวอย่างละคนแล้ว ถึงไม่มีเด็กคนนี้ พวกเราก็มีลูกชายลูกสาวครบครัน ถูกไหม? ดังนั้น… …”
“ไม่มีดังนั้น แล้วก็จะไม่มีเหตุสุดวิสัยด้วย บุริศร์คะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้ร่างกายตัวเองดี ฉันจะดูแลร่างกายของฉันให้ดีด้วย ฉันรู้ว่าคุณกังวลอะไร ไม่ต้องกังวลนะ ฉันยังคงรอการเดินทางรอบโลกกับคุณอยู่ในอนาคต คุณแค่นำหัวใจฝากใว้ในท้องก็พอ ไม่มีอะไรหรอก”
นรมนจะไม่รู้ถึงความกังวลของบุริศร์ได้อย่างไร?
แต่เมื่อชีวิตน้อยๆ นี้มาถึง เธอก็จะไม่ยอมแพ้ ครั้งที่แล้ว เพราะป้าโอ เธอเลยเสียคุณสมบัติในการเป็นแม่ ตอนนี้ลูกคนนี้เป็นของขวัญจากพระเจ้าสำหรับเราสองสามีภรรยา เธอจะไม่ยอมแพ้
เมื่อเห็นว่านรมนตั้งใจแน่วแน่ บุริศร์ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
“ผมจะลงไปทำอะไรให้คุณทานหน่อย”
“ค่ะ สามี ฉันอยากกินของเปรี้ยว คุณช่วยทำซานจาให้ฉันกินหน่อยได้ไหม?”
นรมนต้องการกินของเปรี้ยวในช่วงสองสามวันมานี้ แต่มีเรื่องเยอะแยะเหลือเกิน ไม่ว่างสักที เมื่อรู้ว่ากำลังตั้งครรภ์ ก็ทำตัวแอ๊บแบ๊วงอแงทันที
หัวใจของบุริศร์ละลายเมื่อเห็นท่าทางนรมนเช่นนี้
“โอเค ผมจะทำให้”
เขายิ้ม และออกจากห้องไป
บนทางเดิน บุริศร์นึกถึงการแสดงออกของตัวเองต่อนรมนเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นความสัมพันธ์ของเขากับนรมนไม่ใช่เหมือนดั่งเช่นตอนนี้ เธอท้องก็ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลคนเดียว
ตอนนั้นที่เธอท้องเธอจะรู้สึกตื่นเต้นดีใจเช่นเดียวกับตอนนี้ไหม?
น่าเสียดายที่เธอเห็นสามีของเธอและเขมิกาพุงโตเข้ารับการตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลด้วยกัน
บุริศร์ยิ่งคิด ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง
ตอนแรกทำไมเขาถึงล้ำค่าได้ขนาดนั่น? ทั่งเย่อหยิ่งและเย็นชา?
โชคดีที่พระเจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง และเขาตัดสินใจที่จะชดเชยสิ่งที่เขาเป็นหนี้นรมนมาก่อน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ บุริศร์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและต่อสายหาผู้ช่วยที่บริษัท
“ภูผา เว้นแต่จะมีงานสำคัญที่กำหนดให้ผมต้องเซ็น ส่งออนไลน์หาผมโดยตรงนะ เรื่องอื่นคุณปล่อยให้ผู้จัดการแต่ละแผนกทำก็โอเคแล้ว”
“โอเคประธาน”
บุริศร์วางสายเสร็จ เขาก็ไปทางฝั่งห้องครัว
นรมนมองไปยังท้องตัวเองอย่างคนเขลา ใบหน้าเผยรอยยิ้มสดใส
เธอจะเป็นแม่คนแล้ว!
ครั้งนี้ต่างจากห้าปีก่อน เธอได้รับการดูแลจากสามี มีลูกๆข้างกาย จู่ๆก็รู้สึกว่าชีวิตของเธอสมบูรณ์
แต่นรมนก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าพวกเด็กๆ จะชอบเด็กน้อยที่ยังไม่ออกมาลืมตาดูโลกคนนี้หรือไม่
เธอถอนหายใจ คิดไปถึงแบบร่างออกแบบที่ยังอยู่ที่บ้านทวีทรัพย์ธาดา ตอนแรกคิดว่าจะไปเอา แต่เมื่อคิดถึงสุขภาพของตัวเองตอนนี้ นรมนจึงโทรหาธรรศ
“อาสามคะ แบบร่างออกแบบของหนูอยู่ในตู้ข้างเตียงในห้อง รบกวนส่งคนนำมาให้ที่นี่หน่อยนะคะ”
ธรรศกำลังเข้างาน เมื่อได้ยินนรมนพูดเขาจึงรีบพูดมาหนึ่งประโยค “กลับมาเอาด้วยตัวเองซีหลานรัก ของสำคัญ ถูกคนอื่นส่งไปให้ก็ไม่ดี ถ้าไม่ได้อีกก็ให้บุริศร์มาเอาไป เขามีกุญแจ”
นรมนกล่าวอย่างเขินอาย “บุริศร์กำลังทำอาหารให้หนูอยู่ในครัวค่ะ”
“นี่กี่โมงแล้วยังไม่กินอะไรหรือ? กินข้าวเช้าหรือยัง”
ธรรศตรวจสอบเอกสารในมืออย่างรวดเร็ว และเจ้าหน้าที่ฝ่ายพลาธิการยืนรอข้างๆ
นรมนกัดริมฝีปากล่างของเธอ และพูดอย่างเกรงใจ “คือว่า อาสาม หนูมีเรื่องจะพูดกับอา”
“พูดมา”
“ดูเหมือนว่า คือ เหมือนว่าหนูจะท้องค่ะ”
“อะไรนะ”
ธรรศยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ เขาตกใจ
“หัวหน้าครับ คุณ… …”
“เงียบก่อน!”
ธรรศบอกคนข้างเขาให้เงียบ ก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง “นรมน ค่อยๆพูด เมื่อกี้เพิ่งพูดว่าอะไรนะ?”
นรมนรู้สึกเกรงใจอย่างมาก
“หนูท้องค่ะ”
“โอ้ อาเล็กรู้หรือยัง?”
“ยังไม่ทันได้คุยกับอาเล็กเลยค่ะ เพิ่งวินิจฉัย หนูและบุริศร์รู้แล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของนรมน ธรรศก็มีความสุขในทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดีดีดี! หนูรอนะอาจะเอาแบบร่างไปส่งเองกับมือเลย! ตายละ ฉันจะได้เป็นคุณปู่สาม แล้ว”
เสียงหัวเราะอันอบอุ่นของธรรศ ทำให้นรมนมีความสุขมาก
หลังจากวางสาย เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้โทรศัพท์หาพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนมาเป็นเวลานานแล้ว ทุกวันก็ช่างยุ่งเหลือเกิน อยู่แต่ในบ้านทวีทรัพย์ธาดา ไม่ได้ส่งข่าวให้แก่พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน
นรมนรู้สึกว่าสิ่งที่ทำนั้นไม่เหมาะสมเล็กน้อย เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน
ต่อสายเป็นเวลานาน แต่ทางนู้นไม่มีใครรับสาย
นรมนไม่ยอมแพ้ที่จะโทรหาพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนอีกครั้ง แต่ฝั่งโน้นก็มีเสียงปิดโทรศัพท์มาแทน
เกิดอะไรขึ้น?
ไม่มีคนรับ อาจจะเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน แต่ทำไมต้องปิดเครื่อง?
นรมนเริ่มไม่สบายใจ
